Πανό που κρεμάστηκε στην πλ. Γεωργίου σήμερα, 9 Μάρτη 2023, το βράδυ στη μνήμη του αναρχικού Λ. Φούντα.
Τα ξημερώματα της 10ης Μάρτη 2010, μετά από ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς, κατά τη διάρκεια απόπειρας απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου στα στενά της Δάφνης στην πόλη της Αθήνας, πέφτει νεκρός ο Λάμπρος Φούντας, μέλος της αναρχικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας».
Καταγόταν από το Κεφαλόβρυσο Αιτωλοακαρνανίας. Είχε σπουδάσει Βιολογία στο πανεπιστήμιο Πάτρας και εργαζόταν ως βιολόγος. Από νεαρή ηλικία αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και έφυγε μαχόμενος για την ελευθερία. Για μια εικοσαετία περίπου, προσέφερε όλη του τη ζωτικότητα και την πολιτική του σκέψη, έχοντας ενεργή παρουσία και δράση στο αναπτυσσόμενο αναρχικό κίνημα του ελλαδικού χώρου. Συμμετείχε ως μαθητής λυκείου ενεργά στις μαζικές μαθητικές καταλήψεις του 1991, και αργότερα στην αναρχική ομάδα «Μαύρο Αγκάθι» που εξέδιδε το έντυπο «Δρόμοι της οργής».
Η πολεμική προετοιμασία του ελληνικού κράτους μέσα από προγράμματα συνεργασίας πανεπιστημίων, ελληνικού στρατού και του ΝΑΤΟ
Στις 12 Ιανουαρίου, υπογράφεται στο Υπουργείο Οικονομικών, παρουσία του Υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα και του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Νικόλαου Παναγιωτόπουλου, το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ της διοίκησης της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ) και των πρυτανικών αρχών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου Πατρών, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας για τον σχεδιασμό και τη βιομηχανική παραγωγή δεύτερου, πιο σύνθετου μη-επανδρωμένου αεροχήματος (drone) για ποικίλες χρήσεις.
Η υλοποίηση του νέου προγράμματος, το οποίο φέρει την ονομασία «Γρύπας» αποτελεί συνέχεια του προγράμματος «Αρχύτας» που υλοποιήθηκε περίπου ένα χρόνο πριν για την έρευνα, ανάπτυξη και βιομηχανική παραγωγή του πρώτου Αυτόνομου Εναέριου Οχήματος Πολλαπλών Χρήσεων.
Ακρίβεια, εξώσεις, πλειστηριασμοί… Μόνη λύση η αλληλεγγύη και αγώνες ταξικοί!
Την τελευταία δεκαπενταετία συντελείται μια διαρκής και ολοένα και εντεινόμενη επίθεση σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας η οποία βλέπει τους όρους της ζωής της να καταβαραθρώνονται συνεχώς και τους κόπους της να λεηλατούνται καθημερινά από κεφάλαιο και κράτος.
Μέσα σε μια περίοδο κλιμακούμενης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται και τη σύγκρουση των διαφορετικών μπλοκ να γενικεύεται, η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα το κεφάλαιο να επιχειρεί να βρει νέους τρόπους ώστε να διασφαλίσει τα συμφέροντα του, να διαιωνίσει και να επεκτείνει την ύπαρξη του.
Το τελευταίο διάστημα έχουν αναθερμανθεί και ενταθεί οι απειλές εκκένωσης της Κατάληψης Παραρτήματος και της υποτιθέμενης αξιοποίησής του. Κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης και δημοσιογράφοι επιχειρούν να διαμορφώσουν το κατάλληλο κλίμα και να στρώσουν το έδαφος για την εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων στην κατάληψη Παραρτήματος. Άλλωστε, από τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις των κομμάτων και των παρατάξεων, είναι ξεκάθαρο ότι όλοι μαζί συνηγορούν σε ένα πράγμα: στο να πάψει το παράρτημα να αποτελεί έναν χώρο αγώνα και αντίστασης. Στο να απονεκρωθεί από τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του, να απογυμνωθεί από την πολύχρονη ιστορία αγώνων και μαχητικής αντίστασης. Στο να «σβηστούν» όλες οι στιγμές όπου η κατάληψη Παραρτήματος συνέβαλε στο να απλώσει η αλληλεγγύη σε όσους το είχαν ανάγκη, στο να ορθωθεί ένα οδόφραγμα αντίστασης στην επέλαση της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στο να «σβηστούν» οι εξεγερτικές στιγμές και οι στιγμές που επιστράφηκε στους εξουσιαστές ένα κομμάτι της βίας που μας ασκούν καθημερινά.
Παρότι το Παράρτημα είναι ένας χώρος που βρίσκεται μόνιμα εδώ και δεκαετίες στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των αστικών επιτελείων, η επαναφορά της «αξιοποίησής» του, δεν συμβαίνει σε μια τυχαία χρονική στιγμή. Τα σχέδια για την εκκένωσή του εντάσσονται στην ευρύτερη κατασταλτική επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος ενάντια σε όσους σηκώνουν το κεφάλι και αγωνίζονται. Σχέδια που έχουν στόχο την επικράτηση σιγής νεκροταφείου.
Το Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020, πρώτη μέρα του 2ου lock down, υπήρχε ανακοινωμένη συγκέντρωση ενάντια στην καταστολή, την απαγόρευση κυκλοφορίας και την κρατική διαχείριση της πανδημίας, καλεσμένη από την Ανοιχτή Συνέλευση για την Αλληλεγγύη ενάντια στον ολοκληρωτισμό.
Από νωρίς διμοιρίες των ματ είχαν καταλάβει την περιοχή γύρω από την Πλ. Όλγας και το Παράρτημα. Ένας σύντροφος που έφτασε στον χώρο του Παραρτήματος δέχθηκε απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ και προσήχθη όντας τραυματισμένος στο αυτί. Την ίδια ώρα όσοι σύντροφοι και συντρόφισσες προσέγγιζαν την πλατεία, εξαιτίας της καταλήψής της από την αστυνομία, δεν μπόρεσαν να φθάσουν και αυθόρμητα κινήθηκαν προς τον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο «Επί Τα Πρόσω», ώστε να συζητήσουν και να συντονίσουν την απάντησή τους.
Το Επί Τα Πρόσω ήταν ήδη ανοικτό, με ανακοινωμένο κάλεσμα για συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης στην περίοδο της πανδημίας και της οξυμένης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τον χώρο του στεκιού και επιτέθηκαν απρόκλητα στον κόσμο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας με μανία συντρόφους, προσάγοντας 8 από αυτούς και σπάζοντας την είσοδο του χώρου.
Για περισσότερες από δύο ώρες, ο χώρος του στεκιού ήταν περικυκλωμένος από κάθε λογής κατασταλτικές δυνάμεις, ενώ αλληλέγγυοι σύντροφοι και συντρόφισσες ενώθηκαν και επιχείρησαν να πλησιάσουν εκ νέου στο Ε.τ.Π., το οποίο υπερασπίζονταν αρκετοί σύντροφοι από την ενδεχόμενη εισβολή των μπάτσων.
Έπειτα από μαζική συγκέντρωση και συνέλευση την επόμενη μέρα έξω από το Ε.τ.Π., καλείται διαδήλωση με τη συμμετοχή περίπου 200 αγωνιστών/τριων η οποία σπάει το κλίμα τρομοκρατίας και την απαγόρευση που είχε επιβληθεί. Ήταν μια από τις πρώτες κινήσεις στην πόλη που έσπασαν τον κρατικό μονόλογο σε σχέση με την εγκληματική ταξική και κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας, αφήνοντας παρακαταθήκη για τη συνέχιση του αγώνα το επόμενο διάστημα.
«Δεν πρόκειται να μείνουμε σιωπηλοί και να αφήσουμε στον δημόσιο λόγο να κυριαρχεί ο φόβος, δεν πρόκειται να αφήσουμε τον ζωτικό μας χώρο, που είναι ο δρόμος και οι πλατείες, να καταλαμβάνεται από την κατασταλτική μπότα τους κράτους, που περνάει εν μέσω πανδημίας πτωχευτικούς νόμους, αντεργατικά νομοσχέδια και νομιμοποίηση του 10ωρου εργασίας. Αντιθέτως προτάσσουμε την κοινωνική – ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των “από τα κάτω” της κοινωνίας, που ιδιαίτερα στην τωρινή συνθήκη με την πανδημία και την κρατική διαχείρισή της εξαθλιωνόμαστε ακόμα περισσότερο (άνεργοι/ες, μετανάστες/στριες, κρατούμενοι/ες, ηλικιωμένοι/ες), καθώς και την έμπρακτη υπεράσπιση του προαναφερθέντα ζωτικού μας χώρου, που ανέκαθεν αποτελούσε τόπο συνεύρεσης, ζύμωσης και αγώνα της τάξης μας.
Eδώ και καιρό, έχει ανοίξει η συζήτηση για το δικαίωμα των γυναικών στην επιλογή της μητρότητας και δε μοιάζει να είναι τυχαίο ούτε και να έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία. Έπειτα από τον κρότο που έκανε η απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία με τις δυναμικές κινητοποιήσεις υπεράσπισης της αυτονόητης δυνατότητας επιλογής στην μητρότητα, έπειτα από την είδηση πως σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ απαγορεύτηκαν επίσης οι αμβλώσεις, η Ιερά Σύνοδος αποφασίζει να κάνει κηρύγματα στις εκκλησίες της χώρας την περασμένη Πέμπτη 8 Σεπτέμβρη κατά των αμβλώσεων. Κάποιες μέρες πρίν, ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος είπε σε δηλώσεις του «Δεν κάθεται και μια γυναίκα και να βιάζεται χωρίς να το θέλει. Μην τρελαθούμε τώρα. Ε, ε μη τρελαθούμε», «δε μένει έγκυος με αυτό το θέμα πρέπει να έχει συμμετοχή (…) πρέπει να ενεργήσουν και οι δύο για γίνει σύλληψις».
Αυτά συμβαίνουν μάλιστα την ίδια ώρα που οι γυναίκες δέχονται ολομέτωπη επίθεση στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και σε κάθε πεδίο έκφρασης της πατριαρχίας στα σώματα των γυναικών της τάξης μας.
Αυτό το άρθρο, λοιπόν, δεν επιδιώκει να πει ξανά ότι η μητρότητα είναι επιλογή, ούτε πως ο μοναδικός προορισμός μιας γυναίκας δεν είναι η μητρότητα, ούτε τον ρόλο που παίζει η εκκλησία στην επαναφορά συνθηκών που θέλουν τη θέση της γυναίκας ακόμη πιο υποτιμημένη, ούτε το ρόλο που παίζει εν γένει στη διατήρηση του συστήματος. Αυτό το άρθρο θα επιδιώξει να εμπνεύσει και να τοποθετήσει την επιλογή στη μητρότητα ως κεντρικό ζήτημα των κινημάτων για τη γυναικεία χειραφέτηση με την έμπνευση που μας έδωσαν οι Mujeres Libres πάνω από 100 χρόνια πριν.
Οι MujeresLibres
“Θα καλούσαμε τις γυναίκες μαζί και θα τους εξηγούσαμε… ότι υπάρχει ένας σαφώς καθορισμένος ρόλος για τις γυναίκες: ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να χάσουν την ανεξαρτησία τους”
Pepita Carpena [1], αναρχική αγωνίστρια-μέλος των Mujeres Libres
Το τελευταίο διάστημα, ερχόμαστε αντιμέτωποι-εκτός των άλλων- με ένα νέο κύμα ακρίβειας σε μια σειρά βασικών βιομηχανικών και καταναλωτικών ειδών, μεταξύ των οποίων κεντρική θέση κατέχουν τα τρόφιμα, το ρεύμα και τα καύσιμα. Οι τεράστιες αυτές αυξήσεις σε μια σειρά στοιχειωδών αγαθών που είναι αναγκαία για την επιβίωση, σηματοδοτούν μια έμμεση μείωση των μισθών, σε μια περίοδο μάλιστα που οι μισθοί είναι ήδη στα τάρταρα και οι άνεργοι στη χώρα ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ακραίας ακρίβειας, που επηρεάζει εδώ και μήνες τις ζωές και την καθημερινότητά μας, αυτή η ακρίβεια έρχεται να αγγίξει και τις διακοπές μας. Αφενός οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων έχουν ανέβει κατακόρυφα και αφετέρου η τιμή της βενζίνης ανεβαίνει συνεχώς, καθιστώντας αδύνατες τις διακοπές για την κοινωνική πλειοψηφία.
Ταυτόχρονα, από τις αρχές του καλοκαιριού παρατηρείται όλο και εντεινόμενη επίθεση στην ελεύθερη κατασκήνωση σε όλα τα μέρη της Ελλάδας με διαρκείς επιδρομές μπάτσων σε περιοχές όπου «παραδοσιακά» γίνεται ελεύθερη κατασκήνωση, με επιβολές προστίμων και ανακοινώσεις των τοπικών αρχών πως δε θα δεχτούν ελεύθερη κατασκήνωση φέτος.
Από τη δική μας πλευρά, ως «Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας από 23/5, Γιάννη Μιχαηλίδη – Πάτρα», στέλνουμε τους πιο θερμούς χαιρετισμούς στον σύντροφο Γ. Μιχαηλίδη, ο οποίος πήρε την απόφαση να αναστείλει την απεργία πείνας του, μετά την συμπλήρωση 68 ημερών, καθώς και τις υπόλοιπες πολιτικές διαδικασίες και τους/τις μεμονωμένους συντρόφους/ισσες και αγωνιστές/τριες ανά την επικράτεια, που υπερέβησαν τους σκόπελους των τελευταίων μηνών και έδωσαν μάχη, στο πλευρό του Γιάννη, για να κερδίσει η ζωή κόντρα στο διάχυτο και επιβεβλημένο θάνατο.
To Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε μετά από 50 χρόνια τη συνταγματική απόφαση Roe v Wade, κρίνοντας ότι δεν υπάρχει πλέον ομοσπονδιακό δικαίωμα για άμβλωση. Η απόφαση αλλάζει τα δικαιώματα των αμβλώσεων στην Αμερική, με κάποιες πολιτείες πλέον να μπορούν να απαγορεύσουν τη διαδικασία. Δεκατρείς πολιτείες έχουν ήδη ψηφίσει τους λεγόμενους «εκτελεστικούς νόμους» που θα θέσουν αυτόματα εκτός νόμου την άμβλωση μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ορισμένες άλλες είναι πιθανό να προχωρήσουν ταχέως σε νέους περιορισμούς, ενώ το Μιζούρι έγινε η πρώτη πολιτεία της χώρας που τερματίζει εντελώς τις αμβλώσεις. Συνολικά, η πρόσβαση στις αμβλώσεις αναμένεται να διακοπεί για περίπου 36 εκατομμύρια γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας.
Τελευταία, έχει ανοίξει η συζήτηση για το (αυτονόητο) δικαίωμα των γυναικών στην επιλογή της μητρότητας και δε μοιάζει να είναι τυχαίο ούτε και να έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία. Τον περασμένο Σεπτέμβρη είδαμε μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις στο Μεξικό καθώς οι αμβλώσεις επιτρέπονται μόνο στην πόλη του Μεξικό και στην Οαχάκα. Οι γυναίκες διεκδίκησαν μαχητικά ασφαλείς, ελεύθερες και νόμιμες εκτρώσεις. Δηλώναν πως «ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι να γίνει νόμιμη η έκτρωση σε όλο το Μεξικό & τη Λατινική Αμερική»! Χιλιάδες χιλιόμετρα πιο πέρα, σε μια άλλη γωνιά της γης, στην Πολωνία, το κράτος στις 23/10/2021 κηρύσσει αντισυνταγματικό τον νόμο για τις αμβλώσεις απαγορεύοντάς τες με αυτό τον τρόπο. Το ίδιο βράδυ, κόντρα στις απαγορεύσεις διαδηλώσεων με πρόσχημα την πανδημία του κορωνοιού, πλήθος διαδηλωτών και διαδηλωτριών κατέβηκε στον δρόμο για να αντιδράσει στην απόφαση που επιχειρεί να καθυποτάξει τη γυναίκα και το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση του σώματός. Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Την Παρασκευή 24/10 αναρχικές γυναίκες στο Πόζναν καταλαμβάνουν συμβολικά ένα παλιό νοσοκομείο και το ονομάζουν «κλινική αμβλώσεων». Το κράτος προχώρησε σε σπάσιμο της κατάληψης και πλήθος συλλήψεων. Tην Παρασκευή 30 Οκτώβρη πολλές χιλιάδες διαδηλωτριών και διαδηλωτών κατέκλεισαν τους δρόμους της Βαρσοβίας, της Κρακοβίας, του Κατοβίτσε και άλλων πολωνικών πόλεων. Ενώ επιστρατεύτηκαν Πολωνοί νεοναζί στο πλευρό της κρατικής καταστολής για να καταστείλουν κάθε εξεγερμένη φωνή υπέρ της γυναικείας αυτοδιάθεσης, κάτι που δεν (θα έπρεπε να) μας προκαλεί εντύπωση.
Πολωνία, 2020
Όλα αυτά έρχονται σε μια περίοδο που ή έμφυλη βία έχει ενταθεί και συνεχίζει να εντείνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Σε μια περίοδο που οι έμφυλες διακρίσεις είναι πολύ φανερές στο δημόσιο πεδίο και πριμοδοτούνται από την κυριαρχία. Στις σύγχρονες κρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ιεραρχικά δομημένες σχέσεις που εκ των πραγμάτων παράγουν η ανισότητα και η ανελευθερία, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ταξική τους θέση, την εθνική καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση.
Η ένταση της έμφυλης βίας και της διάχυσης της πατριαρχίας δεν έρχεται από μόνη της. Όσο βαθαίνει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός και η επίθεση των κυρίαρχων απέναντι στην κοινωνία οξύνεται, η διάχυση από τα πάνω και η αναπαραγωγή μέσα στο κοινωνικό πεδίο των ιεραρχικά δομημένων σχέσεων, των διαχωρισμών και των ανισοτήτων γίνεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Αυτή η συνθήκη διαμορφώνει ένα ασφυκτικό πλαίσιο στην φιλία, τον έρωτα, το σεξ, την αυτοδιάθεση του σώματος, την οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών.
Ταυτόχρονα, η ένταση της έμφυλης βίας αλλά και του κοινωνικού κανιβαλισμού συνολικά, η συγκάλυψη από το κράτος και τους θεσμούς του σε παγκόσμιο επίπεδο περιστατικών έμφυλης βίας έχει μετατρέψει σε κανονικότητα τις γυναικοκτονίες, την υποτίμηση της ζωής μιας γυναίκας κ.ο.κ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δηλώσεις Μπαλάσκα για τους γυναικοκτόνους το προηγούμενο διάστημα, οι δηλώσεις Λατινοπούλου για διάφορα ζητήματα που αφορούν το γυναικείο σώμα, το άρθρο στην εφημερίδα «Τα Νέα» που τοποθετούσε ως σκέψη πολλών αντρών το να πετάξεις τη γυναίκα σου από τα βράχια, οι ομολογίες των γυναικοκτόνων οι οποίοι παρουσιάζουν ως λογική την πράξη τους και άλλα πολλά που φαίνεται πια να έχουν χώρο-αν και με αντιδράσεις ακόμα- στο δημόσιο λόγο.
Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, που κάτι τέτοιο επανέρχεται στο τραπέζι των μεταρρυθμίσεων σε ορισμένες χώρες και σε άλλες τοποθετείται στο δημόσιο λόγο. Άλλωστε, δεν είναι μακριά ο Μάρτης του 2021 όταν, και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατατέθηκε ψήφισμα που αναφέρει ότι η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης», το οποίο και καταψηφίστηκε μεν ωστόσο φαίνεται να υπάρχει το δημόσιο εκείνο πεδίο που δίνει τη δυνατότητα (έστω και) τοποθέτησης αυτονόητων ζητημάτων αυτοδιάθεσης του σώματος και της ζωής μας. Κάτι που δεν είναι ξεκομμένο από την ένταση της έμφυλης βίας και των έμφυλων διαχωρισμών αφού όλα αυτά επιδιώκουν να υπενθυμίσουν την «κατωτερότητα» της γυναίκας και πως η γυναίκα πάντα θα διαφοροποιείται και θα καταπιέζεται περαιτέρω εξαιτίας και μόνο της γυναικείας της φύσης.
«Η μητρότητα αποτελεί το χρυσό μύθο της κοινωνίας. Αναφέρεται σε μια υπεράνθρωπη γυναίκα που μπορεί να ζήσει τη ζωή της δίχως να ανατρέχει στο παρελθόν, αναρωτόμενη αν θα μπορεί να είναι πραγματικά ολοκληρωμένη ή ικανοποιημένη μόνο με καλές σχέσεις, μια ικανοποιητική δουλειά κι οτιδήποτε άλλο επιθυμεί, δίχως να αποκτήσει παιδί
Γιατί συμβαίνει αυτό; Εξαιτίας της θεμελιακής εκείνης υπόθεσης, που κρύβεται πίσω από οτιδήποτε αναφέρεται στις γυναίκες, ότι ο αληθινός προορισμός της γυναίκας στη ζωή και το αποκορύφωμα της εκπλήρωσής της είναι η μητρότητα».
Λη Κομέρ, Ο μύθος της μητρότητας
Ειδικά, όμως, ο έλεγχος των γεννήσεων που επιχειρείται με την απαγόρευση ή περιορισμό των εκτρώσεων ενέχει και άλλα νοήματα εκτός της επιβολής έμφυλων διαχωρισμών στην εργατική τάξη, της καθυπόταξης των γυναικών εντός αυτής και μιας γενικής προσπάθειας ελέγχου στα σώματα και τις ζωές όλων και δη των γυναικών.
«Ο καπιταλισμός χρειάζεται έναν μεγάλο πληθυσμό εργατών, που θα στελεχώνει τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες, με σκοπό την αύξηση των κερδών του. Ο μιλιταρισμός επίσης, έχει ανάγκη από τις μεγάλες ανθρώπινες μάζες γιατί αυτές αποτελούν το αναλώσιμο υλικό στα χαρακώματα και στα πεδία μάχης. Έτσι η καπιταλιστική πουριτανική κοινωνία, με το φαρισαϊσμό που τη διακρίνει, καταδικάζει το αίτημα της αντισύλληψης σαν ανήθικο και προωθεί στην κοινωνία το πρότυπο της πολύτεκνης οικογένειας (Goldman, 2000). Για τη Goldman, το κίνημα απαίτησης ελέγχου γεννήσεων «στοχεύει στη γυναικεία απελευθέρωση από το φοβερό ζυγό και τη δουλεία της αναγκαστικής εγκυμοσύνης, απαιτεί το δικαίωμα του κάθε παιδιού να γεννιέται και να μεγαλώνει σε ευνοϊκές συνθήκες και ανοίγει το δρόμο για μια νέα εποχή ελεύθερης μητρότητας. Η προσφορά του είναι τόσο σημαντική, ώστε μπορεί να αψηφά κάθε συνταγματικό νόμο και να συνεχίζει ακάθεκτο τη δράση του» (Goldman, 2000: 140).»
«Emma Goldman: Πρώιμες φεμινιστικές ιδέες στο αμερικάνικο αναρχικό κίνημα του 20ού αιώνα», Ευάγγελος Παπαγεωργίου
Φυσικά και η απαγόρευση ή ο ορισμός όρων για τη δυνατότητα άμβλωσης διαχρονικά επιχειρεί αφενός να εγκλωβίσει τις γυναίκες στον ρόλο των αναπαραγωγών και αφετέρου να παράγει εργατικό και στρατιωτικό δυναμικό για τις ανάγκες του καπιταλιστικού κόσμου. Αφενός, λοιπόν, η στόχευση είναι ιδεολογική: να επαναφέρει το πρότυπο της γυναίκας-αναπαραγωγού, της γυναίκας-μητέρας ως τον μόνο αποδεκτό προορισμό για μια γυναίκα. Αυτό, φυσικά έχει πολλές προεκτάσεις, καθώς ορίζει μια προδιαγεγραμμένη ζωή για τις γυναίκες, χωρίς τη δυνατότητα επιλογής ή τέρψης και άρα τις τοποθετεί σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Από την άλλη, ικανοποιεί και τους πιθανούς μελλοντικούς κινδύνους έλλειψης εργατικού και στρατιωτικού δυναμικού σε περιόδους κρίσης, που ως φαίνεται όλο και θα βαθαίνει και στα δύο πεδία, που ούτως ή άλλως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα.
«οι γυναίκες δε χρειάζεται να κρατάνε πάντα το στόμα τους κλειστό και τα πόδια τους ανοιχτά»
Emma Goldman, 1915
Η Έμμα Γκόλντμαν μιλάει σε εργάτες στον τομέα ένδυσης για τον έλεγχο των γεννήσεων.Union Square, Νέα Υόρκη,20 Μαΐου 1916
Ό, τι μας έχει δοθεί, μας έχει δοθεί γιατί ο φαινομενικός προοδευτισμός, που έχει επικρατήσει τα προηγούμενα χρόνια, εξυπηρετεί τη διαχείριση των από τα κάτω. Άλλωστε, μέσα στα χρόνια έχουν δοθεί πολλοί και μαχητικοί αγώνες γυναικών για την απαλλαγή από τα δεσμά τους, αγώνες που δεν θα μπορούσαν να τερματίσουν αν η κυριαρχία δεν έδινε δικαιώματα και δυνατότητες στις καταπιεσμένες σε όλα τα επίπεδα γυναίκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αγώνες, που άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας, όπως-πιθανά- ήταν προδιαγεγραμμένος για εμάς.
Μόνος δρόμος, λοιπόν, είναι η οργάνωση των γυναικών και ο μαχητικός αγώνας ενάντια σε όποιον επιχειρεί να επιβληθεί πάνω μας, να μας αφαιρέσει τα κεκτημένα που κάποιοι άλλοι πριν από εμάς κέρδισαν με το αίμα τους. Μόνος δρόμος η επιμονή να κραυγάζουμε απέναντι σε καθετί εξουσιαστικό, να οργανώνουμε τον αγώνα της εργατικής τάξης μέχρι την οριστική απαλλαγή από τα δεσμά της.
Σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει να οργανωθούμε για να χτίσουμε συλλογικά τον κόσμο που θα χωρέσει όλους τους κόσμους…
Διαδηλώσεις στις ΗΠΑ ενάντια στην απαγόρευση των αμβλώσεων
Η μάχη ενάντια στην κατάργηση των αμβλώσεων, η μάχη ενάντια στη δυνατότητα καθορισμού της ζωής μας από το κράτος, η μάχη ενάντια στην πατριαρχία στην Αμερική δίνεται τώρα με χιλιάδες κόσμο στους δρόμους. Μένει να στηρίξουμε τον αγώνα των γυναικών που αγωνίζονται εκεί, να στείλουμε σινιάλο αλληλεγγύης για να τις ενισχύσουμε να στήσουν σημαντικά οδοφράγματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού στις ζωές και στα σώματά μας που την βιώνουμε το ίδιο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Πάτρα, πλ. Γεωργίου, πανό αλληλεγγύης σε όσες αγωνίζονται ενάντια στην απαγόρευση των αμβλώσεων στις ΗΠΑ.
Σκίτσο από την Ζακλίν Πολενάκη για την ματωμένη κρεμάστρα, το ανατριχιαστικό αντικείμενο που πολλές γυναίκες στο παρελθόν, στις ΗΠΑ και αλλού στον κόσμο, χρησιμοποιούσαν για να κάνουν μόνες τους έκτρωση, όταν οι αμβλώσεις ήταν ακόμα απαγορευμένες
Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Το μονό που θα μας σώσει είναι η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια.
Εν μέσω του τσουχτερού κρύου είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη. Για ακόμα μια φορά γίνεται έκδηλη η παρασιτική-αντικοινωνική φύση του κράτους που δεν μπορεί να πάρει ούτε τα στοιχειώδη μέτρα και να καλύψει βασικές ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες συνάνθρωποι μας ζουν υπό συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης, χωρίς να μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδες ανάγκες για την επιβίωσή τους, χωρίς ρεύμα και τρόπο θέρμανσης, η κυβέρνηση για ακόμα μια φορά μιλάει για επιτυχημένη διαχείριση και μεταθέτει την ευθύνη σε τρίτους. Η καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά, ενεργειακή φτώχεια για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και κέρδη για το κεφάλαιο.
Δυσήνιος Ίππος 