50 χρόνια έχουν περάσει από τη μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου. 50 χρόνια μετά και η εξέγερση συνεχίζει να αποτελεί φάρο για τους αγώνες που διεξάγονται σήμερα. Τους αγώνες που κυοφορούν τις εξεγέρσεις του μέλλοντος για έναν καλύτερο κόσμο.
Το Πολυτεχνείο, παρόλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει από την εξουσία και τα τσιράκια της, αρνείται να περάσει στο παρελθόν. Αρνείται να γίνει μια θολή ανάμνηση, μια ημέρα «γιορτής» απογυμνωμένη από τα εξεγερτικά, αντιφασιστικά, αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της.
Τα νοήματα και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αρνούνται να παραδοθούν στη μοιρολατρία, στον ωχαδερφισμό, στον συμβιβασμό και την παραίτηση. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι ήρθε «το τέλος της ιστορίας» όπως οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου διατείνονται.
Για αυτό και το Πολυτεχνείο κάθε χρόνο συμπυκνώνει τα περιεχόμενα και τα νοήματα των αγώνων που διεξάγονται σήμερα, συγκεράζοντάς τα με αυτά των αγώνων του παρελθόντος. Άλλωστε η ιστορία της αντίστασης στη δικτατορία των συνταγματαρχών, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και των σκληρών αγώνων της μεταπολίτευσης είναι εδώ να μας υπενθυμίζει το αίμα που χύθηκε για την ελευθερία.
Από την ένταση και το βάθος της επιθετικότητας κράτους και κεφαλαίου διαφαίνεται ότι στόχος είναι η «αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος», η ραγδαία ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών, η ακραία λεηλασία της κοινωνικής βάσης και της εργατικής τάξης και η ανατροπή των κατακτήσεων αγώνων αιώνων.
Οι συνθήκες ήττας που επικρατούν εδώ και δεκαετίες στο κίνημα και η αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής, πειστικής προοπτικής απελευθέρωσης σε συνδυασμό με πλήθος άλλων παραγόντων, επιτείνουν την σφοδρότητα της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου.
Από τη λεηλασία της φύσης, την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας γης, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων χώρων, την επίταση των συνθηκών σκλαβιάς στους χώρους εργασίας, τα δεκάδες θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα», την ολοένα και μεγαλύτερη ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση και την εξαθλίωση, την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, την περιστολή ελευθεριών και δικαιωμάτων μέχρι τα δεκάδες κρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα όπως αυτό στα Τέμπη και την Θεσσαλία, την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, τις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα την Πύλο, την ολοένα μεγαλύτερη πολεμική οχύρωση του ελληνικού κράτους, τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση-ορμητήριο και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και στην σφαγή των Παλαιστινίων στην Γάζα, είναι ολοφάνερο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση που στόχο έχει να συντρίψει οποιονδήποτε αγωνίζεται για την κοινωνική ανατροπή και να παρουσιάσει την κρατική-καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική κτηνωδία ως αναπόδραστη συνθήκη.
Κόντρα όμως στο αφήγημα περί «τέλους της ιστορίας», στα αφηγήματα ότι οι ιδέες της επανάστασης ηττήθηκαν και όλα είναι μάταια, οι αγώνες που διεξάγονται σε κάθε μέτωπο αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο. Ό,τι τίποτα δεν τελείωσε και όλα συνεχίζονται. Οι καθημερινές μάχες σε κάθε μετερίζι αγώνα και αντίστασης κρατάν τη φλόγα της εξέγερσης και της αντεπίθεσης ζωντανή. Είναι καθήκον των αγωνιζόμενων σήμερα, να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τις γραμμές άμυνας και αντίστασης που υπάρχουν στην παρούσα συγκυρία σε γραμμές οργάνωσης της ανασυγκρότησης και της αντεπίθεσης. Όπως έλεγαν και οι Ισπανοί αναρχικοί «καλύτερα να οργανώνεσαι με θάρρος παρά να θρηνείς λόγω ολιγωρίας».
50 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι φετινές διαδηλώσεις δεν μπορούν να μην αντηχούν τα συνθήματα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι», «πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών».
Γιατί η αλληλεγγύη στον μαχόμενο Παλαιστινιακό λαό, η αλληλεγγύη δηλαδή στον καταπιεζόμενο που ορθώνει ανάστημα απέναντι στον κατακτητή και εξεγείρεται δεν χωράει ίσες αποστάσεις και «ναι μεν αλλά». Γιατί είναι καθήκον μας να οργανώσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό. Είναι καθήκον μας να σταθούμε ολόψυχα δίπλα σε έναν λαό που παλεύει για τη γη και την ελευθερία του. Να αγωνιστούμε για τον τερματισμό της κατοχής και της εν εξελίξει γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού. Με όλες μας τις δυνάμεις, λευτεριά στην Παλαιστίνη, να φέρουμε τον πόλεμο στα μετόπισθεν των δυτικών μητροπόλεων.
Δυσήνιος Ίππος 