Tag: δυσήνιος τύπος

-Θέλω να γράψεις για την Περσεφόνη.
-Όλην, ως Βασίλισσα, ως Κόρη;
-Ως Κόρη.
Μια ιστορία που είναι ταυτόχρονα χιλιάδες μικρές, καθημερινές ιστορίες. Που απαιτεί να μιλήσουμε για την ιστορία μιας ιστορίας. Που απαιτεί πρωτίστως να ακούσουμε.
Κάθε ιστορία, κάθε παράδοση, κάθε διήγηση είναι ταυτόχρονα και ένα πλήρες νόημα αλλά και μια εργαλειοθήκη. Οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, οι ιδέες ανακατεύονται από στόμα σε στόμα κι από μυαλό σε μυαλό. Διαδίδονται με το ατελές μέσο των λέξεων και της θαμπής μνήμης των παιδιών και των κουρασμένων ενηλίκων. Διασταυρώνονται γύρω από ένα πιάτο φαγητό, στις φιλοξενίες των παιδιών σε σπίτια φίλων, στα βιβλία και στις διηγήσεις γύρω από την απιθωμένη τσάπα, το σφυρί, τ’ αδράχτι. Κάποιες βαστούν περισσότερο από αυτοκρατορίες χτισμένες με ερείπια αυτοκρατοριών, με τη σειρά τους χτισμένων στους δρόμους παλιών εισβολών και κατακτήσεων.
Και τα εργαλεία της Περσεφόνης; Το ρόδι, τα σπαρτά; Η αρπαγή, η αναζήτηση; Ο θάνατος της φύσης στον κόσμο των ζωντανών και η ζωή της στον κόσμο των νεκρών; Ο ομφάλιος λώρος μεταξύ Μητέρας και Κόρης, το χάσμα απ’ το οποίο βγήκε ο Άδης σαν ψαλίδι;
Η ιστορία της Περσεφόνης δε στέκεται καθόλου μόνη της, όσο κι αν ακούγεται μοναχική. Με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που η ιστορίας μιας γυναίκας δε στέκεται καθόλου μόνη της, όσο κι αν ακούγεται μοναχική. Είναι, πρώτα και κύρια ίσως, η ιστορία της θεάς που (ξανα)γράφεται ώστε να τονίσει την υποταγή της στην ανδρική εξουσία. Είναι ο πατριάρχης που διηγείται και διδάσκει τη σφραγίδα της πατριαρχικής οργάνωσης (ή κατάκτησης) μιας κοινωνίας. Και όπως και σε κάθε τέτοιο φτιασίδωμα, αν κοιτάξουμε τις Περσεφόνες πραγματικά στα μάτια, βλέπουμε τα θεμέλια που επιχειρήθηκε να καλυφθούν και να ξεχαστούν.

Continue reading “Πρόλογος στη νέα έκδοση του Δυσήνιου Τύπου “Περσεφόνη σε νουάρ και νέον”” →

Σάββατο 19/10, στις 19:00 στον Κοινωνικό Χώρο Αλληλεγγύης & Αγώνα (Μ. Αλεξάνδρου 44).

Παρουσίαση του βιβλίου “Πέρα από τα τείχη: Ιστορίες πολιτικών κρατουμένων από τη Λατινική Αμερική” (εκδ. Δυσήνιος Τύπος, επιμέλεια-μετάφραση Γη και Ελευθερία – Tierra y Libertad).

Η παρουσίαση θα γίνει από το εγχείρημα Γη και Ελευθερία – Tierra y Libertad.

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

“Η κάθε ιστορική στιγμή έχει τον δικό της ιδιαίτερο τύπο πολιτικής φυλάκισης, δεδομένου ότι οι τρόποι επιβολής αυτής της παραδοσιακής τιμωρίας που λειτουργεί προς όφελος της αστικής τάξης, συνδέονται με τις εκάστοτε μορφές και τα επίπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Βέβαια, μπορεί οι επιδιωκόμενοι στόχοι, οι δικαστικοί μηχανισμοί, ο βαθμός της κατασταλτικής βίας να ποικίλουν, αλλά εν τέλει η φυλακή είναι πάντα το ίδιο: εγκλεισμός και ξανά εγκλεισμός, απομόνωση από το κοινωνικό σώμα όσων αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Το παρόν βιβλίο, μακριά από μια προσέγγιση οίκτου και θυματοποίησης, επιδιώκει να αναδείξει τη δύναμη εκείνων που ασκούν το δικαίωμα της εξέγερσης ενάντια σε μια τάξη πραγμάτων που ξεχειλίζει από αδικίες, αποκλεισμούς και αποσύνθεση. Θα βρούμε σε αυτές τις γραμμές μαρτυρίες, συνεντεύξεις και αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από ανθρώπους που βίωσαν την εμπειρία της φυλάκισης διατηρώντας την περηφάνια και την ακεραιότητά τους, εμπειρία που σε πολλές περιπτώσεις παραμένει αθέατη πίσω από τους μεγάλους αριθμούς και τα στατιστικά στοιχεία.”

Ετοιμάζεται η νέα έκδοση του δυσήνιου τύπου

//Αντί εισαγωγής

Πρησµένα µάτια.

Φαγούρες.

Καφετιά σηµάδια στο σώµα.

Δαγκωµένα νύχια και σπασµένα µαλλιά.

Κρίσεις ακατανόητες.

Σηµάδια.

Από πληγές.

Όχι απλές.

Από αυτές που τα αφήνουν

Τα σηµάδια.

Αυτά ή άλλα.

Κάποιος είπε µια φορά

“o χρόνος γιατρεύει τις πληγές”.

Βλακείες.

Ποιές πληγές γιατρεύει ο χρόνος;

Ήξερε τι θα πει πληγή καν;

Δεν καταλαβαίνω αυτή τη βλακεία.

Εµένα το σώµα µου µου έµαθε.

Πως οι πληγές κλείνουν

και αναρρώνουν και περνούν.

Ναι.

Αλλά αφήνουν σημάδια.

Όσο βαθύτερη πληγή

τόσο µεγαλύτερο το σημάδι.

Από µικρό παιδί, έτσι.

Έπειτα, ο χρόνος

τρέχει στη χαρά

και κοκκαλώνει στον πόνο

κολλάει σαν τους λεπτοδείκτες σε ρολόϊ με

τελειωμένες μπαταρίες.

Και αν δεν βρεθεί κάποιος να αλλάξει μπαταρίες

ξέρεις, θα συνεχίσει να δείχνει την ίδια ώρα.

Για πάντα.

Η πόλη που περπατάμε χτίστηκε να µας πνίγει.

Να µας γεµίζει

πληγές και σημάδια.

H μάνα κι ο πατέρας;

Η μάνα κι ο πατέρας

λυπάμαι, μα δεν τα κατάφεραν.

Μας έμαθαν στην καταπίεση και στην τοξικότητα.

Εθιστήκαμε κι εμείς στο τέλος.

Μεγαλώσαμε σε σπίτια κλουβιά.

Και, ξέρεις, δεν φταίει µόνο η µάνα κι ο πατέρας.

Τα σπίτια χτίστηκαν για να είναι κλουβιά.

Και δεν µας χώρεσε ο τόπος.

Δεν μας χώρεσε ο τόπος.

Και βγήκαμε έξω να σπείρουµε τη Ζωή.

Και βρήκαμε κι άλλους. Σαν κι εμάς.

Συνέχισαν να μας πολεμούν και να μας τους παίρνουν

από κοντά μας.

Να αυτό ήταν κάπως δύσκολο,

ήρθαν οι κανίβαλοι και μας κάρφωσαν ένα μαχαίρι στα

σημάδια από τις παλιές πληγές.

Αυτό πόνεσε πολύ.

Αλλά εντάξει, έμαθες πια.

Από κάθε μάχη σου έμειναν δυο πράγματα

Άνθρωποι και καταφύγια.

Είναι κάτι.

Οι πληγές έκλεισαν πάλι αλλά τα σημάδια που έμειναν

είναι πια πιο μεγάλα από πριν.

Αλλά δε μάσησες.

Πάλεψες να ζήσεις.

Αυτό το κατάφερες.

Λες και είναι λίγο.

Ή απλό.

Και τώρα παλεύεις για να ζήσεις µε τα σηµάδια.

Κι αυτο θα το καταφέρεις.

Έτσι πιστεύω.

Σου αρέσουν οι αγκαλιές πολύ.

Θα αγκαλιάσεις και τα σημάδια σου.

Μόνο να, µια αρχή είναι να τα µοιραστείς.

Μέσα από αυτές τις λέξεις

εμείς βρήκαμε τον τρόπο

να σκάψουμε βαθιά

μέσα μας.

Και μέσα στους γύρω μας.

Είναι κάτι.

Και είναι κάτι πολύ, εδώ που τα λέμε.

Σε αυτές εδώ τις λέξεις

βρίσκαμε εμείς πάντα διεξόδους.

Κάποτε από τα ίδια μας τα σπίτια

σήμερα από αυτόν τον κόσμο

που μας γεμίζει σημάδια

και εδώ που τα λέμε

μοιάζει με εκείνα τα σπίτια.

Ή μάλλον το ανάποδο.

Και λέω “εμείς”

γιατί όσο τις μοιράζεσαι, θα το δείς πως είναι κι

άλλοι.

Παρουσίαση του βιβλίου Gentrification και εκτοπισμός

Την Παρασκευή 31 Μαϊου στις 19:00  στο στέγ★

Μια μελέτη και μερικές σκέψεις για το τι συμβαίνει στις γειτονιές μας.

(εκδόσεις Δυσήνιος Τύπος)

με τη συμμετοχή της συγγραφέα Μαρίας Μπουσδέκη

Θα ακολουθήσει συζήτηση σχετικά με το gentrification, το στεγαστικό πρόβλημα και τον εκβιασμό του ενοικίου, την κατασκευή της νέας γραμμής του μετρό και την καταπάτηση των δημόσιων χώρων της γειτονιάς μας, όπως τα πάρκα Ηνιόχου και Δρακόπουλου.

αναρχική συλλογικότητα Ανάδραση

Την Παρασκευή 10 Μαΐου στις 19.00 στην Αθήνα, στον πεζόδρομο της Μεθώνης, έξω από τον πολιτικό χώρο του Διαρκούς Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Μπουσδέκη “Gentrification και εκτοπισμός. Μια μελέτη και μερικές σκέψεις για το τι συμβαίνει στις γειτονιές μας”.

Στην παρουσίαση θα συμμετέχει η συγγραφέας, ενώ θα ακολουθήσει συζήτηση για όσα συμβαίνουν στις πόλεις και τις γειτονιές μας.

“Η τρέχουσα συγγραφή περιλαμβάνει μια πλήρη ανάδυση των πολιτικών και οικονομικών στρατηγικών, που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του αστικού χώρου ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα. Οι διαδικασίες της αστικοποίησης και της εξευγενοποίησης των χώρων της πόλης εξάλλου, αποτελούν ένα παγκόσμιο φαινόμενο που, όπως αναδύεται και στο παρόν βιβλίο, ταυτίζεται με τις καπιταλιστικές πολιτικές και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. […] Πρόκειται για ένα συγγραφικό έργο, που επιθυμεί να ανοίξει διάλογο με τα τρέχοντα κινήματα της πόλης, ενάντια σε μια μητρόπολη που αλλάζει συνεχώς. Με επίκεντρο τις πολιτικές της εξευγενοποίησης, της αστικοποίησης και της ωραιοποίησης που απονεκρώνουν τις γειτονιές, μετατρέποντας, τόσο τη γειτονιά όσο και τη ζωή εντός της, σε τουριστικό “προϊόν” προς κατανάλωση, η συγγραφέας παρουσιάζει τους σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από την πόλη και την αρχιτεκτονική συνδέοντας τους με τα πεδία των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών επιστημών αλλά και με τις συνθήκες της ταξικής πάλης”. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Θα ακολουθήσει bar οικονομικής ενίσχυσης