Category: Aρθρα-Αναλυσεις

«[…] Πολλοί από εμάς έχουν χαρακτηριστεί από τους κομμουνιστές αναρχικοί και από τους αναρχικούς κομμουνιστές. Αυτό που τονίζεται είναι οι διαφορετικές ιστορίες που είναι συνδεδεμένες με την αναρχική και την κομμουνιστική παράδοση. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ένας διαχωρισμός που να κινείται πέρα από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, έτσι ώστε να καθιστά αντιθετικές αυτές τις δύο εμπειρίες.
[…] Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να προσδιορίσουμε τα πολιτικά ρεύματα και την ιστορική σημασία τους είναι εκείνη της δράσης τους σε σχέση με την προλεταριακή αυτονομία, στην ενίσχυση που έδωσαν στη διαδικασία απελευθέρωσης του προλεταριάτου. […]
Κρατάμε λοιπόν την προσβολή-φιλοφρόνηση του να είμαστε αναρχικοί και κομμουνιστές, θεωρώντας ενδιαφέρουσα την ικανότητα ωρίμανσης μιας ριζοσπαστικής κριτικής του υπάρχοντος, όχι υπερασπιζόμενοι το παρελθόν αλλά μετασχηματίζοντας το. […]»

Οι συνήθεις ταραξίες, οι συνήθεις προβοκάτορες. Σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό. Proletari 56, Ιταλία 2002.

Γράφει ο Νίκος Μπ.

Στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης των τελευταίων ετών (ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων, ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.λπ.) συνεχίζονται οι μεταρρυθμίσεις για τα σχολεία, με νομοθετικές αλλαγές και εγκυκλίους. Αρχικά είδαμε με την αρχή του σχολικού έτους την αυστηροποίηση ποινών, την επανεμφάνιση της πενθήμερης αποβολής και τον διαχωρισμό των απουσιών σε δικαιολογημένες και μη που στοχεύει στην επανάληψη της τάξης για τους “παραβατικούς” μαθητές. Στη συνέχεια, πέρασε νομοσχέδιο υπέρτης ίδρυσης “Δημόσιων” Ωνάσειων σχολείων και ακόμη πιο πρόσφατα προτάθηκε η ίδρυση τεχνικών γυμνασίων αποκλειστικά για “παραβατικούς” μαθητές, αλλά και σε περίπτωση αποβολής ο μαθητής να εκτελεί καταναγκαστική εργασία στον χώρο του σχολείου.

Στις 10 Μαρτίου 2025, η έκθεση “Η σαγήνη του αλλόκοτου” στην Εθνική Πινακοθήκη έγινε στόχος βανδαλισμού, όταν βουλευτής της ακροδεξιάς εισέβαλε στους χώρους του εκθεσιακού χώρου και προχώρησε σε αποκαθήλωση έργων που θεώρησε “προσβλητικά”.

Εικόνα 1: Πρόταση ποδηλατοδρόμων, πεζοδρομήσεων και λοιπών οδικών παρεμβάσεων, όπως προτείνονται από τη ΣΒΑΑ για τον Δήμο Πατρέων (Πηγή: Δήμος Πατρέων (2016), ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Περιοχής παρέμβασης Αστικής Περιοχής Πάτρας του Δήμου Πατρέων, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ» 2014 – 2020).

Η πεζοδρόμηση πολλών από τους κεντρικούς δρόμους της Πάτρας είναι ένα πολυσυζητημένο έργο. Πρώτη στάση στην υλοποίησή του υπήρξε η πεζοδρόμηση της Μαιζώνος, η οποία προχωράει με γοργούς ρυθμούς προς την ολοκλήρωση. Ακολουθούν φυσικά και άλλοι δρόμοι, προκειμένου να υλοποιηθεί το συνολικό σχέδιο, που αφορά ένα δίκτυο πεζοδρόμων συνολικού μήκους 6,5 χλμ, ενώ η Άνω Πόλη έχει ήδη πεζοδρομηθεί σχεδόν στο σύνολό της.

Γράφει η Χρύσα Λ.

«Από τα προάστια κι απ’ τα γύρω χωριά
Άραβες και νέγροι βεδουίνοι με σπαθιά
Δεν είχαμε σκοπό να πάμε τόσο βαθιά
Μα κάποιος από μας στο δρόμο πέταξε τη λέξη φωτιά»

Νιώθω ότι κυριαρχεί μια αντίφαση μέσα μου. Αυτή που διαρκώς υπενθυμίζει ότι όταν γράφω για τον Νίκο Ρωμανό θα πρέπει να βγάζω τον Δεκέμβρη του ’08 απ’ τον πυρήνα της σκέψης μου, μιας και στα χρόνια που ακολουθήσαν ο Νίκος χάραξε τη δική του πολιτική πορεία, ενώ παράλληλα μου μοιάζει αδύνατον να καταφέρω να τον δω μακριά απ’ τους στίχους αυτούς, που μας έβαλαν για μέρες στο αμφιθέατρο της Νομικής, με ορμή και οργή.

Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου (ΔΣΠ) ξεκίνησε τη δράση του το 1946 ως μια μικρή δύναμη των 250 περίπου μαχητών. Η δράση αυτής της ολιγάριθμης αλλά αξιόμαχης δύναμης, αν και ιδιαίτερα αξιόλογη, παραμένει σχετικά περιορισμένη και εκδηλώνεται κυρίως στις περιοχές του Ταϋγέτου και του Πάρνωνα. Μετά την επίθεση, στις 13 Φλεβάρη του 1947, στις φυλακές Σπάρτης από όπου κατάφερε να απελευθερώσει 244 πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσα σε αυτούς και πολλά παλιά στελέχη του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο ΔΣΠ διπλασιάζει τις δυνάμεις του και επεκτείνει τη δράση του σε ολόκληρη τη Μεσσηνία αλλά και την Αχαΐα. Μέχρι το 1948,έχειαυξήσει τις δυνάμεις του σε περίπου 3000 μαχητές και θέτει υπό τον απόλυτο έλεγχο του ολόκληρη σχεδόν την πελοποννησιακή ύπαιθρο. Καταφέρνει σημαντικά πλήγματα στις κυβερνητικές δυνάμεις (ΕθνικόΣτρατό [ΕΣ], Χωροφυλακή και παραστρατιωτικές/παρακρατικές οργανώσεις που τους συνέδραμαν) οι οποίες έδειχναν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δράση του. Το ίδιο συμβαίνει και στην περιοχή της Αχαΐας, όπου οι κυβερνητικές δυνάμεις προς τα τέλη του 1948 διατηρούν στην κατοχή τους μόνο τα Καλάβρυτα, τη Ζαχλωρού, το Σκεπαστό και τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά που βρίσκονται στα παράλια του Νομού.

“Οι Ισραηλινοί ψοφάνε να κάνουν τους Παλαιστίνιους να παραδεχτούμε την ύπαρξη του Ισραήλ. Εγώ δεν την παραδέχομαι. Ναι, μπορούν να ελέγχουν, να σκοτώνουν, να καταστρέφουν, αλλά δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ…”

Στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, ενώ φωνάζει στο πρόσωπο του Ζελένσκι «Εσείς στέλνετε με τη βία επιστρατευμένους στην πρώτη γραμμή επειδή έχετε πρόβλημα με το ανθρώπινο δυναμικό», ο Τζέι Ντι Βανς απλώς αποκαλύπτει σε όλο τον κόσμο αυτό που η ατλαντική πολεμική προπαγάνδα είχε κρύψει επί τρία χρόνια – και το οποίο πλέον παρουσιάζεται ανοιχτά στον κόσμο, εργαλειακά και σίγουρα όχι για ηθικούς λόγους, από τη νέα διοίκηση των ΗΠΑ, μπροστά σε έναν πόλεμο που έχει προφανώς χαθεί και τώρα ξεδιάντροπα φορτώνεται στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Μια Ευρώπη της οποίας η άρχουσα τάξη – επαναλαμβάνοντας την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ουκρανία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό με τη ρητορική μιας «δίκαιης ειρήνης» – ανακοινώνει με δημοκρατικό πατριωτισμό αποτρόπαια σχέδια επανεξοπλισμού και πυρηνικής αποτροπής.