Tag: Αμπατάντζελο

Το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις δυσήνιος τύπος η συλλογή κειμένων “ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ ΜΑΝΤΙΝΙ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ”

Από το εισαγωγικό σημείωμα του Πασκουάλε Αμπατάντζελο για την ελληνική έκδοση:

Αυτό είναι ένα βιβλίο για τ’ αδέλφια Μαντίνι που το θέλησα και το επιμελήθηκα προσωπικά, με σκοπό να γίνει γνωστό στις νέες γενιές ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που αναπτύχθηκε στην Ιταλία των χρόνων του Εβδομήντα και του Ογδόντα. Μια σύγκρουση που εκείνη την περίοδο έθεσε σ’ αμφισβήτηση την πολιτική εξουσία, το μονοπώλιο της βίας και την αστική δικαιοσύνη, μέσα από την ένοπλη πάλη και την προλεταριακή δικαιοσύνη, δίνοντας ζωή σε μια κυριολεκτική επαναστατική απόπειρα που κατέληξε σ’ έναν ταξικό πόλεμο χαμηλής έντασης. Μ’ αυτό το βιβλίο θελήσαμε να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τους νεκρούς των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων [Nuclei Armati Proletari (NAP)]. Επομένως, εκτός από τις διάφορες μαρτυρίες για τα αδέλφια Μαντίνι από την πλευρά ανθρώπων που τους γνώρισαν σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους, μνημονεύονται επίσης και όλοι οι σύντροφοι των ΝΑΡ που έπεσαν μαχόμενοι σ’ εκείνον τον ταξικό πόλεμο. Οι ΝΑΡ αποτέλεσαν έναν σημαντικό νεωτερισμό μέσα στην ένοπλη πάλη, τόσο για την ιδιαιτερότητα του ταξικού σημείου αναφοράς τους, όσο και γιατί έδωσαν φωνή στο νότιο προλεταριάτο και της γης τους κολασμένους. Οι ΝΑΡ εισήλθαν -με τις πρωτοπορίες του νότιου προλεταριάτου και του έγκλειστου και έκνομου προλεταριάτου- μέσα στην επαναστατική διαδικασία που είχε ξεκινήσει από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες [Brigate Rosse (BR)], στις αρχές των χρόνων του Εβδομήντα με τους εργάτες και τους φοιτητές της βόρειας Ιταλίας, επεκτείνοντας επομένως το μέτωπο της ένοπλης πάλης και στο νότο. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε ότι οι ΝΑΡ, των οποίων έχω την τιμή να έχω αποτελέσει κομμάτι, μπορούν να υπερηφανεύονται ένα σημαντικό ρεκόρ: δεν είχαν ποτέ ένα μετανοημένο ή διαχωρισμένο στρατευμένο, πάρα τους πάρα πολλούς θανάτους και τα πάρα πολλά βασανιστήρια που υπέστησαν στις ειδικές φυλακές.

Από την εισαγωγή του βιβλίου:

Αυτό είναι ένα βιβλίο για τον Λούκα και την Άννα Μαρία Μαντίνι, με πολλές φωνές: συνεντεύξεις με διάφορα πρόσωπα που με διάφορες ιδιότητες και σε διαφορετικές περιόδους, γνώρισαν προσωπικά τόσο τον αδελφό όσο και την αδελφή. Οι διάφοροι συντελεστές του μάς διηγήθηκαν, ακόμα και ανέκδοτες, ιστορίες και καταστάσεις, βιωμένες κατά τη διάρκεια μιας ιστορικής περιόδου που ακόμα και σήμερα παραμένει -σε γενικές γραμμές- άγνωστη.

Μαρτυρίες αγώνα, σε ταραγμένα χρόνια ιστορικών αλλαγών, τότε που οι ιδεολογίες αποτελούσαν μια διαρκή προτροπή για νέες ιδέες εξέγερσης. Γεγονότα στα οποία ενεπλάκησαν διάφορα κινήματα σε κάθε γωνιά της γης, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας χώρας, στην περιοχή της Φλωρεντίας: εργαζόμενοι, φοιτητές και φυλακισμένοι συναντήθηκαν και αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα δικαιότερο οικονομικό – κοινωνικό σύστημα, εναλλακτικό από τον καπιταλισμό, βασισμένο στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στην αλληλεγγύη και την ισότητα, αντί στην ατομική ιδιοκτησία, στο κέρδος και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα φυτίλια είναι ακόμα αναμμένα και οι δρόμοι θα πάρουν πάλι φωτιά

Κυκλοφορεί η νέα έκδοση του δυσήνιου τύπου. H απομαγνητοφώνηση της παρουσίασης του βιβλίου “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα” από τις εκδόσεις Διάδοση με την συμμετοχή του Πασκουάλε Αμπατάντζελο στην πόλη της Πάτρας στις 8 Οκτώβρη 2022. Μια πολύ σημαντική εκδήλωση και εμπειρία με πρωτοβουλία από τις εκδόσεις Διάδοση.

“Εμείς, αν και χάσαμε δυστυχώς τον πόλεμο, κερδίσαμε πολλές μάχες και βιώσαμε πολλές ικανοποιήσεις. Γιατί όποιος αγωνίζεται, μπορεί να χάσει, μα όποιος δεν αγωνίζεται, έχει εξαρχής χάσει και είναι καταδικασμένος να ζει μια ζωή με σκυμμένο το κεφάλι στ’ αφεντικά.

Όλες αυτές οι ιστορίες περιλαμβάνονται με λεπτομέρειες στο βιβλίο και συστήνω την ανάγνωση τους σε όποιον δεν το έχει ήδη διαβάσει, μιας και η γνώση της ιστορίας είναι προϋπόθεση, για όποιον και όποια επιλέγει να αγωνίζεται ενάντια στην σκατένια πραγματικότητα, που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε.

Αν ενδιαφέρεται κάποιος να μάθει την ιστορία της χώρας μας, της Ιταλίας, αυτό που διηγείται το επίσημο Κράτος, δεν συνιστά παρά μια μεγάλη διαστρέβλωση, μια μεγάλη συσκότιση. Δεν υπήρξαν αθώα θύματα, δεν υπήρξαν κάποιοι τρελοί φρενοβλαβείς, που άρχισαν να πυροβολούν χωρίς λόγο. Αυτό που λέει η ιστορική αλήθεια, είναι ότι στην Ιταλία, από το 1968 μέχρι το 1988, διεξήχθη ένας εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης.

Και στους εμφύλιους πολέμους δεν υπάρχουν αθώα θύματα, υπάρχουν πεσόντες. Πεσόντες και των δύο πλευρών. Αυτό αποδεικνύεται, για όποιον θέλει να μελετήσει τη λίστα των στόχων μας, από το ότι εμείς αυτούς που εξοντώσαμε και ήταν όλοι τους εχθροί μας, που μας πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή.

Δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δικαστές κλπ. Τα πραγματικά θύματα αυτής της ιστορίας, ήταν όσα προήλθαν από την πολιτική του πραγματικού τρομοκράτη, του ιταλικού Κράτους, με την στρατηγική της έντασης, με τις βόμβες στα τραίνα, στις πλατείες, στις συνδικαλιστικές διαδηλώσεις. Αυτά ήταν τα πραγματικά και μοναδικά αθώα θύματα και δεν τα προκαλέσαμε εμείς.

Σε μια κοινωνία, που είναι διαιρεμένη σε Τάξεις όπως η καπιταλιστική, δε μπορεί να υπάρχει κοινή Μνήμη. Η Μνήμη είναι κι αυτή πεδίο ταξικού πολέμου, πεδίο διεκδίκησης και αποδεικνύει, όσο κι αν την λασπολογήσουν και αν την διαστρεβλώσουν, όπως συνέβη στην Ιταλία με εμάς αλλά και στην Ελλάδα με την 17 Νοέμβρη και στη Γερμανία με την RAF, γεγονός παραμένει ότι δεν μπορούμε να έχουμε κοινή Μνήμη με τους εχθρούς μας. Στον πόλεμο ο καθένας κλαίει τα δικά του θύματα. Εμείς λοιπόν θρηνούμε τα δικά μας θύματα, τους δικούς μας νεκρούς. Για τους δικούς τους νεκρούς δε μας ενδιαφέρει καθόλου, όπως τον Άλντο Μόρο για παράδειγμα.”