Στις 11 του Σεπτέμβρη ανοίγουν τα σχολεία, -18 για τη Θεσσαλία που είναι βυθισμένη στα λασπόνερα θρηνώντας τους νεκρούς της-,στο φόντο της άνευ προηγουμένου κρατικής επίθεσης, τόσο εις βάρος των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στα σχολεία, όσο και εις βάρος των μαθητών και των οικογενειών τους. Η επιχείρηση της αποδόμησης και καταπάτησης των κεκτημένων και των αγώνων του χθες που διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό το σημερινό δημόσιο σχολείο βρίσκεται σε εξέλιξη παίρνοντας οριακές διαστάσεις. Ενός σχολείου που αντί σήμερα να αποτελεί αγαθό για την κοινωνική πλειοψηφία, επιχειρείται να μετατραπεί σε ένα πεδίο στο οποίο θα ακμάζουν οι «αριστοκράτες» και οι έχοντες, ενώ οι μη έχοντες, οι ταξικά ασθενέστεροι, οι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, οι αποκλίνοντες, οι διαφορετικοί, αλλά ακόμη και αυτοί που απλά έτυχε να μένουν σε απόμακρα μέρη της χώρας,θα αποτελούν μη προνομιακό πεδίο και ή θα αποκλείονται ή θα αναγκάζονται να μάθουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει πειθάρχηση, υποταγή και εντατικοποίηση, χαρακτηριστικά αναγκαία για την αναπαραγωγή του σημερινού συστήματος εξουσίας.
Στις 27 Ιουλίου 2023 ο ΦακούντοΤζόνεςΓουάλα, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της αντίστασης των Μαπούτσε της Αργεντινής, οδηγήθηκε και πάλι στα δικαστήρια, όπου εκδικάστηκε το αίτημα του χιλιανού κράτους για έκδοσή του στη Χιλή. Εκεί αντιμετωπίζει τις κατηγορίες του εμπρησμού και της παράνομης οπλοκατοχής, αδικήματα τα οποία εμπίπτουν στον αντιτρομοκρατικό νόμο. Τέσσερις μέρες αργότερα, το ομοσπονδιακό δικαστήριο της Μπαριλότσε αποφάσισε την έκδοσή του στη Χιλή και έκρινε ότι τα αδικήματα που του αποδίδονται δεν είναι είναι πολιτικά εγκλήματα, εφόσον δεν στρέφονταν ενάντια στην κυβέρνηση, ενώ τα χαρακτήρισε ως δυσανάλογα σε σχέση με τους επιδιωκόμενους στόχους. Ακολουθεί απόσπασμα απότην απολογία που εκφώνησε ο Φακούντο Τζόουνς την ημέρα της δίκης του. Ολόκληρη η απολογία θα υπάρχει στη συλλογή κειμένων από πολιτικούς κρατούμενους στην Λατινική Αμερική που θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από το εκδοτικό εγχείρημα «δυσήνιος τύπος».
«Τα δάση που ονειρεύεσαι καίγονται τα χαράματα /φεύγουν οι φίλοι ένας-ένας, τους παίρνει το ασανσέρ / η χλόη γίνεται άχυρο κι η νιότη μνήμη χλόης / τα δάση που ονειρεύεσαι καίγονται τα χαράματα / μπουζούκι και μπετόν αρμέ – κάτω απ’ αυτή την μπότα / μεγαλώσαμε / όμως θέλω να ξέρεις / δεν κλαίω δεν τραγουδάω δεν ελπίζω τίποτα / μόνο αποχαιρετάω τούτο το χρυσάφι που κυλάει χωρίς επιστροφή / απ’ τις δικές μας φλέβες στα ξένα χρηματοκιβώτια»
Στο απέραντο δάσος του Αμαζόνιου, ένας βιόκοσμος πολύ μεγαλύτερος από την έκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον οποίο ζουν δεκάδες χιλιάδες είδη φυτών και ζώων, ανεξερεύνητες ακόμα ομάδες ανθρώπων, σε αυτόν το μικρό «πλανήτη» που παράγει το 40% του οξυγόνου ολόκληρης της γης και μας δίνει ακόμα το δικαίωμα να αναπνέουμε, χάνονται κάθε χρόνο 30 χιλιάδες στρέμματα, για να δημιουργηθούν βοσκότοποι, ορυχεία και εξέδρες άντλησης πετρελαίου.
Και φέτος το καλοκαίρι, για άλλη μια φορά, οι πυρκαγιές που ξέσπασαν από άκρη σε άκρη του ελλαδικού χώρου, άφησαν έναν τραγικό απολογισμό που βαραίνει τις τοπικές κοινωνίες και την ίδια τηφύση. Το γνωστό ρητό του λαού “κάθε χρόνο και χειρότερα” βρίσκει εφαρμογή και στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού να γίνεται ακόμα πιο έκδηλη. Η εγκληματική έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας, αλλά και συνολικά η εγκατάλειψη οποιασδήποτε πολιτικής πρόληψης και αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, στοιχίζουν κάθε χρόνο εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές, αφήνουν πίσω τους ισοπεδωμένα χωριά, ρημαγμένη φύση. Και πως θα γινόταν, άλλωστε, αφού η μόνη “μέριμνα” του συστήματος δεν είναι η πρόληψη αντίστοιχων κρίσεων, αλλά η μετατροπή τους σε ευκαιρία για τη διεύρυνση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
(Άρθρο του συντρόφου Πολύκαρπου Γ. στο 15ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ)
1
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένας βαθιά ριζωμένος “ήπιος” αντισημιτισμός, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Οι εβραίοι άλλωστε είναι οι θεοκτόνοι, οι σταυρωτήδες του Χριστού, όπως έγραφε το καλοκαίρι του 2003 o επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος, γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, του επίσημου δηλαδή εκδοτικού οργανισμού της Εκκλησίας: «ουδείς παραγνωρίζει την ιστορική βάση και τον προφανή ρόλο του ιουδαϊκού λαού κατά τα γεγονότα των παθών του Κυρίου. “Των θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος το άνομον…” (Τροπάριο μακαρισμών όρθρου Μεγάλης Παρασκευής), “λαός δυσσεβής και παράνομος” (Ιδιόμελο όρθρου Μεγάλης Παρασκευής) και άλλα παρόμοια τροπάρια σκιαγραφούν την αρνητική και θεοκτόνο στάση των τότε ιουδαίων αρχόντων και λαού, την αντιϊουδαϊκή πολεμική, η οποία “στη διάρκεια της πρώιμης και μέσης βυζαντινής περιόδου εξελίσσεται σε έναν από τους κοινότερους ρητορικούς τόπους και συχνά χρησιμοποιείται με τρόπο συμβολικό” (Ω γλυκύ μου έαρ, ο Επιτάφιος Θρήνος, Αθήνα 2001, σελ. 90, πρβλ. και την περίπτωση του Ιούδα)»1.
Tο παρόν φύλλο κυκλοφορεί λίγες μέρες μετά το σαρωτικό πέρασμα του «Ντάνιελ» από την περιοχή της Θεσσαλίας. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες ζώα πνιγμένα, γιγαντιαία καταστροφή -έως ολοκληρωτική- σε δεκάδες χωριά, καταστροφή της παραγωγής και του πρωτογενή τομέα για πολλά χρόνια σχεδόν σε έναν ολόκληρο νομό, κίνδυνος υγειονομικής κρίσης, διάλυση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων και της δυνατότητάς τους να έχουν τα στοιχειώδη για την διαβίωση, στεγαστική και επισιτιστική κρίση το επόμενο διάστημα, είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν την δυσβάσταχτη πραγματικότητα.
Όσο κι αν προσπαθούν οι κρατούντες να αποποιηθούν και να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, παρουσιάζοντας την καταστροφή ως κάτι φυσικό και αναπόδραστο, εξαιτίας της σφοδρότητας της κακοκαιρίας, είναι εμφανές ότι η γιγαντιαία καταστροφή που προκλήθηκε από την κακοκαιρία «Daniel» έχει την σφραγίδα του συστήματος. Ενός συστήματος που λειτουργεί με μόνο γνώμονα την γιγάντωση των κερδών κάποιων λίγων, σε βάρος της ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ενός συστήματος, που ειδικά, εν μέσω κρίσης, δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση, καταστροφή και θάνατο.
Καλοκαίρι 2023 και ήδη μετράμε πάνω από 50 δασικές πυρκαγιές, άλλες περιορισμένες κι άλλες για ακόμη μια χρονιά ανεξέλεγκτες. Ήδη οι σπαρακτικές εικόνες των προηγούμενων χρόνων, με πρόσωπα συνανθρώπων μας τρομοκρατημένα, διαλυμένα, σπίτια και ζώα απανθρακωμένα και μαυρισμένα δάση ζωντανεύουν για ακόμη μια φορά μπροστά στα μάτια μας. Άλλο ένα καλοκαίρι που ζωές και σπίτια τόσων ανθρώπων, ψυχές αμέτρητων ζώων, δασικές εκτάσεις, καλλιέργειες και αγροικίες αφήνονται στην τύχη μιας ασταμάτητης πύρινης κόλασης. Νέος Κουβαράς, Λαγονήσι, Σαρωνίδα, Ανάβυσσος, Λουτράκι, Δερβενοχώρια Βοιωτίας, Τύρναβος, Εύβοια είναι μόνο λίγες από τις περιοχές που και φέτος, τις τελευταίες μέρες, παλεύουν με ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.
Μα είναι δυνατόν μέσα σε λίγα 24ωρα να θεωρούμε τυχαία γεγονότα τόσες δεκάδες πυρκαγιές; Τα χτυπήματα δείχνουν πολύ καλά μελετημένα καθώς η ένταση του ανέμου και οι ιδιαίτερα αυξημένες θερμοκρασίες σε μέρες εκτεταμένου καύσωνα για την χώρα, το έργο της πυρόσβεσης φαντάζει υπεράνθρωπο αν όχι αδύνατο. Επιπλέον κάτοικοι από τόσες και τόσες περιοχές που παλεύουν με τις φλόγες, πολλές φορές μόνοι του με ότι διαθέτουν στα χέρια τους, καταγγέλλουν διαρκώς πως οι εκτάσεις αφήνονται στο έλεος της φωτιάς όταν εκείνη ξεσπά και είναι περιορισμένη σε μικρές αρχικές εστίες, πως οι κρατικοί μηχανισμοί ενεργοποιούνται διαρκώς καθυστερημένα, πως όλο ετούτο μοιάζει για ακόμα μια φορά ένα οργανωμένο έγκλημα από την πλευρά της κυριαρχίας.
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί εν μέσω παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου και λίγο πριν πραγματοποιηθούν οι εκλογές της 21ης Μαΐου. Ήδη τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους απεργάζονται ποιο θα είναι το κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα αναλάβει την επόμενη μέρα των εκλογών να συνεχίσει και να υλοποιήσει όλες εκείνες τις εγκληματικές αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε και σήμερα. Τις πολιτικές της αφαίμαξης του λαού, της βίαιης φτωχοποίησής του, εκείνες τις πολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Τις πολιτικές που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Η παγκόσμια οικονομία , εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, είναι ένα καζάνι που βράζει, ιδιαίτερα με τις συνεχόμενες καταρρεύσεις τραπεζών στις Η.Π.Α. Η επιβράδυνση της ανάκαμψης φαίνεται να επιφέρει ένα νέο κύμα χρεοκοπιών, ενώ η σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής, η αυστηροποίηση των πιστωτικών συνθήκων και οι πολιτικές λιτότητας διαμορφώνουν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους λαούς του κόσμου. Την κρίση όπως και την διόγκωση του χρέους καλούνται να πληρώσουν και πάλι οι λαοί.
Οι συνθήκες φτώχειας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα εδραιώνονται και εξαπλώνονται. Η ένταση της ακρίβειας και η εκτίναξη των τιμών στα βασικά αγαθά κάνουν αβάσταχτη την καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας η οποία αδυνατεί να καλύψει έστω και τις βασικές ανάγκες. Καθημερινά πλειστηριάζονται εκατοντάδες σπίτια ενώ εκατοντάδες άνθρωποι πετιούνται βίαια έξω από τα σπίτια τους. Ο πόλεις και τα νησιά έχουν μετατραπεί σε «ονειρικούς παρθένους παραθεριστικούς προορισμούς» κατανάλωσης και εκμετάλλευσης την ώρα που το δικαίωμα στην κατοικία πλέον θεωρείται προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Το δικαίωμα στην στέγαση και η προστασία της πρώτης κατοικίας έχουν μπει στο στόχαστρο των διάφορων funds και του real estate κεφαλαίου.
Την ίδια στιγμή ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος μετατρέπεται σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο, δαπανούνται δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες και στρατιωτικό εξοπλισμό, ενώ η χώρα στο πλαίσιο της ακόμα πιο άμεσης πρόσδεσής της στο άρμα των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, εμπλέκεται όλο και πιο έντονα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία.
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί περίπου τρείς μήνες μετά την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη και τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Ένα έγκλημα που ανέδειξε για ακόμα μια φορά την διαχρονική αδιαφορία του συστήματος για την ανθρώπινη ζωή. Ενός συστήματος που μας θυσιάζει στο βωμό του κέρδους. Έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας τόσο μαζικών κινητοποιήσεων, είδαμε χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν σε κάθε πόλη της χώρας. Το κυβερνητικό αφήγημα κατέρρευσε αμέσως εκκωφαντικά και η κοινωνική οργή ξεχείλισε στους δρόμους. Όλα τα αστικά κόμματα παρακολουθούσαν με αμηχανία της εξελίξεις αδυνατώντας να πουν το οτιδήποτε, μιας και το έγκλημα στα Τέμπη είχε ως αιτία τον πυρήνα της λειτουργίας του συστήματος. Αυτόν του ανεξάντλητου κυνηγιού για το κέρδος. Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που από κυβερνητικές θέσεις συνέβαλαν στην ύπαρξη αυτού του εγκλήματος; Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο υπηρετούν αυτό το σύστημα και δεν έρχονται σε ρήξη με τον πυρήνα της ύπαρξής του; Πώς να μιλήσεις για τα Τέμπη αν δεν μιλήσεις για το κυνήγι του κέρδους, για τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, αν δεν μιλήσεις για τα μνημόνια και της ιδιωτικοποιήσεις;
Αν και οι τεράστιες διαδηλώσεις επέφεραν έναν μεγάλο χτύπημα στην κυβέρνηση και δημιούργησαν ένα ρήγμα στο καθεστώς και συνολικά στην κυρίαρχη αστική πολιτική, δεν κατάφεραν για ακόμα μια φορά να συγκροτήσουν ένα κίνημα που θα έθετε με συγκροτημένο τρόπο τα επίδικα της εποχής και θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες και τις στρατηγικές επιλογές του κράτους και της αστικής τάξης. Για αυτό, και λόγω των διαχρονικών αδυναμιών και ελλειμμάτων μας, σε συνδυασμό με την απουσία μιας συγκεκριμένης πρότασης και σχεδίου αγώνα για την σύγκρουση και την ανατροπή (σε συνδυασμό με πλήθος ακόμα παραγόντων), οι κοινωνικές συγκρουσιακές δυναμικές που βγήκαν στο προσκήνιο εξασθένησαν εν όψει της προεκλογικής περιόδου.
Είναι βασικό διακύβευμα λοιπόν, να έρθουμε αντιμέτωποι και με τις δικές μας διαχρονικές αδυναμίες και ελλείψεις. Να επιχειρήσουμε το επόμενο διάστημα να αναβαθμιστούμε οργανωτικά και πολιτικά. Να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συναντήσεις και τις διεργασίες που θα μας πάνε ένα βήμα παρακάτω. Που θα μας επιτρέψουν να συγκροτήσουμε ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αγώνα, που θα μας επιτρέψουν να έχουμε μεγαλύτερη κοινωνική διεισδυτικότητα, που θα μας φέρουν σε επαφή μαζικά με τον κόσμο. Να κινηθούμε στην κατεύθυνση χάραξης μιας στρατηγικής που θα επιχειρεί να βαθύνει το ρήγμα που υπάρχει στο καθεστώς, που θα μετατρέπει την οργή και την αγανάκτηση σε οργανωμένο αγώνα. Μια στρατηγική που με συγκεκριμένες τακτικές επιλογές θα οξύνει την αντιπαράθεση με το καθεστώς, θα αναδεικνύει την βαρβαρότητα του και θα ανοίγει έναν άλλο δρόμο. Αυτόν της σύγκρουσης, μακριά από τις χρεοκοπημένες επιλογές της κυβερνητικής αλλαγής. Είναι βασικό, το επόμενο διάστημα, να βρεθούμε όπου αναπνέει η καρδιά του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους και στις γειτονιές. Συνεισφέροντας και από την πλευράς μας τόσο στην οργάνωση της κοινωνικής αυτοάμυνας και της ταξικής αντεπίθεσης, όσο και βοηθώντας στην υπέρβαση των αδυναμιών που υπάρχουν σε αυτές τις δομές. Γιατί με την καλύτερη οργάνωση και μαζικοποίηση των δομών αγώνα θα δημιουργηθούν και καλύτεροι όροι για την αντεπίθεση στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου.
Το επερχόμενο ραδιοφωνικό μιούζικαλ “Μία Ηρώ Μία Μέρα” (θα) είναι μια απόπειρα ανθρώπων –που είτε λιγότερο είτε περισσότερο ασχολούνται με τον χώρο των τεχνών– να καταδείξουν διάφορες προβληματικές που ενυπάρχουν στιχουργικά σε πολλά, συχνά δε και σε ιδιαιτέρως αγαπημένα, τραγούδια της ευρύτερης ελληνικής μουσικής σκηνής. Μέσω της αφήγησης μιας κοινωνικής ιστορίας, με σαφή πολιτικότητα μα δίχως διδακτισμούς και προώθηση κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής τάσης, καθώς και οι ίδιοι οι πολυάριθμοι συντελεστές του δεν προέρχονται από τον ίδιο πολιτικό χώρο και δεν φέρουν απαραίτητα εντελώς κοινές αντιλήψεις μεταξύ τους πέραν της αγάπης τους για τη μουσική και της απέχθειάς τους για κάθε αντικοινωνικό –ισμό (φασισμό, σεξισμό κ.ο.κ.), το έργο στοχεύει στην απογύμνωση από κάθε ωραιοποίηση και από κάθε ρομαντισμό όλων εκείνων των δομικά προβληματικών κοινωνικών στοιχείων που αναπόφευκτα αντικατοπτρίζονται σε στίχους τραγουδιών βγαλμένων από την ίδια αυτή κοινωνία που αναπαράγει αυτά τα στοιχεία.
Την πρόθεση της να επεκτείνει κατά 35 χιλιόμετρα το φράχτη του Έβρου εντός του 2023 έκανε γνωστή η κυβέρνηση της ΝΔ το προηγούμενο διάστημα διαμέσου του ίδιου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, εκτιμώντας πως προεκλογικά μια επίσκεψη στον Έβρο και η συγκεκριμένη εξαγγελία θα τονώσει τα αντανακλαστικά του ακροδεξιού ακροατηρίου του. Πρόκειται για ένα έργο αξίας 100 εκατομμυρίων ευρώ που θα συμβάλλει στη συνολική ολοκλήρωση του φράχτη των 140 χιλιομέτρων, ο οποίος ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 2012 επί της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά σηματοδοτώντας έτσι και συμβολικά την έμπρακτη αντιανθρώπινη και μισάνθρωπη στάση του ελληνικού κράτους και της ΕΕ απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Δυσήνιος Ίππος 