Δεν χάνει ευκαιρία να το επαναλαμβάνει ο Πιερρακάκης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.«Δεν αποτελεί σύνθημα, αλλά δέσμευση». Το έλεγε με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς, επίμονα συνέχισε με αφορμή την πρωτοχρονιά. Ας δούμε κάποιες πτυχές του νοήματος που δίνει το κράτος, πλέον με τακτικές blitzkrieg, συνεχίζοντας με ρυθμό πολυβόλουτις επιθετικά ταξικές αναδιαρθρώσεις σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Κύρωση σύμβασης για τη λειτουργία 22 Ωνασείωνσε “ευάλωτες” περιοχές, κατάργησής τους, δηλαδή, ως δημόσιων σχολείων της γειτονιάς και εκχώρηση της διοίκησής τους στο Ίδρυμα“Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης”. Μετατρέποντάς τα, έτσι, σε “νησίδες αριστείας”για λίγους και εκλεκτούς.Καθώς, η εισαγωγή θα γίνεται με εξετάσεις,αντίστοιχες με αυτές που εφαρμόζονται για την εισαγωγή στα Πρότυπα, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, αλλάζουν, ώστε να ακολουθούν το μοντέλο των Πανελλαδικών, με ενιαία πλατφόρμα αιτήσεων, κεντρική επιτροπή εξετάσεων και λιγότερες ερωτήσεις διαβαθμισμένης δυσκολίας.Επιπλέον,εφαρμόζεται ένα ειδικό αυστηρό καθεστώς φοίτησης,ώστε να εξασφαλίζεται η απομάκρυνση των ανεπιθύμητων, πουμπορεί να τα “κατάφεραν” να περάσουν, αλλά δεν θα μπορούν στη συνέχεια να “ανταποκριθούν”.Με κριτήριο την κοινωνική – ταξική τους προέλευση, ή και την ταξική τους συνείδηση.Καθιστώντας τα, έτσι, σχολεία απρόσιτα για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών, που θα πρέπει να αποδεχτούν να στοιβαχτούν σαν σαρδέλεςστα ασφυκτικά γεμάτα με πολυπληθή τμήματα -μετά κιόλας τις μαζικές συγχωνεύσεις και καταργήσεις στην αρχή της χρονιάς- “κοντινά”. Οι εκπαιδευτικοί χάνουν τις οργανικές τους θέσεις (800 περίπου στα 22 Ωνάσεια). Όσοι τυχόν παραμείνουν, για 2 χρόνια θα πρέπει να αποδεχτούννα είναι μόνιμα με σκυμμένο το κεφάλι κάτω από ένα σκληρό καθεστώς αξιολόγησης – “επιμόρφωσης”- πειθάρχησης. Στη συνέχεια, θα γίνεται εκτίμηση του βαθμούσυμμόρφωσής τους,αν έχουν, με άλλα λόγια, μετατραπεί σε πειθήνια γρανάζια της κρατικής μηχανής, προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Με στόχο, τελικά, οι “καλές αυτές πρακτικές”, των σχολείων πολλών ταχυτήτων, των διακρίσεων και του αποκλεισμού, της εξαΰλωσης στοιχειωδών εργασιακών κεκτημένων και της λειτουργίας με άγρια ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να “διαχυθούν” σε όλα τα δημόσια σχολεία.
Βιομηχανία διώξεων, που έχει οδηγήσει σε περισσότερες από 2000 παραπομπές σε πειθαρχικά, για συμμετοχή στην απεργία-αποχή ενάντιαστην αξιολόγηση, για συνδικαλιστική ή πολιτική δράση,ακόμα και για απλή διατύπωση άποψης, αλλά και με άλλες πιθανές ή απίθανες αφορμές.Ο τηλεφωνικός (ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαθήματος) ή προφορικός εκβιασμός, οιχουντικής κοπής απειλές, η στοχοποίησημέσωδηλώσεων στελεχών και αντίστοιχων δημοσιευμάτων είναι στην ημερήσια διάταξη. Ολόκληρος ο διοικητικός μηχανισμός έχει επιστρατευθείπροκειμένου να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα του κλάδου, με στόχο την φίμωση και τον απόλυτο έλεγχό του.Η συμμετοχή σε κινητοποίηση θεωρείται “ανάρμοστη συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας”, η δημόσια έκφραση “κακόβουλη κριτική κατά της προϊστάμενης αρχής”, στοιχειώδη δικαιώματα περιστέλλονται, η συμμετοχή σε απεργία γίνεται “πειθαρχικό αδίκημα”, σύμφωνα με “τελεσίγραφα” του υπουργείου, ακόμα και ένα πανό μπορεί ναθεωρείται αποδεικτικό “εγκλήματος”, ένα σύνθημα“φωνασκία” που πρέπει να τιμωρηθεί. Σε ένα από τα πολλά σχετικά κρούσματα, η υφυπουργός Μακρή δηλώνει μέσα στη βουλή, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση σχετικά με τη δίωξη δασκάλας δημοτικού σχολείου: «οι εκπαιδευτικοί πράγματι μπορούν να μιλούν αλλά πρέπει να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων»! Το “αδίκημά”της δασκάλας ήτανότι “τόλμησε” δημόσια να υπερασπιστεί το αυτονόητο δικαίωμα μαθητή να μπορεί απρόσκοπτα να πηγαίνει στο σχολείο του με τη ζωτικής σημασίας βοήθεια σχολικού νοσηλευτή και είχε το “θράσος” να αναφερθεί στις τραυματικές συνέπειες της μακρόχρονης απουσίας του. Την κατάσταση συνοψίζει το ομολογουμένως εύστοχο σύντομο σχόλιο συναδέλφου της. «Για τον πάτο της εργατικής τάξης η κύρια φάση είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης ή φυλακή, για το μεγάλο κομμάτι σκληρός καπιταλισμός και μηδέν δικαιώματα, για τα πάνω στρώματα ή μετατρέπεσαι σε φοβισμένο, πειθαρχημένο υπαλληλάκο, χωρίς ελευθερία λόγου 24/7 ή σε σέρνουν στα δικαστήρια.Η κοινωνία θυμίζει ολοένα και περισσότερο στρατόπεδο, με πρώτο χώρο εκπαίδευσης των “νεοσυλλέκτων” να είναι τα σχολεία. Αχ, τι θυμήθηκα τώρα… ένα βιβλίο που το εξαφάνισαν από το λύκειο και σε ένα μάθημα ξεκίναγε κάπως έτσι: φασισμός είναι η στρατιωτικοποιημένη κοινωνία…».
Έχει γίνει καθεστώς η απόλυτη εργοδοτική αυθαιρεσία, ιδιαίτερα σε βάρος του πιο ευάλωτου τμήματος, των αναπληρωτών. Ενδεικτική η περίπτωση αναπληρώτριας που προσλήφθηκε στις 7 Ιανουαρίου, άλλαξε τόπο κατοικίας για να εργαστεί και μόλις δεκατέσσερις μέρες μετά, στις 21 Ιανουαρίου, ανακοινώθηκε η απόλυσή της, επειδή τελικά… δεν υπήρχε κενό! Άλλο παράδειγμα,οι ασφυκτικές πιέσεις για υποχρεωτικές υπερωρίες προκειμένου να κουκουλωθεί ο μεγάλος αριθμός κενών, που υφίστανται από την αρχή της χρονιάς, εξαιτίας των κουτσουρεμένων προσλήψεων.Εδώ έχουμε κάτιπρωτοφανές, να κριθεί παράνομη και καταχρηστική η κήρυξη στάσεων εργασίας που αποφάσισε πρωτοβάθμιο σωματείο (ΕΛΜΕ Πειραιά) προκειμένου να προστατεύσει τα μέλη του, με βάση όχι μόνο το γνωστόαντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί και έχει οδηγήσει ουσιαστικά στην εξαφάνιση του απεργιακού δικαιώματος, αλλά και με σκεπτικό που αναφέρει μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για… πολιτική απεργία (!) και ότι η κάλυψη των κενών στα σχολεία εκφεύγει των αρμοδιοτήτων του υπουργείου, αποτελεί ζήτημα ευρύτερης δημοσιονομικής πολιτικής!Εδώ, πάει ένα βήμα παραπέρα η λογική των προειλημμένωνκαταδικαστικών αποφάσεων των πρωτοδικείων, που έχουν δημιουργήσει κανονική γραμμή παραγωγής αγωγών – κλήσεων σωματείων και ομοσπονδιώντο πρωί, ώστε να χαρακτηριστούν απεργίες παράνομες μέχρι το μεσημέρι. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να βγαίνει παράνομη στις 23 Οκτώβρη ακόμα και αυτή η 24ωρη απεργία της ΔΟΕ (με τον γνωστό ρόλο, που θααφήσουμε προς το παρόν έξω από την κουβέντα) και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Κατσαρός να επιβεβαιώνει χαλαρά ότι αυτή ήταν η… πολιτική κατεύθυνση!
Τη μέρα εκείνη πάνω από χίλιοι εκπαιδευτικοί και αλληλέγγυοι βρέθηκαν στη μαχητική συγκέντρωση έξω από το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο, κατά τη διάρκεια ακρόασης με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, μετά απόfasttrack, πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση, διαδικασία, μευπογραφή Πιερρακάκη, εκπαιδευτικών που ήδη είχαν παραπεμφθεί με πολύ σοβαρές κατηγορίες. Δεν ήταν αρκετή όμωςη μεθόδευση των πρώτων απολύσεων για συνδικαλιστικούς λόγους στο δημόσιο σχολείο, έπρεπε να κριθεί και αν ήταν… επικίνδυνο να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης. Οι συγκεντρωμένοι παρέμειναν στο πλευρό των διωκόμενων μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία, η αλληλεγγύη απέτρεψε-έως τώρα- την έξοδο σε αργία και ακολούθησεδυναμική πορεία που διέσχισε την πόλη για να συναντήσειστην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος τη μαζική απεργιακή διαδήλωση από τα Προπύλαια. Μετά από 4 μήνες, το κράτος προχώρησε και σε επόμενο βήμα. Μία ημέρα μετά από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας και οργής έξω από τηδιεύθυνση δευτεροβάθμιας του Πειραιά, κατά την ομαδική παραλαβή πειθαρχικών από νεοδιόριστους,την Τρίτη 11 Φλεβάρη, αστυνομικός -χωρίς στολή- μπήκε στις 8:30 το πρωί στο σχολείο της μίας από τουςδιωκόμενους του Οκτώβρη και ζήτησε να τη βγάλουν από την τάξη της προκειμένου να της παραδώσει κλήση σε παραλαβή του -ογκώδους- φακέλουτης δικογραφίας και εξέταση ανωμοτί “για ενδεχόμενη παράβαση” του Ποινικού Κώδικα. Πρόκειται για την πρώτη φορά που επιχειρείται να παραπεμφθεί και ποινικά ο αγώνας του κλάδου ενάντια στην αξιολόγηση. Αντίστοιχα περιστατικά έχουμε και αλλού,για παράδειγμα στη Χαλκιδική, όπου αστυνομικός -ένστολος αυτή τη φορά- μπήκε στην τάξη δασκάλας, την ώρα του μαθήματος, για να της παραδώσει κλήση σε πειθαρχικό για συμμετοχή στην απεργία – αποχή, με τα παιδάκια να ρωτούν: «Κυρία; Ποιος έκλεψε και ήρθε η αστυνομία;».
Την ίδια στιγμή που οι στοχευμένες αλλαγές στα Πειθαρχικά Συμβούλια έρχονταιακριβώς για να ενισχύσουν αποτελεσματικό τον ρόλο τους ως γρανάζι του μπαράζ διώξεων, το κατασταλτικό νομικό οπλοστάσιο -με χαρακτηριστικές τις πρόσφατες αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα περί “διατάραξης της λειτουργίας των σχολικών μονάδων”- αξιοποιείται σε κάθε ευκαιρία,και όχι μόνο ως απειλή που αιωρείται. Ένα ολόκληρο σύστημα που προωθείτη διάλυση τουδημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, συγκαλύπτειτους ενόχουςεγκλημάτων, κάνει πλάτες βγάζοντας “λάδι”, μέσω επιβολής ιδιότυπης ομερτά,στελέχη για τα οποία εκκρεμούν βαριές καταγγελίες -καθώς του “κάνουν τη δουλειά”-, έχειεξαπολύσει πραγματικό πογκρόμ,μέσω πειθαρχικών και ποινικών μηχανισμών,που σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργούν άψογα και σε αγαστή συνεργασία, απέναντι σε όλους όσοι ορθώνουν το ανάστημά τους, διαμαρτύρονται, διεκδικούν, δεν σκύβουν το κεφάλι.Εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς.
Ο κατάλογος φαντάζει ατελείωτος. Εξετάσεις PISA,έρευνα TALIS+, ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων (ή καλύτερα θυμάτων, όπως εύστοχα αποκαλείται). Προωθείται ταχύτητα ένα μοντέλο διευθυντή με υπερεξουσίες, που ορίζει υποδιευθυντές, επιλέγει ποιους θα αξιολογεί κατά προτεραιότητα, μπαινοβγαίνει στις τάξεις, καταρτίζει το πρόγραμμα, καταργώντας κάθε ρόλο του συλλόγου διδασκόντων.Ετοιμάζεται η καθιέρωση του Διεθνούς Απολυτηρίου (International Baccalaureate), σκληρών εξεταστικών φραγμών, που αναμένεται να εφαρμοστεί από τον Σεπτέμβριο του 2026. Προβλέπονται διαφορετικά αναλυτικά προγράμματα και συνακόλουθα μαθητές δύο ταχυτήτων. Αυτοί που θα εισάγονται χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια και αυτοί -η πλειοψηφία- που θα δίνουν πανελλαδικές. Ιδρύονται Ακαδημίες Επαγγελματικής Κατάρτισης, που θα λειτουργούν σε συνεργασία με επιχειρήσεις ή επιμελητήρια, με καθεστώς ΣΔΙΤ, με το δημόσιο δηλαδή να πληρώνει και τους ιδιώτες να επωφελούνται, διαμορφώνοντας τα προγράμματα σπουδών, απασχολώντας τους καταρτιζόμενους για -αμειβόμενη από το κράτος- πρακτική άσκηση ή μαθητεία, πλάθονταςφτηνό, αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Στα πολυδύναμα campus Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης που ετοιμάζονται,το μεγάλο “αφεντικό”, ο “μάνατζερ”, θα ακούει στο όνομα εκτελεστικός διευθυντής ή πρόεδρος, με τις θέσεις αυτές να μπορούν να διεκδικούν και ιδιώτες. Και μέσα σε όλα αυτά, οι εργαζόμενοι αντιμέτωποι με άγριες πολιτικές λιτότητας.Μισθοί πείνας, φορομπηξία, ασήκωτο κόστος διαβίωσης, αδυναμία εύρεσης κατοικίας με ενοίκια που έχουν βγάλει… φτερά, χρέη, εξώσεις,πλειστηριασμοί, σε αναμονή νέων δεινών που αναμένεται να επιφέρει η “οικονομία πολέμου”.Ας κλείσουμε εδώ με μια ματιά στην εκτρωματική “ΚΥΑ υπ’ αριθμ. 54427/2024”σχετικά με το επίδομα ανεργίας. Οι προωθούμενες αλλαγές προβλέπουν δραματική αύξηση του αριθμού των απαιτούμενων ενσήμων από τα 125 τους τελευταίους 14 μήνες στα 175 (χωρίς να προσμετρώνται τα ένσημα των τελευταίων δύο μηνών) πριν τη λήξη της σύμβασης εργασίας ή την απόλυση. Κάτι που, μέσα σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον, οδηγεί στον αποκλεισμόχιλιάδων αναπληρωτών, στη λογική της “ανταποδοτικότητας” και της “ατομικής ευθύνης”!
Η κατεύθυνση των κεντρικών επιλογών κράτους και κεφαλαίου είναι ξεκάθαρη. Γκρέμισμα κατακτήσεων δεκαετιών, απογείωση των ταξικών φραγμών σε μιαανταγωνιστική πολυτυπία σχολείων, αξιοποίηση της εισβολής ιδιωτών, κατηγοριοποίηση μαθητών και εκπαιδευτικών, εργαζόμενοι“άβουλοι και μοιραίοι”, “yesmen”κρατικοί υπάλληλοι, σιγή νεκροταφείου. Απέναντι σεαυτή τη δυστοπία, που “δια ροπάλου” επιχειρείται να επιβληθεί, και το ερώτημα παραμένει σαφές. Με ποιους τρόπους μπορούμε άραγε να οικοδομήσουμε έναμέτωπο σύγκρουσης και ανατροπής, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας γερά και ανυποχώρητα, να δώσουμε μια τέτοια κατεύθυνση στους αγώνες μας ώστε να βγάλουμετα “”, να παλέψουμε για μια δική μας ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ;
Δυσήνιος Ίππος 