«Το να μιλάς για ειρήνη σε τέτοιες συνθήκες είναι απλά ένας ακόμη τρόπος να βγάλεις την ουρά σου έξω από την υπόθεση, με καθαρά χέρια και βρώμικη συνείδηση»
Αλφρέντο Μπονάννο, Palestine mon amour1
Η 7η Οκτώβρη 2023, εκτός από την δίκαιη απάντηση της παλαιστινιακής αντίστασης στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, για κάποιους αποτέλεσε και αφορμή να διαχύσουν το «φίλο»-σιωνιστικό τους δηλητήριο. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς ανήκουν στην απέναντι μεριά του οδοφράγματος και είναι οι υπηρέτες της αστικής τάξης, του κεφαλαίου και του κράτους.
Κάποιοι απ’ αυτούς όμως, αυτοαποκαλούνται και αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αριστεροί και ανήκουν στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα. Αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που ευθέως παίρνουν το μέρος του κράτους του Ισραήλ και του δικαιώματος του στην αυτοάμυνα· και σε αυτούς που μιλούν για οργάνωση των δύο λαών εναντία στον κοινό εχθρό, τα κράτη, και ασκούν κριτική στις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης ως φονταμενταλιστικές, εξουσιαστικές και αντισημιτικές.
Όσον αφορά τη πρώτη περίπτωση πρόκειται για απόψεις που έχουν εισαχθεί από ομάδες της «αυτονομίας» που έχει επιρροές από το anti-deutch ρεύμα του αντίστοιχου αυτονόμου χώρου στη Γερμανία. Στη δεύτερη, συναντάμε τους «ούτε – ούτε» που πιστεύουν πως μια προλεταριακή εξέγερση στις συνθήκες που ξεδιπλώνεται είναι ικανή να ανατρέψει τις εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές αντιθέσεις κλπ. Μια πιο μετριοπαθής και κινηματική θέση που συναντάμε σε περιοδικά με αναφορά στον συμβουλιακό κομμουνισμό, την αναρχία και την αντιεξουσία.
Αυτές οι απόψεις δεν έχουν τις ρίζες του μόνο στο εγχώριο κίνημα, αλλά μπορούν να συναντηθούν και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό ανταγωνιστικό κίνημα. Στα πλαίσια του λεγόμενου ανθελληνισμού (κακοχωνεμένη ελληνική εκδοχή του αντιγερμανισμού/ antideutch), του αντιπατρωιτισμού, ταυτίζοντας τον αντισιωνισμό με τον αντισημτισμό, και στο όνομα του αντιρατσισμού κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» απέναντι στα «αντισημιτικά πογκρόμ της Χαμάς», και βαφτίζουν τρομοκρατία την αντίσταση. Κάποιοι από αυτόυς, παλαιότερα, δεν ντράπηκαν να σηκώσουν και ισραηλινή σημαία σε συγκέντρωση για τη Παλαιστίνη2 . Ή να πουν ότι οι οργανώσεις της αντίστασης καταπιέζουν τους προλετάριους εξίσου με το Ισραήλ. Κάποιοι ακόμα γράφουν κατεβατά άρθρα για να καταδικάσουν την εκδίωξη Ισραηλινού υποστηρικτή της γενοκτονίας, που έχει υπηρετήσει σε ειδική μονάδα του IDF από καφενείο στα Εξάρχεια βαφτίζοντας και την ενέργεια αυτή φυσικά ως ρατσισμό και αντισημιτισμό.3 Όλο αυτό βέβαια προκύπτει από το γεγονός ότι δεν έχουν βιώσει κάποια καταπίεση, όπως αυτή της κατοχής, όπως το να ξυπνάνε σε μια χώρα – στρατόπεδο συγκέντρωσης, που τους διαμελίζουν βόμβες, που έποικοι έχουν πάρει τα σπίτια τους, τις ζωές τους, στρατιώτες ελέγχουν κάθε τους βήμα και η καταστολή στοχεύει οποιαδήποτε αντίδραση.
Μόνο ως αντιδραστικές και μικροαστικές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν τέτοιες θέσεις, καθώς δεν αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα των γεγονότων, τον κοινωνικό χαρακτήρα των αγώνων και εστιάζουν στην μικροπολιτική και την εκ του ασφαλούς κριτική. Οι αγώνες όταν είναι πλατιοί και κοινωνικοί δεν δίνονται από την οργάνωση που βρίσκεται στην πρωτοπορία, αλλά από το αγωνιζόμενο υποκείμενο μαζί με τις οργανώσεις ως σύνολο. Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν πραγματοποιείται μόνο από τη Χαμάς αλλά και από ένα ενωμένο πλήθος άλλων οργανώσεων και αγωνιστών, από όλο τον παλαιστινιακό λαό. Πρόκειται για αγώνα με πολύ μεγαλύτερο από εθνικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα. Πρόκειται για αγώνα κοινωνικό και χειραφετητικό, καθώς αποσκοπεί στο να απαλλαγεί ο παλαιστινιακός λαός από την καταπίεση που βιώνει τόσα χρόνια από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να σημειώσουμε πως οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες διαφέρουν χαρακτηριστικά από τον εθνικισμό της αστικής τάξης. Η ETA στην Ισπανία σημείωνε πριν όχι και τόσα πολλά χρόνια, βάσει του ιστορικού χρόνου, πως «η αστική τάξη είναι ο κύριος εχθρός των εθνικών δικαιωμάτων των λαών. Πράγματι, η εθνική καταπίεση εμφανίστηκε σαν προϊόν σταθεροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό συνεπάγεται ότι η λύση του εθνικού ζητήματος θα περάσει αναγκαστικά μέσα από το γκρέμισμα της αστικής εξουσίας. Έτσι, η ταξική πάλη και το εθνικό ζήτημα αποτελούν μια ενότητα: ο απελευθερωτικός αγώνας μας αναπτύσσεται και εγγράφεται με σε μια ταξική επαναστατική προοπτική».4
Δεν μπορεί λοιπόν οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές να μην βλέπουν την προωθητική χροιά που έχει η αντίσταση, να μην θαυμάζουν το θάρρος για αγώνα και την πίστη στην Εξέγερση των Παλαιστίνιων. Δεν μπορούν οι αναρχικοί να απέχουν από τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Ο Μπακούνιν υποστήριζε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους αγώνες για εθνική αυτοδιάθεση. Έτσι, ιστορικά το αναρχικό κίνημα διαθέτει μια παράδοση στην μάχη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, η οποία ξεκινάει από τη δεκαετία του 1860 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από την Κούβα, στην Αίγυπτο, στην Ιρλανδία, στην Μακεδονία, στην Κορέα, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, το αναρχικό κίνημα έχει πληρώσει με αίμα την εναντίωση του στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τον έλεγχο.5
«Οι αναρχικοί δεν μπορεί να είναι ουδέτεροι σε οποιονδήποτε αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είτε πρόκειται για την πάλη εναντία στο χρέος του τρίτου κόσμου, είτε για τον αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης ή την αντίθεση στις αμερικάνικες στρατιωτικές επιθέσεις στη Μέση Ανατολή, δεν είμαστε ουδέτεροι, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε ουδέτεροι. Είμαστε ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αλλά δεν είμαστε εθνικιστές. Αναγνωρίζουμε ότι η ίδια η ρίζα του ιμπεριαλισμού είναι ο καπιταλισμός και ότι η απλή αντικατάσταση των ξένων ελίτ από μια τοπική ελίτ δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα αυτό με οποιονδήποτε τρόπο που να είναι προς το πραγματικό συμφέρον της εργατικής τάξης και της αγροτιάς».
Lucien van der Walt, Για μια ιστορία του αναρχικού αντιιμπεριαλισμού6
Υ.Γ. Επειδή η κριτική στην παλαιστινιακή υπόθεση από μέρος του κινήματος δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, το 2005 στο τελευταίο τεύχος του φανζίν «Κατσαρίδες Πόλης» υπάρχει μια σειρά σκίτσων από τον Λουκά Μ. (fouk), που ασκεί κριτική σε κύκλους του αντιεξουσιαστικού χώρου για τις απαξιωτικές απόψεις που εκφράζονταν γύρω από την παλαιστινιακή αντίσταση. Πρόκειται για μια ιστορία αποτελούμενη από 9 καρέ, που την ονόμασε «Μεταξύ ψυγείου και λωρίδας της Γάζας».7
Λέσχη ενάντια στη λήθη
1. Alfredo M. Bonanno, Εισαγωγή στο Palestine mon amour. Διαθέσιμο στο: https://a-politiko.espivblogs.net/2012/03/10/%ce%bf-%cf%84%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%b1-%ce%b6%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b7%ce%b8%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd/
2. https://www.athens.indymedia.org/post/1550442/
3. https://theshadesmag.wordpress.com/2024/10/18/selas-is-not-the-place-to-be/
4. απόσπασμα από διακήρυξη της Ομάδας «Τσικία» της Οργάνωσης ETA. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Επιχείρηση «Δράκος». Πως και γιατί η ΕΤΑ εκτέλεσε τον πρωθυπουργό Καρέρο Μπλάνκο. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου, 2012.
5.Lucien van der Walt, Για μια ιστορία του αναρχικού αντιιμπεριαλισμού. Εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, 2015.
6. ο.π.
7.https://proletconnect.gr/fouk_lwrida_gazas_katsarides_polhs/
Δυσήνιος Ίππος 