ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΡΟ. ΠΟ.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Από τα τέλη Αυγούστου έχει ξεκινήσει ένα κατασταλτικό κύμα διαδοχικών επιθέσεων από την πλευρά του κράτους σε βάρος των αγωνιστών των κατειλημμένων χώρων αγώνα, των αυτοοργανωμένων δομών στέγασης προσφύγων και μεταναστών, και ευρύτερα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Άλλωστε, η πρόσφατα εκλεγμένη ακροδεξιά κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή ότι θα επιδιώξει να τσακίσει τον εσωτερικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τους αναρχικούς, τους μετανάστες, τους εργάτες και τον κόσμο του αγώνα, από όσους ορθώνουν αντιστάσεις απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Βασανιστήρια, ξύλο και συλλήψεις διαδηλωτών, διαδοχικές εκκενώσεις καταλήψεων, αστυνομοκρατία στην περιοχή των Εξαρχείων –ιστορικό σημείο αναφοράς της αγωνιζόμενης κοινωνίας- είναι η καθημερινή πραγματικότητα των τελευταίων μηνών. Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται το τελεσίγραφο του Υπουργού Προ. Πο, παρασημοφορημένου από το FBI M. Χρυσοχοίδη, να εκκενωθούν όλοι οι κατειλημμένοι χώροι ανά την επικράτεια εντός 15 ημερών, ορίζοντας ως σημείο λήξης του 15μέρου την 5η Δεκέμβρη, μια ημέρα πριν την 11η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και από τη συγκλονιστική κοινωνική εξέγερση που την ακολούθησε.
Η κατασταλτική εκστρατεία που έχει προαναγγελθεί από καιρό (και πιάνει το νήμα από εκεί που την άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να μπορέσει η κυβέρνηση να υλοποιήσει τους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς της. Άλλωστε, έχει δείξει ήδη δείγματα γραφής, με την κατάργηση του ασύλου, τη νέα ρατσιστική νομοθεσία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, το φακέλωμα των σωματείων καθώς και με τις εξαγγελίες για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση πάνω στους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους. Την ίδια στιγμή, η επίθεση έναντι των αγωνιστών και των χώρων αγώνα στα Εξάρχεια εντάσσεται στο ευρύτερο σχέδιο εκδίωξης κάθε αγωνιστικού στοιχείου από την γειτονιά των Εξαρχείων με σκοπό την μετατροπή της σε ζώνη καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ως Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος «Επί τα Πρόσω», κομμάτι των χώρων του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους και στις συντρόφισσες, στις καταλήψεις και στους χώρους αγώνα που βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Η επίθεση σε έναν από εμάς, είναι επίθεση σε όλο το αναρχικό κίνημα, είναι επίθεση σε όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που προσπαθεί να επιβληθεί.
Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν εστίες των αγώνων μας ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό, χώρους πολιτικής ζύμωσης και στέγασης των ελευθεριακών-αναρχικών μας ιδεών και προταγμάτων. Είναι χώροι εδαφικοποίησης των αντιλήψεων και των πρακτικών μας, ένας δίαυλος επικοινωνίας με την κοινωνία. Αγωνιζόμασταν, αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε για την υπεράσπισή τους με όλες μας τις δυνάμεις! Δεν τους παραχωρούμε στο κράτος, δεν τους παραδίνουμε στην καταστολή!
Απέναντι στην κρατική κατασταλτική εκστρατεία και τα τελεσίγραφα απαντάμε κατεβαίνοντας μαζικά και μαχητικά στους δρόμους, ενώνοντας τις φωνές μας μαζί με όλους τους αγωνιστές σε όλη την επικράτεια και φψνάζοντας: «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ». Αυτόν τον δρόμο μας έδειξαν οι μαζικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης στις καταλήψεις ενάντια σε αυτήν την κατασταλτική επιχείρηση, όπως αυτή των πολλών χιλιάδων στις 14 Σεπτέμβρη στην Αθήνα, αυτό το δρόμο μας έδειξαν οι μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα την 17η Νοέμβρη, αυτός είναι ο μόνος δυνατός δρόμος, η μόνη δυνατή απάντηση που έχουμε να δώσουμε στον Χρυσοχοίδη και τα τσιράκια του.
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! NOPASARAN!
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ-ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ: ΠΕΜΠΤΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18.00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Στηρίζουμε της κινητοποιήσεις μνήμης και αντίστασης της 6ης Δεκέμβρη, 11 χρόνια από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και την κοινωνική Εξέγερση του Δεκέμβρη 2008
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Την 6η Δεκέμβρη 2014, έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο κατέβηκαν στο δρόμο και πραγματοποίησαν δυναμικές διαδηλώσεις, σπάζοντας έτσι το κλίμα τρομοκρατίας που σκόπιμα επιχείρησε να επιβάλλει το κράτος εκείνη την περίοδο με επιθέσεις σε αγωνιστές και την καταστολή χώρων του αγώνα και εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό.
Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε, τότε, μια ογκώδης διαδήλωση, η οποία χτυπήθηκε βάναυσα από την αστυνομία με ρίψεις χημικών και κροτίδων λάμψης σε ευθεία βολή προκαλώντας τον τραυματισμό αρκετών διαδηλωτών. Αποτέλεσμα ήταν να πραγματοποιηθούν συνολικά 6 συλλήψεις διαδηλωτών οι οποίοι δικάζονται στις 30 Οκτώβρη 2019.
Τότε, έξι χρόνια μετά την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 που έσπασε τη βιτρίνα της κρατικής παντοδυναμίας και της “καπιταλιστικής ευημερίας”, αλλά και μετά την αντιεξεγερτική εκστρατεία που ακολούθησε, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τη συνολική και ολομέτωπη επίθεση του κράτους απέναντι στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και ειδικότερα απέναντι σε όσους αντιστέκονται.
Σήμερα, 5 χρόνια μετά τις συλλήψεις των 6 αγωνιστών στην Πάτρα, και 11 χρόνια από την εξέγερση του 2008, τα νοήματα της αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, συνεχίζουν να υφίστανται. Η νέα ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση συνεχίζει τη γενικευμένη επίθεση που διεξάγεται εδώ και μια δεκαετία με σφοδρότητα ενάντια στην κοινωνία, ενώ την ίδια ώρα ξεδιπλώνει ανοιχτά το κατασταλτικό σχέδιο του κράτους απέναντι στα κοινωνικά/ταξικά κινήματα και ειδικότερα απέναντι στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό, ενάντια στο οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη μια κατασταλτική εκστρατεία που επιδιώκει όχι μόνο να το περιορίσει και να το ανακόψει, αλλά και να του επιφέρει συντριπτικά πλήγματα καθώς αναγνωρίζει σε αυτό έναν πραγματικό κίνδυνο για την απρόσκοπτη επιβολή των σχεδίων των πολιτικο-οικονομικών ελίτ που θέλουν να επιβάλλουν κοινωνικά συνθήκες στρατοπέδων εργασίας.
Σήμερα, το οργανωμένο αναρχικό κίνημα, ως κομμάτι του οποίου αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας, πρέπει να δώσει όλες τις δυνάμεις του στην κατεύθυνση της όξυνσης των αγώνων σε κάθε μέτωπο που εκφράζεται η κρατική επιθετικότητα, στην κατεύθυνση της διασύνδεσης τους με το συνολικότερο πρόταγμα της ανατροπής του κόσμου του καπιταλισμού και του κράτους, καθώς αυτή η ανατροπή προβάλλει ως η μόνη διέξοδος για τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων και των καταπιεσμένων παγκόσμια.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ:
ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 9 π.μ.
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” / μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης
ipposd.wordpress.com – επικοινωνία κάθε Τρίτη 7-10 μ.μ. Στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87)
Από τις 10.30 υπήρχε συγκέντρωση στο Παράρτημα. Μοιράστηκε αναρχική προκήρυξη για την εξέγερση του Δεκέμμβρη.
Η πορεία ξεκίνησε στις 11.30 το πρωί από το Παράρτημα με τη συμμετοχή πολλών μαθητών και φοιτητών. Στο αναρχικό μπλοκ που συγκροτήθηκε ύστερα από κάλεσμα της αναρχικής ομάδας “δυσήνιος ίππος”/ΑΠΟ και συντρόφων -ισσών, συμμετείχαν περίπου 120 άτομα.
Με αφορμή την 6η Δεκέμβρη και την πρόσφατη εθνικιστική έξαρση σε σχολέια λόγω “μακεδονικού”, τις προηγούμενες μέρες έγιναν μια σειρα από παρεμβάσεις σε σχολεία της πόλης.
Μπροστά στο δημαρχείο
Κορίνθου
Ερμού & Μαιζώνος
Στο Παράρτημα
Πλατεία Όλγας
Πλατεία Γεωργίου
Το Πανό έξω από το Παράρτημα, σύμβολο της Εξέγερσης στην Πάτρα
ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 καταδεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση – σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση- είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και τη συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της οργάνωσης, της διασύνδεσης, της συνάντησης και της συνέχισης των αγώνων από τα κάτω για τη δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης.Δε δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ …ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Στις 12.30 το μεσημέρι καλέστηκε φέτος στην Πάτρα η συγκέντρωση – πορεία μνήμης και αγώνα για τα 9 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη και για το ξέσπασμα της μεγαλειώδους κοινωνικής εξέγερσης που συγκλόνισε τη χώρα το Δεκέμβρη του 2008, για περισσότερες από δύο εβδομάδες.
Η συμμετοχή ήταν μικρή. Περίπου 250 άτομα συμμετείχαν στην πορεία, κυρίως σε μπλοκ φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών οργανώσεων. Στο αναρχικό μπλοκ που σχηματίστηκε ύστερα από κάλεσμα της αναρχικής ομάδας “δυσήνιος ίππος” συμμετείχαν περίπου 50-60 άτομα. Το πανό έγραφε: “9 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον οργανωμένο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση παραμένει ανοιχτό”. Μοιράστηκαν δεκάδες έντυπα Γη και Ελευθερία της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης, καθώς και η προκήρυξη της αναρχικής συλλογικότητας Κύκλος της Φωτιάς για την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Εννιά χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη το χειραφετητικό μας πρόταγμα για την κοινωνία του αύριο έχει αρχίσει να αποκτά υλική υπόσταση μέσα από την αναβάθμιση και εξέλιξη του αναρχικού αγώνα στο σήμερα. Το επαναστατικό μας όραμα έχει σφυρηλατηθεί ακόμα περισσότερο μέσα στο καμίνι του καθημερινού κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δε σταματά μόνο στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Θέτει ανοιχτά την αναγκαιότητα της οργάνωσης σε διάρκεια στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις σχολές, παντού. Το ζήτημα της πολιτικής συγκρότησης του οργανωμένου Αναρχικού και Ελευθεριακού Κινήματος, της δημιουργίας δομών που να είναι ικανές να πείσουν, ώστε να φέρουν και να κρατήσουν στον αγώνα ακόμα περισσότερους. Ώστε να νικήσουμε!
Με αυτά τα χαρακτηριστικά πορευτήκαμε στους δρόμους της Πάτρας στις 6 Δεκέμβρη και αυτό είναι το βασικό διακύβευμα της πολιτικής μας δράσης καθημερινά. Και αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε.
Για να κατορθώσουμε “να πλεύσουμε από τους όρμους της εξεγερσιακότητας, στην ανοιχτή θάλασσα της συνολικής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και χειραφέτησης. Για να γκρεμίσουμε τον γερασμένο κόσμο του φόβου, της υποταγής, της φτώχειας. Για να ζήσουμε τη μόνη ζωή που αξίζει να ζήσει κανείς, του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση”.
Το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνία της Ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Ελευθερίας, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό είναι ακόμα ανοιχτό…
6 Δεκέμβρη του 2008. Σκότωσαν οι μπάτσοι ένα παιδί στα Εξάρχεια. Κατεβαίνουμε.
Στα στενά έχουν ανάψει φωτιές. Έξω από το Πολυτεχνείο την ησυχία σπάει ο ήχος από σίδερα που χτυπάνε στο τσιμέντο ρυθμικά. Μια διμοιρία ήρθε κοντά. Πάνω τους, ΠΑΜΕ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Δε δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι χαραγμένη στις μνήμες των πολλών χιλιάδων που την έζησαν κι αποτελεί ένα σύμβολο αντίστασης για τους νεότερους που αναφέρονται σε αυτή. Ξεκίνησε, ως οργισμένη απάντηση στην δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου από τους ειδικούς φρουρούς Ε.Κορκονέα και Β.Σαραλιώτη. Μια δολοφονία που ήρθε ως επιστέγασμα της οξυμένης κρατικής κατασταλτικής επιθετικότητας απέναντι στους αγώνες εκείνης της περιόδου.
Τα χρόνια πριν την δολοφονία, είχαν εκδηλωθεί άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ στα μπλοκ των διαδηλωτών ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού «Νόμου Γιαννάκου» με άγριο ξύλο, κρότου λάμψης, εμπρηστικές «στο ψαχνό» και δεκάδες φοιτητές στα νοσοκομεία. Φοιτητές που γέμισαν τις συνελεύσεις και τους δρόμους αντιδρώντας συλλογικά σε ένα μία διαδικασία αναδιάρθρωσης που προοιώνιζε την άγρια συνολική επίθεση που ακολούθησε. Είχε προηγηθεί ο πυροβολισμός στον αέρα από μπάτσο σε διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και το αρχικό ξεδίπλωμα της ταξικής επίθεσης στα πιο ευάλωτα κομμάτια του προλεταριάτου, στους «ελαστικούς» εργαζόμενους και τους μετανάστες.
Είχαν προηγηθεί η άνθιση των στεκιών και των καταλήψεων πανελλαδικά ,η μαζικοποίηση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος πάνω στο γόνιμο έδαφος των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και οι δηλώσεις για το «ευαίσθητο νευρικό σύστημα» των μπάτσων από έναν προηγούμενο υπουργό Δημόσιας Τάξης που προετοίμαζε το έδαφος για τη δολοφονική κρατική βία που θα ακολουθούσε. Δύο κόσμοι σε σύγκρουση, τότε όπως και τώρα. Ο κόσμος της εξουσίας κι ο κόσμος του αγώνα. Μια διαρκής αναμέτρηση που εκδηλώθηκε με την έσχατη βία από την πλευρά του κράτους, σε ένα πυροβολισμό από τα όπλα που κρατάνε οι κυρίαρχοι, για να διατηρούν τα εξοργιστικά προνόμιά τους ενάντια στους πολλούς. Για να τους φοβίζουν και να τους υποτάσσουν. Αυτή είναι η συνθήκη που θρυμμάτισε η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.
Το ξέσπασμα της εξέγερσης δεν θα ήταν εφικτό αν δεν είχε διατρέξει την κοινωνία και την τάξη μας ο ηλεκτρισμός των αγώνων ολόκληρων δεκαετιών. Οι πρώτες εκατοντάδες εξεγερμένοι στην Αθήνα, δεν θα είχαν γίνει δεκάδες χιλιάδες σε ολόκληρη τη χώρα, αν δεν πατούσαν στο έδαφος που έστρωσαν πολλοί πριν από αυτούς. Πολυτεχνείο του ‘73, Καλτεζάς και Καταλήψεις του Χημείου. «Πότε θα κάνει ξαστεριά» το ‘95, Πίσω Ρουφιάνοι- Εμπρός Σύντροφοι κόντρα στην τρομοϋστερία μετά τις συλλήψεις της Ε.Ο. 17Νοέμβρη, οι 7 της Θεσσαλονίκης κι οι αγώνες αλληλεγγύης. Οι μαθητικές καταλήψεις, οι απεργίες και οι ταξικές πρωτοβουλίες, το άπλωμα των ιδεών της αυτό-οργάνωσης με τη δουλειά «στη βάση», η αντικουλτούρα, οι μάχες με τους παρακρατικούς φασίστες και οι συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.
Δεν είμαστε οι «10 κουκουλοφόροι», η εικόνα των «περιθωριακών» που ορίζει η εξουσία για μας. Είμαστε οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι αναρχικοί και οι μαθητές, είμαστε πολλοί και τα θέλουμε όλα, είμαστε ο Δεκέμβρης. Γίναμε ένα μαζί με δεκάδες χιλιάδες, μαζί τους χτυπήσαμε κρατικά και καπιταλιστικά σύμβολα κατακτήσαμε δρόμους, πανεπιστήμια, δημαρχεία. Κατακτήσαμε και τη συνείδηση ότι την επόμενη φορά δεν θέλουμε να επιστρέψει κανείς στην κανονικότητα της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης.
Τη συνείδηση ότι για να απαλλοτριώσουμε συλλογικά από τους καπιταλιστές ότι μας ανήκει, για να ορίσουμε οι ίδιοι τις ζωές μας κόντρα στην ανάθεση και τα πολιτικά διευθυντήρια που οργανώνουν την εξαθλίωσή μας, δεν αρκεί η αέναη αναπαραγωγή της απαραίτητης εξεγερσιακής ορμής. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε διάρκεια στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, χρειάζεται να συγκροτηθούμε πολιτικά και να φτιάξουμε δομές που να πείσουν, να φέρουν και να κρατήσουν στον αγώνα ακόμα περισσότερους. Για να πλεύσουμε από τους όρμους της εξεγερσιακότητας, στην ανοιχτή θάλασσα της συνολικής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και χειραφέτησης. Για να γκρεμίσουμε τον γερασμένο κόσμο του φόβου, της υποταγής, της φτώχειας. Για να ζήσουμε τη μόνη ζωή που αξίζει να ζήσει κανείς, του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση.
Το μεσημέρι της 6ης Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα η διαδήλωση για τη συμπλήρωση 8 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και για την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε για περισσότερες από 2 εβδομάδες και συγκλόνισε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο.
Στο αναρχικό μπλοκ που συγκροτήθηκε από την αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” συμμετείχαν περίπου 40-50 άτομα. Μοιράστηκαν δεκάδες έντυπα Γη και Ελευθερία της ΑΠΟ και η προκήρυξη των αναρχικών συντρόφων του Κύκλου της Φωτιάς από την Αθήνα.
Σήμερα, 8 χρόνια μετά, το επαναστατικό μας όραμα δε σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε διάρκεια στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές, χρειάζεται να συγκροτηθούμε πολιτικά και να φτιάξουμε δομές που να πείσουν, να φέρουν και να κρατήσουν στον αγώνα ακόμα περισσότερους.
Με κεντρικό πανό “Δεκέμβρης ’08 – Δεκέμβρης’16: για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον οργανωμένο αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό” πορευτήκαμε στους δρόμους της Πάτρας κρατώντας ανοιχτά τα πανιά “για να πλεύσουμε από τους όρμους της εξεγερσιακότητας, στην ανοιχτή θάλασσα της συνολικής κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης και χειραφέτησης. Για να γκρεμίσουμε τον γερασμένο κόσμο του φόβου, της υποταγής, της φτώχειας. Για να ζήσουμε τη μόνη ζωή που αξίζει να ζήσει κανείς, του αγώνα για την Κοινωνική Επανάσταση”.
Οργάνωση και Αγώνας
Για την Κοινωνία της Ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Ελευθερίας
Κάλεσμα της Συνέλευσης Μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό χώρο για την πορεία της 6ης Δεκέμβρη στην Αθήνα
Στις 6/12 του 2008 ο μπάτσος Ε. Κορκονέας πυροβολεί και δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Τα μαζικά συγκρουσιακά γεγονότα που ακολούθησαν έμειναν στην ιστορία και την συλλογική μας μνήμη, ως μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες εξεγέρσεις, τόσο στον Ελλαδικό, όσο και τον Ευρωπαϊκό χώρο. Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, με την συμμετοχή νεολαίων και μαθητών να είναι μαζική και αξιοσημείωτη, βρέθηκαν στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα απέναντι στην τρομο-υστερία και την αστυνομοκρατία. Καταλήψεις διαρκείας σε σχολικούς και πανεπιστημιακούς χώρους, δυναμικές πορείες και συγκεντρώσεις, μαζικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, συνεχείς επιθέσεις σε καπιταλιστικούς και κρατικούς στόχους, συνέθεσαν το σκηνικό της εξέγερσης, αφήνοντας μια σημαντική κινηματική παρακαταθήκη.
8 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Όσα χρόνια και αν περάσουν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αλλά και όλων των πεσόντων του ταξικού πολέμου, το καθήκον του κινήματος θα παραμένει η διατήρηση και η προάσπιση της μνήμης των νεκρών. Οι φτηνές και χυδαίες επιθέσεις στα πρόσωπα τους, το ήθος, την προσωπική τους ζωή και η συνεχής ψευδολογία όσον αφορά τα πολιτικά τους πιστεύω και τις συνθήκες του θανάτου τους αποτελούν πάγια τακτική της αστικής προπαγάνδας στην προσπάθεια της να υποβαθμίσει τις αυθόρμητες εκδηλώσεις οργής και συλλογικής αντίστασης που ξεσπούν με αφορμή τις δολοφονίες αυτές. Αφηγήσεις που μιλούν για «κωλόπαιδα», «προβληματικές οικογένειες» και «ανεύθυνους γονείς» ανταποκρίνονται στα πιο, βαθιά ριζωμένα, συντηρητικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, καταφέρνοντας έμμεσα πολιτικά πλήγματα σε ολόκληρο το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα και τις πρακτικές του.
Ανάλογα είναι και τα πλήγματα που δέχεται η μνήμη των μαζικών εξεγέρσεων του παρελθόντος. Ο ταξικός εχθρός γνωρίζει πόσο πολύτιμα διδάγματα μπορούν να γίνουν για τους καταπιεσμένους οι συγκρουσιακές καταστάσεις. Για αυτό φροντίζει είτε να καταπνίξει είτε να αφομοιώσει τον «απόηχο» τους, που προσπαθεί να ριζωθεί στην συλλογική μνήμη των από τα κάτω ως μια τρανταχτή απόδειξη πως η κοινωνική ανυπακοή και αντίσταση είναι εφικτή, παρά την υπεροπλία των μηχανισμών καταστολής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας απονοηματοδότησης είναι η (σχεδόν) πλήρης πλέον αφομοίωση της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου από την κυρίαρχη αφήγηση. Μια μαχητική κατάληψη δημόσιου, συγκεκριμένα πανεπιστημιακού, χώρου μετά από αρκετές μέρες δυναμικών πορειών και συγκρούσεων, παρουσιάζεται σήμερα ως μια φιλειρηνική διαμαρτυρία. Η συμμετοχή κομματιών του ταξικού κινήματος (αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, κομμουνιστές κ.τ.λ.) στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αποκρύπτεται έντεχνα κάτω από την γενική περιγραφή των συμμετεχόντων με τον όρο «φοιτητές ενάντια στην χούντα». Το δίκαιο αντι-ιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό αίσθημα που χαρακτήριζε τα κινήματα της εποχής βαφτίζεται σήμερα «διάχυτος αντι-αμερικανισμός εκείνων των ημερών», ως κομμάτι της προσπάθειας να παρουσιαστεί σαν ένα παροδικό και παρωχημένο πλέον ιδεολόγημα που δεν θα μπορούσε να βρει σκοπό ύπαρξης στις σημερινές συνθήκες. Φυσικά η βάναυση αστυνομική καταστολή της πορείας της επετείου του Πολυτεχνείου στις 16/11/1980, που κατέληξε στην δολοφονία του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου, δεν φαίνεται να αποτελεί γεγονός άξιο αναφοράς στις σχολικές γιορτές ή τα τηλεοπτικά αφιερώματα που «τιμούν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου», αφού θα χαλούσε την ρόδινη, χαζο-χαρούμενη εικόνα που με τόσο κόπο έχουν κατασκευάσει.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Άραγε, πόσο μακρινό είναι ένα αντίστοιχο μέλλον και για την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08; Πόσο απίθανο είναι οι μαζικές συγκρούσεις και επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής να κρυφτούν κάτω από αφηγήσεις για ειρηνικές διαμαρτυρίες και να παρουσιαστούν ως έκτροπα αυτών, η οργισμένη αντεπίθεση, μετά από μια κρατική δολοφονία και την τρομολαγνεία που την ακολούθησε, να βαφτιστεί «υγιής αντίδραση ενάντια στην αστυνομική βία, για την προάσπιση των δημοκρατικών αξιών», οι συμμετέχοντες στην εξέγερση να ονομαστούν απλά «νεολαίοι», η έκτη του Δεκέμβρη να γίνει άλλη μια «γιορτή της Δημοκρατίας» πάνω στα πτώματα των νεκρών του ταξικού πολέμου; Είναι προφανές ότι η εξουσία φροντίζει να ξαναγράψει την Ιστορία όταν αισθάνεται πως απειλείται από αυτήν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Δεκέμβρης, ως η πιο «εντυπωσιακή» εξέγερση που έχει ζήσει η σύγχρονη Ελλάδα, δεν μπορεί τόσο εύκολα να ξεχαστεί ή να θαφτεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι φυσικό, λοιπόν, να προσπαθήσει να τον απονοηματοδοτήσει, να τον γδύσει από την πολιτική του φύση, να τον αφομοιώσει στην κυρίαρχη αφήγηση και ,με λίγα λόγια, να τον καταστήσει ακίνδυνο. Μπορεί η σωστή στιγμή για αυτό να μην έχει έρθει ακόμα, όμως μέχρι τότε δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς.
Για να αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο χρειάζεται η πολιτική αναβάθμιση της προσπάθειας του κινήματος να κρατήσει την κληρονομιά του Δεκέμβρη ζωντανή. Οι επετειακές πορείες και συγκρούσεις στην περιοχή των Εξαρχείων είναι σίγουρα ένα κομμάτι αυτού του πολιτικού «παζλ» που καλούμαστε να συνθέσουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές. Δεν φτάνει πλέον η ανακύκλωση εντός του κινήματος των «περασμένων μεγαλείων» του, όντας για ακόμα μια φορά πλήρως αποκομμένο από τις κοινωνικές συνθήκες και ανάγκες, όσο φορτισμένες συναισθηματικά και αν είναι οι αναμνήσεις που αυτά προσφέρουν. Δυστυχώς, η μνήμη της κοινωνίας είναι πολλές φορές κοντή και οι θεαματικές εικόνες στα έκτακτα δελτία ειδήσεων το βράδυ της 6/12 δεν φτάνουν για να αντιπαλέψουμε αυτό το βαθύ πρόβλημα.
Είναι αναγκαίο, σήμερα περισσότερο από ποτέ, το πρόταγμα της εξέγερσης και της σύγκρουσης να πάψει να προορίζεται για «εσωτερική κατανάλωση», να επικαιροποιηθεί εντός του κοινωνικού ιστού, απέναντι στην απάθεια και την υποταγή. Πρέπει να αντιπαλέψουμε, με όλα τα μέσα του αγώνα, την αστική προπαγάνδα ανακόπτοντας τα σχέδια της πριν ακόμα μπουν σε εφαρμογή, να εντάξουμε τα διδάγματα των εξεγέρσεων του παρελθόντος στα πλαίσια της ταξικής μας πολιτικής, να τα χρησιμοποιήσουμε σαν εργαλεία ριζοσπαστικοποίησης και ενδυνάμωσης της ταξικής οργάνωσης. Να ξεπεράσουν οι ίδιοι οι εξεγερμένοι τον Δεκέμβρη, αντιλαμβανόμενοι τις αδυναμίες του, κρατώντας μόνο τα χρήσιμα διδάγματα του. Ας μην περιμένουμε πια κάποιους «ιδιαίτερους» μήνες του χρόνου ή άλλες αφορμές για να εξεγερθούμε, πόσο μάλλον τόσο τραγικές όσο η δολοφονία ενός ανθρώπου. Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος μπορούν είτε να γίνουν βάρος που μας κρατάει πίσω, σαν «φαντάσματα» τα οποία κυνηγάμε συνεχώς προσπαθώντας μάταια να επαναλάβουμε, είτε να γίνουν σημαντικά εργαλεία στα χέρια του κινήματος για το πέρασμα από την αυθόρμητη και αντανακλαστική αντίδραση στην ταξική οργάνωση, τον υπεύθυνο και συνεχή αγώνα των δυνάμεων των καταπιεσμένων μέχρι την κοινωνική επανάσταση.
Να επανανοηματοδοτήσουμε τον Δεκέμβρη, και όλες τις εξεγέρσεις του παρελθόντος μας, πριν καταφέρει ο ταξικός εχθρός να καταστήσει την κληρονομιά τους ακίνδυνη, πριν φτάσουμε στο σημείο να πρέπει να τις επανοικειοποιηθούμε. Να εμπλουτίσουμε με την κληρονομιά τους τις κοινωνικές αντιστάσεις του σήμερα.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Καλούμε στην πρωινή μαθητική/φοιτητική πορεία στις 6/12 στα Προπύλαια, 12:00
Συνέλευση Μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό χώρο
… για το πέρασμα από την αυθόρμητη εξέγερση στον οργανωμένο και συνεχή αγώνα για την κοινωνική επανάσταση
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατα- δεικνύει πως ο κοινωνικός ξεσηκωμός είναι εφικτός, πως η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση – σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, την παραίτηση και την εξατομίκευση– είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική νίκης των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως κοινωνικό πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης.
Για το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική επανάσταση δεν αρκούν τα αυθόρμητα, πρόσκαιρα και ανοργάνωτα ξεσπάσματα της δίκαιης οργής μας. Απαιτείται πολιτική, κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση των ίδιων των καταπιεσμένων για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και τη συνέχεια του αγώνα. Είναι απαραίτητο οι αγωνιζόμενοι να στήσουμε φραγμούς στις προσπάθειες αφομοίωσης και στις απόπειρες χειραγώγησης, καπήλευσης, διαμεσολάβησης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση της οργάνωσης, της διασύνδεσης, της συνάντησης και της συνέχισης των αγώνων από τα κάτω για τη δημιουργία νέων μετώπων για την εξάπλωση της σύγκρουσης με κάθε πτυχή της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η ουτοπία μας δε σταματά στο ξέσπασμα της αυθόρμητης εξέγερσης. Δε δικαιώνεται με τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση, την καθολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας αταξικής κοινωνίας ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
… ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΟΡΕΙΑ: ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 12 μ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος” – μέλος της Αναρχική Πολιτικής Οργάνωσης
ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Δυσήνιος Ίππος 