Φεντερίκα Μοντσενύ: Στρατευμένος Αναρχισμός και η Πραγματικότητα στην Ισπανία

Θέλω να πω ότι εμείς οι αναρχικοί δεν αλλάξαμε ποτέ τη θέση μας. Είμαστε αναρχικοί όπως παλιά και εξακολουθούμε να έχουμε τα ίδια ιδανικά. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν εμφανίστηκε ο αναρχισμός όπως τον βρίσκουμε σήμερα στην Ισπανία. Αυτό είναι απαραίτητο για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο προκλήθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 19ης Ιουλίου και τα γεγονότα που ακολούθησαν.

Προσπαθήσαμε πολλές φορές στο παρελθόν να επιταχύνουμε την κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία· προσπαθήσαμε να υποκινήσουμε τα συναισθήματα του λαού και να υψώσουμε το λάβαρο του Ελευθεριακού Κομμουνισμού. Από την ίδρυση της Δημοκρατίας ήμασταν οι μόνοι που κρατήσαμε ζωντανές τις μάζες. Οι μόνοι που παραμείναμε πιστοί στο επαναστατικό μας σχέδιο. Χωρίς τη διαρκή επαγρύπνησή μας, η Ισπανία σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική. Μια δειλή δημοκρατία, ένας ρεφορμιστικός σοσιαλισμός θα είχε συγκρατήσει τις μάζες. Η σταθερότητά μας, ή η τρέλα μας όπως θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς, ήταν απαραίτητη για να φθαρούν οι καταπιεστικές δυνάμεις της παλιάς δημοκρατίας που, στην Ισπανία, βρίσκονταν εκατό χρόνια πίσω από την εποχή μας.

Και μετά ήρθε το στρατιωτικό πραξικόπημα που με την ηρωική δράση των εργατών καταπνίγηκε. Αυτή η δράση των εργατών αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα των περασμένων ετών.

Μετά τη Ρωσική Επανάσταση αναπτύχθηκε ένα ισχυρό κίνημα των μαζών στην Ισπανία, το οποίο ήταν η καλύτερη απάντηση στον φασισμό. Η Ισπανία είναι το πρώτο και μοναδικό έθνος που αντιμετωπίζει τον φασισμό και ρίχνεται σε μια επανάσταση που είναι γνήσια ισπανική, εντελώς αυθεντική και δεν έχει καμία σχέση με τη Ρωσική Επανάσταση ή τις πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αυστρία. Δεν νομίζω ότι λέω υπερβάλλω όταν λέω ότι αν ο λαός δεν είχε εκπαιδευτεί από εμάς με επαναστατικό τρόπο, τότε η λαϊκή αντίδραση των μαζών δεν θα είχε πετύχει. Αυτός είναι ο θρίαμβος μας. Είναι η πιο πολύτιμη δάφνη που κομίζουμε ως αναρχικοί. Είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε το ιδανικό από το πραγματικό στο σημείο όπου το ιδανικό γίνεται ακίνητο και σταθερό. Ένα ιδανικό που μένει στάσιμο, το οποίο δεν έχει ευελιξία, δεν έχει προσαρμοστικότητα, που δεν μπορεί να αντιδράσει και του οποίου οι εκπρόσωποι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σύμφωνα με τις περιστάσεις, ένα τέτοιο ιδανικό είναι καταδικασμένο να απομονωθεί.

Αλλά εμείς οι Ισπανοί αναρχικοί είχαμε την ικανότητα να το κάνουμε αυτό. Χωρίς να απομακρυνθούμε από το αναρχικό μας ιδεώδες και χωρίς να αποκηρύξουμε το πραγματικό του νόημα μπροστά στην ιστορική κατάσταση και το ισπανικό κίνημα, ξέραμε πώς να προσαρμοστούμε. Η εξουσία είναι κάτι από το οποίο συνεχώς αφαιρούμε, της οποίας μένει πάντα ένα υπόλειμμα, και την οποία προσπαθούμε να κάνουμε όλο και μικρότερη. Αυτή είναι η ηθική και φυσική αρχή που εφαρμόσαμε εμείς οι αναρχικοί στην Ισπανία. Για παράδειγμα, αν στις 19 Ιουλίου είχαμε προσπαθήσει, όπως μπορούσαμε, να εγκαθιδρύσουμε τον ελευθεριακό κομμουνισμό στην Καταλονία, τα αποτελέσματα θα ήταν καταστροφικά, όπως θα είχε γίνει αν είχε γίνει μια παρόμοια προσπάθεια από τους ολοκληρωτικούς κομμουνιστές ή από τους σοσιαλιστές . Εκείνη την εποχή θα σήμαινε ένα διαρηγμένο μέτωπο, και κατά συνέπεια αποτυχία. Το γεγονός είναι ότι ήμασταν οι πρώτοι που τροποποιήσαμε τις φιλοδοξίες μας, οι πρώτοι που καταλάβαμε ότι ο αγώνας ενάντια στον διεθνή φασισμό ήταν από μόνος του αρκετά μεγάλος. Ο αγώνας είναι τόσο μεγάλος που μόνο ο θρίαμβος επί του φασισμού αξίζει τη θυσία της ζωής μας. Ο φασισμός που επιθυμεί να γίνει κύριος όλων όσων είναι ελεύθεροι στο πνεύμα. Όλοι  -από τον πιο μετριοπαθή Ρεπουμπλικανό μέχρι τον πιο ακραίο αναρχικό- έχουν εναποθέσει την ελπίδα και την πίστη τους στον αγώνα που τους ενώνει.

Υπάρχουν αναρχικοί σε άλλα μέρη του κόσμου που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη θέση των Ισπανών αναρχικών. Δεν προτίθεμαι να λογοκρίνω αυτούς τους αναρχικούς. Για εμάς, η θέση μας έπρεπε να είναι το ένα ή το άλλο. Να συνεχίσουμε στην αντιπολίτευση , που θα ήταν αδύνατο υπό εκείνες τις συνθήκες, ή να αναλάβουμε το ρόλο μας όπως μας το πρόσταξαν οι συνθήκες.

Και έτσι, υπακούοντας στις συνθήκες, μπήκαμε στην κεντρική κυβέρνηση και στη Χενεραλιτατ (Κυβέρνηση της Καταλονίας). Πιστεύαμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγουμε την επανάληψη της μοίρας του αναρχικού κινήματος σε άλλες χώρες όπου άλλες οργανώσεις ανέλαβαν την καθοδήγηση της επανάστασης εις βάρος των Αναρχικών. Αυτό δεν μπορουσε να γίνει στην Ισπανία λόγω της αποφασιστικής μας δράσης, λόγω της εποικοδομητικής σημασίας που δίνουμε στην επανάσταση που εμπνέεται από τα ιδανικά του αναρχισμού.

Κανείς εκτός από εμάς τους ίδιους δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την εξαιρετική ανθρώπινη προσπάθεια που κατέβαλαν όσοι, ατομικά και συλλογικά, για περισσότερο από έναν αιώνα αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην κριτική και την αντιπολίτευση, για να μετατραπούν ξαφνικά από μια καταστροφική σε μια δημιουργική δύναμη. Ένα σύστημα που είχαμε ορκιστεί να καταστρέψουμε και που ειλικρινά δεν πιστεύαμε ότι θα καταρρεύσει τόσο γρήγορα στην Ισπανία, έπεσε τόσο γρήγορα που όταν ήρθε η στιγμή ήμασταν κάπως μπερδεμένοι μπροστά στα θεμελιώδη πρακτικά προβλήματα οικονομικής τάξης που αντιμετωπίζαμε. Και ήταν η καλή μας τύχη που μεταξύ όλων των δυνάμεων που πολεμούσαν τον φασισμό παρά τα ελαττώματα, τις αποτυχίες, τα λάθη και την απειρία, εκείνη την κρίσιμη ώρα, αποτελούσαμε μια δύναμη που ήξερε από πού ήρθε και πού πήγαινε.

Εξαιτίας όλων αυτών, λόγω του μεγέθους του αγώνα, λόγω των νέων και ποικίλων προβλημάτων που δημιουργούνταν καθημερινά και αυξάνονταν από τις συνεχείς ενισχύσεις που λάμβανε ο εχθρός από τον διεθνή φασισμό, ήταν απαραίτητο να δημιουργήσουμε μεταξύ μας μια εποικοδομητική και πρακτική αίσθηση που επιβαλλόταν από την πραγματικότητα.

Αχ! επιτρέψτε μου αυτή τη στιγμή να εκφράσω λίγη από την πικρία που νιώθω! Επιτρέψτε μου να το πω στους αναρχικούς όλου του κόσμου! Αυτοί οι αναρχικοί που δεν μας κατάλαβαν και αυτοί που μας επέκριναν βαθιά! Είναι απαραίτητο να ζήσετε στην Ισπανία και να βιώσετε την πραγματικότητα πριν σχηματίσετε γνώμη. Αν όλοι οι σύντροφοί μας της Ευρώπης, της Αμερικής και άλλων χωρών, που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουμε με τον ισπανικό αναρχισμό, ερχόντουσαν στην Ισπανία, θα μπορούσαμε να δούμε πώς θα αντιδρούσαν. Αν ήταν εδώ, θα είχαμε δει πώς θα αντιδρούσαν πριν από τα γεγονότα που συνέβησαν και πριν από τις πραγματικές καταστάσεις που ήταν πολύ διαφορετικες από οτιδήποτε είχαμε ονειρευτεί ποτέ.

Τα ιδανικά είναι τα ίδια, αλλά μερικές φορές, κάποιος πρέπει να αλλάξει ακόμη και τη γνώμη του εξαιτίας των γεγονότων. Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα είχαμε ταυτόχρονα επανάσταση και πόλεμο. Όχι έναν εμφύλιο πόλεμο όπως εκείνοι του παρελθόντος, όπου οι δυνάμεις ήταν ίσάξιες, αλλά έναν σύγχρονο πόλεμο στον οποίο ήμασταν οι χειρότερα εξοπλισμένοι. Οι άντρες μας φτωχά οπλισμένοι, χωρίς σχέδια, δεν μπορούσαν να πολεμήσουν ενάντια σε στρατούς τέλεια εξοπλισμένους σύμφωνα με τα σημερινά πρότυπα και ενισχυμένους από τακτικές δυνάμεις από την Ιταλία και τη Γερμανία, ειδικές στον πόλεμο και με σιδερένια πειθαρχία που τις καθιστούσε αδύνατες στην υποχώρηση. Δεν βλέπει κανείς το μέγεθος ενός βουνού μέχρι να απομακρυνθεί από αυτό. Αλλά μακριά, από απόσταση, γυρίζουμε και κοιτάμε και αναρωτιόμαστε. Πως καταφέραμε να ξεπεράσουμε τόσες σοβαρές δυσκολίες σε έναν τόσο σκληρό και άνισο αγώνα;

Όμως τώρα αντιμετωπίζουμε μια ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση. Ένα πρόβλημα μπροστά στο οποίο το πρόβλημα του πολέμου φαίνεται εύκολο. Γιατί ο πόλεμος, ήταν μια κοινή υπόθεση ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε και να διατηρήσουμε την ενότητα όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων -Ρεπουμπλικάνοι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές και Αναρχικοί.

Αλλά φανταστείτε το πανόραμα μετά τον πόλεμο με τις διαφορετικές ιδεολογικές δυνάμεις που θα προσπαθήσουν να επιβληθούν η μία εναντίον της άλλης. Με τον πόλεμο να έχει τελειώσει, το πρόβλημα θα εμφανιστεί στην Ισπανία με τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε στη Γαλλία και τη Ρωσία. Πρέπει να προετοιμαστούμε τώρα. Πρέπει να κηρύξουμε την άποψή μας έτσι ώστε οι άλλες οργανώσεις να ξέρουν τί να περιμένουν…  Πρέπει να ψάξουμε για την πλατφόρμα, για το σημείο επαφής που θα μας επιτρέψει με το μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας και με ένα ελάχιστο σχέδιο οικονομικής υλοποίησης να συνεχίσουμε τον δρόμο μας μέχρι να φτάσουμε στον στόχο.

Έχουμε ήδη μιλήσει για αυτό που θέλουμε, μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Αυτό που λέμε σήμερα το είπαμε πριν από τον πόλεμο. Κάτι ομοούσιο με την ίδια την ιστορία της Ισπανίας, με τις επιθυμίες του λαού που εκδηλώνονται σε κάθε στιγμή της ζωής του. Κάθε ιστορική κίνηση της Ισπανίας έχει πάντα επιβεβαιώσει τη στάση του λαού ενάντια σε ένα κεντρικό και απορροφητικό εξουσιαστικό καθεστώς. Ενάντια στον αυταρχισμό, ενάντια στην αλαζονεία και την τυραννία. Όπου και να γυρίσουμε, βρίσκουμε την ίδια εθνοτική αντίσταση στην καταπίεση και την υποβάθμιση, από οποιαδήποτε εξουσία και αν προέρχεται. Γι’ αυτό είναι δύσκολο για οποιαδήποτε δικτατορία να εγκαθιδρυθεί στην Ισπανία. Όταν προσπαθήθηκε, έμοιαζε περισσότερο με μια όπερα. Και όταν προέκυψε η προσπάθεια να εδραιωθεί μια πραγματική δικτατορία, ο λαός εξεγέρθηκε, προτιμώντας το θάνατο παρά τη σκλαβιά.

Οι σοσιαλιστές έχουν κληρονομήσει μια συγκεντρωτική τάση ως συνέπεια των εξουσιαστικών διδασκαλιών του Μαρξ. Αλλά πρέπει να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα στην Ισπανία, όπως κάναμε με τις διδασκαλίες του Μπακούνιν.

Οι Ρεπουμπλικάνοι είναι, αναγκαστικά, φεντεραλιστές, αφού ο φεντεραλισμός είναι η ουσία όλων των δημοκρατιών. Και, τέλος, εμείς οι αναρχικοί που δημιουργήσαμε το ιδανικό και την σύλληψη του ατόμου από το κοινωνικό κύτταρο που είναι ο άνθρωπος, είμαστε φεντεραλιστές.

Κατά συνέπεια, όταν τελειώσει ο πόλεμος, θα γίνει δημοψήφισμα σε κάθε περιοχή μέσω δημοσίων συνελεύσεων, για να αποφασιστεί με λαϊκή βούληση:

• Η μορφή της πολιτικής ενότητας μέσω της οποίας θα συγκροτηθεί η νέα Ισπανία.
• Η μορφή της οικονομικής ενότητας που θα κατευθύνει τη μοίρα της νέας Ισπανίας.

Και θα αποδεχτούμε τη δημιουργία της Ιβηρικής Ομοσπονδίας, μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας που θα δίνει σε κάθε περιοχή το δικαίωμα να οικοδομήσει τη ζωή σύμφωνα με τις οικονομικές της δυνατότητες και την πολιτική της προβολή. Από αυτή τη συνομοσπονδιακή αντίληψη και από αυτήν την ομοσπονδιακή ερμηνεία των περιφερειακών αναγκών θα εξελιχθεί, για πρώτη φορά, μια πραγματικά μεγάλη και δυνατή Ισπανία.

Μέχρι τώρα η Ισπανία ήταν μια χώρα με ένα τεράστιο, πλούσια στολισμένο κεφάλι- τη Μαδρίτη. Αλλά το πληγωμένο σώμα ήταν οι περιοχές χωρίς νερό, περιοχές που στερούνται τις στοιχειώδεις ανάγκες της ζωής. Μόνο στις παραθαλάσσιες περιοχές υπήρξε υλική πρόοδος, ως αποτέλεσμα της επαφής τους με τον έξω κόσμο: και η αυτονομία που είχαν οφειλόταν στην απόστασή τους από τη Μαδρίτη. Όταν περιοχές όπως η Εξτρεμαδούρα, η Ανδαλουσία, η Γαλικία, η Αραγονία και το Λεβάντε γίνουν ομοσπονδιακές, θα δούμε το τέλος της τραγικής μετανάστευσης μερικών από τους πιο αξιόλογους ανθρωπους που πηγαίνουν να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες χώρες. Στις ελεύθερα ομόσπονδες αυτόνομες περιφέρειες θα υπάρχει άφθονη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την πρωτοβουλία και τις δυνατότητές τους στην πατρίδα τους. Και τότε είναι που θα δημιουργηθεί μια νέα Ισπανία. Η Ισπανία καταστράφηκε από τον Πρίμο ντε Ριβέρα και τη Δημοκρατία της 14ης Απριλίου, αλλά δεν το συνειδητοποίησε ποτέ. Οι φτωχές και μη παραγωγικές περιοχές της Καστίλλης, της Εξτρεμαδούρας και της Ανδαλουσίας μαρτυρούν τη θλιβερή μαρτυρία της αποτυχίας ενός συγκεντρωτικού πολιτικού συστήματος.

Από οικονομικής πλευράς επεξεργαζόμαστε ένα συγκεκριμένο εποικοδομητικό πρόγραμμα με βάση την οικονομική ενότητα της εργατικής τάξης. Δεν τίθεται πλέον θέμα ανοικοδόμησης της Ισπανίας, μετά τον εμφύλιο, στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας. Η γη μας, που ρημάζει από την καταστροφή, θα απαιτήσει ανείπωτες θυσίες. Υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις γης ακρωτηριασμένες από οβίδες και βόμβες. Εδάφη, κάτω από τη μπότα των φασιστών, τα οποία είναι ακαλλιέργητα, λόγω της παθητικής αντίστασης των αγροτών. Και υπάρχει η ανυπολόγιστη καταστροφή ολόκληρης της οικονομίας της γης. Όλα αυτά θα απαιτήσουν μια έντονη οργάνωση της παραγωγής υπό υπεύθυνη και αποτελεσματική διοίκηση.

Μια οικονομία που κατευθύνεται μόνο από τους εργαζόμενους μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Οι εργάτες θα είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για τον θρίαμβο της επανάστασης. Θα εργάζονται οκτώ-δέκα-δώδεκα-ή περισσότερες ώρες την ημέρα, αν χρειαστεί, για να εντείνουν την παραγωγή και να ανακατασκευάσουν, όσο το δυνατόν γρηγορότερα όλα όσα έχουν καταστραφεί από τον πόλεμο. Γνωρίζοντας ότι είναι, για την ευημερία των παιδιών τους, οι εργαζόμενοι θα ανταποκριθούν με ενθουσιασμό σε όλα τα αιτήματα που τους τίθενται. Θα εργαστούν με την ίδια ένταση με την οποία αγωνίζονται σήμερα εναντίον του Φράνκο και του Μόλα για τη λύτρωσή τους από τους αιώνες της σκλαβιάς. Μια σκλαβιά που τους έκανε πάντα θύματα ιδιωτικών συμφερόντων.

Γι’ αυτό είναι αδύνατη μια φασιστική νίκη. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται μόνο για εμφύλιο πόλεμο, αλλά για κοινωνικό πόλεμο. Είναι ο πόλεμος του απλού λαού ενάντια στους πλούσιους, ενάντια στους μιλιταριστές, ενάντια στους πολιτικούς – όλοι τους ήταν υπεύθυνοι για τη μιζέρια και τη φτώχεια του προλεταριάτου. Τα πολιτικά κόμματα ήταν ανίκανα να δημιουργήσουν μια νέα ηθική στην Ισπανία και δεν μπόρεσαν να αντιταχθούν στους στρατιωτικούς συνωμότες. Ήταν απλοί συνεργοί των προδοτών στρατηγών.

Όχι! ο λαός της Ισπανίας δεν θα συμφωνήσει ποτέ να εργαστεί ξανά για τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Οι άνθρωποι που θέτουν ελεύθερα σε κίνδυνο τη ζωή τους για έναν κοινό σκοπό δεν λαμβάνουν πληρωμή σε χρήματα. Θα απαιτήσουν τα δικαιώματά τους και την ελευθερία τους και θα αναλάβουν την κατεύθυνση της μοίρας τους. Δικαιώματα για τα οποία έχουν αγωνιστεί και κατακτήσει.

Δεν υπάρχει, επομένως, άλλη δυνατή λύση εκτός από μια οικονομία που κατευθύνεται από τους εργάτες μέσω των οργανώσεων ελέγχου τους -μέσω των συνδικάτων των εργαζομένων. Από πολιτική σκοπιά, ο φεντεραλισμός θα μας παράσχει τη δομή με την οποία κάθε περιοχή μπορεί να οργανώσει τη ζωή της σύμφωνα με τους φυσικούς της πόρους, με την πολιτική ενότητα της νέας Ισπανίας να έχει εδραιωθεί στη βάση του φεντεραλισμού και με την εγγύηση των εγγενών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η οικονομική ενότητα της εργατικής τάξης θα επιβληθεί ως κάτι αυτονόητο. Έτσι οι προλεταριακές οργανώσεις που, παλαιότερα, στρέφονταν κατά του καπιταλισμού θα μετατραπούν σε διοικητικές οργανώσεις της νέας οικονομίας.

Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ της CNT και της UGT είναι βέβαιο ότι θα εξαφανιστούν υπό τον κοινό σκοπό της εργατικής τάξης. Η ένωση αυτών των δύο μεγάλων συνδικάτων για τη νέα οικονομία θα αποτελέσει μια μοναδική προσπάθεια για τη διαμόρφωση μιας εργατικά διευθυνόμενης οικονομίας. Η οικονομία του Ρούσβελτ ματαιώθηκε από την αστική τάξη που δεν είναι ικανή να κάνει θυσίες. Στη Ρωσία, η διοίκηση του Κομμουνιστικού Κόμματος πέτυχε την ανοικοδόμηση της οικονομίας – αλλά με το κόστος μιας δικτατορίας και της υποταγής ενός ολόκληρου λαού στην υπακοή. Η ιδέα μας είναι να οικοδομήσουμε μια κοινωνία που θα διευθύνεται από τις εργατικές οργανώσεις οι οποίες θα έχουν τον πλήρη έλεγχο του οικονομικού πλούτου της γης.

Για να πραγματοποιήσουμε πλήρως τις φιλοδοξίες μας, πρέπει να δημιουργήσουμε στις μάζες του λαού το αίσθημα αυτοθυσίας και ευθύνης που ήταν το χαρακτηριστικό του αναρχικού κινήματος σε όλη την ιστορική του ανάπτυξη στην Ισπανία. Αυτό το πνεύμα θυσίας θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες και να αντέξουμε όλες τις στερήσεις που θα χρειαστούν για την πραγματοποίηση της νέας οικονομικής ανασυγκρότησης. Απαιτείται η μεγαλύτερη ατομική λιτότητα και πλήρης αίσθηση ευθύνης για την εκπλήρωση των σκοπών μας.

Η αγάπη για την ελευθερία και η αίσθηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι τα βασικά στοιχεία του αναρχικού ιδεώδους. Δεν χρειαζόμαστε κανένα μεσσία και καμία στείρα αντίληψη για έναν θεό που μας απειλεί με την κόλαση και την κάθαρση. Η αγάπη, ως βάση της ζωής, θα μας ενώσει. Πρέπει όμως να δημιουργήσουμε σε κάθε άνθρωπο ένα αίσθημα ευθύνης, ώστε ο καθένας μας να έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματά του. Αυτό είναι ένα μοναδικό κίνημα για όλους μας, γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ισπανία δεν έχουν υπάρξει ποτέ πριν κατά τη διάρκεια άλλης επανάστασης. Ούτε στη γαλλική ούτε στη ρωσική επανάσταση. Σήμερα, η αίσθηση της θυσίας μάς ωθεί να απαρνηθούμε τις φιλοδοξίες και τα ατομικά μας συμφέροντα για την ευημερία όλων. Αυτή η αίσθηση ευθύνης είναι που μας δείχνει το μονοπάτι του καθήκοντος και μας βοηθά να το εκπληρώσουμε. Έτσι θα αποφύγουμε το μοιραίο λάθος της δικτατορίας. Στην Ισπανία, θα πρέπει να έχουμε αρκετή ευφυΐα, αρκετή αίσθηση ατομικής και συλλογικής ευθύνης για να κάνουμε για τον εαυτό μας αυτό που θα μας επέβαλλε μια δικτατορία. Πολύ σύντομα θα δώσουμε στον κόσμο το παράδειγμα μιας ελεύθερης γης, που ξεσηκώθηκε χωρίς όπλα, όπως ένας απλός άνθρωπος, ενάντια στο φασισμό, ενάντια στη νοοτροπία του καπιταλισμού. Θα είναι ένα παράδειγμα αξιόλογο να ακολουθηθεί από τον υπόλοιπο κόσμο. Είμαστε περήφανοι για την ευθύνη μας. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής μας είναι η απόφαση να θυσιάσουμε τα πάντα – να δώσουμε τα πάντα – ώστε αυτό το όνειρο να πραγματοποιηθεί – η ένωση του προλεταριάτου για την επίτευξη των θεμελιωδών μας στόχων:

ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!