Όσοι ασχολούνται με τον κλάδο του στρατηγικού σχεδιασμού γνωρίζουν πολύ καλά πως υπάρχουν, πια, τρομερά εργαλεία πρόληψης και αποτύπωσης οποιουδήποτε κινδύνου επηρεάζει την πόλη.
Continue reading “Οι μελέτες θα παραμείνουν μελέτες. Και οι αυτουργοί θα είναι πάντα το κράτος κι οι καπιταλιστές”
Με τους ρυθμούς διενέργειας πλειστηριασμών να είναι ήδη ανεβασμένοι και με χιλιάδες ακίνητα να έχουν περάσει ήδη στα χέρια τραπεζών, εταιρειών ή νέων ιδιοκτητών, ο φετινός χειμώνας αναμένεται να αποτελέσει το πεδίο μίας διαρκούς και καθημερινής μάχης για την υπεράσπιση της πρώτης κατοικίας.
Continue reading “Τα σπίτια του λαού τα σώζει ο λαός με αλληλεγγύη και αγώνα ταξικό”
Αν και το μοίρασμα της εξουσίας μεταξύ δυο ή και –σπανιότερα– τριών κομμάτων αποτελεί ένα σύνηθες φαινόμενο, τουλάχιστον στις λεγόμενες αστικές δημοκρατίες της Δύσης ο μονοκομματισμός δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά. Οι λόγοι γι’ αυτό είναι μάλλον αρκετοί, σχηματικά όμως μπορούμε να τους συμπυκνώσουμε σε δυο. Από την πλευρά των από τα κάτω, ένας μοναδικός εξουσιαστικός φορέας είναι κατά πάσα πιθανότητα αδύνατο να χωρέσει όλες τις κοινωνικές δυναμικές, τα συμφέροντα, τα ιδεολογήματα, καθώς και την εντέχνως συντηρημένη από τους κυρίαρχους μισαλλοδοξία που μαστίζει τα μικροαστικά, εργατικά και λούμπεν κομμάτια. Όσον αφορά τους από τα πάνω, πέραν της ταξικής ενότητας που συνηθίζουν να επιδεικνύουν κάθε φορά που η κυριαρχία τους απειλείται από κάποια κοινωνική αναταραχή, οι μεταξύ τους διαμάχες, τα διαφορετικά συμφέροντα και ο τρόπος διαχείρισης των κρίσεων που επιλέγει κάθε κομμάτι της αστικής τάξης ως πλέον δόκιμο για το ίδιο, καθιστούν αδύνατη τη σύμπλευσή τους κάτω από τη σημαία ενός μόνου κομματικού μηχανισμού.
Continue reading “ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ”
Στις 11 του Σεπτέμβρη ανοίγουν τα σχολεία, -18 για τη Θεσσαλία που είναι βυθισμένη στα λασπόνερα θρηνώντας τους νεκρούς της-,στο φόντο της άνευ προηγουμένου κρατικής επίθεσης, τόσο εις βάρος των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στα σχολεία, όσο και εις βάρος των μαθητών και των οικογενειών τους. Η επιχείρηση της αποδόμησης και καταπάτησης των κεκτημένων και των αγώνων του χθες που διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό το σημερινό δημόσιο σχολείο βρίσκεται σε εξέλιξη παίρνοντας οριακές διαστάσεις. Ενός σχολείου που αντί σήμερα να αποτελεί αγαθό για την κοινωνική πλειοψηφία, επιχειρείται να μετατραπεί σε ένα πεδίο στο οποίο θα ακμάζουν οι «αριστοκράτες» και οι έχοντες, ενώ οι μη έχοντες, οι ταξικά ασθενέστεροι, οι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, οι αποκλίνοντες, οι διαφορετικοί, αλλά ακόμη και αυτοί που απλά έτυχε να μένουν σε απόμακρα μέρη της χώρας,θα αποτελούν μη προνομιακό πεδίο και ή θα αποκλείονται ή θα αναγκάζονται να μάθουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει πειθάρχηση, υποταγή και εντατικοποίηση, χαρακτηριστικά αναγκαία για την αναπαραγωγή του σημερινού συστήματος εξουσίας.
Continue reading “Το φόντο της νέας σχολικής χρονιάς, ένας ζωντανός εφιάλτης…”
Για τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες
«Τα δάση που ονειρεύεσαι καίγονται τα χαράματα /φεύγουν οι φίλοι ένας-ένας, τους παίρνει το ασανσέρ / η χλόη γίνεται άχυρο κι η νιότη μνήμη χλόης / τα δάση που ονειρεύεσαι καίγονται τα χαράματα / μπουζούκι και μπετόν αρμέ – κάτω απ’ αυτή την μπότα / μεγαλώσαμε / όμως θέλω να ξέρεις / δεν κλαίω δεν τραγουδάω δεν ελπίζω τίποτα / μόνο αποχαιρετάω τούτο το χρυσάφι που κυλάει χωρίς επιστροφή / απ’ τις δικές μας φλέβες στα ξένα χρηματοκιβώτια»
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Ραγισμένο Ταμπούρλο, ύψιλον, 2006
Στο απέραντο δάσος του Αμαζόνιου, ένας βιόκοσμος πολύ μεγαλύτερος από την έκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον οποίο ζουν δεκάδες χιλιάδες είδη φυτών και ζώων, ανεξερεύνητες ακόμα ομάδες ανθρώπων, σε αυτόν το μικρό «πλανήτη» που παράγει το 40% του οξυγόνου ολόκληρης της γης και μας δίνει ακόμα το δικαίωμα να αναπνέουμε, χάνονται κάθε χρόνο 30 χιλιάδες στρέμματα, για να δημιουργηθούν βοσκότοποι, ορυχεία και εξέδρες άντλησης πετρελαίου.
Continue reading “Ταξίδι στην άκρη της νύχτας”
Και φέτος το καλοκαίρι, για άλλη μια φορά, οι πυρκαγιές που ξέσπασαν από άκρη σε άκρη του ελλαδικού χώρου, άφησαν έναν τραγικό απολογισμό που βαραίνει τις τοπικές κοινωνίες και την ίδια τηφύση. Το γνωστό ρητό του λαού “κάθε χρόνο και χειρότερα” βρίσκει εφαρμογή και στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού να γίνεται ακόμα πιο έκδηλη. Η εγκληματική έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής δασοπυρόσβεσης και δασοπροστασίας, αλλά και συνολικά η εγκατάλειψη οποιασδήποτε πολιτικής πρόληψης και αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, στοιχίζουν κάθε χρόνο εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές, αφήνουν πίσω τους ισοπεδωμένα χωριά, ρημαγμένη φύση. Και πως θα γινόταν, άλλωστε, αφού η μόνη “μέριμνα” του συστήματος δεν είναι η πρόληψη αντίστοιχων κρίσεων, αλλά η μετατροπή τους σε ευκαιρία για τη διεύρυνση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Continue reading “ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ;”
(Άρθρο του συντρόφου Πολύκαρπου Γ. στο 15ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ)
1
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένας βαθιά ριζωμένος “ήπιος” αντισημιτισμός, όπως άλλωστε και σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Οι εβραίοι άλλωστε είναι οι θεοκτόνοι, οι σταυρωτήδες του Χριστού, όπως έγραφε το καλοκαίρι του 2003 o επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος, γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας, του επίσημου δηλαδή εκδοτικού οργανισμού της Εκκλησίας: «ουδείς παραγνωρίζει την ιστορική βάση και τον προφανή ρόλο του ιουδαϊκού λαού κατά τα γεγονότα των παθών του Κυρίου. “Των θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος το άνομον…” (Τροπάριο μακαρισμών όρθρου Μεγάλης Παρασκευής), “λαός δυσσεβής και παράνομος” (Ιδιόμελο όρθρου Μεγάλης Παρασκευής) και άλλα παρόμοια τροπάρια σκιαγραφούν την αρνητική και θεοκτόνο στάση των τότε ιουδαίων αρχόντων και λαού, την αντιϊουδαϊκή πολεμική, η οποία “στη διάρκεια της πρώιμης και μέσης βυζαντινής περιόδου εξελίσσεται σε έναν από τους κοινότερους ρητορικούς τόπους και συχνά χρησιμοποιείται με τρόπο συμβολικό” (Ω γλυκύ μου έαρ, ο Επιτάφιος Θρήνος, Αθήνα 2001, σελ. 90, πρβλ. και την περίπτωση του Ιούδα)»1.
Continue reading “Όψεις του αντισημιτισμού στην Ελλάδα και η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου στη Θεσσαλονίκη (1942)”
Tο παρόν φύλλο κυκλοφορεί λίγες μέρες μετά το σαρωτικό πέρασμα του «Ντάνιελ» από την περιοχή της Θεσσαλίας. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες ζώα πνιγμένα, γιγαντιαία καταστροφή -έως ολοκληρωτική- σε δεκάδες χωριά, καταστροφή της παραγωγής και του πρωτογενή τομέα για πολλά χρόνια σχεδόν σε έναν ολόκληρο νομό, κίνδυνος υγειονομικής κρίσης, διάλυση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων και της δυνατότητάς τους να έχουν τα στοιχειώδη για την διαβίωση, στεγαστική και επισιτιστική κρίση το επόμενο διάστημα, είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν την δυσβάσταχτη πραγματικότητα.
Όσο κι αν προσπαθούν οι κρατούντες να αποποιηθούν και να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους, παρουσιάζοντας την καταστροφή ως κάτι φυσικό και αναπόδραστο, εξαιτίας της σφοδρότητας της κακοκαιρίας, είναι εμφανές ότι η γιγαντιαία καταστροφή που προκλήθηκε από την κακοκαιρία «Daniel» έχει την σφραγίδα του συστήματος. Ενός συστήματος που λειτουργεί με μόνο γνώμονα την γιγάντωση των κερδών κάποιων λίγων, σε βάρος της ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ενός συστήματος, που ειδικά, εν μέσω κρίσης, δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια, εξαθλίωση, καταστροφή και θάνατο.
Continue reading “Editorial του τεύχους #15 της εφημερίδας Ζερμινάλ”
Διατίθεται στους δρόμους του αγώνα, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις.
Περιέχει άρθρα:
*για την ευρύτερη κοινωνική-πολιτική συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε
*για τους κρατικούς σχεδιασμούς που διαλύουν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας
*για τις εξελίξεις στα σχολεία στο φόντο της έναρξης της σχολικής χρονιάς
*για την κατάσταση στην Αλεξανδρούπολη
*για τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες
*για την εμφάνιση του Κασσελάκη στο πολιτικό σκηνικό
*για την δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη
*για τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις
*για τις όψεις αντισημιτισμού στην Ελλάδα
*για τον αγώνα τον Μαπούτσε και την έκδοση του Φακούντο Τζόνες στην Χιλή
*για τις δύο νέες εκδόσεις του δυσήνιου τύπου. “Θέατρο και Αντίσταση” και “Τα φυτίλια είναι ακόμα αναμμένα και οι δρόμοι θα πάρουν πάλι φωτιά”
Ζερμινάλ είναι ό μήνας της άνοιξης σύμφωνα με το γαλλικό επαναστατικό ημερολόγιο. Άρχιζε στις 21 Μάρτη και τελείωνε στις 19 Απρίλη. Ζερμέν (Germen) στα λατινικά σημαίνει σπόρος. Αυτόν το σπόρο της ελευθερίας και την ελπίδα για έναν καλύτερο και δίκαιο κόσμο προσπάθησε να περιγράψει και ο Εμίλ Ζολά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του στα 1885. Αυτή την ελπίδα κουβαλάμε κι εμείς στις καρδιές μας.
Ένα όνομα είναι απλά ένα όνομα, ωστόσο δεν ξεχνάμε πως την ίδια ονομασία χρησιμοποίησαν συντρόφισσες και σύντροφοι στην πόλη της Πάτρας, δυο δεκαετίες πριν, για να εκφράσουν τις δικές τους πολιτικές θέσεις και ανησυχίες μέσα από ένα αναρχικό περιοδικό. Το ίδιο όνομα για να εκφράσουν τον ίδιο ασίγαστο πόθο της ελευθερίας χρησιμοποίησαν ουκ ολίγες φορές σύντροφοι διεθνώς, μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Από την πρώτη απόπειρα του Ρούντολφ Ρόκερ στα 1900 μέχρι πρόσφατα παραδείγματα αναρχικών επιθεωρήσεων, κολεκτίβων, βιβλιοθηκών, ομάδων και πιθανώς άλλων που αγνοούμε.
Σε αυτό το -πολλές φορές απροσπέλαστο και απροσδιόριστο- ιστορικό συνεχές αναφερόμαστε και τον ίδιο αγώνα υπηρετούμε κι εμείς σήμερα.
Τον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό!
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί εν μέσω παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου και λίγο πριν πραγματοποιηθούν οι εκλογές της 21ης Μαΐου. Ήδη τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους απεργάζονται ποιο θα είναι το κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα αναλάβει την επόμενη μέρα των εκλογών να συνεχίσει και να υλοποιήσει όλες εκείνες τις εγκληματικές αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε και σήμερα. Τις πολιτικές της αφαίμαξης του λαού, της βίαιης φτωχοποίησής του, εκείνες τις πολιτικές που καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας. Τις πολιτικές που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Η παγκόσμια οικονομία , εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, είναι ένα καζάνι που βράζει, ιδιαίτερα με τις συνεχόμενες καταρρεύσεις τραπεζών στις Η.Π.Α. Η επιβράδυνση της ανάκαμψης φαίνεται να επιφέρει ένα νέο κύμα χρεοκοπιών, ενώ η σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής, η αυστηροποίηση των πιστωτικών συνθήκων και οι πολιτικές λιτότητας διαμορφώνουν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους λαούς του κόσμου. Την κρίση όπως και την διόγκωση του χρέους καλούνται να πληρώσουν και πάλι οι λαοί.
Οι συνθήκες φτώχειας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην Ελλάδα εδραιώνονται και εξαπλώνονται. Η ένταση της ακρίβειας και η εκτίναξη των τιμών στα βασικά αγαθά κάνουν αβάσταχτη την καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας η οποία αδυνατεί να καλύψει έστω και τις βασικές ανάγκες. Καθημερινά πλειστηριάζονται εκατοντάδες σπίτια ενώ εκατοντάδες άνθρωποι πετιούνται βίαια έξω από τα σπίτια τους. Ο πόλεις και τα νησιά έχουν μετατραπεί σε «ονειρικούς παρθένους παραθεριστικούς προορισμούς» κατανάλωσης και εκμετάλλευσης την ώρα που το δικαίωμα στην κατοικία πλέον θεωρείται προνόμιο για λίγους και εκλεκτούς. Το δικαίωμα στην στέγαση και η προστασία της πρώτης κατοικίας έχουν μπει στο στόχαστρο των διάφορων funds και του real estate κεφαλαίου.
Την ίδια στιγμή ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος μετατρέπεται σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο, δαπανούνται δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες και στρατιωτικό εξοπλισμό, ενώ η χώρα στο πλαίσιο της ακόμα πιο άμεσης πρόσδεσής της στο άρμα των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, εμπλέκεται όλο και πιο έντονα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ουκρανία.
Το παρόν τεύχος κυκλοφορεί περίπου τρείς μήνες μετά την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη και τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που ακολούθησαν. Ένα έγκλημα που ανέδειξε για ακόμα μια φορά την διαχρονική αδιαφορία του συστήματος για την ανθρώπινη ζωή. Ενός συστήματος που μας θυσιάζει στο βωμό του κέρδους. Έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας τόσο μαζικών κινητοποιήσεων, είδαμε χιλιάδες ανθρώπους να διαδηλώνουν σε κάθε πόλη της χώρας. Το κυβερνητικό αφήγημα κατέρρευσε αμέσως εκκωφαντικά και η κοινωνική οργή ξεχείλισε στους δρόμους. Όλα τα αστικά κόμματα παρακολουθούσαν με αμηχανία της εξελίξεις αδυνατώντας να πουν το οτιδήποτε, μιας και το έγκλημα στα Τέμπη είχε ως αιτία τον πυρήνα της λειτουργίας του συστήματος. Αυτόν του ανεξάντλητου κυνηγιού για το κέρδος. Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που από κυβερνητικές θέσεις συνέβαλαν στην ύπαρξη αυτού του εγκλήματος; Πώς να μιλήσουν για αυτό όλοι αυτοί που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο υπηρετούν αυτό το σύστημα και δεν έρχονται σε ρήξη με τον πυρήνα της ύπαρξής του; Πώς να μιλήσεις για τα Τέμπη αν δεν μιλήσεις για το κυνήγι του κέρδους, για τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, αν δεν μιλήσεις για τα μνημόνια και της ιδιωτικοποιήσεις;
Αν και οι τεράστιες διαδηλώσεις επέφεραν έναν μεγάλο χτύπημα στην κυβέρνηση και δημιούργησαν ένα ρήγμα στο καθεστώς και συνολικά στην κυρίαρχη αστική πολιτική, δεν κατάφεραν για ακόμα μια φορά να συγκροτήσουν ένα κίνημα που θα έθετε με συγκροτημένο τρόπο τα επίδικα της εποχής και θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες και τις στρατηγικές επιλογές του κράτους και της αστικής τάξης. Για αυτό, και λόγω των διαχρονικών αδυναμιών και ελλειμμάτων μας, σε συνδυασμό με την απουσία μιας συγκεκριμένης πρότασης και σχεδίου αγώνα για την σύγκρουση και την ανατροπή (σε συνδυασμό με πλήθος ακόμα παραγόντων), οι κοινωνικές συγκρουσιακές δυναμικές που βγήκαν στο προσκήνιο εξασθένησαν εν όψει της προεκλογικής περιόδου.
Είναι βασικό διακύβευμα λοιπόν, να έρθουμε αντιμέτωποι και με τις δικές μας διαχρονικές αδυναμίες και ελλείψεις. Να επιχειρήσουμε το επόμενο διάστημα να αναβαθμιστούμε οργανωτικά και πολιτικά. Να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συναντήσεις και τις διεργασίες που θα μας πάνε ένα βήμα παρακάτω. Που θα μας επιτρέψουν να συγκροτήσουμε ένα στοιχειώδες πολιτικό σχέδιο αγώνα, που θα μας επιτρέψουν να έχουμε μεγαλύτερη κοινωνική διεισδυτικότητα, που θα μας φέρουν σε επαφή μαζικά με τον κόσμο. Να κινηθούμε στην κατεύθυνση χάραξης μιας στρατηγικής που θα επιχειρεί να βαθύνει το ρήγμα που υπάρχει στο καθεστώς, που θα μετατρέπει την οργή και την αγανάκτηση σε οργανωμένο αγώνα. Μια στρατηγική που με συγκεκριμένες τακτικές επιλογές θα οξύνει την αντιπαράθεση με το καθεστώς, θα αναδεικνύει την βαρβαρότητα του και θα ανοίγει έναν άλλο δρόμο. Αυτόν της σύγκρουσης, μακριά από τις χρεοκοπημένες επιλογές της κυβερνητικής αλλαγής. Είναι βασικό, το επόμενο διάστημα, να βρεθούμε όπου αναπνέει η καρδιά του κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους και στις γειτονιές. Συνεισφέροντας και από την πλευράς μας τόσο στην οργάνωση της κοινωνικής αυτοάμυνας και της ταξικής αντεπίθεσης, όσο και βοηθώντας στην υπέρβαση των αδυναμιών που υπάρχουν σε αυτές τις δομές. Γιατί με την καλύτερη οργάνωση και μαζικοποίηση των δομών αγώνα θα δημιουργηθούν και καλύτεροι όροι για την αντεπίθεση στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου.
Δυσήνιος Ίππος 