ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ
’’ Όσοι δεν κινούνται, δεν παρατηρούν τις αλυσίδες τους.’’
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Η πραγματικότητα που βιώνουν τα κοινωνικά και ταξικά κατώτερα κομμάτια της κοινωνίας, το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είναι κομβική. Μετά από ένα καλοκαίρι με πυρκαγιές σε όλη την ελληνική επικράτεια, είδαμε να παίρνει σάρκα και οστά η λεηλασία του φυσικού κόσμου και άνθρωποι να χάνουν τις ζωές τους. Παραδείγματα όπως αυτά της Αλεξανδρούπολης, της Πάρνηθας και της Ρόδου προστίθενται σε μια αλληλουχία γεγονότων όπου σε συνδυασμό με τις καταστροφικές πλημμύρες (Καρδίτσα, Λάρισα, Βόλος) σκιαγραφούν τη δυστοπική καθημερινότητα που επέβαλλαν το κράτος και το κεφάλαιο για ένα ακόμα καλοκαίρι. Την ίδια στιγμή, ρατσιστικά πογκρόμ και φασιστικές επιθέσεις λαμβάνουν χώρα λειτουργώντας ως το μακρύ χέρι του συστήματος προκειμένου να απομακρυνθεί το δημόσιο βλέμμα από τους πραγματικούς υπαίτιους της κατάστασης, που δεν είναι άλλοι από το κράτος και τ’αφεντικά, απομυζώντας έτσι τις ευθύνες στους μετανάστες. Μέσα σε όλον αυτόν τον ζόφο, το κράτος συνεχίζει την επίθεσή του απέναντι στον κόσμο του αγώνα και εξαπολύει κατασταλτικές επιχειρήσεις εκκένωσης σε κατειλημμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους (στέκι Άνω Κάτω πατησιών, Κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια, Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου και κατάληψη Ευαγγελισμού). Φυσικά στα σχέδια των κυρίαρχων δεν θα μπορούσε να λείπει και το πανεπιστήμιο: προτού καλά καλά ξεκινήσει η νέα ακαδημαϊκή χρονιά και ενώ συμβαίνουν όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μπροστά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η κατάργηση του ασύλου, η είσοδος των μπάτσων στις σχολές και άλλες νομικές διατάξεις που ψηφίζονται τα τελευταία χρόνια γίνονται σε μια κατεύθυνση εναρμονισμού του πανεπιστημίου με τις επιταγές του κεφαλαίου. Επιπλέον, συγκεκριμενοποιείται με αυτόν τον τρόπο και ο ιδεολογικός ρόλος που έχει αυτό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ο οποίος είναι η αναπαραγωγή των προϋποθέσεων των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Η αδιάκοπη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση των τελευταίων ετών επιβεβαιώνει το ρόλο που έχει το πανεπιστήμιο, να αναπαράγει δηλαδή το κεφάλαιο με υλικοτεχνικούς όρους και να νομιμοποιεί ιδεολογικά την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος στους φοιτητές/μελλοντικούς εργαζόμενους. Το κεφάλαιο βλέπει το πανεπιστήμιο ως βιομηχανία παράγωγης μελλοντικών εργαζομένων. Από τη μια τους εφοδιάζει με τις απαραίτητες γνώσεις για την αγορά εργασίας και από την άλλη λειτουργεί ως ιδεολογικός μηχανισμός τοποθετώντας τους μέσα σε ένα σκληρό πλαίσιο πειθάρχησης και εντατικοποίησης, σφυρηλατημένους με τις αξίες του ανταγωνισμού, της εξατομίκευσης, του κανιβαλισμού κλπ ώστε να είναι έτοιμοι να πλαισιώσουν την παραγωγή μέσα σε αυτές τις συνθήκες του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας, πόσο μάλλον μετά τον διάλογο που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα πάνω στην περαιτέρω κατακρεούργηση εργατικών κεκτημένων (βλ. νέο νόμο Γεωργιάδη). Αυτή τη συνθήκη εκμεταλλεύονται και επιχειρήσεις για την εξυπηρέτηση δικών τους συμφερόντων, όπου σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο και χρησιμοποιώντας τους φοιτητές ως φθηνό εργατικό δυναμικό μέσω προπτυχιακών/μεταπτυχιακών προγραμμάτων παράγουν ερευνητικό έργο προς όφελος τους. Ανατρέχοντας μόνο στο πρόσφατο παρελθόν των κρατικών μεθοδεύσεων για το πανεπιστήμιο, βλέπουμε μια σειρά νόμων που ορίζουν κομβικής σημασίας σταθμούς για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση: από τον νόμο Γαβρόγλου στον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη που περιλαμβάνει την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την ΕΒΕ, τις διαγραφές, τα πειθαρχικά, μέχρι την εξίσωση πτυχίων μεταξύ ιδιωτικών κολλεγίων και δημοσίων πανεπιστημίων. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι ανακοινώσεις και προτάσεις που αφορούν την ίδρυση ιδιωτικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, το οποίο στην ουσία παρακάμπτει το άρθρο 16 του συντάγματος περί δημοσίου πανεπιστημίου και ανοίγει τον δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Για τρίτη χρονιά φέτος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εφαρμογή του νόμου Κεραμέως–Χρυσοχοΐδη με την καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής που φέτος απέκλεισε 20.000 μαθητές από τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στόχος της ΕΒΕ είναι από τη μία να αποτελέσει στρόφιγγα στις ανάγκες του κεφαλαίου και αφετέρου να μετατρέψει την εκπαίδευση σε προνόμιο λίγων που έχουν την οικονομική δυνατότητα και να προωθήσει τα ιδιωτικά κολλέγια για όσους αποκλειστούν από τις πανελλαδικές εξετάσεις. Τα πειθαρχικά, οι διαγραφές και το όριο φοίτησης που έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της αναδιάρθρωσης σε συνδυασμό με τις αλυσίδες και τα όρια δήλωσης μαθημάτων καθώς και το εντατικοποιημένο κλίμα σπουδών. Ακόμη μία νομοθετική ρύθμιση που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αυτή του περσινού νόμου – πλαισίου ο οποίος ορίζει ηλεκτρονικές εκλογές και ενιαία ψηφοδέλτια για τους φοιτητικούς συλλόγους. Φαίνεται πως η οποιαδήποτε προσπάθεια συνδικαλιστικής δράσης βρίσκεται στο στόχαστρο μιας και με τον εν προκειμένω νόμο επιχειρείται να γίνει παρέμβαση στον τρόπο που επιλέγουν να αγωνίζονται οι φοιτητές και να χτυπηθεί στη βάση του ο συνδικαλισμός με τη μορφή που υπάρχει στα πανεπιστήμια.
Παράλληλα, μέσα σε ένα περιβάλλον ακρίβειας και ανατίμησης των προϊόντων, αύξησης των ενοικίων και των λογαριασμών η επιβίωση είναι ένα πραγματικό ζήτημα για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Το αυξανόμενο κόστος φοίτησης μετακυλίεται συνεχώς στις πλάτες μας, ενώ τα κριτήρια για τους φοιτητές που δικαιούνται μέριμνα στενεύουν ακόμα περισσότερο. Το κράτος μέσα από μια σειρά μεθοδεύσεων και ρυθμίσεων αποσύρεται σταδιακά από κάθε παροχή της φοιτητικής μέριμνας με αποτέλεσμα οι ανάγκες των φοιτητών να εμπορευματοποιούνται πλήρως και να γίνονται κερδοφορία για τους ιδιώτες. Η παραχώρηση της σίτισης σε εργολάβο ισοδυναμεί με την μείωση της ποιότητας και της ποσότητας του φαγητού ενώ ο καθημερινός έλεγχος καρτών σίτισης εμποδίζει την ελεύθερη διανομή φαγητού σε όποιο άτομο δεν πληροί τα κριτήρια. Μια επίσης δυσβάστακτη οικονομική επιβάρυνση για τους φοιτητές αποτελεί η καθημερινή παρουσία στις σχολές, αφού η μετακίνηση από βασική κοινωνική ανάγκη έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα, αποτελώντας πηγή κέρδους για κράτος και ιδιώτες. Επιπλέον, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με το πέρας της περσινής ακαδημαϊκής χρονιάς η κατάσταση στις εστίες των οικότροφων φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών χειροτερεύει με ρυθμούς ραγδαίους: εκτός των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης στις οποίες καλούνται να μείνουν όσοι δικαιούνται δωμάτιο, 70 τουλάχιστον φοιτητές και φοιτήτριες έρχονται αντιμέτωποι με εξώσεις. Κράτος και πρυτανεία βάζουν μπροστά τις βλέψεις τους περί ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών μοντέλων πλήρως εναρμονισμένων με τις ανάγκες του κεφαλαίου, διώχνοντας τους ‘’αιώνιους’’ φοιτητές και ανοίγοντας τον δρόμο για την είσοδο ιδιωτών (εργολάβων, ξενοδοχείων κλπ).
Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη που περιγράφεται και αναλογιζόμενοι την επίθεση που δεχόμαστε, είναι αναγκαίο εμείς οι ίδιοι οι φοιτητές να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αγωνιστούμε για τα συμφέροντά μας. Κόντρα στην όξυνση των ταξικών φραγμών, κόντρα στην αποστείρωση των πανεπιστημίων και την απονεύρωση των αγώνων εντός και εκτός των σχολών, κόντρα στην ποινικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και την καταστολή των διαδηλώσεων, να εμπνευστούμε από τους αγώνες του παρελθόντος και να πιάσουμε το νήμα της αντίστασης και του αγώνα. Από το Πολυτεχνείο του 73’, τις δυναμικές κινητοποιήσεις το 06’-07’ με το νόμο Γιαννάκου, και το ’11 με το νόμο Διαμαντοπούλου να θυμηθούμε ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε, όλα κερδίζονται με αγώνες. Απέναντι στην κουλτούρα της ηττοπάθειας, του ατομικισμού και της ανάθεσης να προτάξουμε την πίστη στον συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη και την αυτό-οργάνωση. Να μετατρέψουμε τις σχολές σε ζωντανά κέντρα αγώνα, σε τόπους συλλογικής συζήτησης, ζύμωσης, αμφισβήτησης και αντίστασης. Όσο το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα θα συνεχίσει να συμβάλλει στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης στο χώρο των πανεπιστημίων, τόσο εμείς με όργανα λήψης αποφάσεων τις γενικές συνελεύσεις, όπλα τις συντονισμένες – στη βάση – καταλήψεις διαρκείας και τις μαζικές διαδηλώσεις και όχημα τον ακηδεμόνευτο και μαχητικό φοιτητικό – ταξικό συνδικαλισμό, θα υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος τα συμφέροντα και τις ανάγκες της τάξης μας.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ – ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Ελευθεριακό Σχήμα Πανεπιστημίου Πατρών
Δυσήνιος Ίππος 