Category: Ζερμιναλ

Στις 10 Μαρτίου 2025, η έκθεση “Η σαγήνη του αλλόκοτου” στην Εθνική Πινακοθήκη έγινε στόχος βανδαλισμού, όταν βουλευτής της ακροδεξιάς εισέβαλε στους χώρους του εκθεσιακού χώρου και προχώρησε σε αποκαθήλωση έργων που θεώρησε “προσβλητικά”.

Εικόνα 1: Πρόταση ποδηλατοδρόμων, πεζοδρομήσεων και λοιπών οδικών παρεμβάσεων, όπως προτείνονται από τη ΣΒΑΑ για τον Δήμο Πατρέων (Πηγή: Δήμος Πατρέων (2016), ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Περιοχής παρέμβασης Αστικής Περιοχής Πάτρας του Δήμου Πατρέων, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ» 2014 – 2020).

Η πεζοδρόμηση πολλών από τους κεντρικούς δρόμους της Πάτρας είναι ένα πολυσυζητημένο έργο. Πρώτη στάση στην υλοποίησή του υπήρξε η πεζοδρόμηση της Μαιζώνος, η οποία προχωράει με γοργούς ρυθμούς προς την ολοκλήρωση. Ακολουθούν φυσικά και άλλοι δρόμοι, προκειμένου να υλοποιηθεί το συνολικό σχέδιο, που αφορά ένα δίκτυο πεζοδρόμων συνολικού μήκους 6,5 χλμ, ενώ η Άνω Πόλη έχει ήδη πεζοδρομηθεί σχεδόν στο σύνολό της.

Γράφει η Χρύσα Λ.

«Από τα προάστια κι απ’ τα γύρω χωριά
Άραβες και νέγροι βεδουίνοι με σπαθιά
Δεν είχαμε σκοπό να πάμε τόσο βαθιά
Μα κάποιος από μας στο δρόμο πέταξε τη λέξη φωτιά»

Νιώθω ότι κυριαρχεί μια αντίφαση μέσα μου. Αυτή που διαρκώς υπενθυμίζει ότι όταν γράφω για τον Νίκο Ρωμανό θα πρέπει να βγάζω τον Δεκέμβρη του ’08 απ’ τον πυρήνα της σκέψης μου, μιας και στα χρόνια που ακολουθήσαν ο Νίκος χάραξε τη δική του πολιτική πορεία, ενώ παράλληλα μου μοιάζει αδύνατον να καταφέρω να τον δω μακριά απ’ τους στίχους αυτούς, που μας έβαλαν για μέρες στο αμφιθέατρο της Νομικής, με ορμή και οργή.

Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου (ΔΣΠ) ξεκίνησε τη δράση του το 1946 ως μια μικρή δύναμη των 250 περίπου μαχητών. Η δράση αυτής της ολιγάριθμης αλλά αξιόμαχης δύναμης, αν και ιδιαίτερα αξιόλογη, παραμένει σχετικά περιορισμένη και εκδηλώνεται κυρίως στις περιοχές του Ταϋγέτου και του Πάρνωνα. Μετά την επίθεση, στις 13 Φλεβάρη του 1947, στις φυλακές Σπάρτης από όπου κατάφερε να απελευθερώσει 244 πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσα σε αυτούς και πολλά παλιά στελέχη του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο ΔΣΠ διπλασιάζει τις δυνάμεις του και επεκτείνει τη δράση του σε ολόκληρη τη Μεσσηνία αλλά και την Αχαΐα. Μέχρι το 1948,έχειαυξήσει τις δυνάμεις του σε περίπου 3000 μαχητές και θέτει υπό τον απόλυτο έλεγχο του ολόκληρη σχεδόν την πελοποννησιακή ύπαιθρο. Καταφέρνει σημαντικά πλήγματα στις κυβερνητικές δυνάμεις (ΕθνικόΣτρατό [ΕΣ], Χωροφυλακή και παραστρατιωτικές/παρακρατικές οργανώσεις που τους συνέδραμαν) οι οποίες έδειχναν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δράση του. Το ίδιο συμβαίνει και στην περιοχή της Αχαΐας, όπου οι κυβερνητικές δυνάμεις προς τα τέλη του 1948 διατηρούν στην κατοχή τους μόνο τα Καλάβρυτα, τη Ζαχλωρού, το Σκεπαστό και τις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά που βρίσκονται στα παράλια του Νομού.

“Οι Ισραηλινοί ψοφάνε να κάνουν τους Παλαιστίνιους να παραδεχτούμε την ύπαρξη του Ισραήλ. Εγώ δεν την παραδέχομαι. Ναι, μπορούν να ελέγχουν, να σκοτώνουν, να καταστρέφουν, αλλά δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ…”

Στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου, ενώ φωνάζει στο πρόσωπο του Ζελένσκι «Εσείς στέλνετε με τη βία επιστρατευμένους στην πρώτη γραμμή επειδή έχετε πρόβλημα με το ανθρώπινο δυναμικό», ο Τζέι Ντι Βανς απλώς αποκαλύπτει σε όλο τον κόσμο αυτό που η ατλαντική πολεμική προπαγάνδα είχε κρύψει επί τρία χρόνια – και το οποίο πλέον παρουσιάζεται ανοιχτά στον κόσμο, εργαλειακά και σίγουρα όχι για ηθικούς λόγους, από τη νέα διοίκηση των ΗΠΑ, μπροστά σε έναν πόλεμο που έχει προφανώς χαθεί και τώρα ξεδιάντροπα φορτώνεται στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Μια Ευρώπη της οποίας η άρχουσα τάξη – επαναλαμβάνοντας την ανάγκη να υπερασπιστεί την Ουκρανία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό με τη ρητορική μιας «δίκαιης ειρήνης» – ανακοινώνει με δημοκρατικό πατριωτισμό αποτρόπαια σχέδια επανεξοπλισμού και πυρηνικής αποτροπής.

Το αναρχικό κίνημα και τα γεγονότα του Haymarket.[1]

Γράφει ο Ορέστης Κ.

«Είμαστε τα πουλιά της επερχόμενης καταιγίδας»

August Spies

Ελάχιστα είναι πλέον τα σημάδια που θυμίζουν την πόλη που ύμνησε ο Carl Sandbergστη συλλογή του «Τα ποιήματα του Σικάγο» (1916): το σημερινό τοπίο προωθεί ένα διαφορετικό αρχιτεκτονικό αφήγημα που δεν αφήνει χώρο για τον ιδρώτα, τα φτυαρίσματα και τις βρισιές των εργατών και των μεταναστών που αντηχούσαν κατά την περίοδο που «η πόλη με τους φαρδιούς ώμους» μεσουρανούσε ως βιομηχανικό κέντρο. Απότοκος της ίδιας συνειδητής προσπάθειας να αποξεστούν από τη συλλογική μνήμη οι αγώνες της εργατικής τάξης για τη θέσπιση του οχταώρου ήταν και η μέχρι πρότινος απουσία από το δυτικό κέντροτης πόλης (West Loop)οποιασδήποτε αναφοράς στους πρωτοστάτες των αγώνων για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς: στη συμβολή των οδών Des Plaines και Randolph μπορεί πλέον κανείς να δει το μνημείο της Mary Brogger που εγκαταστάθηκε το 2004για να τιμήσει τη θυσία των πέντε αναρχικών και των υπολοίπων θυμάτων της κτηνωδίας που διέπραξε η αστυνομία του Σικάγο έναντι των συγκεντρωμένων εργατών την 4^η Μαΐου του 1886. Η θυσία αυτή σε καμία περίπτωση δεν εκλήφθηκε ως τέτοια την περίοδο που έλαβαν χώρα τα γεγονότα: αντιθέτως, τρία μόλις χρόνια μετά υψώθηκε στο σημείο άγαλμα 2,7 μέτρων που εικόνιζε αστυνομικό με υψωμένο το δεξί του χέρι. Με το παρόν άρθρο θέλουμε να ανασύρουμε από την αφάνεια όσους με περισσή επιμέλεια έχουν παραγκωνιστεί από τις συνήθεις αναφορές στα ιστορικά γεγονότα του Haymarket και να τιμήσουμε το αναρχικό κίνημα της αμερικανικής πρωτομαγιάς που το αμερικανικό κράτος από το 1894 έχει μετατοπίσει στην πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη (Labor Day), σε μια προσπάθεια συσκότισης της ιστορικής μνήμης.

«Δεν μπορείς να ζεις στην εποχή σου και να μένεις πίσω. Τι πα να πει αν γράφεις για τη θάλασσα. Όλα έχουν κοινωνικό υπόβαθρο». (Νίκος Καββαδίας, συνέντευξη στο φοιτητικό περιοδικό Πανσπουδαστική, Μάρτιος 1967)

Ο Νίκος Καββαδίας είναι ευρύτερα γνωστός ως ποιητής της Θάλασσας, «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων». Ελάχιστα γνωστή είναι η πολιτική του συμπόρευση με την Αριστερά, αλλά και η συμμετοχή του στο ΕΑΜ στη διάρκεια της Κατοχής. Ο ίδιος υπήρξε ολιγόλογος και κλειστός σε σχέση με την πολιτική του δραστηριότητα, κι έτσι δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία ένταξής του στην Αριστερά, μετά την επιστροφή του με τα πόδια από το Αλβανικό μέτωπο. Γνωρίζουμε με βεβαιότητα πως κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν έμενε στο σπίτι της αδερφής του Τζένιας στην οδό Αγίου Μελετίου 10 στην Κυψέλη, εντάχθηκε στο ΕΑΜ, ενώ συμπαθούσε πολιτικά το ΚΚΕ. Παρότι δεν έχει εξακριβωθεί αν ήταν μέλος του ΚΚΕ, τόσο η Τζένια Καββαδία όσο και ο δικηγόρος και υπεύθυνος τους ΕΑΜ Εύβοιας Σταμάτης Καββαδίας υποστήριξαν με βεβαιότητας πως ο ποιητής δεν ήταν απλά “συνοδοιπόρος”, αλλά είχε ενταχθεί και κομματικά στο ΚΚΕ. Άλλοι μελετητές της ζωής του ποιητή αμφισβητούν την πληροφορία αυτή. Παρά το θολό αυτό σημείο, αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως ο Νίκος Καββαδίας συμμετείχε αρχικά στο ΕΑΜ Ναυτικών και στη συνέχεια στο ΕΑΜ Λογοτεχνών–Ποιητών, στο οποίο έφτασε στη θέση του γραμματέα μετά τη φυλάκιση του Θέμου Κορνάρου κατά τη διάρκεια της «λευκής τρομοκρατίας», με αφορμή την έκδοση του βιβλίου “Αγύρτες και Κλέφτες στην εξουσία”, όπου κατήγγειλε πως ο μητροπολίτης Μεσολογγίου ήταν συνεργάτης των κατακτητών . Λίγους μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1945, ο Καββαδίας θα μπαρκάρει ως δόκιμος ασυρματιστής στο επιβατικό “Κορινθία” και θα αντικατασταθεί από έναν άλλο μεγάλο ποιητή, τον Νικηφόρο Βρεττάκο.