Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

“Αν φυλλομετρήσουμε, για παράδειγμα, την ιστορία του ελληνικού μετεμφυλιοπολεμικού δεξιού κράτους με τους Αγγλοαμερικάνους πατρόνους του, βλέπουμε από τη μια μεριά, τα σώματα ασφαλείας, τους χίτες, τους εθνικόφρονες νοικοκυραίους, τους προασπιστές της νομιμότητας με το πρόσχημα της εκβιομηχάνισης για την αντιμετώπιση του εφιάλτη της κατοχικής πείνας. Από την άλλη τα μιάσματα, τους παράνομους, τους υπονομευτές του πολιτεύματος, τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους που εξοντώνονταν με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες”

απόσπασμα προέρχεται από κείμενο του Χριστόφορου Μαρίνου που περιλαμβάνεται σε μπροσούρα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Αναδημοσιεύτηκε στην έκδοση “Λόγος Τιμής” του 1999 που είναι αφιερωμένη στο πρόσωπο του.

Ο αναρχικός Χριστόφορος Μαρίνος δολοφονήθηκε από τα σκυλιά του κράτους, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 23 Ιούλη 1996, στην καμπίνα 53 του πλοίου Πήγασος στον Πειραιά.

Ένα ενδιαφέρον κείμενο που μαζί με την προσωπική διαδρομή του Μαρίνου διατρέχει και σημαντικά σημεία της ιστορίας του αναρχικού χώρου, είναι το παρακάτω: https://provocatores.squat.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF/

“Αποτιμώντας μια ζωή και το τέλος της, σημασία έχει πως έζησε, πως πέθανε και γιατί. Για τους συντρόφους ενός δολοφονηθέντος αναρχικού επαναστάτη η επιφαινόμενη προσωπική τραγωδία είναι ένα μορφόπλασμα, μια οριακή εκδοχή, της επίθεσης του κράτους ενάντια στην αναρχία και στον κοινωνικό και πολιτικό ανταρτισμό. Ακόμα, η επίκληση του τραγικού λειτουργεί ως ενοχική καταφυγή της εντός συμβάσεων πολιτικής τοποθέτησης, η οποία παρατηρεί τις κρατικές εκτελέσεις τηλεματικά? υποπροϊόν της διαλυτικής εσωτερίκευσης της κρατικής επίθεσης. Η διαδρομή και ο θάνατος του Χριστόφορου Μαρίνου μας διδάσκουν στην πάλη ενάντια στην εξουσία. Υπό το πρίσμα μιας αναφοράς που οφείλει να συμβάλει στη συνέχεια των αντικρατικών και εξεγερσιακών αγώνων η αναμόχλευση των αντιπαραθέσεων του παρελθόντος είναι άγονη. Αλλά το παρόν μας είναι η αιτιατή προβολή του παρελθόντος μας και οι ρήξεις με τις αδιέξοδες καταβολές μας γίνονται με την ιστορική συνείδηση παρούσα.”

Το παραπάνω κείμενο είναι η πολιτική κατάθεση της μνήμης ενός συντρόφου που γνώρισε τον Χριστόφορο Μαρίνο μέσα σε αγώνες και ανέπτυξε μαζί του μια εγκάρδια σχέση χωρίς μικροπολιτικές εξαρτήσεις ή τυπικές δεσμεύσεις , που διατηρήθηκε μέχρι τέλους.

“Ήρωες δεν υπάρχουν. Κατασκευάζονται. Όχι όμως από εμάς, όπως έλεγε σε άλλη περίπτωση ο αείμνηστος μπάρμπα – Γιάννης Γαλανόπουλος.

Απαξίωση ή μυθοποίηση συνιστούν αμφότερες απονέκρωση της μνήμης του. Αντίθετα μια πρόθεση δικαίωσής της αποκτά αξία εφόσον προκύπτει από τη διάθεση να σηματοδοτήσει κάτι για το παρόν και το μέλλον, μέσα από μια διαδικασία άντλησης συμπερασμάτων, θετικών και αρνητικών, από μια πλούσια, διδακτική και μοναδική, ίσως, εμπειρία. Σε σχέση με αυτό, η αναποτελεσματικότητα μεταβίβασης της εμπειρίας εξακολουθεί να παραμένει μια ιδιαίτερα αποθαρρυντική πραγματικότητα.

Σήμερα, στην εποχή της σαρωτικής επιδρομής της ιδιωτικότητας, που κατακλύζεται από το “όραμα” του χρηματιστηριακού τζόγου και τα μηνύματα που στέλνουν τα νέα καταναλωτικά προϊόντα, τα νέα προωθημένα ασφαλιστικά προγράμματα, οι ρυθμίσεις για τις άδειες των καλοκαιρινών διακοπών, οι νέες τιμές των αυτοκινήτων και όπου αυτό που προβάλλει ως αντίσταση περιορίζεται συχνά στα όρια μιας κρατικοδίαιτης αριστερής αντιπολίτευσης, μια δεκαετία περίπου αγώνων με τους οποίους είναι συνυφασμένος ο Χριστόφορος Μαρίνος μπορεί να συνεισφέρει παραδειγματικά, υπό το πρίσμα που περιγράψαμε, στην επιμονή όσων δεν εφησυχάζουν και εξακολουθούν να αναζητούν δρόμους και τρόπους για να διεκπεραιώσουν σωστά τη συγκρουσιακή τους σχέση με τους βιαστές της ανθρώπινης ελευθερίας.

Στο μεταξύ, ας μη μοιρολογεί κανένας τον νεκρό αγωνιστή για το τέλος του. Ακριβώς επειδή, όπως γράφτηκε κάποια στιγμή, έζησε τη ζωή του μέχρι το τέλος με τον τρόπο που διατεινόταν ότι έπρεπε να ζει κανείς. Την υπόλοιπη του την πήραν, δεν τους την χάρισε. Σε αυτό το έργο ήταν πρωταγωνιστής.

“…Αφήνω το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς και ανυψώνει τους βράχους… …Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο”.”

(Α. Καμύ: Ο μύθος του Σίσυφου)

Γνωστοί και άγνωστοί του

Θεσσαλονίκη/ Ιούνιος 1998 από την έκδοση “λόγος τιμής”

ΤIMH ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΜΑΡΙΝΟ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΙΣ 23/7/1996