Δυο λόγια, δυο σκέψεις για την επικρατούσα κατάσταση στη Γερμανίαως μετανάστρια, εργάτης, κουίρ άτομο, αναρχική.
Δεν ξέρω τι από αυτά είναι χειρότερο για το γερμανικό κράτος και την άρχουσα τάξη. Πάντως αποτελούν στοιχεία της ύπαρξής μου, που με καθορίζουν στο να δημιουργώ άποψη, στον βιοπορισμό και την κοινωνικοποίησή μου.
Συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το πραξικόπημα
Στις 19 Δεκεμβρίου 2021, εκλέχτηκε πρόεδρος, ο Gabriel Boric (ο οποίος προέρχεται από το φοιτητικό κίνημα του 2011, στο οποίο έπαιξε ρόλο αποκλιμάκωσης των κινητοποιήσεων) κερδίζοντας με μεγάλη διαφορά τον αντίπαλό του José Antonio Kast (ακροδεξιός, αντικομμουνιστής και οπαδός του Πινοσέτ). Η εκλογή αυτή γιορτάστηκε ως «ο εκλογικός θρίαμβος εναντίον του φασισμού», τόσο από τους δημοκρατικούς όσο και από τους αριστερούς, αλλά και ως συνέχεια της εξέγερσης της 18ης Οκτωβρίου 2019 και της Συνταγματικής Συνέλευσης. Αυτό ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βιώσαμε στον πρώτο γύρο, όπου η διάθεση των ίδιων αυτών πολιτικών παραγόντων ήταν ένας καταιγισμός προσβολών προς τον κόσμο που δεν ψήφισε, με εκφράσεις όπως «παίζουν το παιχνίδι της Δεξιάς» και «η Χιλή δεν ξύπνησε», μπροστά στον τρόμο του ενδεχομένου να εκλεγεί πρόεδρος ο Καστ. Η αντίδραση σε αυτόν τον φόβο ήταν αυτή που επέτρεψε στον Μπόριτς να επιβληθεί στον δεύτερο γύρο, για αυτό και οι δύο έπρεπε να στρέψουν τον λόγο τους προς το κέντρο: Ο Μπόριτς καταφεύγοντας στην παλιά “Concertación” (Χριστιανοδημοκρατία, Σοσιαλιστικό Κόμμα κ.λπ.), ενώ ο Kast επικεντρώθηκε στο θέμα των γυναικών για να απαλλαγεί από τα ακραία μισογυνικά και αντιδραστικά στοιχεία που δημιούργησαν πρόβλημα στην προεκλογική εκστρατεία του. Αυτή η «ψευδομάχη» μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς του Κεφαλαίου επιλύθηκε με την ενσωμάτωση στην καμπάνια του Μπόριτς της «κρίσιμης υποστήριξης» των LGΒΤIQ+ κοινοτήτων, των θεσμικών φεμινιστριών, των αριστερών αντιφασιστών και της ψήφου κατά του Καστ. Με λίγα λόγια, αυτός ο υποψήφιος κατάφερε να προσελκύσει τους αντιπάλους του κάτω από την απειλή του φασισμού, γνωρίζοντας ότι η εκλογή του θα μπορούσε να κλείσει έναν κύκλο και την επαναστατική προοπτική της εξέγερσης του Οκτώβρη ή να την αναβάλει για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα.
«Για να παλέψει κάνεις με επιτυχία εναντίον εκείνης της στρατιωτικής δύναμης που σήμερα δεν σέβεται σχεδόν τίποτα και που συνάμα είναι εξοπλισμένη με τα πιο τρομερά εργαλεία καταστροφής και πανέτοιμη να τα χρησιμοποιήσει όχι μόνο για να καταστρέψει σπίτια και ολόκληρους δρόμους, αλλά και ολόκληρες πόλεις με τους κατοίκους τους, για να πολεμήσει κανείς εναντίον ενός τόσο άγριου κτήνους, πρέπει να διαθέτει ένα άλλο, όχι λιγότερο άγριο θηρίο, αλλά αναμφισβήτητα δίκαιο. Την οργανωμένη εξέγερση του λαού, την κοινωνική επανάσταση που δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα και σε κανένα».
Μ. Μπακούνιν
Από τα ξημερώματα της 7ης Οκτώβρη ο Παλαιστινιακός λαός υψώνει ξανά περήφανα τη σημαία της αντίστασης. Σε μια πρωτοφανή στα χρονικά του παλαιστινιακού αγώνα επιχείρηση, οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης κατάφεραν μέσα σε λίγες ώρες να επιστρέψουν στις κατοχικές δυνάμεις ένα μικρό μόνο μέγεθος της βίας που διαχρονικά δέχεται ο λαός τους, καταλαμβάνοντας μια σειρά στρατηγικών στόχων του εχθρού. Εδώ και 75 χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός βιώνει ένα ολοένα και εντεινόμενο καθεστώς απαρτχάιντ από το κράτος του Ισραήλ με προφανή σκοπό την αρπαγή της γης του, την εκδίωξη του από τα εδάφη στα οποία κατοικεί εδώ και αιώνες και την πλήρη καθυπόταξη του όποιου εναπομείναντος κομματιού. Μέσα από συστηματικές επιδρομές και βομβαρδισμούς σε αστικά κέντρα της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, καταστροφή υποδομών, λεηλασία των φυσικών πόρων, φυλακίσεις αγωνιστών, στοχευμένες δολοφονικές επιχειρήσεις, κατάληψη και κατοχή των παλαιστινιακών περιοχών και προγράμματα οργανωμένων εποικισμών, με το χτίσιμο ενός τείχους εκατοντάδων χιλιομέτρων γύρω από τα παλαιστινιακά εδάφη, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ διεξάγει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των παλαιστινίων.
Στις 27 Ιουλίου 2023 ο ΦακούντοΤζόνεςΓουάλα, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της αντίστασης των Μαπούτσε της Αργεντινής, οδηγήθηκε και πάλι στα δικαστήρια, όπου εκδικάστηκε το αίτημα του χιλιανού κράτους για έκδοσή του στη Χιλή. Εκεί αντιμετωπίζει τις κατηγορίες του εμπρησμού και της παράνομης οπλοκατοχής, αδικήματα τα οποία εμπίπτουν στον αντιτρομοκρατικό νόμο. Τέσσερις μέρες αργότερα, το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Μπαριλότσε αποφάσισε την έκδοσή του στη Χιλή και έκρινε ότι τα αδικήματα που του αποδίδονται δεν είναι είναι πολιτικά εγκλήματα, εφόσον δεν στρέφονταν ενάντια στην κυβέρνηση, ενώ τα χαρακτήρισε ως δυσανάλογα σε σχέση με τους επιδιωκόμενους στόχους. Ακολουθεί απόσπασμα απότην απολογία που εκφώνησε ο Φακούντο Τζόουνς την ημέρα της δίκης του. Ολόκληρη η απολογία θα υπάρχει στη συλλογή κειμένων από πολιτικούς κρατούμενους στην Λατινική Αμερική που θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από το εκδοτικό εγχείρημα «δυσήνιος τύπος».
Η διεθνής σύγκρουση που έχει προκληθεί και συντηρείται στην Ανατολική Ευρώπη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας που ελέγχει τον πλούτο και μόνο. Οι στρατιωτικές απειλές του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, αλλά και η απάντηση της Μόσχας μέσω της προώθησης στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία, δεν μπορούν να εξηγηθούν χωρίς να λάβουμε υπόψη μας την υποβόσκουσα διαμάχη σχετικά με την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους της Αρκτικής, ειδικότερα του φυσικού αερίου και των εμπορικών δρόμων προς την Κίνα. Η διαμάχη για των έλεγχο αυτών των πηγών επηρεάζει άμεσα την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία βλέπει την ζωή της να ακριβαίνει όλο και περισσότερο εξαιτίας αυτής της αντιπαράθεσης μεταξύ των διεθνών ολιγαρχιών, που ανταγωνίζονται για τον διαμοιρασμό της λείας τους. Την στιγμή που είμαστε όμηροι των παραπάνω ανταγωνισμών, οι συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη στην Ευρώπη επιδεινώνονται διαρκώς.
Όταν η κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε τον Οκτώβρη του 2019 βγήκε από το Μετρό του Σαντιάγο και άρχισε να επεκτείνεται στις πλατείες ολόκληρης της χώρας διαταράσσοντας την περίφημη κανονικότητα τους συστήματος, η κυβέρνηση Πινιέρα είχε τρεις επιλογές: να καταστείλει τη διαμαρτυρία, να κάνει κάποιες μικρές παραχωρήσεις ή να διαπραγματευτεί μια θεσμική αλλαγή. Ιστορικά, η πρώτη μέθοδος που υιοθετούν οι κυρίαρχες τάξεις, προκειμένου να ανακόψουν τα κοινωνικά ξεσπάσματα, είναι η βία. Στη Χιλή τις πρώτες εβδομάδες της εξέγερσης είδαμε επίπεδα και μεθόδους καταστολής που είχαν να παρατηρηθούν από τη δεκαετία του 1990. Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά η κρατική βία είχε ένα υψηλό πολιτικό κόστος και έπληττε την εικόνα της κυβέρνησης διεθνώς, εξαιτίας των καταγγελιών για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Στο τέλος της περασμένης χρονιάς οι μεταλλεργάτες της νοτιότερης πόλης-λιμάνι της Ισπανίας πραγματοποίησαν μια εξαιρετικά σημαντική απεργία εννέα ημερών αφότου ο πληθωρισμός έπληξε το ύψος των μισθών, μια απεργία που προδόθηκε ωμά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αρκετά ανεξάρτητα και αυτόνομα συνδικάτα όπως το CTM βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης στο επίπεδο της βάσης και η σελίδα «Vallador» πραγματοποίησε την ακόλουθη αναλυτική συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί εκεί.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι δισεκατομμυριούχοι αύξησαν την περιουσία τους κατά 5,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τουλάχιστον εννέα νέοι δισεκατομμυριούχοι εμφανίστηκαν, οι οποίοι πλουτίζουν από τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών. Την ίδια στιγμή, 160 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από την πείνα και τη φτώχεια σε όλο τον κόσμο. Από τις δέκα χώρες όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι στο μέγιστο, οι επτά βρίσκονται στην Αφρική, με τη Νότια Αφρική να είναι στην κορυφή της λίστας.
«Το πιο σημαντικό παιχνίδι παίζεται στο Κάντιθ – Ζήτω ο αγώνας της εργατικής τάξης»*
Για την απεργία τον μεταλλουργών στο Κάντιθ της Ισπανίας
Εδώ και σχεδόν δέκα ημέρες, από την Τρίτη 16 Νοέμβρη, οι εργάτες στον τομέα του μετάλλου στην πόλη Cadiz της Ανδαλουσίας (μια περιοχή με ισχυρή εργατική – επαναστατική παράδοση) έχουν κηρύξει απεργία, διεκδικώντας αύξηση μισθών και υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η απεργία, την οποία στηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών της Ισπανίας, είτε αυτές έχουν αναρχοσυνδικαλιστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ευρύτερα σοσιαλιστικό προσανατολισμό, έχει τεράστια συμμετοχή καθώς περισσότεροι από 20.000 εργάτες έχουν αναλάβει δράση και συμμετέχουν στον αγώνα. Όπως είναι προφανές, η απεργία έχει προκαλέσει τεράστιες απώλειες τζίρου στις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν τη βάση τους στη περιοχή του Κάντιθ αλλά και σε όλες τις επιχειρήσεις του κλάδου, κάτι το οποίο έχει προκαλέσει την αγανάκτηση της εργοδοσίας η οποία επιχειρεί να προσλάβει απεργοσπάστες και ζητάει την αρωγή του κράτους προκειμένου να κατασταλεί η απεργία.
Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών: Πακιστανοί αναρχικοί διασώζουν Αφγανούς από τα χέρια των Ταλιμπάν
Τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου είδαμε όλοι την διαδικασία κατά την οποία τερματίστηκε η εικοσαετής παρουσία του αμερικανικού στρατού στο Αφγανιστάν και παραδόθηκε η εξουσία στα χέρια των Ταλιμπάν. Οι σκηνές χάους που ακολούθησαν, με απελπισμένους ανθρώπους και ιδιαίτερα γυναίκες να πέφτουν από τα αεροπλάνα ή να πετάνε τα παιδιά τους στους στρατιώτες προκειμένου να τα σώσουν έκαναν τον γύρω το κόσμου. Είναι προφανές, ότι το νέο αντιδραστικό, θεοκρατικό καθεστώς που ανέλαβε την εξουσία στο Αφγανιστάν θα στραφεί ενάντια σε κάθε τι προοδευτικό, στις γυναίκες, στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στους εργαζομένους και ιδιαίτερα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για την καταστροφή του υπάρχοντος άδικου συστήματος, της εξουσίας του κράτους, του κεφαλαίου και της θρησκείας.