34 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΔΗΓΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Πέμπτη 9 ΓΕΝΑΡΗ, 18.00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ μνήμης και αγώνα στο σημείο της δολοφονίας του αγωνιστή καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, ο οποίος δολοφονήθηκε 34 χρόνια πριν, από τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ Πάτρας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
που διώκονται για τις επιθέσεις στα γραφεία της Χρυσής Αυγής
Στις 16 Δεκέμβρη 2019, 2 αγωνιστές συλλαμβάνονται στην Αθήνα από την «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία κατηγορούμενοι για επιθέσεις σε γραφεία της Χρυσής Αυγής. Αφού κρατούνται κάποιες μέρες στην ΓΑΔΑ ώστε να προετοιμαστούν οι αστυνομικές μεθοδεύσεις και να διογκωθεί το σε βάρος τους κατηγορητήριο για να επιτευχθεί η προφυλάκισή τους, περνάνε τελικά από ανακριτή και εισαγγελέα στις 19 του Δεκέμβρη και αφήνονται ελεύθεροι με την επιβολή των περιοριστικών όρων της υποχρέωσης εμφάνισης τέσσερις φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και επιπλέον, υποχρεωτική καταβολή εγγύησης ύψους 15.000 ευρώ στον καθένα.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ:
ΔΕΥΤΕΡΑ 16/9, 9:00, ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
“Αν φυλλομετρήσουμε, για παράδειγμα, την ιστορία του ελληνικού μετεμφυλιοπολεμικού δεξιού κράτους με τους Αγγλοαμερικάνους πατρόνους του, βλέπουμε από τη μια μεριά, τα σώματα ασφαλείας, τους χίτες, τους εθνικόφρονες νοικοκυραίους, τους προασπιστές της νομιμότητας με το πρόσχημα της εκβιομηχάνισης για την αντιμετώπιση του εφιάλτη της κατοχικής πείνας. Από την άλλη τα μιάσματα, τους παράνομους, τους υπονομευτές του πολιτεύματος, τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους που εξοντώνονταν με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες”
απόσπασμα προέρχεται από κείμενο του Χριστόφορου Μαρίνου που περιλαμβάνεται σε μπροσούρα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Αναδημοσιεύτηκε στην έκδοση “Λόγος Τιμής” του 1999 που είναι αφιερωμένη στο πρόσωπο του.
Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος δολοφονήθηκε από τα σκυλιά του κράτους, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 23 Ιούλη 1996, στην καμπίνα 53 του πλοίου Πήγασος στον Πειραιά.
Ένα ενδιαφέρον κείμενο που μαζί με την προσωπική διαδρομή του Μαρίνου διατρέχει και σημαντικά σημεία της ιστορίας του αναρχικού χώρου, είναι το παρακάτω: https://provocatores.squat.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/
“Αποτιμώντας μια ζωή και το τέλος της, σημασία έχει πως έζησε, πως πέθανε και γιατί. Για τους συντρόφους ενός δολοφονηθέντος αναρχικού επαναστάτη η επιφαινόμενη προσωπική τραγωδία είναι ένα μορφόπλασμα, μια οριακή εκδοχή, της επίθεσης του κράτους ενάντια στην αναρχία και στον κοινωνικό και πολιτικό ανταρτισμό. Ακόμα, η επίκληση του τραγικού λειτουργεί ως ενοχική καταφυγή της εντός συμβάσεων πολιτικής τοποθέτησης, η οποία παρατηρεί τις κρατικές εκτελέσεις τηλεματικά? υποπροϊόν της διαλυτικής εσωτερίκευσης της κρατικής επίθεσης. Η διαδρομή και ο θάνατος του Χριστόφορου Μαρίνου μας διδάσκουν στην πάλη ενάντια στην εξουσία. Υπό το πρίσμα μιας αναφοράς που οφείλει να συμβάλει στη συνέχεια των αντικρατικών και εξεγερσιακών αγώνων η αναμόχλευση των αντιπαραθέσεων του παρελθόντος είναι άγονη. Αλλά το παρόν μας είναι η αιτιατή προβολή του παρελθόντος μας και οι ρήξεις με τις αδιέξοδες καταβολές μας γίνονται με την ιστορική συνείδηση παρούσα.”
Το παραπάνω κείμενο είναι η πολιτική κατάθεση της μνήμης ενός συντρόφου που γνώρισε τον Χριστόφορο Μαρίνο μέσα σε αγώνες και ανέπτυξε μαζί του μια εγκάρδια σχέση χωρίς μικροπολιτικές εξαρτήσεις ή τυπικές δεσμεύσεις , που διατηρήθηκε μέχρι τέλους.
“Ήρωες δεν υπάρχουν. Κατασκευάζονται. Όχι όμως από εμάς, όπως έλεγε σε άλλη περίπτωση ο αείμνηστος μπάρμπα – Γιάννης Γαλανόπουλος.
Απαξίωση ή μυθοποίηση συνιστούν αμφότερες απονέκρωση της μνήμης του. Αντίθετα μια πρόθεση δικαίωσής της αποκτά αξία εφόσον προκύπτει από τη διάθεση να σηματοδοτήσει κάτι για το παρόν και το μέλλον, μέσα από μια διαδικασία άντλησης συμπερασμάτων, θετικών και αρνητικών, από μια πλούσια, διδακτική και μοναδική, ίσως, εμπειρία. Σε σχέση με αυτό, η αναποτελεσματικότητα μεταβίβασης της εμπειρίας εξακολουθεί να παραμένει μια ιδιαίτερα αποθαρρυντική πραγματικότητα.
Σήμερα, στην εποχή της σαρωτικής επιδρομής της ιδιωτικότητας, που κατακλύζεται από το “όραμα” του χρηματιστηριακού τζόγου και τα μηνύματα που στέλνουν τα νέα καταναλωτικά προϊόντα, τα νέα προωθημένα ασφαλιστικά προγράμματα, οι ρυθμίσεις για τις άδειες των καλοκαιρινών διακοπών, οι νέες τιμές των αυτοκινήτων και όπου αυτό που προβάλλει ως αντίσταση περιορίζεται συχνά στα όρια μιας κρατικοδίαιτης αριστερής αντιπολίτευσης, μια δεκαετία περίπου αγώνων με τους οποίους είναι συνυφασμένος ο Χριστόφορος Μαρίνος μπορεί να συνεισφέρει παραδειγματικά, υπό το πρίσμα που περιγράψαμε, στην επιμονή όσων δεν εφησυχάζουν και εξακολουθούν να αναζητούν δρόμους και τρόπους για να διεκπεραιώσουν σωστά τη συγκρουσιακή τους σχέση με τους βιαστές της ανθρώπινης ελευθερίας.
Στο μεταξύ, ας μη μοιρολογεί κανένας τον νεκρό αγωνιστή για το τέλος του. Ακριβώς επειδή, όπως γράφτηκε κάποια στιγμή, έζησε τη ζωή του μέχρι το τέλος με τον τρόπο που διατεινόταν ότι έπρεπε να ζει κανείς. Την υπόλοιπη του την πήραν, δεν τους την χάρισε. Σε αυτό το έργο ήταν πρωταγωνιστής.
“…Αφήνω το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς και ανυψώνει τους βράχους… …Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο”.”
(Α. Καμύ: Ο μύθος του Σίσυφου)
Γνωστοί και άγνωστοί του
Θεσσαλονίκη/ Ιούνιος 1998 από την έκδοση “λόγος τιμής”
ΤIMH ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΙΣ 23/7/1996
Πανό που αναρτήθηκε στην Πάτρα σήμερα 10 Μάρτη 2024.
Τα ξημερώματα της 10ης Μάρτη 2010, μετά από ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς, κατά τη διάρκεια απόπειρας απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου στα στενά της Δάφνης στην πόλη της Αθήνας, πέφτει νεκρός ο Λάμπρος Φούντας, μέλος της αναρχικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας».
Καταγόταν από το Κεφαλόβρυσο Αιτωλοακαρνανίας. Είχε σπουδάσει Βιολογία στο πανεπιστήμιο Πάτρας και εργαζόταν ως βιολόγος. Από νεαρή ηλικία αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και έφυγε μαχόμενος για την ελευθερία. Για μια εικοσαετία περίπου, προσέφερε όλη του τη ζωτικότητα και την πολιτική του σκέψη, έχοντας ενεργή παρουσία και δράση στο αναπτυσσόμενο αναρχικό κίνημα του ελλαδικού χώρου. Συμμετείχε ως μαθητής λυκείου ενεργά στις μαζικές μαθητικές καταλήψεις του 1991, και αργότερα στην αναρχική ομάδα «Μαύρο Αγκάθι» που εξέδιδε το έντυπο «Δρόμοι της οργής».
Κατά την κατάληψη του κεντρικού κτιρίου του Ε.Μ.Πολυτεχνείου (Πατησίων και Στουρνάρη) το 1995, που έγινε ανήμερα της επετείου για την εξέγερση του 1973, ο Λάμπρος Φούντας βρέθηκε ανάμεσα στους/στις 504 που συνελήφθηκαν από την αστυνομία, η οποία εισέβαλε το πρωινό της 18ης Νοέμβρη. Ήταν ενεργά παρών στις μαχητικές μαθητικές διαδηλώσεις του 1998 και 1999 κατά του νόμου Αρσένη, στην μαχητική ”υποδοχή” το 1999 του τότε προέδρου των Η.Π.Α. Μπίλ Κλίντον, καθώς και σε όλα τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια εκείνης της περιόδου και στις πορείες που διοργανώθηκαν κατά την εξάμηνη προεδρία του ελληνικού κράτους στην Ε.Ε., με αποκορύφωμα την μαχητική διαδήλωση ενάντια στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στην Θεσσαλονίκη το 2003.
Η παρουσία και δράση του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, συνεχίστηκε με την καμπάνια ενάντια στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2006-2007, αλλα και στην εξέγερση που ξέσπασε τον Δεκέμβρη του 2008 μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους αστυνομικούς Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια (6 Δεκέμβρη 2008). Είχε ενεργή συμμετοχή σε δράσεις για απεργούς πείνας, για καταπιεσμένους/ες και για φυλακισμένους/ες, εντός και εκτός του ελληνικού κράτους.
Ο Λάμπρος Φούντας ήταν αφιερωμένος στην υπόθεση της Κοινωνικής Επανάστασης, συμμετέχοντας ενεργά, τόσο στους αναπτυσσόμενους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες της περιόδου 1990-2010, όσο και στην ένοπλη δράση ενάντια στο καθεστώς, ως μέλος της αναρχικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας», στοχεύοντας στην ελευθεριακή επαναστατική προοπτική, για την οικοδόμηση μιας αταξικής, ακρατικής και φεντεραλιστικής κοινωνίας.
αναδημοσίευση από manifesto-library.espivblogs.net.
Προσκλητήριο νεκρών κατά τη διάρκεια της Πορείας Τιμής & Μνήμης που πραγματοποιήθηκε στη Δάφνη, δέκα ημέρες μετά την κρατική δολοφονία του συντρόφου Λάμπρου Φούντα, με τη συμμετοχή χιλίων αγωνιστών και αγωνιστριών.
Νέος ποινικός κώδικας και κώδικας ποινικής δικονομίας : Το ακόνισμα ενός εργαλείου ταξικής κυριαρχίας και κρατικής καταπίεσης
«…Καθώς όμως πλησιάζει το μέλλον που κυοφορεί γεγονότα, αυτά που μέλλονται να γίνουν, το μολύβι μου θροΐζει μέσα στους ψυχρούς τοίχους αυτού του τσιμεντένιου τάφου, που είναι χτισμένος πάνω στην κρύα σας συνείδηση. Θρόισμα που ανατριχιάζει το δέρμα και μπροστά του εγώ νιώθω ένα κρύο, ένα κρύο ηθικό και ανθρώπινο… Δεν θα αφήσω να σκοτώσουν τα συναισθήματά μου ούτε τη γνώμη μου ούτε να σβήσουν την κραυγή μου ούτε την παιδικότητά μου, ούτε την ελευθερία που πάλλεται μέσα μου. Δεν θα αφήσω να αλυσοδέσουν τις αξίες μου με ψέματα: αυτές αποτελούν το άλας της ύπαρξής μου, την τροφή μου. Δεν είμαι βουητό, είμαι κραυγή πολέμου μέσα από την ατελείωτη νύχτα της σκοτεινιάς των φυλακών…» Χοσέ Ταρίο Γονσάλες (Τρέξε, Άνθρωπε, Τρέξε – Ημερολόγιο από τις Φυλακές FIES)
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από το 2019 έως και σήμερα παρεμβαίνει διαρκώς στην ποινική νομοθεσία, με όλες τις αλλαγές να έχουν ως κοινό παρονομαστή την αυστηροποίηση των ποινών, την ένταση της καταστολής εναντίον της αγωνιζόμενης κοινωνίας και την ποινικοποίηση της φτώχειας. Με διάχυτο ποινικό λαϊκισμό και με ενδεικτικές των στοχεύσεών της, τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Φλωρίδη ότι: «Τέρμα με τον δικαιωματισμό, τώρα θα ασχοληθούμε με τα δικαιώματα των θυμάτων», κατατέθηκε πρόσφατα προς διαβούλευση στη Βουλή ένα νέο σχέδιο τροποποιήσεων και παρεμβάσεων στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Προτού δούμε όμως προσεκτικά τις «μεταρρυθμίσεις» αυτές, ώστε να αντιληφθούμε το μέγεθος των αλλαγών που κομίζουν όσο και το τι σηματοδοτούν σε κοινωνικό επίπεδο, θα πρέπει πρώτα να δώσουμε μια απάντηση στο τι είναι αυτή η ίδια η ποινική νομοθεσία. Γιατί αντίθετα από ότι η αστική ιδεολογία διαχρονικά διατείνεται, η ποινική νομοθεσία δεν είναι ένα ουδέτερο πολιτικά και ταξικά εργαλείο «πάταξης του εγκλήματος», ακριβώς γιατί και το ίδιο γενικά το «έγκλημα» δεν παράγεται ούτε «εν κενώ», ούτε εξαιτίας «της ανθρώπινης φύσης», αλλά στο έδαφος της δοσμένης υλικής, κοινωνικής και ταξικής πραγματικότητας, εκείνης δηλαδή που διαφυλάσσει και θεωρεί νόμιμο, ιερό και απαραβίαστο το μεγαλύτερο και πρωταρχικό έγκλημα, αυτό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτό ακριβώς λοιπόν το αυστηρά καθορισμένο ταξικά και αξιακά πλαίσιο, η ποινική νομοθεσία συμπυκνώνει ένα -αντίστοιχης προέλευσης- σύνολο κρίσεων για όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής : από το τι είναι δίκαιο και τι άδικο και από το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του εγκλήματος ως έννοια, μέχρι την μεταχείριση του παραβάτη, με τελικό σκοπό τη διαφύλαξη και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης. Υπό αυτήν την έννοια δεν μπορεί να τεθεί ποτέ ζήτημα μιας δίκαιης ποινικής νομοθεσίας μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού, όπως παράλληλα δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές οι τροποποιήσεις της, πόσο μάλλον κάποιες τόσο βαθιές όπως είναι αυτές που φέρνει ο νέος ποινικός κώδικας, παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της ανάγκης προσαρμογής ενός βασικού εργαλείου κρατικής και ταξικής καταπίεσης όπως είναι η ποινική νομοθεσία, στις διαρκώς οξυμένες ανάγκες του κράτους και του κεφαλαίου, εντός των συνθηκών δομικής κρίσης και πολέμου, όπως είναι αυτές που διανύουμε.
Continue reading “[Ταξική Αντεπίθεση] Νέος ποινικός κώδικας και κώδικας ποινικής δικονομίας: Το ακόνισμα ενός εργαλείου ταξικής κυριαρχίας και κρατικής καταπίεσης”
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 18.30, ΜΕΓΑΡΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ
ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ, ΑΝΤΙΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Θα μιλήσουν:
Γιάννης Μάγγος
Στάθης Κ, μέλος του Συλλόγου Πολιτισμού “Παύλος Killah P Φύσσας”
Χρύσα Παπαδοπούλου, συνήγορος της οικογένειας Φύσσα στο εφετείο της Χρυσής Αυγής
Ιάσονας Αποστολόπουλος
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
OI ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
Στις 7 Νοεμβρίου 2020, πρώτη μέρα του 2ου lock down, εξαπολύεται κατασταλτικό όργιο στην πόλη της Πάτρας με αφορμή δημόσια καλεσμένη συγκέντρωση ενάντια στην ταξική/κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας και την κρατική απαγόρευση που είχε επιβληθεί. Αφού αστυνομικές δυνάμεις έχουν καταλάβει την περιοχή γύρω από την Πλ. Όλγας και το Παράρτημα, ένας σύντροφος που φτάνει στον χώρο τραυματίζεται από επίθεση διμοιρίας των ΜΑΤ και στη συνέχεια προσάγεται στο αστυνομικό τμήμα. Στη συνέχεια δέχεται επίθεση και περικυκλώνεται ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος «Επί Τα Πρόσω», όπου είχαν μαζευτεί σύντροφοι-ισσες για να συντονίσουν την απάντησή τους. Από την επίθεση σπάει η είσοδος του χώρου και προσάγονται άλλοι 8 σύντροφοι-ισσες.
Τα κατασταλτικά γεγονότα εκείνης της ημέρας δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο περιστατικό αλλά τον κανόνα της αστυνομικής βίας και κρατικής τρομοκρατίας. Τον κανόνα των επιθέσεων, των συλλήψεων, των ξυλοδαρμών, των βασανισμών, της έμφυλης βίας, των κακοποιήσεων και των βιασμών.
Continue reading “ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ”
ΜΕΤΩΠΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ που λεηλατεί τη φύση, ερημώνει περιοχές και χωριά, υποβαθμίζει τους όρους διαβίωσης των κοινωνιών
ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, στην ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων και των κοινωνικών αγαθών, τη φτώχεια και την εξαθλίωση
ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, την καταστολή και τις διώξεις που στόχο έχουν να αναχαιτίσουν την ογκούμενη οργή και αγανάκτηση απέναντι στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ Ή ΜΕ ΤΑ ΥΠΕΡΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Αλληλεγγύη στους 4 αγωνιστές – Κάτω τα χέρια από τα Άγραφα και τους αγώνες
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 9.00 ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
__________________________________________________________________________________________________
Από τη σημερινή συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 4 αγωνιστές στα δικαστήρια της Καρδίτσας.
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 11 Οκτωβρίου.
ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝΕ ΑΠΑΤΗΤΕΣ ΚΟΡΦΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο χώρος των πανεπιστημίων αποτελεί για ακόμα μια φορά ένα μείζον πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του κράτους και της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Μέσα στο καλοκαίρι, ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση της ΟΠΠΙ, ενώ έγινε πράξη και η εγκατάσταση των πρώτων τουρνικέ στις εισόδους του ΑΠΘ, το οποίο αποτελούσε αναγκαίο βήμα για να προχωρήσει το σχέδιο εγκατάστασης της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μόλις πριν από λίγες μέρες, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το νέο αστυνομικό σώμα έξω από τις εισόδους των σχολών, με τη συνοδεία πάνοπλων αστυνομικών δυνάμεων κάθε είδους. Ως απάντηση στην όξυνση της κατασταλτικής εκστρατείας και την προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινωνίας, οι φοιτητές εδώ και πολλές ημέρες προσπαθούν να οργανωθούν και βρίσκονται καθημερινά στις σχολές τους προκειμένου να αποτρέψουν την είσοδο των ένστολων καθαρμάτων και να περιφρουρήσουν τις κατακτήσεις που έχουν κερδίσει εδώ και δεκαετίες μέσα από τους αγώνες τους.
Continue reading “Πανεπιστημιακή αστυνομία «ώρα μηδέν»:Ένας αγώνας που μας αφορά όλους”
Ο ενεργειακός πόλεμος που διεξάγουν με όλα τα μέσα πλέον οι δυνάμεις του κεφαλαίου εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας και του φυσικού πλούτου έχει μπει στα σπίτια όλων μας. Δυσθεώρητα ενεργειακά κόστη, κοινωνίες που γίνονται όμηροι των καταστροφικών συνεπειών των «ενεργειακών επενδύσεων», στρατοί που καλούν τη νεολαία να πολεμήσει για τα κέρδη των ενεργειακών μονοπωλίων, ΜΜΕ που μας καλούν να «αντέξουμε» το βαρύ χειμώνα. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, οι πτυχές που ανέδειξαν τα κινήματα ενάντια στην καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη, από το Βόλο μέχρι τα Άγραφα και αλλού, επιβεβαιώνουν πως η «πράσινη μετάβαση» είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός γιγαντιαίου πολέμου εναντίον κάθε πτυχής της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής.
Continue reading “Οι κοινωνικοί αγώνες να ορίσουν νέους κώδικες δικαιοσύνηςγια τις ζωές μας και τους χαμένους μας συντρόφους”
Δυσήνιος Ίππος 