Πρώτα έρχονται τα κέρδη και μάλιστα για δεκαετίες.
Ύστερα έρχεται ο ανταγωνισμός της αγοράς, τα “επιχειρηματικά ρίσκα”, η κακή διαχείριση, η χλιδή που χαρακτηρίζει την ζωή όσων παρασιτούν ζώντας πλουσιοπάροχα από την εργασία των άλλων.
Κάπου εκεί ξεκινάει η γκρίνια μέσω των ΜΜΕ: “Να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι”, “Δίνουμε δουλειές σε κόσμο”, “Αν δεν δεχτούν ατομικές συμβάσεις και μειώσεις μισθών οδηγούν το εργοστάσιο στο κλείσιμο”, “Ευθύνονται οι συνδικαλιστές”.
Αργότερα έρχονται οι παρεμβάσεις του κράτους, ως συλλογικού καπιταλιστή:
Φωτογραφικές διατάξεις και κατά παραγγελία πτωχευτικοί κώδικες, απελευθέρωση απολύσεων, πλήρης ελευθερία στα αφεντικά να διώχνουν όποιον και όποτε κρίνουν και να παίρνουν στην θέση του έναν φτηνό, και με ατομική σύμβαση εργασίας, απεργοσπάστη.
Δυσήνιος Ίππος 