Category: Ζερμιναλ

Ο αγώνας των μη εχόντων ενάντια στους έχοντες στις Ηνωμένες Πολιτείες ονομάστηκε για πρώτη φορά «ταξικός πόλεμος» το 1826 στη Νέα Υόρκη από την Φράνσις Ράιτ, «αυτή την τολμηρή και φιλήδονη ιεροκήρυκα της ακολασίας», όπως τη χαρακτήρισε ένας συντηρητικός συγγραφέας της εποχής. Αλλά εκείνο τον καιρό, και για κάποιο διάστημα αργότερα, ο πόλεμος αυτός ήταν απλά λεκτικός. Οι διάφοροι μεταρρυθμιστές, που τότε επιτιμούσαν τη νεαρή Δημοκρατία, ικανοποιούνταν με άγρια λεκτικά ξεσπάσματα που κατάγγελλαν τα κοινωνικά και οικονομικά δεινά της εποχής.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1830, μετανάστες – στο μεγαλύτερο ποσοστό τους Γερμανοί, Ιρλανδοί και Ολλανδοί– άρχισαν να καταφθάνουν στη Γη της Επαγγελίας σε σημαντικούς αριθμούς και έκτοτε τα γεγονότα εργασιακής βίας ήταν συχνά.

Κατά το δεύτερο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα συχνά λάμβαναν χώρα «εξεγέρσεις», όπως τις αποκαλούσε ο Τύπος, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αυθόρμητες, ανοργάνωτες και χωρίς ηγεσία απεργίες, για μεγαλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας γι’ αυτούς τους δύστυχους ξένους εργάτες που οδηγούνταν στην απόγνωση. Η εθνοφυλακή συχνά καλείτο για να καταστείλει αυτά τα ξεσπάσματα. Άνθρωποι σκοτώνονταν και περιουσιακά στοιχεία καταστρέφονταν ή υφίσταντο ζημιές.
Ανάμεσα σε αυτούς τους μετανάστες εργάτες, έφτασαν στις ΗΠΑ οι σοσιαλιστικές ιδέες και αναπτύχθηκε ένα ιδιαίτερα ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα που έθεσε τις βάσεις για το 8ωρο.

Continue reading “Σικάγο, Μάης 1886 | Η κορύφωση της ταξικής σύγκρουσης στην Αμερική του 19ου αιώνα” →

Εδώ και περισσότερες από δύο εβδομάδες χιλιάδες άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους των Τιράνων αλλά και άλλων αλβανικών πόλεων για να διαδηλώσουν ενάντια στην ακρίβεια. Κάποιες από τις συγκεντρώσεις έλαβαν ιδιαίτερα μαζικά χαρακτηριστικά ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συνάντησαν την βίαιη καταστολή των μπάτσων που προχώρησαν σε συλλήψεις διαδηλωτών.
Το ξέσπασμα αυτό όμως δεν προέκυψε εν μια νυκτί.
Η κατακόρυφη άνοδος των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης συναντήθηκε διαλεκτικά με την προεργασία και την “δουλειά μυρμηγκιού” που έκαναν τα μέλη της συλλογικότητας Organizata Politike τους προηγούμενους μήνες, αλλά και με τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων που δημιούργησαν μία, μετά από πολλά χρόνια, κινηματική αναφορά στην αλβανική κοινωνία.

Continue reading “Ο λαός της Αλβανίας στους δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση, την ακρίβεια και τους καπιταλιστές” →

Μέσα σε ένα περιβάλλον ακραίας φτώχειας και κοινωνικής λεηλασίας, μέσα σε μια ασφυκτική συνθήκη όπου μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο να καλύψει τις βασικές του ανάγκες και να ζήσει κάτω από στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες, μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης (υγειονομικής, οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής) και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των καπιταλιστικών αντιθέσεων καλούμαστε να οργανώσουμε τη δράση μας. Να οργανώσουμε τη δράση μας, όχι αποκομμένοι από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά ως κομμάτι της. Ως κομμάτι των εργατών που βιώνουν την εργασιακή βαρβαρότητα στο πετσί τους, που βιώνουν την υπερκμετάλλευση να τους συνθλίβει, που ψάχνουν αγωνιωδώς μεροκάματο, που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς, που βρέθηκαν άνεργοι γιατί ζήτησαν τα αυτονόητα. Ως εργάτες που βλέπουν τη μία κατάκτηση μετά την άλλη να χτυπιέται από κυβερνητικά νομοσχέδια, που βλέπουν τον μισθό τους να μειώνεται, που βλέπουν τα δικαιώματα τους να χτυπιούνται το ένα μετά το άλλο. Ως άνεργοι που τους κόβουν το ρεύμα γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τον λογαριασμό, ως άστεγοι που τους πήραν το σπίτι γιατί χρωστούσαν, ως άνθρωποι που αδυνατούν να πληρώσουν το σούπερ μάρκετ για να ζήσουν. Ως εργάτες που δεν μπορούν να πάνε για δουλειά γιατί τσακίστηκαν από ένα εργατικό «ατύχημα» και δούλευαν μαύρα και ανασφάλιστα. Ως εργάτες που θέλουν να σηκώσουν κεφάλι απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, που θέλουν να ανασάνουν μέσα στην ασφυξία που τους προκαλεί η επίθεση του συστήματος αλλά πέφτουν διαρκώς σε τοίχο.

Continue reading “Να βάλουμε τον ταξικό παράγοντα στο προσκήνιο” →

Ζούμε σε μία περίοδο οξυμένης οικονομικής, κοινωνικής και υγειονομικής κρίσης, όπου η διαρκής εγκληματική, κρατική διαχείριση της πανδημίας συνεχίζει να συσσωρεύει νεκρούς στα κρεβάτια των νοσοκομείων. Παράλληλα, μετά από τόσους μήνες που η κοινωνική βάση βιώνει ένα όργιο απαγορεύσεων και καταστολής, σήμερα η πορεία της πανδημίας θάβεται με στόχο την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς στα πλαίσια του κρατικού καπιταλιστικού συστήματος, ενώ οι καταπιεσμένοι επωμίζονται ολοένα και πιο πολύ τις τραγικές συνέπειες όλης της προηγούμενης περιόδου, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ετούτη την βαθιά οικονομική κρίση που έχει επέλθει μετά από την μεγάλη έξαρση της πανδημίας έρχεται να ενισχύσει τον τελευταίο μήνα το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, με ισχυρές ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά, με την ακρίβεια σε ρεύμα, πετρέλαιο και τρόφιμα να οδηγεί στην πείνα και την ανέχεια όλους τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης. Μα όλα αυτά αποτελούν τροφή στα χέρια των φασιστών που προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι ξανά.

Continue reading “ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΡΕΜΑΛΕΣ” →

Όταν το 2013 οι αστικοί κύκλοι προετοίμαζαν τα πρώτα βήματα για την προώθηση της καύσης σκουπιδιών, λίγοι ίσως φαντάζονταν πως κυοφορούνταν μια μεγάλη κοινωνική σύγκρουση στην πόλη του Βόλου. Το πεδίο εξάλλου είχε επιλεχθεί σχολαστικά για να μην εκδηλωθούν «κοινωνικές παρενέργειες». Μια εταιρία με ιστορία στην κοινωνική ενσωμάτωση (ΑΓΕΤ). Ένας επιχειρηματικός όμιλος που δε διστάζει πουθενά, ακόμα και στη χρηματοδότηση πολεμικών επιχειρήσεων (Lafarge στη Συρία). Ένα επιχειρησιακό σωματείο «κοινωνικός εταίρος». Δήμαρχοι και περιφερειάρχες (Μπέος και Αγοραστός) manager επιχειρηματικών project. Το ΕΣΠΑ για πλούσια χρηματοδότηση και μια κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ύπνωσης των λαϊκών διεκδικήσεων που θα κλιμακώσει γοργά το όλο εγχείρημα.
Το εν λόγω εγχείρημα είχε βέβαια την ανάλογη ιδεολογική προετοιμασία. Προσέλκυση στρατηγικών επενδύσεων, «φιλοπεριβαλλοντική» λύση για τη διαχείριση των σκουπιδιών, εξοικονόμηση ενέργειας. Ο όλος σχεδιασμός εξάλλου λάμβανε χώρα σε μία περίοδο που «φούντωνε» ο ενεργειακός πόλεμος σε όλα τα επίπεδα και οι «εναλλακτικές πηγές ενέργειας» και τα «εναλλακτικά καύσιμα» είχαν την τιμητική τους. Η κρίση του καπιταλισμού και η ανάγκη ξεδιπλώματος νέων πεδίων κερδοφορίας ήταν και είναι τελικά η κινητήριος δύναμη για τη γενίκευση ενός πολέμου ενάντια στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

Continue reading “Μια μικρή αφήγηση για μια ιστορία που δεν τελείωσε ακόμα.Η καύση σκουπιδιών και το κίνημα για μια ανάσα ελευθερίας.” →

Στις 7 Απρίλη του 1937, ο Ιταλός αναρχικός συνδικαλιστής Αντόνιο Τσιέρι, έπεφτε από τα φασιστικά πυρά στη μάχη της Χουέσκα, στην Ισπανία.
Ο θρήνος για τον χαμό του ξεπερνάει τα ισπανικά όρια και φτάνει μέχρι τη «δεύτερη πατρίδα» του, τη φτωχογειτονιά της Πάρμας, το Ολτρετορέντε. Ένας ηλικιωμένος Αρντίτο ντε Πόπολο αφηγείται: «“Σκότωσαν τον Τονίνο!” Η φωνή σκόρπισε στο μέτωπο και στα μετόπισθεν, έφτασε μέχρι την Βαρκελώνη, και μετά από κάποιο καιρό και εδώ, σ’ εμάς, στον κόσμο του Ολτρετορέντε, τον εξαναγκασμένο να σιωπά αλλά ανυπότακτο. Άντρες και γυναίκες σκληραγωγημένοι από τα βάσανα, από τους αμέτρητους πόνους και απογοητεύσεις, ξεσπούσαν σε κλάματα σα μικρά παιδιά ακούγοντας την είδηση. Είχε πεθάνει ο Τονίνο, “ο κόκκινος”, “ο κομαντάντε” του Ναβίλιο, εκεί που κανένας δεν τον θεωρούσε “ξενομερίτη”, εκεί που πολλοί τον κλάψαν σαν αίμα από το αίμα τους, σαν αλησμόνητο αδερφό».

Continue reading “Αντόνιο Τσίερι, μια ζωή και ένας θάνατος για τον αντιφασισμό και την αναρχία” →

Στην καρδιά του χειμώνα και εν μέσω της βαριάς κακοκαιρίας «Ελπίς», στις γυναικείες Φυλακές του Ελαιώνα Θηβών κόβεται η θέρμανση. Συγκεκριμένα, οι ίδιες καταγγέλουν ότι από την Τρίτη 25/1 το απόγευμα τα κελιά των φυλακισμένων παραμένουν χωρίς θέρμανση. –
Οι φυλακές της Θήβας εξακολουθούν να αδιαφορούν για τις κρατούμενες δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσής τους, οι οποίες εν μέσω πανδημίας και συνωστισμού στις φυλακές είναι θανατηφόρες.
Δεν ξεχνάμε την κρατική δολοφονία της κρατούμενης Αζιζέλ Ντενίρογλου τον Απρίλιο του 2020, η οποία πέθανε στο θάλαμό της, αβοήθητη, ενώ αντιμετώπιζε καρδιολογικά προβλήματα και είχε συμπτώματα κορονοϊού. Ο θάνατος της οδήγησε στην εξέγερση των συγκρατουμένων της. Η απάντηση που λάβανε οι κρατούμενες που εξεγέρθηκαν ήταν η καταστολή, η ωμή βία. Τα ΜΑΤ κατέστρεψαν αντικείμενα στη φυλακή, κυνήγησαν και χτύπησαν γυναίκες.
Απέναντι στην βαρβαρότητα του εγκλεισμού, απέναντι στην κρατική διαχείριση της πανδημίας και των καιρικών συνθηκών, απέναντι στο συνεχιζόμενο κρατικό έγκλημα που διεξάγεται μέσα στις φυλακές οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό των κρατουμένων.

Μαρία Μ.