(Άρθρο του συντρόφου Πολύκαρπου Γ. στο 15ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ)
1
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένας βαθιά ριζωμένος “ήπιος” αντισημιτισμός, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Οι εβραίοι άλλωστε είναι οι θεοκτόνοι, οι σταυρωτήδες του Χριστού, όπως έγραφε το καλοκαίρι του 2003 o επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος, γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, του επίσημου δηλαδή εκδοτικού οργανισμού της Εκκλησίας: «ουδείς παραγνωρίζει την ιστορική βάση και τον προφανή ρόλο του ιουδαϊκού λαού κατά τα γεγονότα των παθών του Κυρίου. “Των θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος το άνομον…” (Τροπάριο μακαρισμών όρθρου Μεγάλης Παρασκευής), “λαός δυσσεβής και παράνομος” (Ιδιόμελο όρθρου Μεγάλης Παρασκευής) και άλλα παρόμοια τροπάρια σκιαγραφούν την αρνητική και θεοκτόνο στάση των τότε ιουδαίων αρχόντων και λαού, την αντιϊουδαϊκή πολεμική, η οποία “στη διάρκεια της πρώιμης και μέσης βυζαντινής περιόδου εξελίσσεται σε έναν από τους κοινότερους ρητορικούς τόπους και συχνά χρησιμοποιείται με τρόπο συμβολικό” (Ω γλυκύ μου έαρ, ο Επιτάφιος Θρήνος, Αθήνα 2001, σελ. 90, πρβλ. και την περίπτωση του Ιούδα)»1.
Continue reading “Όψεις του αντισημιτισμού στην Ελλάδα και η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου στη Θεσσαλονίκη (1942)”
Δυσήνιος Ίππος 