Την πρόθεση της να επεκτείνει κατά 35 χιλιόμετρα το φράχτη του Έβρου εντός του 2023 έκανε γνωστή η κυβέρνηση της ΝΔ το προηγούμενο διάστημα διαμέσου του ίδιου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, εκτιμώντας πως προεκλογικά μια επίσκεψη στον Έβρο και η συγκεκριμένη εξαγγελία θα τονώσει τα αντανακλαστικά του ακροδεξιού ακροατηρίου του. Πρόκειται για ένα έργο αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ που θα συμβάλλει στη συνολική ολοκλήρωση του φράχτη των 140 χιλιομέτρων, ο οποίος ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 2012 επί της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά σηματοδοτώντας έτσι και συμβολικά την έμπρακτη αντιανθρώπινη και μισάνθρωπη στάση του ελληνικού κράτους και της ΕΕ απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Φυσικά, η στάση αυτή έχει βαθύ και ουσιαστικό παρελθόν, καθώς το ελληνικό κράτος, έχοντας ως στρατηγική επιλογή το να λειτουργεί ως το ανατολικό συνοριακό φυλάκιο της ΕΕ και του δυτικού ιμπεριαλισμού, αποτελεί εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες το χωροφύλακα της περιοχής με χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες νεκρούς στον Έβρο και στο Αιγαίο και με δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ανά την επικράτεια. Αυτοί που μαζί με τους συμμάχους τους διεξάγουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους αφήνοντας πίσω τους κρανίου τόπους και δημιουργώντας στρατιές ξεριζωμένων, έρχονται στη συνέχεια να κανονικοποιήσουν την αντιμεταναστευτική τους πολιτική στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, μπορεί κανείς να μιλάει για ανοιχτό πόλεμο σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων καθώς η ένταση της καταστολής, η ενίσχυση της Frontex και των άλλων λιμενικών σωμάτων υπεύθυνων για τις επαναπροωθήσεις στο άγνωστο, η κατασκευή χερσαίων και θαλάσσιων φραχτών, οι απελάσεις, ο εγκλωβισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και hot spots και φυσικά η συμφωνία Ελλάδας – Τουρκίας και ο κανονισμός του Δουβλίνου έχουν μετατρέψει την ελληνική επικράτεια σε αποθήκη ψυχών και τον Έβρο και το Αιγαίο σε τάφο χιλιάδων νεκρών ανθρώπων. Σε αυτή την πολιτική έχουν ευθυγραμμιστεί όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, ενώ σήμερα, η ενίσχυση και των λεγόμενων «νόμιμων μεταναστευτικών οδών» δεν είναι εσωτερική αντίφαση των ευρωπαϊκών κρατών αλλά αντίθετα ευνοεί τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα και τα δουλεμπορικά γραφεία εύρεσης εργασίας.
Απέναντι στη δαιμονοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων και στην καλλιέργεια συντηρητικών αντανακλαστικών στην κοινωνία, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως η μόνη ασφαλής επιλογή για τους φτωχούς δεν είναι να υψώνουμε φράχτες ή να βουλιάζουμε βάρκες με μικρά παιδιά στη θάλασσα. Αντίθετα, η πιο ασφαλής επιλογή είναι ο κοινός αγώνας ντόπιων και ξένων εργατών, ως κομμάτι της ίδιας κοινωνικής βάσης που πλήττεται με κάθε δυνατό τρόπο από το κράτος και το κεφάλαιο. Ο αγώνας ενάντια στα σύγχρονα Απαρτχάιντ, τους πολέμους, τους φασιστικούς φράχτες και τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις. Ο αγώνας για ελεύθερη μετακίνηση, για ζωή με αξιοπρέπεια για όλες και όλους.
Δήμος Π.
Δυσήνιος Ίππος 