Category: Ζερμιναλ

«Το να μιλάς για ειρήνη σε τέτοιες συνθήκες είναι απλά ένας ακόμη τρόπος να βγάλεις την ουρά σου έξω από την υπόθεση, με καθαρά χέρια και βρώμικη συνείδηση»
Αλφρέντο Μπονάννο, Palestine mon amour¹

Η 7^η Οκτώβρη 2023, εκτός από την δίκαιη απάντηση της παλαιστινιακής αντίστασης στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, για κάποιους αποτέλεσε και αφορμή να διαχύσουν το «φίλο»-σιωνιστικό τους δηλητήριο. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς ανήκουν στην απέναντι μεριά του οδοφράγματος και είναι οι υπηρέτες της αστικής τάξης, του κεφαλαίου και του κράτους.

Στις 12 Αυγούστου του 2024 ένας 18χρονος νεοναζί στην Τουρκία μαχαίρωσε στην τύχη 5 ανθρώπους έξω από τζαμί στο Εσκίσεχιρ. O18χρονος που φορούσε αλεξίσφαιρο γιλέκο, κράνος και μάσκα κατέγραψε την επίθεση και στη συνέχεια ανέβασε το βίντεο στο Twitter. Πριν συλληφθεί δημοσίευσε ένα ρατσιστικό μανιφέστο μίσους στο Telegram στο οποίο απειλούσε μετανάστες, παιδιά από τη Συρία, ΛΟΑΤΚΙ και κομμουνιστές (μεταξύ άλλων σχεδίαζε επίθεση στα γραφεία του ΚΚ Τουρκίας). Πηγή έμπνευσης για τον 18χρονο ήταν η επίθεση με δεκάδες νεκρούς τον Μάρτιο του 2019 σε ισλαμικούς λατρευτικούς χώρους στη Νέα Ζηλανδία από τον οικο-φασίστα Brenton Tarrant, θαυμαστή του Anders Behring Breivik , που σκότωσε 77 ανθρώπους το καλοκαίρι του 2011 στην Νορβηγία. Ο Tarrant δημοσίευσε ένα μανιφέστο με τίτλο «Η μεγάλη αντικατάσταση», αναφερόμενος στην θεωρία συνωμοσίας περί σχεδιασμού γενοκτονίας της λευκής φυλής από σκοτεινά κέντρα που κατέχουν την παγκόσμια εξουσία. Ανάλογα συνωμοσιολογικά σενάρια για εξισλαμισμό και απο-χριστιανοποίηση της Ευρώπης από τους πολιτισμικούς μαρξιστές αναπτύχθηκαν και στο πόνημα του Breivik, με τίτλο: “2083, μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας”.

Editorial

Η έναρξη της νέας χρονιάς και η έκδοση του 19^ου τεύχους της εφημερίδας Ζερμινάλ έρχονται σε μια συγκυρία όπου σηματοδοτούνται δυσμενείς εξελίξεις για τους λαούς με καταστροφικές επιπτώσεις για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ νέα, βαριά καθήκοντα καλούνται να επωμιστούν τα κοινωνικά κινήματα.

Κύριο χαρακτηριστικό της περιόδου είναι η γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι δύο μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις των ημερών μας, αυτές στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, είναι αποτέλεσμα των εγγενών και δομικών κρίσεων του καπιταλισμού, ο οποίος προκειμένου να διαχειριστεί και να ξεπεράσει τα αδιέξοδα του οδηγεί την ανθρωπότητα σε αλληλοσφαγή και τους παραγωγικούς πόρους του πλανήτη σε καταστροφή, ώστε μέσα από αυτή να αναγεννηθεί βγαίνοντας με ενδυναμωμένες τις δομές του.

Τον τελευταίο καιρό, κεντρικό θέμα στα συνδικαλιστικά σωματεία τεχνικών και μηχανικών αποτελεί η διαπραγμάτευση για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Μια συζήτηση, η οποία για χρόνια, είχε μπεί στο ντουλάπι με εμάς τους εργαζομένους μηχανικούς και τεχνικούς να εργαζόμαστε με εξευτελιστικούς μισθούς αγωνιζόμενοι και αγωνιζόμενες να επιβιώσουμε σε μία εν γένει ασφυκτική πραγματικότητα.

Μετά την κατάργηση των ΣΣΕ στην περίοδο των μνημονίων, το ύψος του μισθού, το ωράριο, οι άδειες, τα επιδόματα, οι αποζημιώσεις και μια σειρά από πράγματα που καθορίζουν την εργασιακή συνθήκη και τις εργασιακές σχέσεις, ορίζονταν και ρυθμίζονταν αποκλειστικά από την πλευρά της εργοδοσίας και άρα αποκλειστικά προς όφελος της.

Σε μία συνθήκη, λοιπόν, που η ακρίβεια σαρώνει τη ζωή μας, σε μια περίοδο που οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, στα νοίκια, στην ηλεκτρική ενέργεια και τα καύσιμα συνεχώς αυξάνονται, οδηγώντας χιλιάδες κόσμου στα όρια της επιβίωσης. Την ίδια περίοδο, τα κέρδη των εταιρειών του κλάδου αυξάνονται, η κατασκευαστική και μελετητική δραστηριότητα ανεβαίνει.

Ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία, έρχονται τα ταξικά σωματεία να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εργοδοτικούς φορείς προκειμένου να εξασφαλίσουν μια συλλογική σύμβαση στο ύψος των αναγκών των εργαζομένων και όχι απλά ένα συμβόλαιο ταξικής ειρήνης για τα χρόνια που έρχονται. Η πρώτη αυτή διαπραγμάτευση έγινε με τον εμπαιγμό, μεταξύ άλλων, από πλευράς εργοδοτικών φορέων σε σχέση με την απαίτηση από πλευράς σωματείου για αναγνώριση των «μπλοκάκιδων» (δελτίο παροχής υπηρεσιών). Να σημειωθεί, εδώ, πως στην τελευταία ΣΣΕ που έχει υπογραφεί το 2008 αυτή περιελάμβανε και τους εργαζόμενους με δελτίο παροχής υπηρεσιών.

Το «μπλοκάκι» για τους εργαζόμενους μηχανικούς και τεχνικούς είναι, τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια, κανονικότητα. Μια κανονικότητα που έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη βάρος στις πλάτες τους, απαλλάσσοντας τους εργοδότες από πολλές ευθύνες. Είναι μάταιο να πιστεύουν οι εργοδοτικοί φορείς πως το ταξικό κίνημα θα υποχωρήσει στην αναγνώριση της πλειοψηφίας των εργαζομένων στον κλάδο. Πόσο μάλλον σε μια περίοδο που ο κλάδος ανθεί με τεράστια κέρδη στις τσέπες των αφεντικών μας.

Οι μηχανικοί και οι τεχνικοί θα δώσουν δυναμικούς αγώνες για την εξασφάλιση των καλύτερων δυνατών κοινωνικών και ταξικών συσχετισμών και πιέσεων που θα οδηγήσουν σε μια συλλογική σύμβαση που θα είναι, επί της ουσίας, συλλογική και θα καλύπτει την πραγματικότητα που βιώνει ο κλάδος.

Μαρία Μ.

Μαζί με τα κινήματα αυτό που έρχεται είναι και η καταστολή. Έτσι έγινε και φέτος με το δυναμικό και μαζικό Φοιτητικό Κίνημα εναντία στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων, μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16. Αυτό που μένει λοιπόν όταν το κίνημα παρέλθει και οδεύει προς ξεφούσκωμα, είναι η ευκαιρία του κράτους για επίθεση στο αγωνιζόμενο υποκείμενο. Το βλέπουμε με καμπόσες συλλήψεις κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, την απόλυση διοικητικού υπαλλήλου που συνέβαλε στο μπλοκάρισμα του σέρβερ για την τηλεξεταστική (που χρησιμοποιήθηκε για τη καταστολή των καταλήψεων) και των πειθαρχικών διώξεων σε βάρος αγωνιστών φοιτητών που υπερασπίστηκαν την κατάληψη της σχολής τους, που είχε αποφασιστεί από τη γενική συνέλευση.

«Ο δάσκαλος βγαίνει από το σπίτι των αναρχικών. Στρίβει στο δρομάκι. Μέσα από το σπίτι ακούγεται μια φυσαρμόνικα.

Έκανε κρύο εκείνο το βράδυ στο Μιλάνο.

Ψηλά στο μπαλκόνι, ένας από τους αναρχικούς κρεμάει τις σημαίες. Την κόκκινη και τη μαύρη. Μια γλυκιά ησυχία είναι απλωμένη στο χωριό.

Σούρουπο.

Από τη γέφυρα ακούγεται μουσική και τρεις γύφτοι, βιολί, κλαρίνο τουμπελέκι, μπαίνουν στο χωριό. Τα παιδιά τρέχουν από πίσω. Οι γύφτοι πάνε προς το σχολείο που βρίσκεται στην άκρη του χωριού σε ένα ψήλωμα».

Στην αίθουσα του σχολείου έχει μαζευτεί όλο το χωριό, άντρες, γυναίκες. Οι γύφτοι μπαίνουν μέσα παίζοντας και γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό. Ο Δάσκαλος έρχεται με τους αναρχικούς, τη Θαλή και τον μικρό Αλέξανδρο στο σχολείο.

απόσπασμα από το σενάριο της ταινίας

Κανείς πια δεν μπορεί να αμφιβάλει για τη στοχοποίηση που έχει δεχθεί από τη διοίκηση η παράταξη «Ενότητα Αντίστασης Ανατροπής» των εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Πειραιά.Ήδη 8 συνάδελφοι της παράταξης έχουν μπει στο στόχαστρο τόσο με ποινικές όσο και συνδικαλιστές διώξεις, υπομένοντας με περίσσιο κουράγιο, θάρρος και αξιοπρέπεια μια ιστορική κατάσταση πίεσης στο χώρο της δουλειάς. Ενοχλεί άραγε τη διοίκηση και τους πολιτικούς εκφραστές της, πως υπάρχει μια κρίσιμη μάζα συναδέλφων που εμμένουν -παρά τις αντιξοότητες των καιρών- στις γραμμές της αντίστασης και του αγώνα;Ενοχλούνται τα σχέδια των κυρίαρχων-οι οποίοι αυτή την περίοδο μέσα σε άλλα, φαίνεται πως κινούνται στη γραμμή του «όποιος ακόμη τολμά να “φωνασκεί”, να διαδηλώνει και να αντιστέκεται με οποιοδήποτε τρόπο θα πρέπει να διώκεται»-όταν φαίνεται πως υπάρχει αναβρασμός και οι απειλές δεν πιάνουν τόπο; Φυσικά και ναι. Και άρα, όσοι τολμούν σήμερα να κάνουν ένα βήμα μπροστά κόντρα στην οπισθοχώρηση των καιρών και την ασφυκτική πίεση,μπαίνουνεστο στόχαστρο και μάλιστα πολυεπίπεδα. Επιχειρείται τόσο η πολιτική όσο και η εργασιακή τους εξόντωση. Επιβαρύνονται με ποινικά και μη δικαστήρια, καλούνται συνεχώς για εξηγήσεις και ΕΔΕ, ελέγχονται από τους προϊσταμένουςτους υπομένοντας μια σειρά από καθημερινά καψόνια, ενώ φιμώνεται ακόμη και η συνδικαλιστική έκφραση στο δημόσιο πεδίο.

«Η επιστήμη, κοινή κληρονομιά όλου του κόσμου»

From: an essay published in Egalite, Bakunin, Mikhael (Geneva) July 31, 1869.

Άρθρο του Μιχαήλ Μπακούνιν, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Egalite, στις 31 Ιούλη του 1869

http://dwardmac.pitzer.edu/Anarchist_Archives/bakunin/egalite31July1869.html

Το πρώτο θέμα για συζήτηση σήμερα είναι το εξής: Θα είναι δυνατή η πλήρης απελευθέρωση των εργατικών μαζών εφόσον η παρεχόμενη εκπαίδευση σε αυτές τις μάζες συνεχίζει να είναι κατώτερη από αυτή που διατίθεται στους αστούς, ή, γενικότερα, εφόσον υπάρχει οποιαδήποτε τάξη, είτε είναι πλειοψηφούσα είτε όχι, η οποία, από τη γέννηση της, έχει δικαίωμα σε μια υψηλότερη εκπαίδευση και μια πληρέστερη ενημέρωση; Δεν απαντάει η ερώτηση μόνη της; Δεν είναι αυτονόητο ότι από δύο άτομα με περίπου ίδια ευφυία από τη φύση τους, το ένα θα έχει το πλεονέκτημα – αυτό του οποίου το μυαλό θα έχει εμπλουτιστεί περισσότερο από την μάθηση και το οποίο, έχοντας κατανοήσει καλύτερα τις αλληλεπιδράσεις των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων (αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας), θα κατανοήσει πιο άμεσα και πλήρως τη φύση του περιβάλλοντός του; Και ότι αυτός ο άνθρωπος θα νιώσει, ας πούμε, μια μεγαλύτερη ελευθερία και, με πρακτικούς όρους, θα επιδείξει μεγαλύτερη ευφυία και ικανότητα από τον συνάδελφό του; Είναι φυσικό ότι αυτός που γνωρίζει περισσότερα θα υποτάξει αυτόν που γνωρίζει λιγότερα. Και αν αυτή η ανισότητα εκπαίδευσης και μάθησης ήταν η μόνη που υπήρχε ανάμεσα σε δύο τάξεις, δεν θα ακολουθούσαν γρήγορα όλες οι άλλες έως ότου ο ίδιος ο κόσμος των ανθρώπων έφτανε στις παρούσες συνθήκες του, δηλαδή μέχρι να χωριστεί ξανά σε μια μάζα σκλάβων και σε έναν μικρό αριθμό ηγεμόνων, με τους πρώτους να εργάζονται, όπως και σήμερα, προς όφελος των δεύτερων;

Σημείωμα της σύνταξης

Το κείμενο του Camillo Berneri που μεταφράσαμε από το ιταλικό πρωτότυπο[1] γράφεται το Νοέμβρη του 1929[2]. Όσα λοιπόν γράφει έχουν μια επιπλέον σημασία και αποκτούν προφητική διάσταση καθώς τοποθετούνται χρονικά σε μια περίοδο αρχικού εποικισμού των εβραίων στην Παλαιστίνη, πολύ πριν το Ολοκαύτωμα και την ίδρυση ισραηλινού κράτους το 1948.