η φωτο ειναι απο “αντισυγκέντωση” των antifa negative σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Ιδρυμα Κακογιάννη, όπου πραγματοποιούνταν εκδηλώσεις χρηματοδοτούμενες από την ισραηλινή πρεσβεία, το 2014
«Το να μιλάς για ειρήνη σε τέτοιες συνθήκες είναι απλά ένας ακόμη τρόπος να βγάλεις την ουρά σου έξω από την υπόθεση, με καθαρά χέρια και βρώμικη συνείδηση» Αλφρέντο Μπονάννο, Palestine mon amour1
Η 7η Οκτώβρη 2023, εκτός από την δίκαιη απάντηση της παλαιστινιακής αντίστασης στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, για κάποιους αποτέλεσε και αφορμή να διαχύσουν το «φίλο»-σιωνιστικό τους δηλητήριο. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς ανήκουν στην απέναντι μεριά του οδοφράγματος και είναι οι υπηρέτες της αστικής τάξης, του κεφαλαίου και του κράτους.
Η Savitri Devi σε καμπ του BNP στο Norfolk (Βρετανία, 1961). Μαζί της οι Bruno Ludtke, Roland Kerr-Ritchie και Robert Lyons
Στις 12 Αυγούστου του 2024 ένας 18χρονος νεοναζί στην Τουρκία μαχαίρωσε στην τύχη 5 ανθρώπους έξω από τζαμί στο Εσκίσεχιρ. O18χρονος που φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο, κράνος και μάσκα κατέγραψε την επίθεση και στη συνέχεια ανέβασε το βίντεο στο Twitter. Πριν συλληφθεί δημοσίευσε ένα ρατσιστικό μανιφέστο μίσους στο Telegram στο οποίο απειλούσε μετανάστες, παιδιά από τη Συρία, ΛΟΑΤΚΙ και κομμουνιστές (μεταξύ άλλων σχεδίαζε επίθεση στα γραφεία του ΚΚ Τουρκίας). Πηγή έμπνευσης για τον 18χρονο ήταν η επίθεση με δεκάδες νεκρούς τον Μάρτιο του 2019 σε ισλαμικούς λατρευτικούς χώρους στη Νέα Ζηλανδία από τον οικο-φασίστα Brenton Tarrant, θαυμαστή του Anders Behring Breivik , που σκότωσε 77 ανθρώπους το καλοκαίρι του 2011 στην Νορβηγία. Ο Tarrant δημοσίευσε ένα μανιφέστο με τίτλο «Η μεγάλη αντικατάσταση», αναφερόμενος στην θεωρία συνωμοσίας περί σχεδιασμού γενοκτονίας της λευκής φυλής από σκοτεινά κέντρα που κατέχουν την παγκόσμια εξουσία. Ανάλογα συνωμοσιολογικά σενάρια για εξισλαμισμό και απο-χριστιανοποίηση της Ευρώπης από τους πολιτισμικούς μαρξιστές αναπτύχθηκαν και στο πόνημα του Breivik, με τίτλο: “2083, μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας”.
Η έναρξη της νέας χρονιάς και η έκδοση του 19ου τεύχους της εφημερίδας Ζερμινάλ έρχονται σε μια συγκυρία όπου σηματοδοτούνται δυσμενείς εξελίξεις για τους λαούς με καταστροφικές επιπτώσεις για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ νέα, βαριά καθήκοντα καλούνται να επωμιστούν τα κοινωνικά κινήματα.
Κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι δύο μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις των ημερών μας, αυτές στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, είναι αποτέλεσμα των εγγενών και δομικών κρίσεων του καπιταλισμού, ο οποίος προκειμένου να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τα αδιέξοδα του οδηγεί την ανθρωπότητα σε αλληλοσφαγή και τους παραγωγικούς πόρους του πλανήτη σε καταστροφή, ώστε μέσα από αυτή να αναγεννηθεί βγαίνοντας με ενδυναμωμένες τις δομές του.
Χέρι με χέρι στους δρόμους και σε κινητοποιήσεις, καθώς και σε πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους σε διάφορες πόλεις, θα βρείτε το 19ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ που ήδη κυκλοφορεί με άρθρα για την πολιτικοκοινωνική συγκυρία, το Παλαιστινιακό ζήτημα, τη Συλλογική Σύμβαση στον κλάδο των μηχανικών και των τεχνικών και την κοροϊδία των εργοδοτικών φορέων, την πρόθεση της καταπάτησης των μαρτυρικών εδαφών της Γυάρου από την εξουσία, τον αποκρυφιστικό φασισμό ανάμεσα στα ερείπια της ιστορικής ήττας του Τρίτου Ράιχ. Στην εφημερίδα περιλαμβάνονται και παρουσιάσεις των τελευταίων εκδόσεων του Δυσήνιου Τύπου.
Διαβάστε σε αυτό το τεύχος:
Editorial. Ανάλυση της πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας …σελ.2
Η εξουσία δείχνει το χυδαίο της πρόσωπο καταπατώντας τα μαρτυρικά εδάφη της Γυάρου …σελ.3
Ιστορικό Αφιέρωμα: Αποκρυφιστικός φασισμός ανάμεσα στα ερείπια της ιστορικής ήττας του Τρίτου Ράιχ: τα παραδείγματα των Julius Evola και Savitri Devi …σελ.4
Να μην επιτρέψουμε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας Μηχανικών και Τεχνικών που να μην αναγνωρίζει τους «μπλοκάκιδες» …σελ.6
Μικρό σχόλιο για την αποκατάσταση της αλήθειας. Σχετικά με την κριτική στην παλαιστινιακή υπόθεση από μέρος του κινήματος …σελ.7
Παρουσίαση των τριών νέων εκδόσεων του Δυσήνιου Τύπου: Σημάδια, Περσεφόνη σε νουάρ και νέον, Άννα Μαρία και Λούκα Μαντίνι. Επαναστατημένα Αδέλφια …σελ.3&8
Το παρακάτω κείμενο διαβάστηκε στις βιβλιοπαρουσιάσεις σε Πάτρα και Καρδίτσα και δημοσιεύτηκε στο 19ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ.
Περσεφόνη. Κόρη του Δία και της θεάς Δήμητρας, θεά της καρποφορίας και της γονιμότητας. Η ομορφιά της ήταν τόση, που ο Πλούτωνας, θεός του Άδη, την ερωτεύτηκε και αποφάσισε να την κλέψει. Έτσι, μια μέρα καθώς η Περσεφόνη μάζευε λουλούδια μαζί με τις Ωκεανίδες νύμφες, απομακρύνθηκε για να κόψει έναν νάρκισσο, όταν ξαφνικά η γη άνοιξε στα δύο. Τότε ξεπρόβαλε ο Πλούτωνας με το άρμα του την άρπαξε στον Κάτω Κόσμο, χωρίς κανείς να αντιληφθεί τι είχε συμβεί. Η Δήμητρα έψαχνε μάταια την κόρη της και από την στεναχώρια και τα δάκρυά της, μαράζωσαν η γη και οι καλλιέργειες. Οι άνθρωποι πεινούσαν και οι μέρες περνούσαν χωρίς να φανεί η Περσεφόνη. Μια μέρα ο Ήλιος, έχοντας δει τα πάντα, λυπήθηκε τη Δήμητρα, της είπε τι συνέβη και τότε ο Δίας, παρακινούμενος από τις ικεσίες των ανθρώπων που πεινούσαν, διέταξε τον θεό του Άδη να ελευθερώσει την κόρη του. Αδυνατώντας να παρακούσει τις διαταγές του Δία, ο Πλούτωνας παγίδεψε την Περσεφόνη δίνοντάς της να φάει ένα ρόδι πριν την αφήσει, γνωρίζοντας πως αν κατανάλωνε τροφή στον Κάτω Κόσμο, θα δενόταν μαζί του και δεν θα μπορούσε να φύγει. Η κόρη έφαγε έξι σπόρια ρόδι μονάχα κι όταν το έμαθε η Δήμητρα έγινε έξαλλη. Για να την ηρεμήσει, ο Δίας πρότεινε έναν συμβιβασμό: Για κάθε σπόρο που είχε φάει, η Περσεφόνη θα έμενε κι έναν μήνα στον Άδη. Έτσι, θα περνούσε το μισό χρόνο δίπλα στη μητέρα της και τον υπόλοιπο μαζί με τον Πλούτωνα. Έκτοτε, τους έξι μήνες που η Περσεφόνη ήταν στον Άδη, η Δήμητρα πενθούσε και μαζί της πενθούσε κι όλη η φύση και τους έξι μήνες που ανέβαινε στη Γη, όλα άνθιζαν από τη χαρά της. Νουάρ. Μάλλον κινηματογραφικός όρος. Αισθητικός και περιεχομενικός. Σκοτεινές σκηνές και σκοτεινές αφηγήσεις. Πόνος και πραγματικότητα με έναν μαύρο ρομαντισμό και μια ατμόσφαιρα άλλων εποχών.
«Όμως εμείς, τέκνα θνητών, δίχως δασκάλους, με δικιά μας μόνο θέλησημ’ επιμονή κι επιλογή και βάσανα, γίναμε αυτό που γίναμε. Καθόλουδε νιώθουμε πιο κάτου, μήτε χαμηλώνουμε τα μάτια. Μόνες περγαμηνές μας: τρεις λέξεις: Μακρόνησος, Γυάρος και Λέρος. Κι αν αδέξιοι μια μέρα σάς φανούν οι στίχοι μας, θυμηθείτε μονάχα πως γραφτήκαν κάτω απ’ τη μύτη των φρουρών, και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό μας. Κι ούτε χρειάζονται δικαιολογίες, —πάρτε τους γυμνούς, έτσι όπως είναι,—πιότερα ο Θουκυδίδης ο στεγνός θα σας πει απ’ τον περίτεχνο τον Ξενοφώντα.»
Ο Ηρακλής κι εμείς, Γ. Ρίτσος
Γυάρος. Ένας μαρτυρικός τόπος, ένας τόπος εξορίας πάνω από 22 χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων την εποχή του εμφυλίου και της χούντας. Ένας τόπος, όπου ο αποκλεισμός και τα ψυχολογικά βασανιστήρια υπήρξαν η καθημερινότητα των εξόριστων. Στη φυλακή της Γυάρου υπήρχαν πτέρυγες ανδρών και γυναικών, αλλά και δωμάτια απομόνωσης που δεν είχαν μεγάλη διαφορά από τάφους. Δεν είχαν παράθυρα και όταν έκλεινε η βαριά σιδερένια πόρτα έπεφτε βαρύ σκοτάδι. Ένας τόπος που, αργότερα, ονομάστηκε το “Νταχάου της Μεσογείου” από κάποιους και «θανατονήσι» από άλλους.
Στη μεταπολίτευση μετατράπηκε σε πεδίο βολής του Πολεμικού Ναυτικού, μέχρι τον αποχαρακτηρισμό της από Ναυτικό Οχυρό το 2002. Τον Σεπτέμβριο του 2001, το κτίριο των φυλακών, καθώς και όλα τα κτίρια, εγκαταστάσεις και κατασκευές που βρίσκονται εκεί χαρακτηρίζονται ως διατηρητέα και επιτρέπεται μόνο «η εισαγωγή χρήσεων συμβατών με τον ιστορικό τους χαρακτήρα». Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους χαρακτηρίζεται το σύνολο του νησιού ως ιστορικός τόπος, καθώς και το σύνολο των κτιρίων ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Στη συνέχεια, το Υπουργείο Αιγαίου ανέθεσε σε ερευνητική ομάδα της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ την εκπόνηση προγράμματος για τη δημιουργία δικτύου διαδρομών ιστορικής μνήμης στον χώρο των στρατοπέδων του νησιού, με την ενεργό συμμετοχή στον καθορισμό των προγραμματικών στόχων, εκπροσώπων των κρατουμένων από όλες τις περιόδους λειτουργίας του τόπου εξορίας. Οι προτάσεις του προγράμματος εγκρίθηκαν αλλά δεν υλοποιήθηκαν για να μην ξεχνάμε ποτέ ποιες είναι οι προθέσεις της εξουσίας. Αντίθετα, το 2011, νέα απόφαση επαναοριοθετεί τον ιστορικό τόπο, αποχαρακτηρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του νησιού έξω από την περιοχή των πέντε όρμων, παρόλο που (σύμφωνα με την §1 του άρθρου 12 του Ν.3028/2002) «οι αρχαιολογικοί χώροι κηρύσσονται και οριοθετούνται ή αναοριοθετούνται με βάση τα δεδομένα αρχαιολογικής έρευνας πεδίου» και τέτοια δεδομένα δεν προσκομίζονται.
Και για να μιλήσουμε για το δια ταύτα, αυτό που εκφράζεται από εδώ και μπρος είναι μια καθαρή χυδαία διάθεση επενδυτικής δραστηριότητας στο ιστορικό νησί. Και κάπως έτσι εμφανίζεται στο προσκήνιο ο «νέος διεθνής διεπιστημονικός διαγωνισμός αρχιτεκτονικών ιδεών» που οργανώνει η εταιρία ALUMIL και το «κοινωφελές ίδρυμα» του εφοπλιστικού κεφαλαίου ΑΙΓΕΑΣ, με την υποστήριξη του ΤΕΕ και του ΟΦΥΠΕΚΑ, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, του Υπουργείου Πολιτισμού και της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Το σχέδιο αυτού του διαγωνισμού είναι να δημιουργηθεί στη Γυάρο και συγκεκριμένα στο κτίριο των φυλακών, ένα «hub έρευνας και τεχνολογίας» για «την προώθηση της αειφόρου και βιώσιμης ανάπτυξης, της ενεργειακής αυτάρκειας και της περιβαλλοντικής προστασίας».
Σε αυτόν τον ιστορικό τόπο, σήμερα, επιχειρεί να επιδράμει η εξουσία προκειμένου αφενός να απονοηματοδοτήσει τη συλλογική μνήμη και τους αγώνες ενάντια της, και αφετέρου για να αντλήσει τα μέγιστα δυνατά κέρδη επί της γης. Να αντλήσει κέρδη δηλαδή στα κόκκαλα των νεκρών του αγώνα ενάντιά της και να εξαφανίσει, ταυτόχρονα, κάθε ψήγμα αντίστασης του παρελθόντος. Τέτοια είναι η χυδαιότητά της.
Οι αγωνιζόμενοι και οι αγωνιζόμενες, αν έχουν ένα χρέος, αυτό είναι να διατηρούν τη συλλογική μνήμη ζωντανή. Γιατί η ιστορία μπορεί να γράφεται από τους νικητές και να διδάσκεται στα αποστειρωμένα προγράμματα σπουδών αλλά η ιστορία των αντιστάσεων, η ιστορία των αγώνων ενάντια στην καταπίεση δε μπορεί να σβήσει όσο υπάρχει έστω και μια σπίθα αντίστασης και αγώνα, όσο υπάρχει καταπίεση.
Να σταθούμε με όλα μας τα μέσα απέναντι στην χυδαία εκμετάλλευση του ιστορικού και μαρτυρικού τόπου της Γυάρου. Έχουμε αυτό το χρέος απέναντι σε όσους αντιστάθηκαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν για έναν ελεύθερο κόσμο.
Το κείμενο του Camillo Berneri που μεταφράσαμε από το ιταλικό πρωτότυπο[1] γράφεται το Νοέμβρη του 1929[2]. Όσα λοιπόν γράφει έχουν μια επιπλέον σημασία και αποκτούν προφητική διάσταση καθώς τοποθετούνται χρονικά σε μια περίοδο αρχικού εποικισμού των εβραίων στην Παλαιστίνη, πολύ πριν το Ολοκαύτωμα και την ίδρυση ισραηλινού κράτους το 1948.
Συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το πραξικόπημα
Στις 19 Δεκεμβρίου 2021, εκλέχτηκε πρόεδρος, ο Gabriel Boric (ο οποίος προέρχεται από το φοιτητικό κίνημα του 2011, στο οποίο έπαιξε ρόλο αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων) κερδίζοντας με μεγάλη διαφορά τον αντίπαλό του José Antonio Kast (ακροδεξιός, αντικομμουνιστής και οπαδός του Πινοσέτ). Η εκλογή αυτή γιορτάστηκε ως «ο εκλογικός θρίαμβος εναντίον του φασισμού», τόσο από τους δημοκρατικούς όσο και από τους αριστερούς, αλλά και ως συνέχεια της εξέγερσης της 18ης Οκτωβρίου 2019 και της Συνταγματικής Συνέλευσης. Αυτό ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βιώσαμε στον πρώτο γύρο, όπου η διάθεση των ίδιων αυτών πολιτικών παραγόντων ήταν ένας καταιγισμός προσβολών προς τον κόσμο που δεν ψήφισε, με εκφράσεις όπως «παίζουν το παιχνίδι της Δεξιάς» και «η Χιλή δεν ξύπνησε», μπροστά στον τρόμο του ενδεχομένου να εκλεγεί πρόεδρος ο Καστ. Η αντίδραση σε αυτόν τον φόβο ήταν αυτή που επέτρεψε στον Μπόριτς να επιβληθεί στον δεύτερο γύρο, για αυτό και οι δύο έπρεπε να στρέψουν τον λόγο τους προς το κέντρο: Ο Μπόριτς καταφεύγοντας στην παλιά “Concertación” (Χριστιανοδημοκρατία, Σοσιαλιστικό Κόμμα κ.λπ.), ενώ ο Kast επικεντρώθηκε στο θέμα των γυναικών για να απαλλαγεί από τα ακραία μισογυνικά και αντιδραστικά στοιχεία που δημιούργησαν πρόβλημα στην προεκλογική εκστρατεία του. Αυτή η «ψευδομάχη» μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς του Κεφαλαίου επιλύθηκε με την ενσωμάτωση στην καμπάνια του Μπόριτς της «κρίσιμης υποστήριξης» των LGΒΤIQ+ κοινοτήτων, των θεσμικών φεμινιστριών, των αριστερών αντιφασιστών και της ψήφου κατά του Καστ. Με λίγα λόγια, αυτός ο υποψήφιος κατάφερε να προσελκύσει τους αντιπάλους του κάτω από την απειλή του φασισμού, γνωρίζοντας ότι η εκλογή του θα μπορούσε να κλείσει έναν κύκλο και την επαναστατική προοπτική της εξέγερσης του Οκτώβρη ή να την αναβάλει για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα.
Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις και στους δρόμους του αγώνα το 18ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ με κείμενα:
• για την δολοφονική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• για τον αγώνα των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα
• για την αντίσταση στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού στην καρδιά του κτήνους και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ
• για την πειθαρχική δίωξη τεσσάρων φοιτητών στο τμήμα των Πολιτικών Μηχανικών στην Πάτρα επειδή υπερασπίστηκαν τις καταλήψεις και τις αποφάσεις του φοιτητικού τους συλλόγου
• για τις αντιορθολογιστικές και μεταφυσικές βάσεις της φασιστικής ιδεολογίας
• για τις αλλεπάλληλες διώξεις σε εκπαιδευτικούς στον Πειραιά και τον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη
• του Camillo Berneri που γράφτηκε το 1929 για την περίοδο αρχικού εποικισμού των εβραίων στην Παλαιστίνη, πολύ πριν το Ολοκαύτωμα και την ίδρυση ισραηλινού κράτους το 1948
• για την συνέχιση της καταστολής στην Χιλή από την κυβέρνηση της αριστεράς του κεφαλαίου
• του Μιχαήλ Μπακούνιν, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Egalite στις 31 Ιούλη του 1869 με τίτλο «Η επιστήμη, κοινή κληρονομιά όλου του κόσμου»
• για την ταινία του Αγγελόπουλου «Μεγαλέξανδρος». Μια αναρχική εξέγερση στον κινηματογράφο
20 χρόνια δυσήνιος ίππος λοιπόν. Δύσκολο να χωρέσουν σε ένα κείμενο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τα 20 χρόνια ενός συλλογικού υποκειμένου. Μιας αναρχικής πολιτικής ομάδας. Κάποιες φορές, κοιτώντας πίσω, αυτά τα 20 χρόνια μοιάζουν με 20 μέρες. Ενώ άλλες με έναν αιώνα.
Δυσήνιος Ίππος 