«Ήρθε η ώρα να πληρωνόμαστε για ότι δουλεύουμε. Την ίδια στιγμή που Cosco και Dport αυξάνουν τα κέρδη τους με τον δικό μας ιδρώτα και τους δικούς μας τραυματισμούς και επαγγελματικές ασθένειες, αρνούνται προκλητικά να αποτυπώσουν στους μισθούς μας και να αποδοθούν τα νυχτερινά, οι αργίες και τα σαββατοκύριακα πετώντας στους εργαζόμενους ένα ξεροκόμματο που βάφτισαν γενναία και μεγάλη αύξηση που δεν φτάνει ούτε για δυο καφέδες. Μήπως επειδή οι κύριοι δουλεύουν μόνο καθημερινές και τις αργίες είναι στο σπιτάκι τους, νομίζουν ότι κι εμείς κάνουμε το ίδιο;
Τα ψέματα έχουν τελειώσει προ πολλού και η οργή μας για τον εμπαιγμό της εργοδοσίας όλο αυτό το διάστημα έχει βαρέσει κόκκινα. Είμαστε αυτοί που όλο αυτό το διάστημα κάνουμε προσπάθειες να υπογραφεί ΣΣΕ που θα την ψηφίσουν όλοι οι εργαζόμενοι και θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές μας ανάγκες.»
από την ανακοίνωση του σωματίου της ΕΝΕΔΕΠ 15 Απριλίου 2022
Δευτέρα 25 Οκτώβρη: Είναι λίγο μετά τις 4 το απόγευμα. Η είδηση για τον φριχτό θάνατο του Δημήτρη Δαγκλή κάνει τον γύρο του λιμανιού, σημαίνοντας συναγερμό. Οι πάντες παγώνουν. Σταματούν τα πάντα κάθε εργασία στο λιμάνι και ειδοποιούν και τους εκτός βάρδιας, αλλά και τους δικούς τους, φίλους, συγγενείς, όσους μπορούν. Οι εργάτες συγκεντρώνονται στον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων, μπροστά από τα κτίρια της εταιρείας, θρηνώντας τον νεκρό συνάδελφό τους, με την οργή και την αγανάκτηση να ξεχειλίζουν μιας και καταλαβαίνουν όλοι πως ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Δημήτρη με την ολοένα και μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας την απουσία μέτρων προστασίας και τις απειλές της εργοδοσίας.
Κατευθείαν το ταξικό σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ, καλεί σε Γενική Συνέλευση. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν την πρώτη 24ωρη απεργία, που ξεκινά τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας ενώ εργοδοσία, κυβέρνηση και ΜΜΕ δεν λεν κουβέντα αλλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα λέγοντας πως ο νεκρός εργάτης είχε σχολάσει και σειρά παίρνει το εργοδοτικό σωματείο που αποτελείται από δηλωμένους φασίστες, μπράβους και εργοδοτικούς παίζοντας το βρώμικο ρόλο για τον οποίο έχει συσταθεί προς όφελος της COSCO μιας και προσπαθεί να «σπάσει» την απεργία να διασπάσει και να τρομοκρατήσει τους εργαζομένους και να τους στρέψει σε ατομικές λύσεις.
Αποδεικνύεται λοιπόν για μια ακόμη φορά ότι οι ανάγκες των λιμενεργατών και τα κέρδη της εργοδοσίας είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα. Πάνω στο δικό τους ξεζούμισμα κοκορεύονται για τους δείκτες των κερδών τους και για τις πρωτιές του λιμανιού του Πειραιά σε σχέση με τα άλλα λιμάνια με μια λυσσασμένη εργοδοσία που σπάει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ της κερδοφορίας της και ένα κράτος που τη στηρίζει με χέρια και με πόδια! Η COSCO μετράει κέρδη και η τάξη μας νεκρούς και σακατεμένους από τα εργατικά «ατυχήματα» και εξουθενωμένους από τις επαγγελματικές ασθένειες.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας στον Πειραιά, έναν τεράστιο εργασιακό χώρο που είναι το λιμάνι και περιλαμβάνει χιλιάδες λιμενεργάτες στις προβλήτες και χιλιάδες μεταλλεργάτες στη ζώνη του Περάματος ,δεν έκλεισε ποτέ όπως κάθε μεγάλος εργασιακός χώρος και με τα νοσοκομεία γονατισμένα και τις δομές Πρωτοβάθμιας Υγείας σμπαραλιασμένες ο κίνδυνος της διασποράς και της βαριάς νόσησης ήταν τεράστιος. Την ίδια ώρα η ευρύτερη περιοχή μολύνεται από την επιχειρηματική δράση, με τα καζάνια που ζέχνουν βρώμα και φέρνουν κινδύνους βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης μέσα στις κατοικημένες περιοχές του Περάματος και της Δραπετσώνας.
Παράλληλα η αλληλεγγύη από κάθε γωνιά του κόσμου φουντώνει και τα πλοία των εφοπλιστών φτάνουν μέχρι την Αίγινα. Κηρύσσονται απεργίες σε πολλά μέρη του κόσμου από την Σουηδία, τη Χώρα των Βάσκων, την Κύπρο, την Ιταλία, την Τουρκία, το Μεξικό καλούνται συγκεντρώσεις, πορείες, οργανώνονται συσσίτια για τους απεργούς και περιφρουρείται η απεργία.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην Πέμπτη 4 του Νοέμβρη λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η νέα 48ωρη απεργία, η εταιρεία στέλνει γραπτή επιστολή στο σωματείο ΕΝΕΔΕΠ και στους αρμόδιους με την οποία δηλώνει ότι δεσμεύεται να ικανοποιήσει τα περισσότερα από τα αιτήματα των εργαζομένων. Ναι τη COSCO την λυγήσαν οι λιμενεργάτες. Πουθενά είτε στην Κίνα είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, η COSCO, αυτό το πολυεθνικό μεγαθήριο, δεν έχει κάνει βήμα πίσω σε διεκδίκησες των εργαζομένων και αυτό αποδεικνύει ότι το προλεταριάτο επειδή από τη θέση του είναι η πιο πρωτοπόρα και η μονή συνεπής επαναστατική τάξη που προορίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι με τους εργάτες να συνεχίζουν να προσπαθούν για την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων και κυρίως της κατοχύρωσης ΣΣΕ. Οι νέες απεργίες με την καθολική συμμετοχή των εργαζομένων με την εργοδοσία πλέον να επιτάσσει και τις δυνάμεις καταστολής και συγκεκριμένα η πολυήμερη απεργιακή μάχη τις τελευταίες μέρες του Απρίλη για αυξήσεις στους μισθούς, σταθερή δουλειά και για μέτρα προστασίας, δεν ήρθε απλά ως απάντηση στο νέο, παραλίγο θανατηφόρο, εργατικό ατύχημα.
Απεναντίας αποτελεί επιστέγασμα της επίμονης δουλειάς των εργαζομένων και του σωματείου τους που κέρδισε σταδιακά την συντριπτική πλειοψηφία των λιμενεργατών αλλά και την νοητή συνέχεια μίας μάχης διαρκείας που δίνεται τόσο στο λιμάνι του Πειραιά όσο και σε πολλούς χώρους δουλειάς, σε γειτονιές, σε σχολεία και σε σχολές. Στα μεγάλα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας, στους νέους αγώνες που ξεσπούν στη ΛΑΡΚΟ, στα πετρέλαια Καβάλας αλλά και στην άρνηση των εργατών της ΤΡΑΙΝΟΣΕ να συμμετάσχουν στην μεταφορά αρμάτων του ΝΑΤΟ, αγώνες που με τη σειρά τους άντλησαν εμπειρίες και διδάγματα από τον νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων e-food, την μάχη των δασκάλων ενάντια στη αξιολόγηση, τη πάλη των υγειονομικών για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΣΥ.
Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση οποιασδήποτε μεγάλης μάχης είναι η δουλειά μυρμηγκιού για να αλλάξουν οι αρνητικοί συσχετισμοί όχι μόνο μέσα στην κοινωνία αλλά πρώτα και κύρια μέσα στην εργατική τάξη. Γιατί μέσα από τον συλλογικό ταξικό αγώνα και την αποτίμησή του, τα σωστά και τα λάθη του, τα μπρος και τα πίσω του, τις νίκες και τις ήττες του, είναι που οι εργαζόμενοι αποκτούν εκ νέου συνείδηση της δύναμής που έχει η οργάνωση και η πάλη τους.
Από το κουράγιο των εργαζομένων και τη φωτιά στα καμίνια της ΛΑΡΚΟ μέχρι τις σφιγμένες γροθιές στις προβλήτες του Πειραιά, κι από τις μαζικές κινητοποιήσεις των διανομέων μέχρι την επιμονή των απολυμένων στα Πετρέλαια Καβάλας, ένα νέο καρέ της ταξικής πάλης έρχεται να διαψεύσει τα αστικά παραμύθια περί «τέλους της ιστορίας» και δίνει και πάλι τη μπάλα, μετά από καιρό, στα πόδια της εργατικής τάξης.
Έχουμε πολλούς λόγους και να διδαχθούμε από αυτούς τους αγώνες στηρίζοντάς τους έμπρακτα, να ξαναπιστέψουμε -πρώτα και κύρια εμείς οι ίδιοι- στα σωματεία μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να πείσουμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μας, να προετοιμάσουμε βήμα το βήμα το ξέσπασμα νέων αγώνων που θα μπορέσουν να σταθούν στο πλάι των ήδη υπάρχοντων και να βγούμε στη αντεπίθεση.
Νεόφυτος Ε.
Δυσήνιος Ίππος 