Tag: Ιστορική Μνήμη

Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου (ΔΣΠ) ξεκίνησε τη δράση του το 1946 ως μια μικρή δύναμη των 250 περίπου μαχητών. Η δράση αυτής της ολιγάριθμης αλλά αξιόμαχης δύναμης, αν και ιδιαίτερα αξιόλογη, παραμένει σχετικά περιορισμένη και εκδηλώνεται κυρίως στις περιοχές του Ταϋγέτου και του Πάρνωνα. Μετά την επίθεση, στις 13 Φλεβάρη του 1947, στις φυλακές Σπάρτης από όπου κατάφερε να απελευθερώσει 244 πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσα σε αυτούς και πολλά παλιά στελέχη του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο ΔΣΠ διπλασιάζει τις δυνάμεις του και επεκτείνει τη δράση του σε ολόκληρη τη Μεσσηνία αλλά και την Αχαΐα. Μέχρι το 1948,έχειαυξήσει τις δυνάμεις του σε περίπου 3000 μαχητές και θέτει υπό τον απόλυτο έλεγχο του ολόκληρη σχεδόν την πελοποννησιακή ύπαιθρο. Καταφέρνει σημαντικά πλήγματα στις κυβερνητικές δυνάμεις (ΕθνικόΣτρατό [ΕΣ], Χωροφυλακή και παραστρατιωτικές/παρακρατικές οργανώσεις που τους συνέδραμαν) οι οποίες έδειχναν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δράση του. Το ίδιο συμβαίνει και στην περιοχή της Αχαΐας, όπου οι κυβερνητικές δυνάμεις προς τα τέλη του 1948 διατηρούν στην κατοχή τους μόνο τα Καλάβρυτα, τη Ζαχλωρού, το Σκεπαστό και τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά που βρίσκονται στα παράλια του Νομού.

“Οι Ισραηλινοί ψοφάνε να κάνουν τους Παλαιστίνιους να παραδεχτούμε την ύπαρξη του Ισραήλ. Εγώ δεν την παραδέχομαι. Ναι, μπορούν να ελέγχουν, να σκοτώνουν, να καταστρέφουν, αλλά δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ…”

Το αναρχικό κίνημα και τα γεγονότα του Haymarket.[1]

Γράφει ο Ορέστης Κ.

«Είμαστε τα πουλιά της επερχόμενης καταιγίδας»

August Spies

Ελάχιστα είναι πλέον τα σημάδια που θυμίζουν την πόλη που ύμνησε ο Carl Sandbergστη συλλογή του «Τα ποιήματα του Σικάγο» (1916): το σημερινό τοπίο προωθεί ένα διαφορετικό αρχιτεκτονικό αφήγημα που δεν αφήνει χώρο για τον ιδρώτα, τα φτυαρίσματα και τις βρισιές των εργατών και των μεταναστών που αντηχούσαν κατά την περίοδο που «η πόλη με τους φαρδιούς ώμους» μεσουρανούσε ως βιομηχανικό κέντρο. Απότοκος της ίδιας συνειδητής προσπάθειας να αποξεστούν από τη συλλογική μνήμη οι αγώνες της εργατικής τάξης για τη θέσπιση του οχταώρου ήταν και η μέχρι πρότινος απουσία από το δυτικό κέντροτης πόλης (West Loop)οποιασδήποτε αναφοράς στους πρωτοστάτες των αγώνων για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς: στη συμβολή των οδών Des Plaines και Randolph μπορεί πλέον κανείς να δει το μνημείο της Mary Brogger που εγκαταστάθηκε το 2004για να τιμήσει τη θυσία των πέντε αναρχικών και των υπολοίπων θυμάτων της κτηνωδίας που διέπραξε η αστυνομία του Σικάγο έναντι των συγκεντρωμένων εργατών την 4^η Μαΐου του 1886. Η θυσία αυτή σε καμία περίπτωση δεν εκλήφθηκε ως τέτοια την περίοδο που έλαβαν χώρα τα γεγονότα: αντιθέτως, τρία μόλις χρόνια μετά υψώθηκε στο σημείο άγαλμα 2,7 μέτρων που εικόνιζε αστυνομικό με υψωμένο το δεξί του χέρι. Με το παρόν άρθρο θέλουμε να ανασύρουμε από την αφάνεια όσους με περισσή επιμέλεια έχουν παραγκωνιστεί από τις συνήθεις αναφορές στα ιστορικά γεγονότα του Haymarket και να τιμήσουμε το αναρχικό κίνημα της αμερικανικής πρωτομαγιάς που το αμερικανικό κράτος από το 1894 έχει μετατοπίσει στην πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη (Labor Day), σε μια προσπάθεια συσκότισης της ιστορικής μνήμης.

Ο αντι-αποικιοκρατικός αγώνας των αναρχικών της Κορέας στον κινηματογράφο…

Του Ρωμανού Γ.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πόση σημασία έχει κατά καιρούς δοθεί από Κορεάτες κινηματογραφιστές σχετικά με τον μεγάλο αγώνα των λαών της Κορέας και της Κίνας ενάντια στον ζυγό της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μια κατοχή και μια αντίσταση που σε μεγάλο βαθμό μας είναι άγνωστες στη δύση, μα που έχουν χαραχτεί στη δική τους συλλογική μνήμη με βαθιές πληγές δημιουργώντας ένα κοινωνικό τραύμα και ένα μίσος που μέχρι τις μέρες μας καίει αδικαίωτο απέναντι στις φρικαλεότητες του κατακτητή. Και μιας και τα τελευταία χρόνια το κορεατικό σινεμά βρίσκει ολοένα τον δρόμο του προς τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αίθουσες, καθώς επίσης το εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα επανέρχεται ουρλιάζοντας την παρουσία του με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, ευκαιρία για μια σύντομη παρουσίαση δυο ταινιών, του Anarchists (σε σκηνοθεσία Yoo Young-sik) και του Anarchistfromcolony(σε σκηνοθεσία Lee Joon-ik), που πραγματεύονται η καθεμιά με τον τρόπο της την ιστορική αντίσταση στην ιαπωνική κατοχή.