Το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις δυσήνιος τύπος η συλλογή κειμένων “ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ ΜΑΝΤΙΝΙ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ”
Από το εισαγωγικό σημείωμα του Πασκουάλε Αμπατάντζελο για την ελληνική έκδοση:
Αυτό είναι ένα βιβλίο για τ’ αδέλφια Μαντίνι που το θέλησα και το επιμελήθηκα προσωπικά, με σκοπό να γίνει γνωστό στις νέες γενιές ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που αναπτύχθηκε στην Ιταλία των χρόνων του Εβδομήντα και του Ογδόντα. Μια σύγκρουση που εκείνη την περίοδο έθεσε σ’ αμφισβήτηση την πολιτική εξουσία, το μονοπώλιο της βίας και την αστική δικαιοσύνη, μέσα από την ένοπλη πάλη και την προλεταριακή δικαιοσύνη, δίνοντας ζωή σε μια κυριολεκτική επαναστατική απόπειρα που κατέληξε σ’ έναν ταξικό πόλεμο χαμηλής έντασης. Μ’ αυτό το βιβλίο θελήσαμε να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τους νεκρούς των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων [Nuclei Armati Proletari (NAP)]. Επομένως, εκτός από τις διάφορες μαρτυρίες για τα αδέλφια Μαντίνι από την πλευρά ανθρώπων που τους γνώρισαν σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους, μνημονεύονται επίσης και όλοι οι σύντροφοι των ΝΑΡ που έπεσαν μαχόμενοι σ’ εκείνον τον ταξικό πόλεμο. Οι ΝΑΡ αποτέλεσαν έναν σημαντικό νεωτερισμό μέσα στην ένοπλη πάλη, τόσο για την ιδιαιτερότητα του ταξικού σημείου αναφοράς τους, όσο και γιατί έδωσαν φωνή στο νότιο προλεταριάτο και της γης τους κολασμένους. Οι ΝΑΡ εισήλθαν -με τις πρωτοπορίες του νότιου προλεταριάτου και του έγκλειστου και έκνομου προλεταριάτου- μέσα στην επαναστατική διαδικασία που είχε ξεκινήσει από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες [Brigate Rosse (BR)], στις αρχές των χρόνων του Εβδομήντα με τους εργάτες και τους φοιτητές της βόρειας Ιταλίας, επεκτείνοντας επομένως το μέτωπο της ένοπλης πάλης και στο νότο. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε ότι οι ΝΑΡ, των οποίων έχω την τιμή να έχω αποτελέσει κομμάτι, μπορούν να υπερηφανεύονται ένα σημαντικό ρεκόρ: δεν είχαν ποτέ ένα μετανοημένο ή διαχωρισμένο στρατευμένο, πάρα τους πάρα πολλούς θανάτους και τα πάρα πολλά βασανιστήρια που υπέστησαν στις ειδικές φυλακές.
Από την εισαγωγή του βιβλίου:
Αυτό είναι ένα βιβλίο για τον Λούκα και την Άννα Μαρία Μαντίνι, με πολλές φωνές: συνεντεύξεις με διάφορα πρόσωπα που με διάφορες ιδιότητες και σε διαφορετικές περιόδους, γνώρισαν προσωπικά τόσο τον αδελφό όσο και την αδελφή. Οι διάφοροι συντελεστές του μάς διηγήθηκαν, ακόμα και ανέκδοτες, ιστορίες και καταστάσεις, βιωμένες κατά τη διάρκεια μιας ιστορικής περιόδου που ακόμα και σήμερα παραμένει -σε γενικές γραμμές- άγνωστη.
Μαρτυρίες αγώνα, σε ταραγμένα χρόνια ιστορικών αλλαγών, τότε που οι ιδεολογίες αποτελούσαν μια διαρκή προτροπή για νέες ιδέες εξέγερσης. Γεγονότα στα οποία ενεπλάκησαν διάφορα κινήματα σε κάθε γωνιά της γης, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας χώρας, στην περιοχή της Φλωρεντίας: εργαζόμενοι, φοιτητές και φυλακισμένοι συναντήθηκαν και αγωνίστηκαν για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα δικαιότερο οικονομικό – κοινωνικό σύστημα, εναλλακτικό από τον καπιταλισμό, βασισμένο στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στην αλληλεγγύη και την ισότητα, αντί στην ατομική ιδιοκτησία, στο κέρδος και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δυσήνιος Ίππος 