Category: Ζερμιναλ

Δεν χάνει ευκαιρία να το επαναλαμβάνει ο Πιερρακάκης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.«Δεν αποτελεί σύνθημα, αλλά δέσμευση». Το έλεγε με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, επίμονα συνέχισε με αφορμή την πρωτοχρονιά. Ας δούμε κάποιες πτυχές του νοήματος που δίνει το κράτος, πλέον με τακτικές blitzkrieg, συνεχίζοντας με ρυθμό πολυβόλουτις επιθετικά ταξικές αναδιαρθρώσεις σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Στις 13/1/25 διεξήχθη στην Καρδίτσα η δεύτερη (από τις τρεις) δίκη αγωνιστών για τη συμμετοχή τους σε συγκέντρωση και πορεία υπεράσπισης των Αγράφων από την καταστροφική επιδρομή εγκατάστασης ανεμογεννητριών. Και η δίκη αυτή, όπως και η πρώτη, είχε ως αποτέλεσμα την πανηγυρική αθώωση των κατηγορούμενων αγωνιστών. Πρόκειται για μια σειρά δικών το κατηγορητήριο των οποίων έχει στηθεί μεθοδευμένα από την κρατική ασφάλεια, εξυπηρετώντας την στοχοποίηση των αγωνιστών που ενεργοποιούνται ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Παραπέρα, επιδιώκεται μέσω των δικών η τρομοκράτηση του κόσμου του αγώνα και των κατοίκων των περιοχών έτσι ώστε να αποτρέπονται  από τη συμμετοχή τους στους αγώνες, αλλά και να “καθαρίσει” ο δρόμος για τις εταιρείες από τα κινηματικά εμπόδια για την εγκατάσταση των τεράτων και τη λεηλασία της φύσης. 

Πριν ξεκινήσει κάποιος να αναφέρει τι γίνεται σήμερα στην αγροτική παραγωγή, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι εννοεί με τον όρο αγροτική παραγωγή. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο: Η παραγωγή από τους ανθρώπους της υπαίθρου, της τροφής των ανθρώπων και των πρώτων υλών για πλήθος βιομηχανιών τροφίμων και μη, καθώς και η ορθή διαχείριση του περιβάλλοντος.

Στην Ελλάδα, μετά τη μετεμφυλιακή περίοδο, η αστική τάξη, για τους δικούς της λόγους συγκρότησης και ανάπτυξης, επέλεξε να επενδύσει στη διατροφική αυτάρκεια της χώρας, αναπτύσσοντας όλους εκείνους τους τομείς που χρειαζόταν για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Έτσι φτάσαμε στη δεκαετία του 1980 με τη χώρα να είναι αυτάρκης σε πάρα πολλά προϊόντα (φυτικής και ζωικής προέλευσης). Είναι η περίοδος που το μεγαλύτερο μέρος των αγροτών είναι οργανωμένο σε συλλογικές δομές συνεταιρισμών, που έχουν και κοινωνική μορφή, ουσιαστικά στηρίζοντας και αναπτύσσοντας τη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων της υπαίθρου.

Το υπάρχον εκμεταλλευτικό σύστημα αντιμετωπίζει τον φυσικό κόσμο ως ακόμα ένα πεδίο κερδοφορίας. Μέσω της εκμετάλλευσης και της εξάντλησης των φυσικών πόρων, εις βάρος του περιβάλλοντος και της ίδιας της ζωής, το κεφάλαιο εξασφαλίζει την αέναη και κερδοφόρα αναπαραγωγή του. Παράλληλα, το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει συγκεκριμένη πολιτική για την οικολογική κρίση και την κλιματική αλλαγή και τη διαχειρίζεται με γνώμονα τα συμφέροντά του. Η περιβαλλοντική και ενεργειακή κρίση, καθώς και η κλιματική αλλαγή, προκύπτουν ως συνέπειες του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο θεωρεί τους φυσικούς πόρους ως ανεξάντλητους και τους εκμεταλλεύεται με μοναδικό στόχο την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, οδηγώντας σε καταστροφική κατάχρηση τους.

Δυο λόγια, δυο σκέψεις για την επικρατούσα κατάσταση στη Γερμανίαως μετανάστρια, εργάτης, κουίρ άτομο, αναρχική.

Δεν ξέρω τι από αυτά είναι χειρότερο για το γερμανικό κράτος και την άρχουσα τάξη. Πάντως αποτελούν στοιχεία της ύπαρξής μου, που με καθορίζουν στο να δημιουργώ άποψη, στον βιοπορισμό και την κοινωνικοποίησή μου.

Ο αντι-αποικιοκρατικός αγώνας των αναρχικών της Κορέας στον κινηματογράφο…

Του Ρωμανού Γ.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πόση σημασία έχει κατά καιρούς δοθεί από Κορεάτες κινηματογραφιστές σχετικά με τον μεγάλο αγώνα των λαών της Κορέας και της Κίνας ενάντια στον ζυγό της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μια κατοχή και μια αντίσταση που σε μεγάλο βαθμό μας είναι άγνωστες στη δύση, μα που έχουν χαραχτεί στη δική τους συλλογική μνήμη με βαθιές πληγές δημιουργώντας ένα κοινωνικό τραύμα και ένα μίσος που μέχρι τις μέρες μας καίει αδικαίωτο απέναντι στις φρικαλεότητες του κατακτητή. Και μιας και τα τελευταία χρόνια το κορεατικό σινεμά βρίσκει ολοένα τον δρόμο του προς τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αίθουσες, καθώς επίσης το εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα επανέρχεται ουρλιάζοντας την παρουσία του με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, ευκαιρία για μια σύντομη παρουσίαση δυο ταινιών, του Anarchists (σε σκηνοθεσία Yoo Young-sik) και του Anarchistfromcolony(σε σκηνοθεσία Lee Joon-ik), που πραγματεύονται η καθεμιά με τον τρόπο της την ιστορική αντίσταση στην ιαπωνική κατοχή.

Το κείμενο αυτό αποτελεί απόσπασμα της εισήγησης του Δημήτρη Δ. στην εκδήλωση“Πύργος Λευκός σε φόντο μαύρο”, που οργάνωσαν το Σημείο για τη Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και το Alterthess την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024.

[…] Η εκδήλωση αυτή τολμάει να μιλήσει και για θέματα τα οποία οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις με αντιφασιστικό πρόσημο, είτε δεν αγγίζουν είτε το κάνουν εξ αποστάσεως, χωρίς να έχουν την απαραίτητη τριβή με τις κοινωνικές διεργασίες στις οποίες αναφέρονται. Κι ένα από αυτά τα θέματα είναι το τί συμβαίνει στις κερκίδες. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κάνω μία μικρή και απαραίτητη εισαγωγή, πριν μιλήσουμε  για τη σχέση της Aκροδεξιάς με αυτές.

Δεν είναι αναγκαίο να πειστεί κανείς για να πηγαίνει στο γήπεδο, ειδικά όπως είναι σήμερα. Είναι μια επιλογή που από μόνη της έχει πολλές αντιφάσεις: Πλήρης εμπορευματοποίηση, επιχειρηματικά συμφέροντα, στημένα παιχνίδια, αλισβερίσια με τις κυβερνήσεις, δημιουργία άτυπων ιδιωτικών στρατών και ξέπλυμα μαύρου χρήματος για το πιο λούμπεν κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας που λυμαίνεται το ποδόσφαιρο. Μια ματιά στους ιδιοκτήτες μεγάλων, αλλά και μικρών, Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών αρκεί. Καμία αυταπάτη, λοιπόν, για όλα αυτά.