Στη μνήμη του αναρχικού Juan GARCÍA OLIVER (20 Ιανουαρίου 1901, Ταραγόνα, Ισπανία – 13 Ιουλίου 1980, Γκουανταλαχάρα, Μεξικό)
Το κείμενο που ακολουθεί μεταφράστηκε σε ελεύθερη απόδοση από τα Ισπανικά. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Correspondencia entre Abel Paz y García Oliver» (Αλληλογραφία μεταξύ Αμπέλ Παζ και Γκαρθία Ολιβέρ) του Agustín Guillamón, εκδόσεις Descontrol, Βαρκελώνη 2014. Οι σημειώσεις στο κάτω μέρος του κειμένου έγιναν στην ελληνική έκδοση ώστε να είναι περισσότερο κατανοητό το ιστορικό πλαίσιο.
Ο σύντροφος Γκαρθία Ολιβέρ, ίσως ένας από τους πιο αδικημένους αγωνιστές στη μυθολογία του «χώρου», αποτέλεσε ηγετική φυσιογνωμία του Ελευθεριακού Κινήματος της Ισπανίας, συμμετέχοντας με καθοριστικές αποφάσεις και επιλογές στη διαμόρφωση των συνθηκών και των χαρακτηριστικών της πάλης, σε στιγμές πρωτόγνωρες για την ιστορία του επαναστατικού και ειδικότερα του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα.
Η έκδοση πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα τον Ιούλη του 2021 με αφορμή τη συμπλήρωση 41 χρόνων από το θάνατο του και 85 χρόνων από το ομορφότερο πείραμα ανθρώπινης χειραφέτησης που έχει καταγράψει η ιστορία μέχρι σήμερα, την κοινωνική επανάσταση 1936-39 στην Ισπανία
Οι φράσεις του εξωφύλλου προέρχονται από το κλείσιμο της ομιλίας του Ολιβέρ στην κηδεία του σπουδαίου αναρχικού επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι. Ο λόγος του επικεντρώθηκε στη σύντομη εξιστόρηση των «ηρωικών χρόνων» του αναρχικού κινήματος και στη δημιουργία της ομάδας των «Solidarios» και μετέπειτα «Nosotros». Αντί να πλέξει το εγκώμιο του Ντουρούτι, ο Ολιβέρ καταπιάνεται περισσότερο με την έννοια του καθήκοντος, του καθήκοντος της κάθε αγωνίστριας και του κάθε αγωνιστή απέναντι στην τάξη του και απέναντι στην κοινωνική επανάσταση.
Δυσήνιος Ίππος 