2ήμερο συνάντησης και εκδηλώσεων για τους αγώνες ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια και την επίθεση στη στέγαση,
2 – 3 Ιουνίου στην πλατεία Γεωργίου.
Παρασκευή 2 Ιουνίου, στις 7μ.μ:
Εκδήλωση – συζήτηση για το γενικευμένο κύμα ακρίβειας, τη φτώχεια, τις ανατιμήσεις των βασικών αγαθών και την οργάνωση των αντιστάσεων, με την Πρωτοβουλια Εργαζόμενων/Ανέργων από τα Νότια και την Συνέλευση Αδιαμεσολάβητης Δράσης Βύρωνα/Καισαριανής/Παγκρατίου/Ζωγράφου.
Θα πραγματοποιηθούν εισηγήσεις, ανταλλαγές εμπειριών και τοποθετήσεις για τα παραπάνω ζητήματα.
Σάββατο 3 Ιουνίου, στις 7μ.μ:
Εκδήλωση – συζήτηση για το στεγαστικό ζήτημα στην Ελλάδα, τα αυξημένα ενοίκια, τις εξώσεις, τους πλειστηριασμούς, την ανάπλαση των δημόσιων χώρων και τις μορφές αντίστασης απέναντι σ’ αυτή τη συνθήκη, με τον Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση και την Ανοιχτή Συνέλευση για την Υπεράσπιση του Λόφου Στρέφη.
Θα πραγματοποιηθούν εισηγήσεις, ανταλλαγές εμπειριών και τοποθετήσεις για τα παραπάνω ζητήματα.
*Μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με Ska / Dub Reggae / Drum n’ Bass.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΤΙΣ ΕΞΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στο αυξημένο κόστος ζωής – Πάτρα
Ανταπόκριση από το 7ο φεστιβάλ αναρχικού βιβλίου στην Πάτρα
“Τα αναρχικά βιβλία είναι όπλα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό”
Από την Πέμπτη 25 έως το Σάββατο 27 Μάη διεξήχθη στο κέντρο της Πάτρας, στο αίθριο του Έσπερου, στην πλατεία Γεωργίου, το 7ο Φεστιβάλ Αναρχικού Βιβλίου. Για τρεις μέρες πλήθος ανθρώπων πέρασε από το χώρο διεξαγωγής του Φεστιβάλ και ήρθε σε επαφή με τα αναρχικά και κινηματικά βιβλία, παρακολούθησε πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις σε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη διοργάνωση, τόσο πολιτικά και οργανωτικά, όσο και σε επίπεδο απεύθυνσης και αποδοχής, διαμορφώνοντας έναν χώρο ελεύθερο από το κράτος και το εμπόρευμα, έναν τόπο συνάντησης, αλληλεπίδρασης, συζήτησης και κριτικής.
Όπως γράφαμε, εξάλλου, σχετικά στο πολιτικό κάλεσμα: «Στόχος του φεστιβάλ είναι η ανάδειξη του πλούτου των αναρχικών, αντιεξουσιαστικών και ελευθεριακών αντιλήψεων, η διάχυση των αναρχικών προταγμάτων στην κοινωνία και ειδικά στη νεολαία της πόλης σε μια περίοδο που η κρατική προπαγάνδα σε βάρος όσων αντιστέκονται αυτοοργανωμένα και από τα κάτω κυριαρχεί, ενώ ο ρατσισμός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο εκφασισμός φαντάζουν ως οι μόνες επιλογές μιας κοινωνίας σε κρίση. Σε μια περίοδο που και στο εσωτερικό των κινημάτων αντίστασης διαμορφώνονται όροι απαξίωσης για την πολιτική ζύμωση και εμβάθυνση, θεωρούμε πως η προώθηση της κουλτούρας της αυτομόρφωσης, της πολιτικής και θεωρητικής αναζήτησης, της διατήρησης της κοινωνικής και ταξικής μνήμης απέναντι στην κουλτούρα του lifestyle αναρχισμού και της χουλιγκανοποίησης της πολιτικής, αποτελούν ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές στην κατεύθυνση της ευρύτερης ανασυγκρότησης του ριζοσπαστικού και επαναστατικού κινήματος».
Σε καιρούς κινηματικής άμπωτης, όπου η εξατομίκευση και ο κατακερματισμός των αντιστάσεων τείνουν να κυριαρχούν στο κοινωνικό πεδίο, θεωρούμε πολύ σημαντική τη διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων μέσω των οποίων άνθρωποι όλων των ηλικιών έχουν τη δυνατότητα να έρθουν κοντά στον πλούτο των αναρχικών/ ελευθεριακών/ ανατρεπτικών ιδεών και στα προτάγματα των αναρχικών κατά τρόπο άμεσο, αδιαμεσολάβητο κι αποκαθαρμένο από τις στρεβλώσεις της κυριαρχίας.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ξεκίνησε την Πέμπτη 25/5 με την Παρουσίαση του βιβλίου “Η Δίνη: Παγκοσμιοποίηση, Πόλεμος, ΗΠΑ, Κίνα & Ευρώπη μέσα στο αβέβαιο παρόν” από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και την ΚτΒ. Ακολούθησε η παρουσίαση της συλλογής “Λέξεις που γεννήθηκαν στο δρόμο”, μια έκδοση του Δυσήνιου Τύπου και ολοκληρώθηκε με παράσταση stand up comedy με τον Αλεξ Τιτκώβ, τον Άλεξ Αποστολόπουλο, τον Οδυσσέα Μαυρομμάτη, τον Γιώργο Αλεβίζο, τον Ηλία Λάτε και τον Γιάννη Λυκουρέζο.
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί εν μέσω παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου και λίγο πριν πραγματοποιηθούν οι εκλογές της 21ης Μαΐου. Ήδη τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους απεργάζονται ποιο θα είναι το κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα αναλάβει την επόμενη μέρα των εκλογών να συνεχίσει και να υλοποιήσει όλες εκείνες τις εγκληματικές αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε και σήμερα. Τις πολιτικές της αφαίμαξης του λαού, της βίαιης φτωχοποίησής του, εκείνες τις πολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Τις πολιτικές που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Η παγκόσμια οικονομία , εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, είναι ένα καζάνι που βράζει, ιδιαίτερα με τις συνεχόμενες καταρρεύσεις τραπεζών στις Η.Π.Α. Η επιβράδυνση της ανάκαμψης φαίνεται να επιφέρει ένα νέο κύμα χρεοκοπιών, ενώ η σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής, η αυστηροποίηση των πιστωτικών συνθήκων και οι πολιτικές λιτότητας διαμορφώνουν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους λαούς του κόσμου. Την κρίση όπως και την διόγκωση του χρέους καλούνται να πληρώσουν και πάλι οι λαοί.
Οι συνθήκες φτώχειας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα εδραιώνονται και εξαπλώνονται. Η ένταση της ακρίβειας και η εκτίναξη των τιμών στα βασικά αγαθά κάνουν αβάσταχτη την καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας η οποία αδυνατεί να καλύψει έστω και τις βασικές ανάγκες. Καθημερινά πλειστηριάζονται εκατοντάδες σπίτια ενώ εκατοντάδες άνθρωποι πετιούνται βίαια έξω από τα σπίτια τους. Ο πόλεις και τα νησιά έχουν μετατραπεί σε «ονειρικούς παρθένους παραθεριστικούς προορισμούς» κατανάλωσης και εκμετάλλευσης την ώρα που το δικαίωμα στην κατοικία πλέον θεωρείται προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Το δικαίωμα στην στέγαση και η προστασία της πρώτης κατοικίας έχουν μπει στο στόχαστρο των διάφορων funds και του real estate κεφαλαίου.
Την ίδια στιγμή ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος μετατρέπεται σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο, δαπανούνται δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες και στρατιωτικό εξοπλισμό, ενώ η χώρα στο πλαίσιο της ακόμα πιο άμεσης πρόσδεσής της στο άρμα των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, εμπλέκεται όλο και πιο έντονα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία.
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί περίπου τρείς μήνες μετά την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη και τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Ένα έγκλημα που ανέδειξε για ακόμα μια φορά την διαχρονική αδιαφορία του συστήματος για την ανθρώπινη ζωή. Ενός συστήματος που μας θυσιάζει στο βωμό του κέρδους. Έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας τόσο μαζικών κινητοποιήσεων, είδαμε χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν σε κάθε πόλη της χώρας. Το κυβερνητικό αφήγημα κατέρρευσε αμέσως εκκωφαντικά και η κοινωνική οργή ξεχείλισε στους δρόμους. Όλα τα αστικά κόμματα παρακολουθούσαν με αμηχανία της εξελίξεις αδυνατώντας να πουν το οτιδήποτε, μιας και το έγκλημα στα Τέμπη είχε ως αιτία τον πυρήνα της λειτουργίας του συστήματος. Αυτόν του ανεξάντλητου κυνηγιού για το κέρδος. Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που από κυβερνητικές θέσεις συνέβαλαν στην ύπαρξη αυτού του εγκλήματος; Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο υπηρετούν αυτό το σύστημα και δεν έρχονται σε ρήξη με τον πυρήνα της ύπαρξής του; Πώς να μιλήσεις για τα Τέμπη αν δεν μιλήσεις για το κυνήγι του κέρδους, για τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, αν δεν μιλήσεις για τα μνημόνια και της ιδιωτικοποιήσεις;
Αν και οι τεράστιες διαδηλώσεις επέφεραν έναν μεγάλο χτύπημα στην κυβέρνηση και δημιούργησαν ένα ρήγμα στο καθεστώς και συνολικά στην κυρίαρχη αστική πολιτική, δεν κατάφεραν για ακόμα μια φορά να συγκροτήσουν ένα κίνημα που θα έθετε με συγκροτημένο τρόπο τα επίδικα της εποχής και θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες και τις στρατηγικές επιλογές του κράτους και της αστικής τάξης. Για αυτό, και λόγω των διαχρονικών αδυναμιών και ελλειμμάτων μας, σε συνδυασμό με την απουσία μιας συγκεκριμένης πρότασης και σχεδίου αγώνα για την σύγκρουση και την ανατροπή (σε συνδυασμό με πλήθος ακόμα παραγόντων), οι κοινωνικές συγκρουσιακές δυναμικές που βγήκαν στο προσκήνιο εξασθένησαν εν όψει της προεκλογικής περιόδου.
Είναι βασικό διακύβευμα λοιπόν, να έρθουμε αντιμέτωποι και με τις δικές μας διαχρονικές αδυναμίες και ελλείψεις. Να επιχειρήσουμε το επόμενο διάστημα να αναβαθμιστούμε οργανωτικά και πολιτικά. Να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συναντήσεις και τις διεργασίες που θα μας πάνε ένα βήμα παρακάτω. Που θα μας επιτρέψουν να συγκροτήσουμε ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αγώνα, που θα μας επιτρέψουν να έχουμε μεγαλύτερη κοινωνική διεισδυτικότητα, που θα μας φέρουν σε επαφή μαζικά με τον κόσμο. Να κινηθούμε στην κατεύθυνση χάραξης μιας στρατηγικής που θα επιχειρεί να βαθύνει το ρήγμα που υπάρχει στο καθεστώς, που θα μετατρέπει την οργή και την αγανάκτηση σε οργανωμένο αγώνα. Μια στρατηγική που με συγκεκριμένες τακτικές επιλογές θα οξύνει την αντιπαράθεση με το καθεστώς, θα αναδεικνύει την βαρβαρότητα του και θα ανοίγει έναν άλλο δρόμο. Αυτόν της σύγκρουσης, μακριά από τις χρεοκοπημένες επιλογές της κυβερνητικής αλλαγής. Είναι βασικό, το επόμενο διάστημα, να βρεθούμε όπου αναπνέει η καρδιά του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους και στις γειτονιές. Συνεισφέροντας και από την πλευράς μας τόσο στην οργάνωση της κοινωνικής αυτοάμυνας και της ταξικής αντεπίθεσης, όσο και βοηθώντας στην υπέρβαση των αδυναμιών που υπάρχουν σε αυτές τις δομές. Γιατί με την καλύτερη οργάνωση και μαζικοποίηση των δομών αγώνα θα δημιουργηθούν και καλύτεροι όροι για την αντεπίθεση στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου.
Το επερχόμενο ραδιοφωνικό μιούζικαλ “Μία Ηρώ Μία Μέρα” (θα) είναι μια απόπειρα ανθρώπων –που είτε λιγότερο είτε περισσότερο ασχολούνται με τον χώρο των τεχνών– να καταδείξουν διάφορες προβληματικές που ενυπάρχουν στιχουργικά σε πολλά, συχνά δε και σε ιδιαιτέρως αγαπημένα, τραγούδια της ευρύτερης ελληνικής μουσικής σκηνής. Μέσω της αφήγησης μιας κοινωνικής ιστορίας, με σαφή πολιτικότητα μα δίχως διδακτισμούς και προώθηση κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής τάσης, καθώς και οι ίδιοι οι πολυάριθμοι συντελεστές του δεν προέρχονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο και δεν φέρουν απαραίτητα εντελώς κοινές αντιλήψεις μεταξύ τους πέραν της αγάπης τους για τη μουσική και της απέχθειάς τους για κάθε αντικοινωνικό –ισμό (φασισμό, σεξισμό κ.ο.κ.), το έργο στοχεύει στην απογύμνωση από κάθε ωραιοποίηση και από κάθε ρομαντισμό όλων εκείνων των δομικά προβληματικών κοινωνικών στοιχείων που αναπόφευκτα αντικατοπτρίζονται σε στίχους τραγουδιών βγαλμένων από την ίδια αυτή κοινωνία που αναπαράγει αυτά τα στοιχεία.
Την πρόθεση της να επεκτείνει κατά 35 χιλιόμετρα το φράχτη του Έβρου εντός του 2023 έκανε γνωστή η κυβέρνηση της ΝΔ το προηγούμενο διάστημα διαμέσου του ίδιου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, εκτιμώντας πως προεκλογικά μια επίσκεψη στον Έβρο και η συγκεκριμένη εξαγγελία θα τονώσει τα αντανακλαστικά του ακροδεξιού ακροατηρίου του. Πρόκειται για ένα έργο αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ που θα συμβάλλει στη συνολική ολοκλήρωση του φράχτη των 140 χιλιομέτρων, ο οποίος ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 2012 επί της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά σηματοδοτώντας έτσι και συμβολικά την έμπρακτη αντιανθρώπινη και μισάνθρωπη στάση του ελληνικού κράτους και της ΕΕ απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
[…] Οι κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την περίοδο 2013-2022 κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της εγχώριας ταξικής πάλης. Απορροφώντας τους κραδασμούς του ξεφουσκώματος της κοινωνικής δυναμικής, οι αντιστάσεις αυτές κράτησαν συντεταγμένο -και μάλιστα μέσα σε ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες οι οποίες έθεταν νέα και αμείλικτα ερωτήματα- το κινηματικό στρατόπεδο, και τολμούμε να πούμε -κοιτάζοντας τες σήμερα από μια σχετική απόσταση- ότι διαμόρφωσαν, μέσα από αναπόφευκτα αντιφατική πορεία ρήξεων, υποχωρήσεων, λαθών και υπερβάσεων, τους όρους για την “καινούρια γέννα”. Λέγεται συχνά, και στα κείμενα του βιβλίου αυτού δεν υποστηρίζεται λίγες φορές, ότι η δεκαετία που αφήνουμε πίσω μας ήταν μια περίοδος ταξικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης. Δε θα διαφωνήσουμε. Στην περίοδο που μας απασχολεί δεν είχαμε ούτε τις εξεγέρσεις, ούτε τη μαζική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα της αμέσως προηγούμενης πενταετίας. Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, οι εποχές που διαδέχονται τέτοιες πολιτικές και ταξικές κορυφώσεις είναι σκληρές, πολιτικά άνυδρες και κοινωνικά στομωμένες. Ωστόσο αυτό δεν τις κάνει λιγότερες σημαντικές και συναρπαστικές. Το αντίθετο θα λέγαμε. Μπορεί οι μάχες οπισθοφυλακών να μην έχουν τη λάμψη εκείνων της επαναστατικής ανόδου, ωστόσο χωρίς αυτές -όπως η ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων υπογραμμίζει- οι δεύτερες δεν πρόκειται να υπάρξουν […] απόσπασμα από το Σημείωμα της Έκδοσης.
Το κείμενο του Μαουρίτσιο Λατσαράτο για το αδιάκοπο κύμα των μαζικών και πολύμορφων κινητοποιήσεων που βρίσκονται σ’ εξέλιξη στη Γαλλία ενάντια στη αντεργατική “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού συστήματος μεταφράστηκε στα ελληνικά από τους Δ.Μ και Λ.Β. Δημοσιεύθηκε στο blog της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας. Για λόγους χώρου, από το παρόν έντυπο απουσιάζουν τα δύο τελευταία κεφάλαια του κειμένου. Ολόκληρο μπορείτε να το βρείτε στο link: https://prolprot.espivblogs.net/ Ο Μαουρίτσιο Λατσαράτο θα βρίσκεται στην Αθήνα στις 26-27 Μαΐου για το διήμερο εκδηλώσεων που διοργανώνει η Ταξική Αντεπίθεση σχετικά με τον πόλεμο, την επαναστατική στρατηγική και τους ταξικούς αγώνες στην Γαλλία.
Σχετικά με τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία Ας μπούμε κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος: μετά τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στη “μεταρρύθμιση” των συντάξεων, οπότε ο πρόεδρος Μακρόν αποφάσισε να περάσει διά πυρός, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο και επιβάλλοντας τον νόμο με τον οποίο το όριο συνταξιοδότησης αυξάνεται από τα 62 στα 64 χρόνια, οι διαδηλώσεις απάντησαν άμεσα: “και εμείς θα επιβάλουμε την απόφασή μας”. Ανάμεσα σε δύο αντίθετες επιδιώξεις, από τη μια αυτή της κυριαρχίας της Μηχανής Κράτους – Κεφαλαίου και από την άλλη εκείνης της θέλησης της Τάξης, εκείνη που θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι η ισχύς. Ο συμβιβασμός μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου έχει διαρρηχθεί από τη δεκαετία του 1970, αλλά η οικονομική κρίση και ο πόλεμος έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τις συνθήκες της σύγκρουσης. Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους δύο πόλους αυτού του συσχετισμού εξουσίας που βασίζεται στην ισχύ, μέσα στις πολιτικές συνθήκες μετά το 2008 και μέχρι το 2022.
Ο παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγετε δια αντιπροσώπων στο έδαφος της Ουκρανίας, επιτάχυνε τη συζήτηση, κυρίως στη Δύση, για τη λεγόμενη «πράσινη ενεργειακή μετάβαση», δηλαδή τη ριζική απεξάρτηση των ενεργειακών αναγκών από τα ορυκτά καύσιμα. Παρότι η ραγδαία εξάντληση των ορυκτών πόρων οδηγεί σε συνθήκες σπάνης, με συνακόλουθη εκτόξευση των ενεργειακών τιμών και περιβαλλοντική υποβάθμιση, η μετάβαση εντός του σύγχρονου κρατικού και καπιταλιστικού πλαισίου είναι πρακτικώς αδύνατη. Όσο η διαδικασία πράσινης μετάβασης υπόκειται στο μηχανισμό της ανάπτυξης, δηλαδή στο κίνητρο μεγιστοποίησης του κέρδους, τόσο διευρύνονται οι ενεργειακές ανισότητες, οι αποκλεισμοί και οι συνθήκες ενεργειακής φτώχιας, ενώ παράλληλα η κατανάλωση υγρών καυσίμων, αντί να μειώνεται, αυξάνεται. Το ελληνικό παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Μόνο την τελευταία 15ετία, παρά τις εκατοντάδες μονάδες φωτοβολταϊκών και αιολικών πάρκων που κατασκευάστηκαν, η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων για παραγωγή ενέργειας αυξήθηκε κατά 28%, ενώ οι κορυφές άγριων βουνών αποψιλώθηκαν και το περιβάλλον υποβαθμίστηκε. Την ίδια στιγμή που οι Α.Π.Ε. συνεισφέρουν (ονομαστικά) στο ενεργειακό μείγμα έως και το 40%, η περιβαλλοντικά επιβλαβής χρήση ορυκτών καυσίμων αυξάνεται ενώ το κράτος και τα ιδιωτικά καρτέλ εκτοξεύουν σε τέτοιο επίπεδο τις τιμές που το φως, η θέρμανση και το καύσιμο καθίστανται δυσπρόσιτα για την κοινωνική πλειοψηφία. Και αν στις μέρες μας έχει γίνει ευρέως κατανοητό πως οι ιδιώτες όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για το περιβάλλον, αλλά αντίθετα, το καταστρέφουν έτι περαιτέρω στο όνομα μάλιστα της κοινωνικά επιδοτούμενης «πράσινης ανάπτυξης», δύσκολα μπορεί να γίνει δεκτή η θέση πως και τα μονοπωλιακά, κρατικα ελεγχόμενα δίκτυα ενέργειας κινούνται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, και πως για τη ριζική πράσινη κοινωνική μετάβαση απαιτείται απεξάρτηση όχι μόνο από τη Σκύλα των ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και από τη Χάρυβδη του κράτους. Η ενεργειακή μετάβαση, η προστασία της ζωής και του περιβάλλοντος, προϋποθέτει και προϋποτίθεται ενός πλαισίου «πέρα από το κράτος και τους ιδιώτες». Για να εξηγήσουμε αυτή τη θέση θα πρέπει να φέρουμε το ρολόι της ανθρωπότητας μερικούς δεκάδες αιώνες πίσω.
Εκατό χρονιά μετά τη μικρασιατική καταστροφή, που σηματοδότησε την κατάρρευση της «Μεγάλης Ιδέας», η επίσημη ιστοριογραφία και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους επιμένουν να συσκοτίζουν τις πραγματικές συνθήκες και τις αιτίες που προκάλεσαν τον θάνατο, τον ξεριζωμό και τη δυστυχία για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Τα παπαγαλάκια των «εθνικών μύθων» επιμένουν να παρουσιάζουν τη σφαγή σε ένα στενό πλαίσιο ελληνοτουρκικής διαμάχης, που αποκόβει τα γεγονότα από τους ευρύτερους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος και τον ειδικό ρόλο του ελληνικού κράτους στην επιχείρηση λεηλασίας της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η ιμπεριαλιστική αρπακτικότητα, η υποβασταζόμενη επιθετικότητα του ελληνικού εθνικισμού και η πολιτική σκληρών διωγμών του τουρκικού εθνικισμού (με τη βοήθεια των Γερμανών) στην προσπάθεια χτισίματος ενός ομογενοποιημένου, «καθαρού» τουρκικού έθνους – κράτους συναποτέλεσαν τις πηγές του δράματος που βίωσαν εκατοντάδες χιλιάδες απλοί άνθρωποι κάθε εθνικότητας.
Δυσήνιος Ίππος 