49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ 3ΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ|ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΣΤΗΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

«Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη».

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μιας αλυσίδας ανυποχώρητων αγώνων για την πτώση της επταετούς δικτατορίας και συνιστά ένα σημείο – σταθμό για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στον ελλαδικό χώρο. Όπως κάθε εξέγερση έχει αφήσει μια τεράστια παρακαταθήκη λειτουργώντας ως σημείο πυξίδα για τους αγώνες του σήμερα και του αύριο και αποτελώντας συνάμα κομμάτι των αγώνων των καταπιεσμένων που έχουν ως στόχο να απαλλαγούν από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της αδικίας και να κερδίσουν την ελευθερία τους. Πέραν όλων αυτών όμως, είναι μια διαρκής υπενθύμιση πως τίποτα δεν χαρίζεται από καμία εξουσία· τα πάντα κερδίζονται με τους αγώνες.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ
ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ

Προσδιορισμένη ως μια ιδιαίτερη στιγμή του αέναου κοινωνικού-ταξικού πολέμου η 17η Νοέμβρη δεν μπορεί παρά να είναι ημέρα κομβικής σημασίας τόσο για τους καταπιεσμένους όσο και για το κράτος, το οποίο προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να τη σβήσει από την κοινωνική συνείδηση αποδομώντας τα όποια εξεγερτικά της περιεχόμενα. Κι ότι δεν κατάφερε με την συνεχή καταστολή, προσπάθησε να το πετύχει μέσω της διαστρέβλωσης της κοινωνικής μνήμης μετατρέποντάς το σε άλλη μία θεατρινίστικη «εθνική γιορτή» που παρουσιάζει την λαϊκή εξέγερση σαν μία φοιτητική φιέστα. Επιδίωξε έτσι να μας πείσει ότι ο αγώνας αποτελούσε μια εκδήλωση «εθνικής ομοψυχίας», στον οποίον συμμετείχαν δυνάμεις από όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής. Όσο όμως και αν αποκρύπτει τα ριζοσπαστικά και ταξικά χαρακτηριστικά της, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήρθε ως αποτέλεσμα της συσσωρευμένης οργής των φοιτητών και της κοινωνικής βάσης απέναντι, όχι μόνο στο καθεστώς της δικτατορίας, αλλά συνολικά απέναντι στο κυρίαρχο καπιταλιστικό-εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν ξεχνάμε ούτε τα αντικαπιταλιστικά-αντιεξουσιαστικά συνθήματα στους τοίχους του Πολυτεχνείου, ούτε τρέφουμε αυταπάτες για τη σύσταση των εξεγερμένων. Εκείνη την εποχή άλλωστε η κυρίαρχη γραμμή των αστών πολιτικών μιλούσε για συνδιαλλαγή με τη δικτατορία. Το κίνημα αυτό βασίστηκε στις κοινές ανάγκες φοιτητριών και εργατών αποτελώντας ένα από τα πιο εκλεκτά παραδείγματα άμεσης δράσης από τα κάτω, που έχουν ξεδιπλωθεί στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Όσο η ταξική μας μνήμη παραμένει ζωντανή και ασυγκίνητη μπροστά στη μελοδραματική παράσταση των ισχυρών, τόσο θα τασσόμαστε υπέρ των καταπιεσμένων, κόντρα σε αυτούς που στρατεύτηκαν στο πλευρό του χουντικού καθεστώτος πολεμώντας με κάθε δυνατό τρόπο την αγωνιζόμενη κοινωνία.

ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ

Βρισκόμαστε σε μία περίοδο ιδιαίτερα οξυμένης ακρίβειας και αύξησης του κόστους ζωής για ένα ευρύ κομμάτι της κοινωνίας το οποίο ξεπερνά ακόμα και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι το υποκείμενο που πάντοτε πλήττεται πρώτο όταν ξεσπούν κρίσεις του καπιταλισμού. Ανατιμήσεις των προϊόντων, αυξήσεις των ενοικίων, των λογαριασμών και των τιμών των καυσίμων, ιδιωτικοποίηση κάθε αγαθού και υπηρεσίας όπως η υγεία και η παιδεία, ενεργειακή κρίση, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και παράδοση του φυσικού κόσμου στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα της ταξικής βίας που δεχόμαστε και που πλέον θέτουν ξεκάθαρο ζήτημα επιβίωσης για τους ανθρώπους των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Όλα τα παραπάνω δεν έρχονται σε κενό χρόνο, καθώς εδώ και χρόνια βιώνουμε μια συνολική και βαθιά κρίση του συστήματος, η οποία έγινε εμφανής σε όλους με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του ’08. Είναι προφανές, ότι σε περιόδους κρίσης, οι κυρίαρχοι εντείνουν την επίθεσή τους σε βάρος της κοινωνίας με σκοπό να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους και να επιστρέψουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Έτσι, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας διαρκούς φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης, η οποία αποτυπώνεται τόσο στη μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας και την ακρίβεια, όσο και στην μετατροπή κάθε κοινωνικού αγαθού σε προνόμιο των λίγων προνομιούχων. Όλα αυτά, ως φοιτητές, μας επηρεάζουν άμεσα στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Πιο συγκεκριμένα πληττόμαστε στα παρακάτω: πληρωμές εισιτηρίων για τις μεταφορές μας, φραγμοί στο δικαίωμα δωρεάν σίτισης και η πλήρης αδιαφορία για την τραγική κατάσταση που επικρατεί στις εστίες του Πανεπιστημίου συγκροτούν μια σταδιακή απόσυρση του κράτους από κάθε παροχή φοιτητικής μέριμνας με αποτέλεσμα το ολοένα και αυξανόμενο κόστος φοίτησης να μετακυλίεται στις πλάτες μας. Βλέπουμε να αρχίζουν να θεσπίζονται μεταπτυχιακά με καταβολή διδάκτρων και νέους νόμους-πλαίσια να τσακίζουν κάθε αξία που έως τώρα είχε απομείνει στα πτυχία μας προκειμένου να δημιουργηθούν αναλώσιμοι και φτηνοί εργάτες.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

Οι τελευταίοι νόμοι έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της αποσάθρωσης της δημόσιας παιδείας, με τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος να καταρρίπτονται το ένα πίσω από το άλλο. Ο νόμος Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, άλλωστε, αποτελεί τον νόμο που αποτυπώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα σχέδια των κυρίαρχων για τα πανεπιστήμια και τη δημόσια παιδεία. Σε ένα αμιγώς ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η πρόσβαση στα πανεπιστήμια, αν και φαινομενικά δημόσιο αγαθό, ήταν ανέκαθεν το προνόμιο όσων μπορούσαν να επωμιστούν το οικονομικό βάρος των φροντιστηρίων, η ΕΒΕ ήρθε για να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην ανώτατη εκπαίδευση, μπλοκάροντας χιλιάδες φοιτητές από τα πανεπιστήμια και αφήνοντας τμήματα χωρίς εισακτέους. Ταυτόχρονα σε συνδυασμό με την εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών κολλεγίων-δημόσιων πανεπιστημίων ενισχύονται οι στρατιές ανειδίκευτων και άρα πιο κακοπληρωμένων και εύκολα εκμεταλλευόμενων εργαζομένων, αυξάνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου και εγκαθιδρύοντας την εργασιακή δυστοπία. Επιπλέον, τα όρια φοίτησης και οιδιαγραφές φοιτητών που περιλαμβάνονται στους νόμους του τελευταίου διαστήματος αποτελούν ξεκάθαρα εκδικητικά μέτρα που έρχονται να τιμωρήσουν όποιον φοιτητή ανήκει στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και αναγκάζεται να δουλεύει προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Μέσω της εισαγωγής των ΟΠΠΙ, των πειθαρχικών, των τουρνικέ και των face control στις εισόδους των σχολών το κράτος αποσκοπεί στο τσάκισμα των φοιτητικών αγώνων και των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητών και στην οπισθοχώρηση του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Κράτος και κεφάλαιο θέλουν να δημιουργήσουν ένα πανεπιστήμιο όπου θα βασιλεύει ο «νόμος και η τάξη» της αγοράς, της πειθάρχησης , της εντατικοποίησης και του ελέγχου, μετατρέποντας το πανεπιστήμιο σε γραμμή παραγωγής αναλώσιμων εργαζομένων, έτοιμων για κατανάλωση από τα μελλοντικά αφεντικά, όσο οι φοιτητές θα λειτουργούν ως πειθήνια, κουρδισμένα πιόνια σε ένα χώρο πλήρως αποστειρωμένο από κάθε ίχνος πολιτικής ζύμωσης και δράσης.

ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

Σύμφωνα με το νέο νόμο τα πτυχία χάνουν εντελώς την αξία τους , καθώς αυτά δεν θα περιλαμβάνουν κανένα επιστημονικό υπόβαθρο και επιπλέον εντείνεται η σύνδεση των πανεπιστημίων με τη αγορά εργασίας, μέσω της έρευνας και της κακοπληρωμένης πρακτικής, καθώς η υποχρηματοδότηση θα δώσει την ευκαιρία σε ιδιώτες να πραγματοποιήσουν της έρευνες που επιθυμούν με το αντίστοιχο κεφάλαιο που θα διαθέσουν. Για να εξασφαλίσει την εισβολή του κεφαλαίου στη λειτουργία των ιδρυμάτων, ο νέος νόμος θεσπίζει τον ρόλο του μάνατζερ όπου θα διαχειρίζεται τα οικονομικά του πανεπιστημίου. Τέλος, η κυβέρνηση βάζει στο στόχαστρο και τους φοιτητικούς συλλόγους δημιουργώντας τα φοιτητικά συμβούλια και τα ενιαία ψηφοδέλτια στην προσπάθεια να διαλύσει τον συνδικαλισμό μέσα στα πανεπιστήμια. Έτσι καταρρίπτεται ένα ακόμα κεκτημένο του αιματοβαμμένου αγώνα του Νοέμβρη, αποστειρώνοντάς τα πανεπιστήμια από οποιαδήποτε πολιτική δράση, αφού το «αρμόδιο» σύμφωνα με τον συγκεκριμένο νόμο όργανο λήψης αποφάσεων των φοιτητών δε θα είναι παρά ένα συμβούλιο τύπου 15μελές, το οποίο θα χαρακτηρίζεται από πλήρη έλλειψη πολιτικού χαρακτήρα.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Καθημερινά παραδείγματα ξυλοδαρμών από μπάτσους σε αγωνιστές και αγωνίστριες, εκκενώσεις καταλήψεων, επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα, χρήση άγριας βίας απέναντι σε διαδηλώσεις είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα της καθημερινής μεταχείρισης του κράτους απέναντι σε αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την καθημερινή παρουσία μεγάλου πλήθους μπάτσων στα Εξάρχεια, που θυμίζει κατεχόμενο έδαφος, το κράτος (σε συνεργασία με το παρακράτος και τις μαφίες) προσπαθεί να τσακίσει τις όποιες ταξικές αντιστάσεις έμειναν στην ιστορική γειτονιά της Αθήνας. Επιπλέον, έχοντας ψηφισμένο νόμο ο οποίος περιλαμβάνει στην ουσία απαγόρευση των διαδηλώσεων (Ιούλιος 2020), δρομολογείται μία κατεύθυνση αποσιώπησης οποιασδήποτε φωνής αντίστασης, ενώ παράλληλα ένα από τα κομβικότερα ίσως σημεία που αναδεικνύει την κατάσταση που περιγράφεται, είναι η διάταξη του νόμου 4777 που θεσμοθετεί την δημιουργία των ΟΠΠΙ (Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων). Η ομάδα αυτή, μετά τις συνεχείς εξαγγελίες για την “πρεμιέρα” της που διήρκησαν περίπου 1 χρόνο πραγματοποίησε την πρώτη της είσοδο με συνοδεία ΜΑΤ και ΟΠΚΕ σε ΑΠΘ, ΕΚΠΑ και ΕΜΠ. Οι πρώτες προσπάθειες του κράτους για ένταξη της πανεπιστημιακής αστυνομίας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ήρθε μαζί με πολλαπλές ρίψεις χημικών, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις απέναντι στους φοιτητές που υπερασπίζονταν καθημερινά τον χώρο ασύλου. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση στο campus του ΑΠΘ, όπου ΜΑΤ και ασφαλίτες από τον Ιανουάριο του 2021 έχουν στρατοπεδεύσει μέσα στο πανεπιστήμιο με πρόφαση την περιφρούρηση της ανεγερθείσας βιβλιοθήκης στη θέση του εκκενωμένου «Στέκι στο Βιολογικό». Η ΟΠΠΙ – αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι του νόμου ΚΧ- έρχεται να απαντήσει στην κουβέντα για την πάταξη της ανομίας και της εγκληματικότητας στα πανεπιστήμια, αλλά στο βάθος έχει σαν στόχο την πάταξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, όπου παράνομο θα χαρακτηρίζεται οτιδήποτε ξεπερνά το ορισμένο θεσμικό πλαίσιο, οτιδήποτε δηλαδή αμφισβητεί την κυρίαρχη αφήγηση. Ουσιαστικά, η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια αποσκοπεί και έρχεται για να προστατέψει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Συμπερασματικά, έχει αξία να δούμε πως η καταστολή με την οποία έρχονταν αντιμέτωποι οι αγωνιζόμενοι φοιτητές ενάντια στην χούντα τον Νοέμβρη, έχει κοινά σημεία με αυτήν που βιώνουμε στο σήμερα. Οι μορφές που αυτή παίρνει ανά τα χρόνια μπορεί να διαφέρουν, ωστόσο η ουσία παραμένει η ίδια: οφείλουμε εμείς από πλευράς μας να δίνουμε στον αγώνα μας μία συνέχεια, να απαντάμε στις κρατικές επιθέσεις και να αντεπιτιθόμαστε ώστε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας και να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.

Η ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙΕΙ

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έρχεται μέσα σε μια περίοδο λυσσαλέας επίθεσης του κράτους και των αφεντικών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με την καταστολή να αποτελεί κανόνα για όποιον τολμάει να βγει στον δρόμο, τα ΜΜΕ να λασπολογούν και να διασπείρουν τον τρόμο, την ακρίβεια να ωθεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στο όριο της φτώχειας, και τα φοιτητικά κεκτημένα όπως το άσυλο να ισοπεδώνονται ένα-ένα, εμείς οφείλουμε να κρατήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ζωντανή.Γιατί το πολυτεχνείο τρόμαζε και θα τρομάζει την εξουσία. Και όσο προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορική αλήθεια μετατρέποντάς το σε ακίνδυνη εθνική γιορτή, εμείς θα αφορμόμαστε από τους αγώνες του παρελθόντος μην ξεχνώντας τους νεκρούς που έφερε η καταστολή των μετέπειτα επετείων της 17ης Νοέμβρη. Για τον Ιάκωβο Κουμή, τη Σταματίνα Κανελοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά. Κόντρα λοιπόν στη καταστολή και την ποινικοποίηση των αγώνων μας, κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα χωρά όλο και λιγότερους, οφείλουμε να πιάσουμε ξανά το νήμα των αγώνων και να υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις ανάγκες και τα ταξικά μας συμφέροντα. Να οργανωθούμε, να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης.

Γιατί στις ιστορικές συγκυρίες, που εκτυλίχθηκαν και εκτυλίσσονται μπροστά μας, η εξέγερση είναι η μόνη επιλογή τω ζωντανών, το ίδιο το ρεύμα της ζωής… δεν μπορεί κανείς να την αρνηθεί χωρίς να αρνηθεί την ίδια τη ζωή…
γιατί η εξέγερση είναι πάντα ζωντανή

ΠΟΡΕΙΑ: ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 18:00 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝΕ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών