Συνέντευξη με τον Κυριάκο Βλαχόπουλο, μέλος του παγκόσμιου στόλου αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla και μέλος του πληρώματος του πλοίου «Παύλος Φύσσας»
- Τι ήταν ο παγκόσμιος στόλος αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla; Μέσα σε ποια συγκυρία πραγματοποιήθηκε και σε τι στόχευε;
Αποτελεί τη συνένωση τριών πρωτοβουλιών: του GlobalmarchtoGaza που επιχείρησεστις αρχές του φετινού καλοκαιριού, από την Αίγυπτο να προσεγγίσει τα νότια σύνορα της Γάζας στη Ράφα, σπάζοντας το χερσαίο αποκλεισμό και πιέζοντας την ανθρωπιστική βοήθεια να μπεί μέσα στην Παλαιστίνη, του κονβόιSumud από τις χώρες του Μαγκρέπ και του FreedomCoalition με ναυτικές αποστολές εδώ και πολλά χρόνια. Αυτές οι τρεις πρωτοβουλίεςσυγκρότησαν την αποστολή με όνομα Global Sumud Flotilla.
Η συνένωση αυτή, αποδεικνύει το πως ομάδες με χρόνια εμπειρία σε διεθνείς αποστολές στην Παλαιστίνη και νεότερες πρωτοβουλίες από κοινού κατάφεραν να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη αποστολή σε αριθμό καραβιών που έγινε ποτέ έως τώρα. Αποδεικνύει πως η διεθνιστική αλληλεγγύη, η ενεργή δράση είναι καθήκον των λαών απέναντι στη συνεχιζόμενη γενοκτονία και την εξαναγκαζόμενη λιμοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Είναι το όπλο των λαών για να “πολεμήσουν” τον πόλεμο των σιωνιστών. Ο στόλος αυτός λοιπόν στόχευε αφενός, στη συμβολική μεν αλλά έμπρακτη βοήθεια του Παλαιστινιακού λαού μεταφέροντας τρόφιμα και φάρμακα, με πρόθεση εμείς οι ίδιοι να τα παραδώσουμε και αφετέρου στην πολιτική και επικοινωνιακή πίεση τόσο στο κράτος του Ισραήλ όσο και στις κυβερνήσεις της Δύσης.
- Γιατί «Παύλος Φύσσας»; Πώς πήρες την απόφαση να συμμετάσχεις στο στόλο;
Αν ζούσε ο Παύλος είμαι σίγουρος ότι θα ήταν πάνω σε ένα από τα καράβια. Θα ήταν πολύ περήφανος με την αποστολή αυτή. Η στάση του ήταν πάντα με τους φτωχούς, τους αδύναμους. Η ανάγκη του να βοηθάει τα δύσκολα χρόνια της κρίσης απόρους και άστεγους, δεν εκκινούσε από ένα φιλανθρωπικό συναίσθημα αλλά από τη πυρηνική του αντίληψη, ότι όλοι πρέπει να είναι ίσοι, να μην πεινάει κανείς. Να μην βιώνει κανένας την αδικία.Όλοι και όλες δέχτηκαν να ονομάσουμε το πλοίο «Παύλος Φύσσας». Η πλειονότητα ανήκουμε σε αυτή τη γενιά που καταλάβαμε πλήρως τι σήμαινε η “θυσία” του Παύλου για το αντιφασιστικό κίνημα. Για να μην υπάρξει κανένας άλλος νεκρός από χέρι φασίστα. Καταλάβαμε ότι τα 4 λεπτά που άντεξε όρθιος ήταν θέση μάχης -και ζωής παράλληλα για εμάς. Σε αυτή την αποστολή τον θέλαμε μαζί μας. Να μας οδηγήσει όσο πιο κοντά γινόταν στη Γάζα.
Η συμμετοχή μου στην αποστολή δεν ήταν σίγουρη. Κανένας και καμία δεν είχε εξασφαλισμένη θέση. Παρόλο που ήμουν από τους πρώτους της οργανωτικής ομάδας αυτής της αποστολής, μέχρι τελευταία στιγμή μας ενδιέφερε η επιτυχία, το ξεκίνημα της αποστολής και όχι τόσο η προσωπική μας θέση σε αυτήν. Όσο πλησίαζε ο καιρός αντιλαμβανόμουν την ιστορικότητα μιας τέτοιας επιχείρησης. Το ποσό σημαντική είναι και κυρίως ότι η πολιτική που παρήγαγε ήταν στη σωστή κατεύθυνση.
3. Αργά το βράδυ της 1ης Οκτώβρη και σε απόσταση περίπου 70 ναυτικών μιλίων από τη Γάζα, ο στόλος δέχεται επίθεση σε διεθνή ύδατα από τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Τι ακολούθησε της επίθεσης; Εσύ, όπως και άλλα μέλη της αποστολής προχωρήσατε σε απεργία πείνας.
Είναι Τετάρτη 1 Οκτώβρη. Με το που έπεσε ο ήλιος γύρω στις 19.30, επιχειρούν 30+ σκάφη του ισραηλινού ναυτικού εναντίον του στόλου. Αυτό που ακολουθεί την παράνομη επιχείρηση, του IDF και της ομάδας Sahayet 13 υπό τη διοίκηση του αρχιναύαρχου -commander in chief of israelinavy- DavidsaarSalama σύμφωνα με ισραηλινά ειδησεογραφικά, σε διεθνη ύδατα είναι πράξη πειρατείας στην κυριολεξία. Από την άλλη αποτελεί και το πιο ωραίο βράδυ στη ζωή πολλών από εμάς. Στο σύνολο 72 σκάφη (GSF και ισραηλινό ναυτικό) για 12 ώρες “ναυμαχούν” στα ανοιχτά της Μεσογείου. Προσπαθούμε με ελιγμούς να αποφύγουμε τα πολεμικά πλοία με στόχο να φτάσουμε ένα μίλι τη φορά πιο κοντά στη Γάζα. Μια συλλογική δυναμική εκείνο το βράδυ, δηλώνει πως δεν παραδίδεται και προχώρα ενάντια στις εξαγγελίες να σταματήσουμε. Μετά από πολλές ώρες το πάνοπλο ναυτικό κάνει ρεσάλτο στα πλοία και παίρνει τον έλεγχο.Οδηγούμαστε στο λιμάνι της πόλης Ασντότ και από εκεί στη φυλακή kzetiot στην έρημο Νεγκέφ στο νότιο Ισραήλ. Είχαμε σωστά αποφασίσει πως θα ξεκινήσουμε απεργία πείνας από τη στιγμή της παράνομης απαγωγής μας, με αίτημα την άμεση απελευθέρωση μας από τις κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ. Πάντα με οδηγό την αλληλεγγύη μας στον αδούλωτο παλαιστινιακό λαό. Μια ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης σε αυτούς που εξαναγκάζονται σε λιμοκτονία.
- Τελικά, ο στόχος της αποστολής επετεύχθη; Τι αφήνει πίσω της μια τέτοια προσπάθεια; Τέλος, η συνέντευξη αυτή πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη στιγμή για τον λαό της Παλαιστίνης και τις δυνάμεις της Αντίστασης, έχοντας υπογραφεί εκεχειρία.Μια πρώτη εκτίμηση για το τι σημαίνει αυτό και ποια τα καθήκοντα μας από εδώ και πέρα;
Ο στόχος της αποστολής ναι επετεύχθη! Παρόλο που δεν καταφέραμε να σπάσουμε το παράνομο θαλάσσιο ναυτικό αποκλεισμό της λωρίδας της Γάζας και να παραδώσουμε τη συμβολική ανθρωπιστική βοήθεια που φέραμε μαζί. Η διεθνής αποστολή του στόλου κατάφερε επικοινωνιακά και πολιτικά με το λόγο και τη δράση της να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο, ακόμα και εκατομμύριο στις διαδηλώσεις της Ιταλίας (βλ. γενική απεργία στις 2 Οκτώβρη). Η Παλαιστίνη το κατάφερε πρωτίστως. Το GlobalSumudFlotilla βοήθησε με υλικούς όρους -μαζικές απεργίες- στις δυτικές κοινωνίες και κοινωνικούς αυτοματισμούς που ενεργοποιήθηκαν -δράσεις αλληλεγγύης & διαμαρτυρίες- να πιέσει τις κυβερνήσεις αναδεικνύοντας τη συνεργασία τους και σε άλλες περιπτώσεις σαμποτάροντας το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.Αφήνει πίσω της επίσης μια πολιτική παρακαταθήκη, η οποία αν αξιοποιηθεί σωστά -δηλαδή ανταποκρινόμενη στο διεθνιστικό καθήκον με συνέπεια και σχέδιο- μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την ανασυγκρότηση ενός σοβαρού αντιπολεμικού κινήματος.
Ειδικά, αυτή τη χρονική στιγμή με μια εύθραυστη εκεχειρία να κρίνει την πρώτη φάση μιας συμφωνίας για την κατάπαυση του πυρός. Κανένας εφησυχασμός δε χωράει, ούτε το φιλοπαλαιστινιακό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να σταματήσει να αγωνίζεται ενάντια στην ελληνική αστική τάξη και τη στρατηγική στρατιωτική-οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ. Στο τέλος της ημέρας να θυμόμαστε πίσω από ξύλινες εκφράσεις και ιδεολογικές διατυπώσεις, ότι το μεγάλο και σπουδαίο της Παλαιστινιακής αντίστασης, είναι ότι η ίδια μας μαθαίνει να είμαστε εμείς πρώτα ελεύθεροι. Αυτή απελευθερώνει εμάς και όχι εμείς αυτήν.Έτσι λοιπόν όλη αυτή η προσπάθεια, όλες οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και ακτιβισμού, οι συνεπείς κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες δημιουργούν ριζοσπαστικές και επαναστατικές αφετηρίες. Η υλική και κοινωνική σύγκρουση ανοίγει το δρόμο. Τη δεκαετία του 60’ –τα τελευταία χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ και πιο συγκεκριμένα το 1964- οι Αμερικανοί αξιωματούχοι αναθέτουν στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Κωνσταντίνου Δοξιάδη που βρισκόταν στο ζενίθ του εκείνη την εποχή, να σχεδιάσει τη χωρική και πολεοδομική αναδιάταξη της πόλης του Σαϊγκόν στο νότιο Βιετνάμ. Στόχος τους ήταν μια νέα οχυρωμένη πόλη αποτρέποντας την επιρροή των κομμουνιστών ανταρτών Βιετκόνγκ στους αγροτικούς πληθυσμούς. Μια στρατηγική των Αμερικανών ιμπεριαλιστών να εφαρμόσουν τα πολιτικά τους σχέδια την επαύριο της νίκης τους. Το σχέδιο απέτυχε και εγκαταλείφθηκε χάνοντας τον πόλεμο λίγα χρόνια αργότερα. Τώρα προσφέρεται η Γάζα για τη νέα Ριβιέρα στα όνειρα των ισραηλινών σιωνιστών και των Αμερικανών του realestate. Στα χώματα της ιερής Παλαιστίνης, πολυτελή ξενοδοχεία και καζίνο με τον Τραμπ να σχεδιάζει εκ νέου πάνω σε μακέτα τη νέα Γάζα. Θα αποτύχει και αυτό!Παραθέτοντας αυτά τα δύο παραδείγματα το ερώτημα που τίθεται είναι εμείς τί κάνουμε; Δειλάδειλά αλλά στοχευμένα θα απαντούσα, ότι μια νέα αποστολή με σοβαρές πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις, οφείλει να σκεφτεί και να σχεδιάσει τη συμβολή της στην ανοικοδόμηση. Ένα μεγάλο και δύσκολο -σχεδόν ακατόρθωτο πλάνο- το οποίο αξίζει τη προσπάθεια. Να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι, μέχρι και το χτίσιμο ενός σχολείου σε μια καταστραμμένη γη. Εκεί που στα ερείπια ενός βομβαρδισμένου σπιτιού γράφει σε σύνθημα στα αραβικά: “θα επιστρέψουμε και θα τα χτίσουμε όλα από την αρχή”.
Δυσήνιος Ίππος 