Category: Aρθρα-Αναλυσεις

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που παρουσίασε εχθές, Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου η ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα συνεχίζει την ανοδική πορεία του. από το 13,5% του Σεπτεμβρίου έφτασε στο 14,8% τον Οκτώβριο του 2022, άγγιξε το 15% τον Νοέμβριο για να κορυφωθεί στο 15,5% τον Δεκέμβριο, ενώ τον Ιανουάριο βρέθηκε στο 15,4%, κάτι το οποίο δείχνει ότι συνεχίζεται η μεγάλη ακρίβεια στα «ράφια» των σούπερ μάρκετ.
Πιο συγκεκριμένα στο κλάδο των τροφίμων και σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2022 υπάρχει κατά 25% αύξηση των τιμών σε γαλακτοκομικά και αυγά, κατά 23,1% στα έλαια, κατά 19% στα κρέατα, κατά 18,6% στα δημητριακά και κατά 15,7% στα είδη άμεσης κατανάλωσης νοικοκυριού. Αυξημένες ήταν οι τιμές και στα λαχανικά κατά 11%. Υψηλότερο κατά 25% το κόστος στα στερεά καύσιμα, ενώ σημειώθηκε πτώση 15,4% στο ηλεκτρικό ρεύμα. Αντίθετα 34,7% μεγαλύτερο είναι το κόστος φυσικού αέριου.

του Matt Crossin, περιλαμβάνεται στη σειρά άρθρων «Κριτικές σημειώσεις για τις εξελίξεις στο αναρχικό κίνημα»
που δημοσιεύτηκαν στο https://www.redblacknotes.com/

Δεν είναι ασυνήθιστο, ιδιαίτερα στη Βόρεια Αμερική, ο αναρχισμός να ορίζεται ως μια ιδεολογία που βασίζεται στην «άμεση δημοκρατία», τη λήψη αποφάσεων με συναίνεση και τη διατήρηση «οριζόντιων» (δηλ. «μη ιεραρχικών») κοινωνικών σχέσεων, ιδιαίτερα σε αυτόνομες ζώνες ή δημόσιους χώρους.
Αυτή η προσέγγιση του αναρχισμού είναι ασυνήθιστη καθώς τοποθετεί στο επίκεντρο του ορισμού του την προσκόλληση σε πολύ συγκεκριμένες μορφές διαδικασίας και διαπροσωπικής συμπεριφοράς ενώ υποβαθμίζει τους πολιτικούς σκοπούς που ένα «οριζόντιο» κίνημα θα πρέπει να προσπαθεί να εδραιώσει. Από αυτή την οπτική γωνία, η ανακατάληψη του δημόσιου χώρου ως ευκαιρία για τη διεξαγωγή μη ιεραρχικών ανοιχτών συνελεύσεων, όπου μπορούμε να βγάζουμε αποφάσεις με συναίνεση, είναι, από μόνη της, «αναρχική» – ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τέτοιων διαδικασιών.
Αυτό έχει ελάχιστη σχέση με την κλασική, μαζική-αναρχική παράδοση και την πολιτική του επαναστατικού σοσιαλισμού. Είναι, αντίθετα, μια προσέγγιση που περιγράφεται καλύτερα ως εμπίπτουσα στη σημαία του «νεοαναρχισμού» (ή του «μικρού αναρχισμού»). Ο νεοαναρχισμός είναι μια σύγχρονη αντίληψη του αναρχισμού που ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό από τα φεμινιστικά και πασιφιστικά κινήματα της δεκαετίας του ‘70, το οικολογικό κίνημα της δεκαετίας του ‘80, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης της δεκαετίας του ‘90 και την εξέγερση της Αργεντινής το 2001 η οποία επινόησε τον όρο horizontalidad («οριζοντιότητα») για να περιγράψει την απόρριψη από το κίνημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τη χρήση γενικών συνελεύσεων για τον συντονισμό της δράσης και τη μετατροπή εγκαταλελειμμένων ή χρεοκοπημένων εργοστασίων σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις.

Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί ενώ έχει ξεκινήσει και επίσημα η προεκλογική περίοδος. Οι προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις έχουν ξεκινήσει για τα καλά και οι επικοινωνιακές εμφανίσεις στελεχών της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης πυκνώνουν. Εν όψει των εκλογών αλλά και λόγω της ογκούμενης κοινωνικής δυσφορίας απέναντι στην κρατική πολιτική που συνθλίβει τις ζωές μας, έχουν ξεκινήσει, από τη μία οι υποσχέσεις -πολλών αποχρώσεων- για «ανάκαμψη» και από την άλλη, η παροχή κάποιων επιδομάτων ως υποτιθέμενα μέτρα ανακούφισης. Μέτρα που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να βελτιώσουν στο ελάχιστο τη ζωή των ανθρώπων, ούτε να φτιασιδώσουν το πραγματικό αντικοινωνικό πρόσωπο του συστήματος. Οι συνθήκες ακραίας φτώχειας για ένα τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού επιτείνονται, ενώ η ολοένα εντεινόμενη ακρίβεια δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερα τις συνθήκες διαβίωσης. Η όξυνση της παρατεταμένης κρίσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος φέρνει στην επιφάνεια τα αδιέξοδά του και την προφανή αδυναμία του να προσφέρει έστω τα στοιχειώδη στην μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Φτώχεια, ακρίβεια, εξαθλίωση, πόλεμος, καταστολή, περιστολή ελευθεριών, επίταση των συνθηκών σκλαβιάς στα εργασιακά κάτεργα, ένταση της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών είναι μερικοί από τους παράγοντες που συνθέτουν την σημερινή εικόνα της βαρβαρότητας που βιώνουμε.
Το ανθρωπιστικό προσωπείο της κυβέρνησης (αν έχει απομείνει κάτι από αυτό) καταρρέει εκκωφαντικά. Άντρες της αστυνομίας σπάνε την πόρτα ηλικιωμένης για να της κάνουν έξωση λόγω χρεών, ενώ δεν την αφήνουν να πάρει ούτε τα πράγματά της. Η μαζική κοινωνική κινητοποίηση και αλληλεγγύη τελικά καταφέρνουν να μπλοκάρουν την έξωση. Είναι ξεκάθαρο όμως, ότι η επίθεση πάνω στη ζωή μας περνάει σε μια νέα φάση, πολύ πιο οξυμένη και με ολοένα και πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά.

Για δεκαετίες ολόκληρες μεγαλώσαμε με ισχυρούς ιστορικούς μύθους που αναπαράγονταν διαρκώς από τα κάτω, αγνοώντας την αντιφατικότητα και την πολυπλοκότητα της ιστορικής πραγματικότητας. Όπως για παράδειγμα ο μύθος της παθητικότητας των Εβραίων μπροστά στο Ολοκαύτωμα, που δεν λαμβάνει δεκάδες παραδείγματα ηρωικής αντίστασης ενάντια στη ναζιστική μηχανή του θανάτου. Όπως ήταν η εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας τον Απρίλιο του 1943, οι εξεγέρσεις στην Τρεμπλίνκα τον Αύγουστο του 1943 και στο Σόριμπορ τον Οκτώβριο του 1943, η εξέγερση των sonderkommandos του στρατοπέδου εξόντωσης στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου τον Οκτώβριο του 1944 και η συμμετοχή στην οργανωμένη ένοπλη αντιφασιστική αντίσταση, είτε με τη δημιουργία ξεχωριστών οργανώσεων είτε με την ενσωμάτωση σε ήδη υπάρχουσες αντιστασιακές δομές) για παράδειγμα, εκατοντάδες ήταν οι έλληνες Εβραίοι που συμμετείχαν στο εαμικό κίνημα και στον ΕΛΑΣ). Ένας άλλος μύθος είναι αυτός της απόλυτης παθητικότητας του γερμανικού λαού και της έλλειψης αντίστασης απέναντι στη ναζιστική αποκτήνωση. Ο μύθος αυτός πατάει σε βεβαίως σε ορισμένα υπαρκτά δεδομένα. Οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν κερδίσει την εμπιστοσύνη τεράστιας μερίδας της γερμανικής κοινωνίας, που ένιωθε ταπεινωμένη από τους σκληρούς όρους που επιβλήθηκαν με τη συνθήκη των Βερσαλλιών και τη διαμόρφωση ενός μεταπολεμικού κόσμου, που απλά προετοίμαζε τον επόμενο πόλεμο. Ας μην ξεχνάμε πως το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) αναρριχήθηκε στην εξουσία με νόμιμες εκλογές και όχι με πραξικόπημα. Στις εκλογές του Μαρτίου του 1933 κατάφερε να συγκεντρώσει το 43,9%, ενώ πέντε χρόνια πριν το ανάλογο ποσοστό ήταν μόλις 2,6%. Οι ευθύνες αυτού του τεράστιου τμήματος της γερμανικής κοινωνίας δεν είναι αμελητέες. Το ίδιο και οι ευθύνες όσων σιώπησαν κι έμειναν απαθείς μπροστά στο έγκλημα ή έκαναν ότι δεν βλέπουν τη θηριωδία που εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια τους. Ωστόσο αυτή η συνευθύνη δεν χαρακτηρίζει το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας. Χιλιάδες πράξεις αντίστασης (πριν και μετά την αναρρίχηση των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία) συνθέτουν ένα τεράστιο μωσαϊκό αξιοπρέπειας που δεν πρέπει να το λησμονούμε.

Η ιστορία των πειθαρχικών ταγμάτων 999 της Βέρμαχτ είναι ελάχιστα γνωστή στον τόπο μας, παρ’ ότι εκατοντάδες αντιφασίστες στρατιώτες των κατοχικών δυνάμεων αυτομόλησαν και εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, ενώ δεκάδες που δεν τα κατάφεραν τουφεκίστηκαν από τους ομοεθνείς τους εθνικοσοσιαλιστές. Οι γερμανοί αντιφασίστες στην Ελλάδα έφτασαν ακόμα και σε αναβαθμισμένες οργανωτικές μορφές, με συγκρότηση ξεχωριστών οργανώσεων. Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 1944 στην Καστανιά μετά από σύσκεψη στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ, παρουσία του Στέφανου Σαράφη, του Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου και του Πέτρου Κόκκαλη, αποφασίστηκε η ίδρυση της Αντιφασιστικής Επιτροπής Γερμανών Στρατιωτών «Ελεύθερη Γερμανία». Διακηρυγμένη στόχοι της οργάνωσης ήταν ο συνσπισμός όλων των γερμανών αντιφασιστών στρατιωτών που βρίσκονταν στη χώρα, ο τερματισμός του πολέμου και η συμβολή στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας.
Τα πειθαρχικά τάγματα 999, οι «πολεμικώς ανάξιοι» της Βέρμαχτ ή αλλιώς «εκείνοι με το μπλε δελτίο», συγκροτήθηκαν με σκοπό να αποτελέσουν φθηνό κρέας για τα κανόνια της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Σύμφωνα με τη διαταγή του Χίτλερ: «Φροντίστε ώστε το σκυλολόι αυτό να αιματοκυλιστεί στα πεδία των μαχών». Υπολογίζεται πως το 30% των ταγμάτων αποτελούνταν από αντιφασίστες διαφόρων πολιτικών ή θρησκευτικών προελεύσεων ή κινήτρων (κομμουνιστές, μέλη του SPD, αριστερούς και ειρηνιστές διαφόρων αποχρώσεων, μάρτυρες του Ιεχωβά, Καθολικούς κλπ). Η πλειοψηφία των ταγμάτων στελεχώθηκε από ποινικούς κρατούμενους που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των ναζί και αποτελούσαν την κύρια δεξαμενή ρουφιάνων, αφού μέσα από τη συμμετοχή τους στον πόλεμο διεκδικούσαν την παραγραφή της προηγούμενης εγκληματικής τους δραστηριότητας. Ωστόσο ήταν πολλές οι περιπτώσεις που ποινικοί κρατούμενοι στάθηκαν αλληλέγγυοι στους πολιτικούς ή που ανέπτυξαν αντιφασιστική δραστηριότητα μαζί τους. Όπως είναι φυσικό, οι θέσεις ευθύνης στελεχώθηκαν από συνειδητούς και πωρωμένους εθνικοσοσιαλιστές, ώστε να διασφαλιστεί η τάξη και η πειθαρχία. Παρ’ όλα αυτά χιλιάδες αντιφασίστες στρατιώτες (κατά κύριο λόγο οργανωμένοι κομμουνιστές) κατάφεραν να αυτομολήσουν και «να στρέψουν τα όπλα απέναντι». Ως ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρουμε δυο περιστατικά που συνέβησαν στην Ιταλία το 1943, όταν γερμανοί και ιταλοί αντιφασίστες ανατίναξαν πλοίο με γερμανικά πολεμοφόδια και εκτέλεσαν εθνικοσοσιαλιστές αξιωματικούς:

Από την υπόθεση βιασμού και μαστροπείας της 12χρονης στα Σεπόλια από ευυπόληπτο πολίτη, κομμάτι της καλής κοινωνίας, καλό χριστιανό και μέλος της ΝΔ, τον πρόσφατο βιασμό 19χρονης μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας, έως την ούτε ένα μήνα μετά υπόθεση αλλεπάλληλων και χρόνιων κακοποιήσεων και σεξουαλικών παρενοχλήσεων στην «Κιβωτό του κόσμου», η ουσία είναι μία. Το οργανωμένο έγκλημα είναι ένα και έχει όνομα. Λέγεται κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας. Είναι το σύστημα του καπιταλισμού, του κράτους και της πατριαρχίας. Είναι το ίδιο σύστημα, που επιτίθεται με μανία και εξαπολύει όλη του την αρρώστια επάνω σε όλους μας. Είναι το ίδιο σύστημα που δεν διστάζει να βασανίζει, να βιάζει και να δολοφονεί ακόμη και μικρά παιδιά. Είναι το ίδιο σύστημα που μας εξαναγκάζει σήμερα, να μην έχουμε ούτε τα βασικά για να ζήσουμε.
Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που αποτελεί εξ ορισμού την ανισότητα και τη φτώχεια. Που περιθωριοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, το αφήνει έπειτα έρμαιο στις ορέξεις του κάθε κανίβαλου για να ικανοποιεί τις αρρώστιες που το ίδιο του έχει δημιουργήσει. Είναι το ίδιο το σύστημα που διαμορφώνει ζωές ανθρώπων χωρίς αξία, ανθρώπων που περισσεύουν, ανθρώπων που υπάρχουν για την τέρψη των ισχυρών. Και έπειτα, είναι το ίδιο το κράτος που έρχεται να εγγυηθεί για την ομαλή εξέλιξη της άρρωστης αυτής κατάστασης, που έρχεται να προσφέρει απλόχερα ασπίδα προστασίας και το απαιτούμενο έδαφος ώστε να λάβουν χώρα όλα τα παραπάνω.

Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πολύς λόγος για το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας, το οποίο έχει τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και το αμέσως επόμενο διάστημα αναμένεται να περάσει το κατώφλι της βουλής. Το εν λόγω νομοσχέδιο με τίτλο «Δευτεροβάθμια περίθαλψη, ιατρική εκπαίδευση και λοιπές διατάξεις», δεν αποτελεί παρά ένα νομοσχέδιο – οδοστρωτήρα, που έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα των αντιδραστικών νόμων των τελευταίων χρόνων που διαλύουν το Ε.Σ.Υ και μετατρέπουν την υγεία σε εμπόρευμα που λειτουργεί με βάση της νόμους της αγοράς.
Αν θέλουμε να σκιαγραφήσουμε το νέο σχέδιο νόμου, τότε θα πρέπει να κρατήσουμε τουλάχιστον τέσσερα κεντρικά σημεία, τα οποία φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις των εμπνευστών του:

Λίγες μόνο μέρες έχουν περάσει από τότε που 19χρονη κατήγγειλε τον βιασμό της από τους ένστολους δολοφόνους της ελληνικής αστυνομίας στο Α.Τ. ομόνοιας αλλά και από τότε που ήρθε στο φως η είδηση για τον κατ΄εξακολούθηση βιασμό, την ομηρία και την έκδοση 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό, από τον 53χρονο Ηλία Μίχο, επιχειρηματία και στέλεχος της ΝΔ.
Πιο συγκεκριμένα στις 11 Οκτώβρη 19χρονη κοπέλα βιάζεται και ο βιασμός της βιντεοσκοπείται, στο Α.Τ. ομόνοιας από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ. Μετά την καταγγελία της και την επιβεβαίωση της από ιατροδικαστική εξέταση, ο εισαγγελέας αφήνει ελεύθερους τους δύο αστυνομικούς με περιοριστικούς όρους ως την δίκη. Παράλληλα οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ από την πρώτη στιγμή ξεπλένουν τους μπάτσους, ενώ ενοχοποιούν την κοπέλα που βίωσε την κακοποίηση, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη, αφού κάθε φορά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεπλένουν και καλύπτουν τα τσιράκια και τους εκφραστές του πατριαρχικού, κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος. Από την άλλη το Α.Τ. Ομόνοιας κατ’ επανάληψη έχει αποτελέσει τόπο βασανιστηρίων, παράνομων κρατήσεων, ξυλοδαρμών και εξευτελισμών προσφύγων και μεταναστριών. Αποτελεί κομβικό μέρος όπου αποτυπώνεται η κρατική βία και τρομοκρατία, χωρίς όμως να είναι και το μόνο κολαστήριο του κράτους όπου λαμβάνουν χώρα τέτοια περιστατικά.