Tag: εργατικοί αγώνες

Πρώτα έρχονται τα κέρδη και μάλιστα για δεκαετίες.
Ύστερα έρχεται ο ανταγωνισμός της αγοράς, τα “επιχειρηματικά ρίσκα”, η κακή διαχείριση, η χλιδή που χαρακτηρίζει την ζωή όσων παρασιτούν ζώντας πλουσιοπάροχα από την εργασία των άλλων.
Κάπου εκεί ξεκινάει η γκρίνια μέσω των ΜΜΕ: “Να βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι”, “Δίνουμε δουλειές σε κόσμο”, “Αν δεν δεχτούν ατομικές συμβάσεις και μειώσεις μισθών οδηγούν το εργοστάσιο στο κλείσιμο”, “Ευθύνονται οι συνδικαλιστές”.
Αργότερα έρχονται οι παρεμβάσεις του κράτους, ως συλλογικού καπιταλιστή:
Φωτογραφικές διατάξεις και κατά παραγγελία πτωχευτικοί κώδικες, απελευθέρωση απολύσεων, πλήρης ελευθερία στα αφεντικά να διώχνουν όποιον και όποτε κρίνουν και να παίρνουν στην θέση του έναν φτηνό, και με ατομική σύμβαση εργασίας, απεργοσπάστη.

Όσοι διάβαζαν παλιότερα τα δημοφιλή τεύχη του Αστερίξ (γραμμένα από την οξύτατη πένα και τον κοινωνικά ευαισθητοποιημένο νου του Ρενέ Γκοσινί), θυμούνται τους Ρωμαίους κατακτητές να “αμείβουν” τους Αιγύπτιους σκλάβους-εργάτες με μια κούπα μπίρα και ένα πιάτο φακές. Όσοι δεν φορούν παρωπίδες κοινωνικής αδιαφορίας και φροντίζουν να ρίχνουν μια –έστω πρόχειρη– ματιά στο τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους, έχουν εδώ και καιρό καταλάβει πως περίπου το ίδιο συμβαίνει στην εγχώρια αγορά εργασίας. Οι σύγχρονοι σκλάβοι μπορεί να μην λαμβάνουν αλκοόλ και φθηνό φαγητό με το δελτίο, όμως οι τιμές των βασικών αγαθών, των ενοικίων και των λογαριασμών τους οδηγούν αναπόφευκτα στο να ξοδεύουν τους πενιχρούς μισθούς τους αποκλειστικά στα παραπάνω.