Tag: ζερμινάλ

«Δεν μπορείς να ζεις στην εποχή σου και να μένεις πίσω. Τι πα να πει αν γράφεις για τη θάλασσα. Όλα έχουν κοινωνικό υπόβαθρο». (Νίκος Καββαδίας, συνέντευξη στο φοιτητικό περιοδικό Πανσπουδαστική, Μάρτιος 1967)

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ευρύτερα γνωστός ως ποιητής της Θάλασσας, «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων». Ελάχιστα γνωστή είναι η πολιτική του συμπόρευση με την Αριστερά, αλλά και η συμμετοχή του στο ΕΑΜ στη διάρκεια της Κατοχής. Ο ίδιος υπήρξε ολιγόλογος και κλειστός σε σχέση με την πολιτική του δραστηριότητα, κι έτσι δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία ένταξής του στην Αριστερά, μετά την επιστροφή του με τα πόδια από το Αλβανικό μέτωπο. Γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν έμενε στο σπίτι της αδερφής του Τζένιας στην οδό Αγίου Μελετίου 10 στην Κυψέλη, εντάχθηκε στο ΕΑΜ, ενώ συμπαθούσε πολιτικά το ΚΚΕ. Παρότι δεν έχει εξακριβωθεί αν ήταν μέλος του ΚΚΕ, τόσο η Τζένια Καββαδία όσο και ο δικηγόρος και υπεύθυνος τους ΕΑΜ Εύβοιας Σταμάτης Καββαδίας υποστήριξαν με βεβαιότητας πως ο ποιητής δεν ήταν απλά “συνοδοιπόρος”, αλλά είχε ενταχθεί και κομματικά στο ΚΚΕ. Άλλοι μελετητές της ζωής του ποιητή αμφισβητούν την πληροφορία αυτή. Παρά το θολό αυτό σημείο, αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως ο Νίκος Καββαδίας συμμετείχε αρχικά στο ΕΑΜ Ναυτικών και στη συνέχεια στο ΕΑΜ Λογοτεχνών–Ποιητών, στο οποίο έφτασε στη θέση του γραμματέα μετά τη φυλάκιση του Θέμου Κορνάρου κατά τη διάρκεια της «λευκής τρομοκρατίας», με αφορμή την έκδοση του βιβλίου “Αγύρτες και Κλέφτες στην εξουσία”, όπου κατήγγειλε πως ο μητροπολίτης Μεσολογγίου ήταν συνεργάτης των κατακτητών . Λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1945, ο Καββαδίας θα μπαρκάρει ως δόκιμος ασυρματιστής στο επιβατικό “Κορινθία” και θα αντικατασταθεί από έναν άλλο μεγάλο ποιητή, τον Νικηφόρο Βρεττάκο.

Δεν χάνει ευκαιρία να το επαναλαμβάνει ο Πιερρακάκης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.«Δεν αποτελεί σύνθημα, αλλά δέσμευση». Το έλεγε με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, επίμονα συνέχισε με αφορμή την πρωτοχρονιά. Ας δούμε κάποιες πτυχές του νοήματος που δίνει το κράτος, πλέον με τακτικές blitzkrieg, συνεχίζοντας με ρυθμό πολυβόλουτις επιθετικά ταξικές αναδιαρθρώσεις σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Στις 13/1/25 διεξήχθη στην Καρδίτσα η δεύτερη (από τις τρεις) δίκη αγωνιστών για τη συμμετοχή τους σε συγκέντρωση και πορεία υπεράσπισης των Αγράφων από την καταστροφική επιδρομή εγκατάστασης ανεμογεννητριών. Και η δίκη αυτή, όπως και η πρώτη, είχε ως αποτέλεσμα την πανηγυρική αθώωση των κατηγορούμενων αγωνιστών. Πρόκειται για μια σειρά δικών το κατηγορητήριο των οποίων έχει στηθεί μεθοδευμένα από την κρατική ασφάλεια, εξυπηρετώντας την στοχοποίηση των αγωνιστών που ενεργοποιούνται ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Παραπέρα, επιδιώκεται μέσω των δικών η τρομοκράτηση του κόσμου του αγώνα και των κατοίκων των περιοχών έτσι ώστε να αποτρέπονται  από τη συμμετοχή τους στους αγώνες, αλλά και να “καθαρίσει” ο δρόμος για τις εταιρείες από τα κινηματικά εμπόδια για την εγκατάσταση των τεράτων και τη λεηλασία της φύσης. 

Πριν ξεκινήσει κάποιος να αναφέρει τι γίνεται σήμερα στην αγροτική παραγωγή, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι εννοεί με τον όρο αγροτική παραγωγή. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο: Η παραγωγή από τους ανθρώπους της υπαίθρου, της τροφής των ανθρώπων και των πρώτων υλών για πλήθος βιομηχανιών τροφίμων και μη, καθώς και η ορθή διαχείριση του περιβάλλοντος.

Στην Ελλάδα, μετά τη μετεμφυλιακή περίοδο, η αστική τάξη, για τους δικούς της λόγους συγκρότησης και ανάπτυξης, επέλεξε να επενδύσει στη διατροφική αυτάρκεια της χώρας, αναπτύσσοντας όλους εκείνους τους τομείς που χρειαζόταν για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Έτσι φτάσαμε στη δεκαετία του 1980 με τη χώρα να είναι αυτάρκης σε πάρα πολλά προϊόντα (φυτικής και ζωικής προέλευσης). Είναι η περίοδος που το μεγαλύτερο μέρος των αγροτών είναι οργανωμένο σε συλλογικές δομές συνεταιρισμών, που έχουν και κοινωνική μορφή, ουσιαστικά στηρίζοντας και αναπτύσσοντας τη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων της υπαίθρου.

Το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα αντιμετωπίζει τον φυσικό κόσμο ως ακόμα ένα πεδίο κερδοφορίας. Μέσω της εκμετάλλευσης και της εξάντλησης των φυσικών πόρων, εις βάρος του περιβάλλοντος και της ίδιας της ζωής, το κεφάλαιο εξασφαλίζει την αέναη και κερδοφόρα αναπαραγωγή του. Παράλληλα, το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει συγκεκριμένη πολιτική για την οικολογική κρίση και την κλιματική αλλαγή και τη διαχειρίζεται με γνώμονα τα συμφέροντά του. Η περιβαλλοντική και ενεργειακή κρίση, καθώς και η κλιματική αλλαγή, προκύπτουν ως συνέπειες του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο θεωρεί τους φυσικούς πόρους ως ανεξάντλητους και τους εκμεταλλεύεται με μοναδικό στόχο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, οδηγώντας σε καταστροφική κατάχρηση τους.

Δυο λόγια, δυο σκέψεις για την επικρατούσα κατάσταση στη Γερμανίαως μετανάστρια, εργάτης, κουίρ άτομο, αναρχική.

Δεν ξέρω τι από αυτά είναι χειρότερο για το γερμανικό κράτος και την άρχουσα τάξη. Πάντως αποτελούν στοιχεία της ύπαρξής μου, που με καθορίζουν στο να δημιουργώ άποψη, στον βιοπορισμό και την κοινωνικοποίησή μου.

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα της εισήγησης του Δημήτρη Δ. στην εκδήλωση“Πύργος Λευκός σε φόντο μαύρο”, που οργάνωσαν το Σημείο για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και το Alterthess την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024.

[…] Η εκδήλωση αυτή τολμάει να μιλήσει και για θέματα τα οποία οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις με αντιφασιστικό πρόσημο, είτε δεν αγγίζουν είτε το κάνουν εξ αποστάσεως, χωρίς να έχουν την απαραίτητη τριβή με τις κοινωνικές διεργασίες στις οποίες αναφέρονται. Κι ένα από αυτά τα θέματα είναι το τί συμβαίνει στις κερκίδες. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κάνω μία μικρή και απαραίτητη εισαγωγή, πριν μιλήσουμε  για τη σχέση της Aκροδεξιάς με αυτές.

Δεν είναι αναγκαίο να πειστεί κανείς για να πηγαίνει στο γήπεδο, ειδικά όπως είναι σήμερα. Είναι μια επιλογή που από μόνη της έχει πολλές αντιφάσεις: Πλήρης εμπορευματοποίηση, επιχειρηματικά συμφέροντα, στημένα παιχνίδια, αλισβερίσια με τις κυβερνήσεις, δημιουργία άτυπων ιδιωτικών στρατών και ξέπλυμα μαύρου χρήματος για το πιο λούμπεν κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας που λυμαίνεται το ποδόσφαιρο. Μια ματιά στους ιδιοκτήτες μεγάλων, αλλά και μικρών, Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών αρκεί. Καμία αυταπάτη, λοιπόν, για όλα αυτά.