20 χρόνια δυσήνιος ίππος λοιπόν. Δύσκολο να χωρέσουν σε ένα κείμενο. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τα 20 χρόνια ενός συλλογικού υποκειμένου. Μιας αναρχικής πολιτικής ομάδας. Κάποιες φορές, κοιτώντας πίσω, αυτά τα 20 χρόνια μοιάζουν με 20 μέρες. Ενώ άλλες με έναν αιώνα.
Continue reading “Για τα 20 χρόνια της αναρχικής ομάδας «Δυσήνιος Ίππος»”
Η κυκλοφορία του 17ου φύλλου της εφημερίδας Ζερμινάλ γίνεται εν μέσω κλιμάκωσης της επίθεσης πάνω στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα μας αλλά και εν μέσω της συνέχισης της σφαγής στη Γάζα και της κλιμάκωσης -στα όρια της ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης- των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή έπειτα από την πυραυλική επίθεση των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας στην Υεμένη.
Continue reading “Editorial τεύχους #17”
Η αστική πολιτική σκηνή στη μεσοπολεμική Ελλάδα ήταν ιδιόμορφη. Το δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχε και ο ελληνικός μεσοπολεμικός φασισμός, ο οποίος δεν ανέπτυξε ένα ξεχωριστό μαζικό κίνημα με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας (όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία), αλλά ήταν πλήρως ενσωματωμένος στο κυρίαρχο πολιτικό / παλαιοκομματικό σύστημα. Έχοντας οργανικές σχέσεις με τις δυο βασικές πολιτικές παρατάξεις της εποχής (τους Λαϊκούς και τους Φιλελεύθερους / Βενιζελικούς), οι φασίστες χρησιμοποιήθηκαν ως βραχίονας της κρατικής καταστολής ενάντια στο εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα.
Continue reading “Όταν ο βενιζελισμός συνάντησε τον φασισμό: το παράδειγμα της εφημερίδας Μακεδονία και το αντισημιτικό πογκρόμ (1931)”
Νέος ποινικός κώδικας και κώδικας ποινικής δικονομίας : Το ακόνισμα ενός εργαλείου ταξικής κυριαρχίας και κρατικής καταπίεσης
«…Καθώς όμως πλησιάζει το μέλλον που κυοφορεί γεγονότα, αυτά που μέλλονται να γίνουν, το μολύβι μου θροΐζει μέσα στους ψυχρούς τοίχους αυτού του τσιμεντένιου τάφου, που είναι χτισμένος πάνω στην κρύα σας συνείδηση. Θρόισμα που ανατριχιάζει το δέρμα και μπροστά του εγώ νιώθω ένα κρύο, ένα κρύο ηθικό και ανθρώπινο… Δεν θα αφήσω να σκοτώσουν τα συναισθήματά μου ούτε τη γνώμη μου ούτε να σβήσουν την κραυγή μου ούτε την παιδικότητά μου, ούτε την ελευθερία που πάλλεται μέσα μου. Δεν θα αφήσω να αλυσοδέσουν τις αξίες μου με ψέματα: αυτές αποτελούν το άλας της ύπαρξής μου, την τροφή μου. Δεν είμαι βουητό, είμαι κραυγή πολέμου μέσα από την ατελείωτη νύχτα της σκοτεινιάς των φυλακών…» Χοσέ Ταρίο Γονσάλες (Τρέξε, Άνθρωπε, Τρέξε – Ημερολόγιο από τις Φυλακές FIES)
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας από το 2019 έως και σήμερα παρεμβαίνει διαρκώς στην ποινική νομοθεσία, με όλες τις αλλαγές να έχουν ως κοινό παρονομαστή την αυστηροποίηση των ποινών, την ένταση της καταστολής εναντίον της αγωνιζόμενης κοινωνίας και την ποινικοποίηση της φτώχειας. Με διάχυτο ποινικό λαϊκισμό και με ενδεικτικές των στοχεύσεών της, τις δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης Φλωρίδη ότι: «Τέρμα με τον δικαιωματισμό, τώρα θα ασχοληθούμε με τα δικαιώματα των θυμάτων», κατατέθηκε πρόσφατα προς διαβούλευση στη Βουλή ένα νέο σχέδιο τροποποιήσεων και παρεμβάσεων στον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Προτού δούμε όμως προσεκτικά τις «μεταρρυθμίσεις» αυτές, ώστε να αντιληφθούμε το μέγεθος των αλλαγών που κομίζουν όσο και το τι σηματοδοτούν σε κοινωνικό επίπεδο, θα πρέπει πρώτα να δώσουμε μια απάντηση στο τι είναι αυτή η ίδια η ποινική νομοθεσία. Γιατί αντίθετα από ότι η αστική ιδεολογία διαχρονικά διατείνεται, η ποινική νομοθεσία δεν είναι ένα ουδέτερο πολιτικά και ταξικά εργαλείο «πάταξης του εγκλήματος», ακριβώς γιατί και το ίδιο γενικά το «έγκλημα» δεν παράγεται ούτε «εν κενώ», ούτε εξαιτίας «της ανθρώπινης φύσης», αλλά στο έδαφος της δοσμένης υλικής, κοινωνικής και ταξικής πραγματικότητας, εκείνης δηλαδή που διαφυλάσσει και θεωρεί νόμιμο, ιερό και απαραβίαστο το μεγαλύτερο και πρωταρχικό έγκλημα, αυτό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αυτό ακριβώς λοιπόν το αυστηρά καθορισμένο ταξικά και αξιακά πλαίσιο, η ποινική νομοθεσία συμπυκνώνει ένα -αντίστοιχης προέλευσης- σύνολο κρίσεων για όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής : από το τι είναι δίκαιο και τι άδικο και από το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του εγκλήματος ως έννοια, μέχρι την μεταχείριση του παραβάτη, με τελικό σκοπό τη διαφύλαξη και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης. Υπό αυτήν την έννοια δεν μπορεί να τεθεί ποτέ ζήτημα μιας δίκαιης ποινικής νομοθεσίας μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού, όπως παράλληλα δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές οι τροποποιήσεις της, πόσο μάλλον κάποιες τόσο βαθιές όπως είναι αυτές που φέρνει ο νέος ποινικός κώδικας, παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της ανάγκης προσαρμογής ενός βασικού εργαλείου κρατικής και ταξικής καταπίεσης όπως είναι η ποινική νομοθεσία, στις διαρκώς οξυμένες ανάγκες του κράτους και του κεφαλαίου, εντός των συνθηκών δομικής κρίσης και πολέμου, όπως είναι αυτές που διανύουμε.
Continue reading “[Ταξική Αντεπίθεση] Νέος ποινικός κώδικας και κώδικας ποινικής δικονομίας: Το ακόνισμα ενός εργαλείου ταξικής κυριαρχίας και κρατικής καταπίεσης”
Στην εικόνα: Διαδηλώσεις για διακοπές ρεύματος. Μπουένος Άιρες 2015
Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε τη συνέντευξη συντρόφων από την Ελευθεριακή Ομοσπονδία Αργεντινής στην εφημερίδα Freedom και τον Uri Gordon σχετικά με την εκλογή του ακροδεξιού προέδρου Μιλέι και την κοινωνική πραγματικότητα στην Αργεντινή σήμερα.
Ο μισός πλανήτης υποτίθεται ότι θα ψηφίσει το 2024, αλλά φαίνεται ότι η στροφή προς την άκρα δεξιά δεν έχει τελειώσει. Δεν μιλώ μόνο για την Ολλανδία και τον Trump εδώ, αλλά για το πού πηγαίνει ολόκληρο το σύστημα. Η εξορυκτική πολιτεία είναι έτοιμη να αποικίσει τη δική της κατάρρευση[1] και το κράτος επιστρέφει πίσω στα αυταρχικά του θεμέλια – καμιά απορία γιατί η ακροδεξιά ηγείται του κύματος; Το μόνο πρόβλημα με αυτή τη γραμμή σκέψης είναι οτι οδηγεί στο: «Την πατήσαμε!». Και κάπου εδώ είναι το σημείο εκκίνησης για την αναρχική στρατηγική και θεωρία.
Τον Δεκέμβριο, μιλήσαμε με συντρόφους από το Μπουένος Άιρες μετά την εκλογή του Javier Milei, και σε αυτή τη συνέντευξη παρατίθενται συνδυαστικές απαντήσεις από τον Pablo και την Analia από την Ελευθεριακή Ομοσπονδία της Αργεντινής (FLA).
Continue reading “Νέος Πρόεδρος της Αργεντινής: «Κρίση και αντιπαράθεση»”
Το πραγματικό της όνομα ήταν Josefa Carpena- Amat και γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1919, στην εργατική συνοικία Pueblo Seco της Βαρκελώνης.
Ήταν ένα από τα 6 παιδιά της οικογενείας της, δύο από τα οποία πέθαναν στη βρεφική ηλικία. Μεγάλωσε σε μια εργατική οικογένεια. Οι γονείς της, εργάτες και οι δύο, είχαν ελάχιστο σχεδόν μηδαμινό ενδιαφέρον για τις οργανώσεις της εργατικής τάξης (Άκελσμπεργκ, 1988).
H γνωριμία της με το ελευθεριακό κίνημα
Η Pepita Carpena έμαθε για τη CNT από αναρχικούς που έρχονταν να «προσηλυτίσουν» κόσμο στους χορούς που πήγαινε σαν έφηβη. Όπως διηγείται η ίδια:
«Έρχονταν σε χορούς και σε άλλες τέτοιου είδους δραστηριότητες στις οποίες σύχναζαν συνήθως οι νέοι, έβρισκαν τα αγόρια, τα ενημέρωναν για κάποια συνάντηση που θα γινόταν στο σωματείο μια συγκεκριμένη μέρα κι εκείνα πήγαιναν. Επειδή λοιπόν είχα μια τάση να κάνω πιο πολύ παρέα με αγόρια παρά με κορίτσια πήγαινα κι εγώ μαζί. Κάπως έτσι άρχιζα να ασχολούμαι».
Όταν άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα επειδή ο πατέρας της δεν την άφηνε να πηγαίνει σε συνελεύσεις τα βράδια, του είπε: «Εγώ κάνω μόνο ό, τι θα έπρεπε να κάνεις εσύ στη θέση μου: αγωνίζομαι για τη χειραφέτηση των εργατών!» και την κάλεσε να πάει μαζί της σε μια συνέλευση. Πεπεισμένος από την αφοσίωση που διέκρινε τους ανθρώπους του σωματείου, ποτέ δεν την ξαναενόχλησε (Άκελσμπεργ, 1988).
Η ίδια έγινε επίσης ενεργό μέλος της CNT σε ηλικία 14 ετών, στο συνδικάτο εργαζομένων στο μέταλλο. Έγινε ταυτόχρονα και μέλος της Ελευθεριακής Ομοσπονδίας Νεολαίας (FIJL), όπου έσβησε τη δίψα της για ανάγνωση, με έργα των Μπαλζάκ, Ζολά και Ρουσσώ, καθώς και αναρχικών κλασικών, όπως του Anselmo Lorenzo και του Μιχαήλ Μπακούνιν.
Το σωματείο των μεταλλεργατών, το οποίο τη δέχτηκε περίπου σαν μικρή μασκότ, έγινε δεύτερο σπίτι της. Όταν οι γονείς της αντέδρασαν για το γεγονός ότι πήγαινε σε βραδινές συνελεύσεις, η Pepita παρότρυνε τον πατέρα της να έρθει μαζί της. Εκείνος, αφού είδε ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πως της φέρονταν, δεν παραπονέθηκε ποτέ ξανά. Αντιθέτω, περηφανευόταν στους φίλους του για την κόρη του που θα απελευθέρωνε το προλεταριάτο!
Μέσα από τις επαφές που ανέπτυξε με τους μεταλλεργάτες, η Pepita, σε μικρό χρονικό διάστημα, έμαθε αρκετά για τα σωματεία και τον αναρχοσυνδικαλισμό. Εκείνοι την ενθάρρυναν να οργανώσει τις νεαρές εργάτριες στη δουλειά της –ήταν ράφτρα- και πράγματι το εκανε. Και όταν το αφεντικό της την απέλυσε, εξαιτίας της συνδικαλιστικής της δράσης, χρησιμοποιώντας κάποια δικαιολογία, οι σύντροφοί της από το σωματείο μετάλλου έσπευσαν σε βοήθεια, με αποτέλεσμα να επαναπροσληφθεί.
Συνέχισε να αγωνίζεται μέσα από τη CNT και την Ελευθεριακή Νεολαία τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’30 και μέχρι τον πρώτο χρόνο από το ξέσπασμα του πολέμου. Όταν τον πρώτο καιρό του πολέμου σκοτώθηκε ο σύντροφός της, το σωματείο των μεταλλεργατών κατέβαλε σε εκείνην το μισθό του, ώστε να μπορεί να συνεχίσει τις προσπάθειές οργάνωσης των γυναικών στον πόλεμο.
Η Ισπανική Επανάσταση ξέσπασε τον Ιούλιο του 1936. Η Pepita εκδήλωσε την προθυμία της να συμμετάσχει στην αναρχική Φάλαγγα Durruti σε ηλικία 16 ετών, αλλά οι υπεύθυνοι της Φάλαγγας της είπαν ότι θα ήταν πιο χρήσιμη στα μετόπισθεν.
Continue reading “Pepita Carpena (19 Δεκεμβρίου 1919-05 Μαϊου 2005): η γνωριμία με το ελευθεριακό κίνημα, ο συνδικαλισμός και οι Mujeres Libres”“Επιβεβαιώνουμε τα πρώτα θεμέλια μιας νέας κοινωνίας που θα αντικαταστήσει για πάντα τις παλιές και περιορισμένες φόρμες. Για αυτόν τον λόγο, είναι απαραίτητο η επιρροή του νέου κόσμου να φτάσει σε όλες τις κοινωνικές γωνίες και να μεταμορφώσει, μέσω της ψυχοβιολογικής εκπαίδευσης, τις παλιές μεταφυσικές έννοιες σε ορθολογιστικές και ανθρώπινες …”
Στις 23 Αυγούστου το 1894 γεννιέται η αναρχική φεμινίστρια και συνδικαλίστρια Áurea Cuadrado Castillón στην Ontiñena της Ισπανίας.
Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακομίζει στη Βαρκελώνη, όπου συμμετέχει σε διάφορες γυναικείες κινητοποιήσεις ενάντια στο αυξανόμενο κόστος διαβίωσης. Ως ράφτρα, από το 1916 συμμετέχει στο σωματείο ιματισμού της CNT. Συμμετέχει αργότερα το 1934 στην δημιουργία της Πολιτιστικής Ομάδας Γυναικών (Grupo Cultural Femenino), που αποτέλεσε τον πρόδρομο των Mujeres Libres.
Στην περίοδο των 1934-1936 συμμετείχε στα ελευθεριακά κοινωνικά κέντρα (ateneos libertarios) “Faros” και “Idealistas Prácticos”. Στο ξέσπασμα της Κοινωνικής Επανάστασης, συμμετείχε στην κατάληψη του Φιλανθρωπικού Οίκου (που ως τότε ανήκε στην εκκλησία και το λειτουργούσαν καλόγριες) και ήταν μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής των περιοχών Cortes και Gracia. Συνεργάστηκε με τον αναρχοσυνδικαλιστή Fèlix Carrasquer στην οργάνωση και δημιουργία του Επαρχιακού Οίκου Μητρότητας και Εξόριστων της Βαρκελώνης, όπου πραγματοποιούνταν εργαστήρια σχετικά με τη μητρότητα ως συνειδητή επιλογή, μεταξύ πολλών άλλων πρωτοβουλιών ελευθεριακής εκπαίδευσης.
Continue reading “Áurea Cuadrado Castillón (23/8/1894-18/12/1969)”
Χρόνο με το χρόνο, η επέτειος του θανάτου του Anselmo Lorenzo εξασθενεί, χωρίς πάρα πολλές φιλοδοξίες, ακόμη και στον ελευθεριακό κόσμο.
Στις 30 Νοέμβρη 1914, στις 3 το πρωί, ο Anselmo Lorenzo Asperilla πέθανε στο σπίτι του στη Βαρκελώνη, στον αριθμό 23 της οδού Casanova. Θεωρείτο πάντα ο απόστολος και ο παππούς των Ισπανών αναρχικών, ακόμη και εν ζωή. Μια μακρόχρονη καρδιακή επιπλοκή τον πήρε στα 73 του.
Πολύγλωσσος, μεταφραστής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, ιδρυτής περιοδικών και, πάνω απ’ όλα, επαναστάτης, συμμετείχε στη δημιουργία και την προώθηση του ισπανικού εργατικού κινήματος που δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει σωστά το έργο του.
Μεταξύ 2.000 και 3.000 άτομα παραυρέθηκαν στην κηδεία του. Από νωρίς, χιλιάδες εργάτες και εργαζόμενοι συγκεντρώνονταν μπροστά από το σπίτι του, με εκατοντάδες ανθρώπους που ανέβαιναν στον δεύτερο όροφο, για να δουν τη σορό του για τελευταία φορά. Δίπλα του ήταν η συντρόφισσά του, Francisca Concha, και τα τέσσερα παιδιά του.
Continue reading “Η νεκρώσιμη ακολουθία του Anselmo Lorenzo”
Εδώ και έναν μήνα περίπου έχει γίνει γνωστό πως στις 31/10/2023 λήγουν οι συμβάσεις των εργαζομένων στην καθαριότητα του πανεπιστημίου Πατρών, με καθεστώς ΙΔΟΧ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι 90 στο σύνολο υπάλληλοι καθαρισμού να κινδυνεύουν με μαζική στην ουσία απόλυση καθώς τους στερείται η δυνατότητα ανανέωσης της σύμβασης εργασίας τους. Η πρυτανική αρχή έχει κηρύξει διαγωνισμό για την ανάληψη της καθαριότητας από ιδιώτη εργολάβο, ο οποίος πρόκειται να προσλάβει 60 καθαρίστριες/τες, πιθανότατα όχι από τους ήδη υπάρχοντες.
Continue reading “Αγώνας των καθαριστριών του πανεπιστημίου Πατρών – Αγώνας των γυναικών της τάξης μας”
Δυσήνιος Ίππος 