Στις 11 του Σεπτέμβρη ανοίγουν τα σχολεία, -18 για τη Θεσσαλία που είναι βυθισμένη στα λασπόνερα θρηνώντας τους νεκρούς της-,στο φόντο της άνευ προηγουμένου κρατικής επίθεσης, τόσο εις βάρος των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στα σχολεία, όσο και εις βάρος των μαθητών και των οικογενειών τους. Η επιχείρηση της αποδόμησης και καταπάτησης των κεκτημένων και των αγώνων του χθες που διαμόρφωσαν σε έναν βαθμό το σημερινό δημόσιο σχολείο βρίσκεται σε εξέλιξη παίρνοντας οριακές διαστάσεις. Ενός σχολείου που αντί σήμερα να αποτελεί αγαθό για την κοινωνική πλειοψηφία, επιχειρείται να μετατραπεί σε ένα πεδίο στο οποίο θα ακμάζουν οι «αριστοκράτες» και οι έχοντες, ενώ οι μη έχοντες, οι ταξικά ασθενέστεροι, οι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, οι αποκλίνοντες, οι διαφορετικοί, αλλά ακόμη και αυτοί που απλά έτυχε να μένουν σε απόμακρα μέρη της χώρας,θα αποτελούν μη προνομιακό πεδίο και ή θα αποκλείονται ή θα αναγκάζονται να μάθουν από πρώτο χέρι τι πάει να πει πειθάρχηση, υποταγή και εντατικοποίηση, χαρακτηριστικά αναγκαία για την αναπαραγωγή του σημερινού συστήματος εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι αλλεπάλληλης μορφής, εξοντωτικές εξετάσεις στις διάφορες τάξεις-βλ. PISA, τράπεζα θεμάτων κτλ-,η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής για να την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που οδήγησε στον αποκλεισμό χιλιάδων μαθητών από τις σχολές,τα απαιτητικά και ογκώδη προγράμματα σπουδών στα σχολεία που πραγματικά εξοντώνουν μαθητές και καθηγητές που προσπαθούν άρον άρον να καλύψουν την ύλη και οδηγούν πολλούς μαθητές στην επί πληρωμή φροντιστηριακή ενίσχυση, η τηλεκπαίδευση που ήρθε για να μείνει, αλλά και φυσικά η καταστολή των μαθητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων που με «με όλα τα μέσα» επιχείρησε να πνίξει τις φωνές των μαθητών.
Και για τους εργαζόμενους στα σχολεία βέβαια, η κατάσταση είναι εξίσου οριακή. Εκπαιδευτικοί λάστιχα, που τρέχουν τελευταία στιγμή με το καθεστώς του αναπληρωτή -δηλαδή του εργαζόμενου ελαστικής εργασίας- να καλύψουν πάγιες ανάγκες των σχολείων, διαλύοντας κάθε χρόνο τις ζωές τους αφού δεν μπορούν να κάνουν κανενός είδους προγραμματισμό. Εκπαιδευτικοί, που ακόμη και μέσα στις αντίξοες συνθήκες της πλημμύρας αντιμετωπίστηκαν ως απλοί αριθμοί που όφειλαν να διασχίσουν τη χώρα για να δώσουν ένα απλό παρόν (!) και αυτό γιατί προσλήφθηκαν τελευταία στιγμή μόλις πριν το άνοιγμα των σχολείων. Αν δεν το έκαναν μάλιστα, θα έχαναν τη δουλειά τους με δώροποινή 2 χρόνων από το ίδιο το κράτος που οφείλεται για την εγκληματική πλημμύρα στη Θεσσαλία.Σημειωτέο, πως μέσα σε αυτούς υπήρχαν και πολλές μωρομάνες, λεχώνες και εγκυμονούσες που αναγκάστηκαν μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες να διασχίσουν τη χώρα με τεράστιο κίνδυνο.
Εκπαιδευτικοί, που κάθε μέρα με το άνοιγμα των σχολείων έρχονται αντιμέτωποι με τις αδηφάγες, αυταρχικές και ισοπεδωτικές επιδιώξεις του κράτους. Μειώσεις σε προσωπικό(στην Α’ φάση προσλήψεων, η κάλυψη ήταν 28.353 προσλήψεις για περίπου 47.000 κενά), σκόπιμη ομηρία όσων διορίστηκαν τα τελευταία χρόνια στο καθεστώς του δόκιμου υπαλλήλου, ατέρμονες επιμορφώσεις που κουρελιάζουν το ωράριο και τα εργασιακά κεκτημένα, γραφειοκρατία, μέντορες και συντονιστές μέσα στα σχολεία,αδιαφάνεια τοποθετήσεων εκπαιδευτικών, εμπαιγμός, συγχωνεύσεις τμημάτων, κλείσιμο σχολείων, αποξένωση από συναδέλφους και μαθητές, διώξεις, τρομοκρατία και συν τις άλλοις αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων που έρχεται να κορυφώσει την επίθεση απέναντι στην εκπαιδευτική κοινότητα αμβλύνοντας τις ταξικές αντιθέσεις, πειθαρχώντας μαθητές και καθηγητές γίνεται το όχημα για την υποταγή στο τέρας που κατασπαράζει συνολικά τις ζωές μας.
Στον αντίποδα, εκρηκτικό είναι το μείγμα στην πλευρά της εκπαιδευτικής κοινότητας. Κινητοποιήσεις ξεπηδούν κατά τόπους, αλλά αποτελεί ζητούμενο το πώς η αγανάκτηση και η δυσφορία θα βρουν αγωνιστική προοπτική. Οι αγώνες τους προηγούμενου διαστήματος, έδειξαν τα όρια των συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά και την προοπτική των συλλογικών αγώνων. Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός φάνηκε να λυγίζει μπροστά στην επίθεση του κράτους, αλλά η στροφή στα σωματεία, στη συλλογική οργάνωση και τις συνελεύσεις της βάσης συνεχίζουν να αποτελούν τις πραγματικές διεξόδους αντεπίθεσης. Πολλά θα κριθούν στη νέα σχολική χρονιά. Ήδη κινητοποίηση της ΕΛΜΕ Πειραιά έσπασε στην πράξη τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία του ΥΠΑΙΘΑ, αντικρούοντας την απειλή για προσαγωγέςμέσα στα γραφεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που κάλεσε την αστυνομία. Έδωσε ελπίδα πως παρά τις διώξεις και τις απειλές ο δρόμος είναι ανοιχτός για τους αγώνες που έρχονται, μπορούμε να τον διαβούμε και στο τέλος να νικήσουμε.
Κυριακή Β.
Δυσήνιος Ίππος 