Το σχέδιο του εξωφύλλου της ποιητικής συλλογής “σημάδια” τυπώθηκε σε τσάντα και διατίθεται για την οικονομική ενίσχυση των εκδόσεων Δυσήνιος Τύπος.
Από αύριο θα υπάρχει στο πολιτικό άνοιγμα του Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87) και κάθε Τρίτη και Παρασκευή 19:00-22:00.
Ετοιμάζεται η νέα έκδοση του δυσήνιου τύπου
//Αντί εισαγωγής
Φαγούρες.
Καφετιά σηµάδια στο σώµα.
Δαγκωµένα νύχια και σπασµένα µαλλιά.
Κρίσεις ακατανόητες.
Σηµάδια.
Από πληγές.
Όχι απλές.
Από αυτές που τα αφήνουν
Τα σηµάδια.
Αυτά ή άλλα.
Κάποιος είπε µια φορά
“o χρόνος γιατρεύει τις πληγές”.
Βλακείες.
Ποιές πληγές γιατρεύει ο χρόνος;
Ήξερε τι θα πει πληγή καν;
Δεν καταλαβαίνω αυτή τη βλακεία.
Εµένα το σώµα µου µου έµαθε.
Πως οι πληγές κλείνουν
και αναρρώνουν και περνούν.
Ναι.
Αλλά αφήνουν σημάδια.
Όσο βαθύτερη πληγή
τόσο µεγαλύτερο το σημάδι.
Από µικρό παιδί, έτσι.
Έπειτα, ο χρόνος
τρέχει στη χαρά
και κοκκαλώνει στον πόνο
κολλάει σαν τους λεπτοδείκτες σε ρολόϊ με
τελειωμένες μπαταρίες.
Και αν δεν βρεθεί κάποιος να αλλάξει μπαταρίες
ξέρεις, θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια ώρα.
Για πάντα.
Η πόλη που περπατάμε χτίστηκε να µας πνίγει.
Να µας γεµίζει
πληγές και σημάδια.
H μάνα κι ο πατέρας;
Η μάνα κι ο πατέρας
λυπάμαι, μα δεν τα κατάφεραν.
Μας έμαθαν στην καταπίεση και στην τοξικότητα.
Εθιστήκαμε κι εμείς στο τέλος.
Μεγαλώσαμε σε σπίτια κλουβιά.
Και, ξέρεις, δεν φταίει µόνο η µάνα κι ο πατέρας.
Τα σπίτια χτίστηκαν για να είναι κλουβιά.
Και δεν µας χώρεσε ο τόπος.
Δεν μας χώρεσε ο τόπος.
Και βγήκαμε έξω να σπείρουµε τη Ζωή.
Και βρήκαμε κι άλλους. Σαν κι εμάς.
Συνέχισαν να μας πολεμούν και να μας τους παίρνουν
από κοντά μας.
Να αυτό ήταν κάπως δύσκολο,
ήρθαν οι κανίβαλοι και μας κάρφωσαν ένα μαχαίρι στα
σημάδια από τις παλιές πληγές.
Αυτό πόνεσε πολύ.
Αλλά εντάξει, έμαθες πια.
Από κάθε μάχη σου έμειναν δυο πράγματα
Άνθρωποι και καταφύγια.
Είναι κάτι.
Οι πληγές έκλεισαν πάλι αλλά τα σημάδια που έμειναν
είναι πια πιο μεγάλα από πριν.
Αλλά δε μάσησες.
Πάλεψες να ζήσεις.
Αυτό το κατάφερες.
Λες και είναι λίγο.
Ή απλό.
Και τώρα παλεύεις για να ζήσεις µε τα σηµάδια.
Κι αυτο θα το καταφέρεις.
Έτσι πιστεύω.
Σου αρέσουν οι αγκαλιές πολύ.
Θα αγκαλιάσεις και τα σημάδια σου.
Μόνο να, µια αρχή είναι να τα µοιραστείς.
Μέσα από αυτές τις λέξεις
εμείς βρήκαμε τον τρόπο
να σκάψουμε βαθιά
μέσα μας.
Και μέσα στους γύρω μας.
Είναι κάτι.
Και είναι κάτι πολύ, εδώ που τα λέμε.
Σε αυτές εδώ τις λέξεις
βρίσκαμε εμείς πάντα διεξόδους.
Κάποτε από τα ίδια μας τα σπίτια
σήμερα από αυτόν τον κόσμο
που μας γεμίζει σημάδια
και εδώ που τα λέμε
μοιάζει με εκείνα τα σπίτια.
Ή μάλλον το ανάποδο.
Και λέω “εμείς”
γιατί όσο τις μοιράζεσαι, θα το δείς πως είναι κι
άλλοι.
Το συγκλονιστικό γράμμα του Sacco στον γιο του, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα:
Continue reading “Μελοποιημένο γράμμα του Νικόλα Σάκο στο γιο του”
Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου του 1940. Σε ηλικία 5 ετών παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, μετέπειτα σπούδασε στην δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη. Συμμετείχε σε πολλές μεγάλες ταινίες του κινηματογράφου. Η Κατερίνα είχε ενεργή πολιτική δράση. Στάθηκε στο πλευρό πολλών αναρχικών και συμμετείχε σε επιτροπές που μάχονταν για την αποφυλάκισή τους. Στην διάρκεια της ζωής της την συλλαμβάνουν αρκετές φορές μια εκ των οποίων τον Ιανουάριο του ‘80, όταν η «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς. Η Κατερίνα συνελήφθη σαν ύποπτη, μετά από καταγγελία ενός μάρτυρα, ο οποίος υποστήριξε ότι είδε μια γυναίκα να απομακρύνεται τρέχοντας από το σημείο της δολοφονίας. Αποδείξεις δεν βρέθηκαν ποτέ και η Κατερίνα αφέθηκε ελεύθερη. Το ‘81, συνδιοργανώνει στο γήπεδο Σπόρτινγκ μεγάλη συναυλία κατά της κρατικής καταστολής.
Continue reading “Κατερίνα Γώγου: Η ποιήτρια της ζωής”
Ο ποιητής, αναρχικός κι επαναστάτης Αντώνης Στασινόπουλος (1957- 2015), γεννήθηκε και πέθανε στην Πάτρα, επιδιώκοντας με την κοινωνική και ποιητική του ζωή την υπέρβαση κάθε προσωπείου. Μοναχικός, παρά τη σχέση ζωής με τη σύντροφό του και τους ακλόνητους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του, απλός μα ασυμβίβαστος, εξέφρασε με την ποίησή του τον μόχθο του ανθρώπου απέναντι στο Tέρας του κράτους που ο ίδιος δημιούργησε. Η ιδανική πόλη είναι γιʼ αυτόν μια πόλη «αγέννητη» με «σάλπιγγες να ηχούν το τέλος του πολέμου». Μια τέτοια πόλη, όμως, δεν υφίσταται στο παρόν, αφού ο πλανήτης τυλίγεται με ένα «γκρι φόντο». Παρά τις πληγές και τη μοχθηρία του κόσμου που σήκωσε στις πλάτες του, ο ποιητής δεν είναι απαισιόδοξος. Αγκαλιάζει το σύμπαν γύρω του «φτιάχνοντας κύκλους» ζωής κι ευελπιστώντας για το «σπόρο» που θα μείνει πίσω για τις επόμενες γενεές. Αγκαλιάζοντας τα «παιδιά-ποιητές» του μέλλοντος και τους κατατρεγμένους, η ποίηση του Αντώνη Στασινόπουλου κυοφορεί το βρέφος μιας ουτοπικής αλλαγής. Το επίμετρο έγινε από τη Χρύσα Παπαδημητρίου
Continue reading “Αντώνης Στασινόπουλος, Έξι ποιήματα”
Continue reading “Με φωνές και γροθιές υψωμένες…”Είναι πρωί, λίγες ώρες μετά το ξημέρωμα.
Εκείνη, με έντονη νευρικότητα,
πίνει καφέ πλάι στο σκονισμένο παράθυρο.
Ανοίγει το ημερολόγιο με τις κίτρινες σελίδες.
Δυσήνιος Ίππος 