δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟ*

«[…] Πολλοί από εμάς έχουν χαρακτηριστεί από τους κομμουνιστές αναρχικοί και από τους αναρχικούς κομμουνιστές. Αυτό που τονίζεται είναι οι διαφορετικές ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με την αναρχική και την κομμουνιστική παράδοση. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ένας διαχωρισμός που να κινείται πέρα από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, έτσι ώστε να καθιστά αντιθετικές αυτές τις δύο εμπειρίες.
[…] Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να προσδιορίσουμε τα πολιτικά ρεύματα και την ιστορική σημασία τους είναι εκείνη της δράσης τους σε σχέση με την προλεταριακή αυτονομία, στην ενίσχυση που έδωσαν στη διαδικασία απελευθέρωσης του προλεταριάτου. […]
Κρατάμε λοιπόν την προσβολή-φιλοφρόνηση του να είμαστε αναρχικοί και κομμουνιστές, θεωρώντας ενδιαφέρουσα την ικανότητα ωρίμανσης μιας ριζοσπαστικής κριτικής του υπάρχοντος, όχι υπερασπιζόμενοι το παρελθόν αλλά μετασχηματίζοντας το. […]»

Οι συνήθεις ταραξίες, οι συνήθεις προβοκάτορες. Σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό. Proletari 56, Ιταλία 2002.

Continue reading “ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΟ*” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ, Μεταφρασεις

«Η επιστήμη, κοινή κληρονομιά όλου του κόσμου»

«Η επιστήμη, κοινή κληρονομιά όλου του κόσμου»

From: an essay published in Egalite, Bakunin, Mikhael (Geneva) July 31, 1869.

Άρθρο του Μιχαήλ Μπακούνιν, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Egalite, στις 31 Ιούλη του 1869

http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/bakunin/egalite31July1869.html

Το πρώτο θέμα για συζήτηση σήμερα είναι το εξής: Θα είναι δυνατή η πλήρης απελευθέρωση των εργατικών μαζών εφόσον η παρεχόμενη εκπαίδευση σε αυτές τις μάζες συνεχίζει να είναι κατώτερη από αυτή που διατίθεται στους αστούς, ή, γενικότερα, εφόσον υπάρχει οποιαδήποτε τάξη, είτε είναι πλειοψηφούσα είτε όχι, η οποία, από τη γέννηση της, έχει δικαίωμα σε μια υψηλότερη εκπαίδευση και μια πληρέστερη ενημέρωση; Δεν απαντάει η ερώτηση μόνη της; Δεν είναι αυτονόητο ότι από δύο άτομα με περίπου ίδια ευφυία από τη φύση τους, το ένα θα έχει το πλεονέκτημα – αυτό του οποίου το μυαλό θα έχει εμπλουτιστεί περισσότερο από την μάθηση και το οποίο, έχοντας κατανοήσει καλύτερα τις αλληλεπιδράσεις των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων (αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας), θα κατανοήσει πιο άμεσα και πλήρως τη φύση του περιβάλλοντός του; Και ότι αυτός ο άνθρωπος θα νιώσει, ας πούμε, μια μεγαλύτερη ελευθερία και, με πρακτικούς όρους, θα επιδείξει μεγαλύτερη ευφυία και ικανότητα από τον συνάδελφό του; Είναι φυσικό ότι αυτός που γνωρίζει περισσότερα θα υποτάξει αυτόν που γνωρίζει λιγότερα. Και αν αυτή η ανισότητα εκπαίδευσης και μάθησης ήταν η μόνη που υπήρχε ανάμεσα σε δύο τάξεις, δεν θα ακολουθούσαν γρήγορα όλες οι άλλες έως ότου ο ίδιος ο κόσμος των ανθρώπων έφτανε στις παρούσες συνθήκες του, δηλαδή μέχρι να χωριστεί ξανά σε μια μάζα σκλάβων και σε έναν μικρό αριθμό ηγεμόνων, με τους πρώτους να εργάζονται, όπως και σήμερα, προς όφελος των δεύτερων;

Continue reading “«Η επιστήμη, κοινή κληρονομιά όλου του κόσμου»” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Μεταφρασεις

“Οι Αναρχικοί υπερασπίζονται την Αναρχία” | Άρθρο του John Most και της Emma Goldman στο Metropolitan Magazine, 1896

Οι Αναρχικοί υπερασπίζονται την Αναρχία

Για τους περισσότερους Αμερικάνους, η αναρχία είναι μια λέξη που ακούγεται σαν κάτι κακό – εναλλακτικό όνομα για την κακία, τη διαστροφή και το χάος. Οι αναρχικοί αντιμετωπίζονται ως ένα κοπάδι από άπλυτους και άθλιους ρουφιάνους, που έχουν την τάση να σκοτώνουν τους πλούσιους και να τους αφαιρούν το κεφάλαιό τους. Η αναρχία, ωστόσο, για τους «οπαδούς» της σημαίνει μια πραγματική κοινωνική θεωρία που αφορά την ένωση της τάξης και την απουσία όλων των εξουσιών ανθρώπου σε άνθρωπο. Εν ολίγοις, σημαίνει απόλυτη ατομική ελευθερία.

Εάν η έννοια της Αναρχίας έχει μέχρι στιγμής ερμηνευτεί ως κατάσταση της μεγαλύτερης αταξίας, είναι επειδή οι άνθρωποι έχουν διδαχθεί ότι οι υποθέσεις τους ρυθμίζονται, ότι διοικούνται με σοφία και ότι η εξουσία είναι αναγκαία.

Μέσα στους αιώνες, κάθε άτομο που ισχυρίστηκε ότι η ανθρωπότητα θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τη βοήθεια της κοσμικής και πνευματικής εξουσίας θεωρήθηκε τρελό, και είτε κλείστηκε σε κάποιο ψυχιατρείο είτε κάηκε στην πυρά. Ταυτόχρονα,  εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες και γυναίκες σήμερα θεωρούνται άπιστοι επειδή περιφρονούν την ύπαρξη ενός υπερφυσικού Όντος.

Continue reading ““Οι Αναρχικοί υπερασπίζονται την Αναρχία” | Άρθρο του John Most και της Emma Goldman στο Metropolitan Magazine, 1896″ →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Βιβλιοθηκη, Ζερμιναλ

Ένας αιώνας Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων (ΑΙΤ-IWA): Από τον επαναστατικό συνδικαλισμό στον αναρχοσυνδικαλισμό

«Ο μύθος του Nin ή του Durruti δεν μας είναι καθόλου χρήσιμος παρά μόνο γιατί οι ελλείψεις και τα λάθη τους κάτι μας διδάσκουν. Οι μύθοι του χθες είναι οι αλυσίδες του σήμερα. Το να αποκαλύψουμε τα λάθη τους μας επιτρέπει να προχωρήσουμε πέρα από το σημείο της αποτυχίας τους».
Agustin Guillamon – Η Θεωρητικοποίηση των Ιστορικών Εμπειριών

Ο Δεκέμβριος του 2022 σηματοδότησε την εκατονταετηρίδα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (IWA). Ιδρυμένη από μια σειρά συνδικαλιστικών ενώσεων ως εναλλακτική απάντηση στην Κομμουνιστική Διεθνή, η IWA οργάνωσε κάποτε εκατομμύρια εργάτες. Τα συνδικάτα έγιναν καθοδηγητικές οργανώσεις σε κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. Η Confederación Nacional deTrabajadores (CNT) συγκεκριμένα ήταν η πρωτοπόρα οργάνωση της ισπανικής επανάστασης όπου τέθηκαν σε δοκιμασία και τα όρια του αναρχοσυνδικαλισμού.
Πολλοί υλικοί και πολιτικοί παράγοντες συνέβαλαν στην ταχεία άνοδο και πτώση του επαναστατικού συνδικαλισμού.

Συνδικαλισμός και Αναρχοσυνδικαλισμός
Ενώ ο συνδικαλισμός (syndicalism) είναι ουσιαστικά συνώνυμος με την εργατική ένωση (unionism στα αγγλικά), ο όρος συνήθως χρησιμοποιείται στα αγγλικά για να υποδηλώσει μια ριζική, ιδεολογική διαφορά στον τυπικό οικονομικό συνδικαλισμό. Τα συνδικάτα, τουλάχιστον θεωρητικά, είναι φορείς εργαζομένων ενωμένοι για να παλέψουν για τα οικονομικά αιτήματα και για τα κοινά υλικά συμφέροντά τους. Ο συνδικαλισμός προτείνει ότι μέσω της οργάνωσης των εργατών σε επαναστατικά συνδικάτα είναι δυνατό να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να εγκαθιδρυθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία. Τα επαναστατικά συνδικάτα, με τη σειρά τους, διακρίνονται από τις πολιτικές οργανώσεις που υποκινούνται από συγκεκριμένες ιδεολογίες και όχι από υλικά ταξικά συμφέροντα. Καθώς το «συνδικάτο» είναι ένα μέσο για επαναστατικούς σκοπούς, οι εργάτες είναι καλύτερα να χρησιμοποιούν τις μαχόμενες οικονομικές οργανώσεις της τάξης τους παρά πολιτικές οργανώσεις όπως τα κόμματα.
Οι συνδικαλιστές απορρίπτουν ουσιαστικά τη διχοτόμηση μεταξύ «πολιτικών» και «οικονομικών» αγώνων, βλέποντάς τους ως ένα και το αυτό που πρέπει να παλευτεί από τους εργάτες μέσω ενιαίων οργανώσεων.
Ο αναρχοσυνδικαλισμός, ωστόσο, είναι ο συνδυασμός αναρχικών στόχων με τον «συνδικαλισμό», ή οργάνωση μέσω συνδικάτων ως μέσο για την επίτευξη ειδικών αναρχικών σκοπών. Οι αναρχοσυνδικαλιστές, σε αντίθεση με τον συνδικαλισμό ευρύτερα, είναι ρητά φεντεραλιστές και δίνουν έμφαση στην οριζόντια οργάνωση, την αντιπροσώπευση παρά την εκπροσώπηση, τις μαζικές συνελεύσεις για τη λήψη αποφάσεων και την περιορισμένη θητεία για τους λίγους απαιτούμενους αξιωματούχους.

Continue reading “Ένας αιώνας Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων (ΑΙΤ-IWA): Από τον επαναστατικό συνδικαλισμό στον αναρχοσυνδικαλισμό” →