Στιγμιότυπο από τη μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση στις 19/12/00, σε φυλακή στο Ισμίρ, που κατέληξε στη σφαγή των αγωνιστών
Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες 25 χρόνια από την απίστευτη σφαγή 28 πολιτικών κρατούμενων στην Τουρκία από τις δυνάμεις της τουρκικής αστυνομίας, της στρατοχωροφυλακής και του τουρκικού στρατού.
Εκατοντάδες διαφωνούντες με το πολιτικό καθεστώς της Τουρκίας (φυλακισμένοι και συμπαραστάτες τους), προχώρησαν σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, διεκδικώντας:
# Την κατάργηση των λευκών κελιών, που εκμηδενίζουν την προσωπικότητα.
# Την κατάργηση του τρομονόμου ο οποίος θεωρώντας τον Τούρκικο λαό ως τρομοκράτη νομιμοποιεί την καταστολή του μέσω βασανισμών και δολοφονιών.
# Την κατάργηση του Τριμερούς πρωτοκόλλου των υπουργείων Δικαιοσύνης / Εσωτερικών / Υγείας που καταργεί τα δικαιώματα των κρατουμένων.
Τα λευκά κελιά είναι ηχομονωμένα μπουντρούμια 10 μ2, χωρίς παράθυρο με διαρκές τεχνητό φως. Οι κρατούμενοι δεν επικοινωνούν με κανέναν και υπόκεινται σε 24ωρη ηλεκτρονική παρακολούθηση. Ζουν(;) απομονωμένοι χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα.
[Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε το 2010 στο τεύχος 77 του AlternativeLibertaireκαι είναι διαθέσιμη στο TheAnarchistLibrary. *Πρόκειται για μια συνέντευξη που χρονολογείται αρκετά πίσω στο παρελθόν σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Παλαιστίνη, αλλά και ευρύτερα στην σύγχρονη γεωπολιτική συνθήκη. Αντίστοιχα και οι απόψεις του GhassanAli, ενός ελευθεριακού αγωνιστή του PFLP, τοποθετούνται στο αντίστοιχο χρονικό πλαίσιο, τη δεκαετία του 2000, στη γη της Παλαιστίνης που η τότε πολιτική και κοινωνική κατάσταση έχει αρκετές διαφορές με τη σημερινή. Ως Συντακτική Ομάδα δε συμφωνούμε πλήρως σε όλα όσα αναφέρει αλλά προχωρήσαμε στη μετάφραση γιατί θεωρούμε σημαντικό να αναδεικνύονται τόσο οι θέσεις ελευθεριακών και αναρχικών αγωνιστών που δραστηριοποιούνται στην Παλαιστινιακή Αντίσταση,όσο και γιατί το PFLP αποτελεί παράδειγμα μετωπικής συμπόρευσης και αγώνα στην παλαιστινιακή υπόθεση, ο λόγος και η δράση του οποίου μας εμπνέουν και στη σημερινή συγκυρία. Σε μια εποχή που η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει να μας πείσει για το πόσο οπισθοδρομικές, αυταρχικές και συγκεντρωτικές είναι οι Οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης, τέτοιες αφηγήσεις έρχονται για να ανατρέψουν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.]
Συνέντευξη με τον Κυριάκο Βλαχόπουλο, μέλος του παγκόσμιου στόλου αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla και μέλος του πληρώματος του πλοίου «Παύλος Φύσσας»
Τι ήταν ο παγκόσμιος στόλος αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla; Μέσα σε ποια συγκυρία πραγματοποιήθηκε και σε τι στόχευε;
Αποτελεί τη συνένωση τριών πρωτοβουλιών: του GlobalmarchtoGaza που επιχείρησεστις αρχές του φετινού καλοκαιριού, από την Αίγυπτο να προσεγγίσει τα νότια σύνορα της Γάζας στη Ράφα, σπάζοντας το χερσαίο αποκλεισμό και πιέζοντας την ανθρωπιστική βοήθεια να μπεί μέσα στην Παλαιστίνη, του κονβόιSumud από τις χώρες του Μαγκρέπ και του FreedomCoalition με ναυτικές αποστολές εδώ και πολλά χρόνια. Αυτές οι τρεις πρωτοβουλίεςσυγκρότησαν την αποστολή με όνομα Global Sumud Flotilla.
Το 1948 το κράτος του Ισραήλ ιδρύεται σημαίνοντας ταυτόχρονα τον εκτοπισμό περισσότερων από 700.000 Παλαιστινίους, τη «Νάκμπα». Με άλλα λόγια, από το 1948 το κράτος του Ισραήλ εισβάλλει σε παλαιστινιακά εδάφη, εγκαθιστά εποίκους ισραηλινούς που υπερασπίζονται με όπλα την «κατακτηθείσα περιουσία τους», και, όταν χρειαστεί, με τη συνδρομή του στρατού. Κατά τον τρόπο αυτόν συγκροτείται ένα έθνος που η καταπάτηση ξένου εδάφους και ξένης ζωής είναι η καθημερινότητα και η συνήθειά του. Δεν είναι μια πράξη. Γίνεται συνείδηση. Ο εποικισμός είναι η κανονικότητα τους. Η πραγματικότητά τους. Αυτά συμβαίνουν εδώ και 77 χρόνια λίγα μόλις χιλιόμετρα παρακάτω από τον τόπο μας. Τι συμβαίνει όμως στον τόπο μας; Στις γειτονιές μας; Τι συμβαίνει με τους Ισραηλινούς, στρατιώτες του IDF και εποίκους που νομίζουν ότι οι τόποι μας τους ανήκουν; Πόσο σχετίζονται με όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή 77 χρόνια τώρα;
Το 22ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ κυκλοφορεί εν μέσω κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης παγκόσμια. Από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, αυτή η πολεμική σύγκρουση έχει διαφορετικά επεισόδια, τα οποία αποτελούν ωστόσο κομμάτια της ίδιας κυρίαρχης αντιπαράθεσης και αντικατοπτρίζουν παντού την όξυνση των ίδιων ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα μπλοκ εξουσίας της εποχής μας, του ισχυρότερου ευρωατλαντικού από τη μια (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ισραήλ) και του αναδυόμενου ευρασιατικού από την άλλη, που είναι ακόμα υπό διαμόρφωση με κύριους εκφραστές του την ανερχόμενη καπιταλιστική ηγέτιδα δύναμη Κίνα και τη δεύτερη τη τάξη, ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη Ρωσία. Ταυτόχρονα, δεκάδες εστίες πολέμου εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο όπου αιμοτοβάφονται οι λαοί για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Το καλοκαίρι του 2020 ο αγώνας ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ –Lafarge στο Βόλο κλιμακώνονταν με τη μεγάλη διαδήλωση στις 13 Ιούνη έξω από το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ. Η διαδήλωση εκείνη αποτελούσε ένα ποιοτικό άλμα του αγώνα ενάντια στην καύση σκουπιδιών, καθώς έθετε στην προμετωπίδα της την ευθεία σύγκρουση με τον επιχειρηματικό κολοσσό της ΑΓΕΤ – LAFARGE, προκρίνοντας το σύνθημα για την εκδίωξη τους από την πόλη του Βόλου.
«Η ιμπεριαλιστική αστική τάξη εκδηλώνει την επιδρομή της με στρατηγικές ενεργητικής λογοκρισίας και παραποίησης με σκοπό, μέσα από τη δηλητηρίαση και τη γενοκτονία της προλεταριακής μνήμης, να πετύχει τον προληπτικό έλεγχο των εν δυνάμει ανταγωνιστικών συμπεριφορών». RenatoCurcio – AlbertoFranceschini, Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη.1
Απ’ την αρχή της ύπαρξης τους, Κράτος και Εξουσία θέλουν να διαγράψουν τη συλλογική μνήμη, θέλουν να σβήσουν την Ιστορία από τη λαϊκή συνείδηση. Με όπλο την προπαγάνδα και τη διαστρέβλωση γραφούν τα γεγονότα από την δικιά τους σκοπιά και πλάθουν συνειδήσεις, μέσα από σχολικά εγχειρίδια, ταινίες, βιβλία και εφημερίδες. Την ιστορία όμως μπορούν να την γράψουν και αυτοί που την δημιουργούν, οι καταπιεσμένοι. Είναι πολλά τα γεγονότα που συνηθίζουν να μένουν στην αφάνεια, εξαιτίας της επιμελούς απόκρυψής τους. Ένα από αυτά είναι και η δυναμική αντίσταση απέναντι στη Δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967 ως το 1974. Ας το πιάσουμε όμως από λίγο νωρίτερα.
«Μαύροι αδελφοί, Μαύρες αδελφές, θέλω να ξέρετε ότι σας αγαπώ και ελπίζω κάπου στις καρδιές σας να έχετε αγάπη και για μένα. Το όνομά μου είναι Ασσάτα Σακούρ (το όνομα της σκλαβιάς μου είναι Τζοάν Τσεσιμάρντ) και είμαι μια επαναστάτρια. Μια Μαύρη επαναστάτρια. Με αυτό εννοώ ότι έχω κηρύξει πόλεμο σε όλες τις δυνάμεις που έχουν βιάσει τις γυναίκες μας, ευνουχίσει τους άντρες μας και αφήσει τα μωρά μας με άδεια στομάχια. Έχω κηρύξει πόλεμο στους πλούσιους που ευημερούν από τη φτώχεια μας, στους πολιτικούς που μας λένε ψέματα με χαμογελαστά πρόσωπα, και σε όλα τα άψυχα, άκαρδα ρομπότ που τους προστατεύουν και προστατεύουν την περιουσία τους. Είμαι μια Μαύρη επαναστάτρια και, ως τέτοια, είμαι θύμα όλης της οργής, του μίσους και της συκοφαντίας που η Αμερική είναι ικανή να εξαπολύσει. Όπως και όλοι οι άλλοι Μαύροι επαναστάτες, η Αμερική προσπαθεί να με λιντσάρει. Είμαι μια Μαύρη επαναστάτρια γυναίκα, και γι’ αυτό με έχουν κατηγορήσει και ενοχοποιήσει για κάθε υποτιθέμενο έγκλημα στο οποίο πίστευαν ότι συμμετείχε γυναίκα. Για τα υποτιθέμενα εγκλήματα στα οποία υποτίθεται ότι εμπλέκονταν μόνο άντρες, με έχουν κατηγορήσει ότι τα σχεδίασα εγώ. Έχουν κολλήσει φωτογραφίες που υποτίθεται ότι είμαι εγώ σε ταχυδρομεία, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, περιπολικά, μετρό, τράπεζες, τηλεόραση και εφημερίδες. Έχουν προσφέρει πάνω από πενήντα χιλιάδες δολάρια ως αμοιβή για τη σύλληψή μου και έχουν εκδώσει εντολές να με πυροβολήσουν επί τόπου και να με σκοτώσουν. Είμαι μια Μαύρη επαναστάτρια και, σύμφωνα με τον ορισμό, αυτό με κάνει μέλος του Στρατού Απελευθέρωσης των Μαύρων. Οι μπάτσοι έχουν χρησιμοποιήσει τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις τους για να παρουσιάσουν τον Στρατό Απελευθέρωσης των Μαύρων ως άγριους, βίαιους, μανιακούς εγκληματίες. Μας έχουν αποκαλέσει γκάνγκστερς και συνεργάτες εγκληματιών και μας έχουν συγκρίνει με χαρακτήρες όπως ο Τζον Ντίλινγκερ και η Μά Μπάρκερ. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, πρέπει να είναι φανερό σε όποιον μπορεί να σκέφτεται, να βλέπει ή να ακούει, ότι εμείς είμαστε τα θύματα. Τα θύματα και όχι οι εγκληματίες.»
HΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ – ΙΣΡΑΗΛ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και του Ισραήλ στο Ιράν. Η γενίκευση του πολέμου στα όρια μιας παγκόσμιας πολεμικής ανάφλεξης μέσα στο ρευστό πεδίο των γεωπολιτικών αναδιατάξεων, των ανταγωνισμών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο ρόλος του ελληνικού κράτους και τα καθήκοντα του κινήματος. Οι αντιστάσεις των λαών και η διεθνιστικής αλληλεγγύη.
“Η εικόνα είναι φιλοτεχνημένη από τον Kanellos Cob και εμπεριέχεται στο βιβλίο “Το κατέβασμα του φεγγαριού” (εκδόσεις Ίκαρος)
Ο ΤΡΟΜΟΣ ΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΣΑΠΡΑΪΛΗ
Έχει θλιβερό ενδιαφέρον το πόση υποτίμηση από το εκδοτικό κατεστημένο και από τους κριτικούς λογοτεχνίας έχει συναντήσει το ευρύτερο λογοτεχνικό είδος του Φανταστικού κατά τον 20ο αιώνα, ειδικά αν σκεφτούμε πως στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα είδη στην ιστορία της τέχνης γενικότερα. Πράγματι, ήδη από την προϊστορική περίοδο γνωρίζουμε πως οι άνθρωποι φαντάζονταν ιστορίες για να αφηγηθούν το παρελθόν, να εξηγήσουν το παρόν, να προβλέψουν το μέλλον τους. Ήδη η πρώτη γνωστή μας λογοτεχνία, τα επικά ποιήματα και οι μύθοι, αποτελεί τις ρίζες αυτού που αιώνες αργότερα θα καταλήξει να τοποθετείται στα ράφια των βιβλιοπωλείων ως «Λογοτεχνία του Φανταστικού». Από τον Όμηρο στον Σαίξπηρ και στους ποιητές του ρομαντισμού, το Φανταστικό εξελίσσεται, αναδιαμορφώνεται και εν τέλει καταλήγει να αποτελεί μια τεράστια κατηγορία-ομπρέλα κάτω από την οποία συνάσσονται αμέτρητοι δημιουργοί που, με κοινό γνώμονα την αγάπη τους για την επινόηση νέων κόσμων και την απόπειρα συμφιλίωσης με το παράδοξο, μας χαρίζουν ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας τέχνης.