Tag: διηγήματα

Το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει η νέα έκδοση του δυσήνιου τύπου “Περσεφόνη σε νουάρ και νέον” του συντρόφου Ρωμανού.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ντυμένοι με τους αρχαιοπρεπείς μανδύες τους, με στέφανα τιμών να στολίζουν τα κεφάλια τους, βγαλμένοι λες από τον ίδιο τον μύθο, ο Άδης και η Δήμητρα κάθονται και τα πίνουν σε ένα σύγχρονο μπαρ. Τα ηχεία παίζουν σκυλάδικα, τα ποτήρια ξεχειλίζουν φθηνό τζιν, τα τραπέζια βρωμούν λουμπεναριό. Οι δυο θεοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται απ’ όλα αυτά, κάθε άλλο. Αυτό είναι ένα μέρος αρκετά ταιριαστό για να πνίξουν τον πόνο τους. Συντροφιά η μια με τον άλλον.

Οι θαμώνες τους κοιτούν απορημένοι. Τι δουλειά έχει στο στέκι τους αυτό το παράξενο, ανόμοιο ζευγάρι; Μα οι ίδιοι ξέρουν, τώρα πια το ξέρουν, ότι δεν είναι και τόσο ανόμοιοι τελικά. Όσο και αν θέλησαν να πείσουν τους εαυτούς τους πως ο καθένας τους ήταν ο ξεχωριστός, η μάνα-προστάτιδα και ο άντρας-κατακτητής, η αλήθεια ήρθε με φόρα να τους στραπατσάρει εγωισμούς και ψευδαισθήσεις, να τους βάλει στη θέση τους με περηφάνια και βία. Έτσι το μόνο που τους απέμεινε ήταν η μια για τον άλλον. Έτσι παρέα κατέληξαν να μπερκοπίνουν και να καταριούνται εκείνη την κοπέλα που τους καθαίρεσε από τα βάθρα τους. Έτσι τώρα γνωρίζουν πως το να μείνουν η μια με τον άλλον είναι ο μόνος τρόπος να μην πεθάνουν μόνοι.

Ηττήθηκαν.

Γιατί όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στη Δήμητρα και στον Άδη, η Περσεφόνη έβαλε τα γέλια, χάρισε στον καθένα τους από ένα στραβό χαμόγελο, πήρε τον Κέρβερο για συντροφιά και προστασία, κι έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο. Μόνη. Ελεύθερη. Δίχως να ανήκει.

Οι Περσεφόνες σε αυτό το βιβλίο διαφέρουν πολύ η μια από την άλλη. Εξίσου διαφέρουν και οι ιστορίες τους.

Οι Άδηδες και οι Δήμητρες είναι που μοιάζουν μεταξύ τους…

Εκδήλωση – παρουσίαση της νέας έκδοσης των διηγημάτων του συντρόφου Ρωμανού “ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ”.

Σάββατο 4/2 στις 19.00 στον Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Επί τα Πρόσω

Ετοιμάζεται η νέα έκδοση των διηγημάτων του συντρόφου Ρωμανού

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα πριγκιπόπουλο. Γεγονός που δεν θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα, μιας και καμία από τις ιστορίες που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο δεν είναι η ιστορία του. Γιατί κάποτε η εξέγερση των χωρικών έφτασε μέχρι την πόλη του, πέρασε τις πύλες του παλατιού σαν ασυγκράτητος χείμαρρος. Οι υπηρέτες έτρεξαν έντρομοι να γλιτώσουν, οι φρουροί πέταξαν τα θρασύδειλα όπλα τους. Έκπληκτο το αγόρι παρακολουθούσε τον κόσμο που γνώριζε να γκρεμίζεται. Πάντοτε πίστευε πως το αγαπούσαν όλοι, έτσι όμορφο και καλότροπο που ήταν, έτσι γλυκά όπως του συμπεριφέρονταν. Όμως στα μάτια του γέρου χωρικού που τώρα ανέβαινε τα σκαλιά του θρόνου, με τα φρύδια σφιγμένα και τις γροθιές ματωμένες και το μεγάλο δρεπάνι στα χέρια, κανένα ίχνος αγάπης δεν ξεχώριζε. Το πριγκιπόπουλο δεν πρόλαβε καν να παρακαλέσει για τη ζωή του. Ο χωρικός το έριξε στα γόνατα και του έκοψε τον λαιμό με το δρεπάνι του. Γαλάζιο αίμα έβαψε τα σκαλιά, κύλησε μέχρι τη βάση του θρόνου. Κανένας δεν εντυπωσιάστηκε. Όλοι προτίμησαν τα διαμάντια στο στέμμα του.
Και κάπου εδώ σταματάμε να ασχολούμαστε με το πριγκιπόπουλο. Γιατί οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο δεν ανήκουν σε ανθρώπους με διαμάντια και στέμματα και γαλάζιο αίμα στις φλέβες τους. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν υποφέρει. Ανήκουν σε ανθρώπους που έχουν σωριαστεί στο χώμα, είτε κατόρθωσαν να ξανασταθούν στα πόδια τους είτε πέρασαν τη ζωή τους σερνάμενοι. Ανήκουν σε ανθρώπους που αμφισβήτησαν τον κόσμο, σε ανθρώπους που δεν μπόρεσαν παρά να τον αποδεχθούν με πόνο, σε ανθρώπους που συνθλίφτηκαν από αυτόν. Σε επαναστατημένους και σε παραιτημένους. Σε εκείνους που θα θυμόμαστε για το θάρρος και τη γενναιότητά τους, όμως εξίσου σε εκείνους που έχουμε ήδη ξεχάσει. Σε πολλούς, πολλούς ανθρώπους.
Όμως όχι σε πριγκιπόπουλα.
Οι λέξεις που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο ανήκουν σε ανθρώπους από κάτω. Ανήκουν στον γέρο χωρικό και στο δρεπάνι του…