Την Παρασκευή 11/06 ανακοινώθηκε η διεξαγωγή του 1ου Πανελλήνιου Συνέδριου “Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας” στα Ιωάννινα στις 2-4 Ιουλίου.
Το ίδιο το προπαγανδιστικό σπότ αλλά και οι αντιδράσεις που πυροδοτήθηκαν στο δημόσιο διάλογο από την είδηση της διεξαγωγής του συνεδρίου και τη δημοσίευση του πλήρους προγράμματος του είχαν σαν αποτέλεσμα την απόσυρση ενός-ενός των καλεσμένων, την απόσυρση των χορηγιών και τελικά την ίδια την ακύρωση της διεξαγωγής του.
Και θα μπορούσαμε να πούμε πως έγινε λάθος εκ της διοργάνωσης να βγάλει αυτό το διαφημιστικό σποτ, όπως ειπώθηκε από τους ίδιους, και απλά εμείς οι ανόητες δεν το κατανοήσαμε, αν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα. Αλλά η μόνη αλήθεια είναι πως αυτό το συνέδριο με όλα του τα παρελκόμενα συμπύκνωνε το μέλλον που οραματίζεται η κυριαρχία για όλες τις γυναίκες της εργατικής τάξης και ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να το υλοποιήσει. Ένα μάτσο άνδρες, φασισταριά-πολιτικοί παράγοντες -οι οποίοι δυο βδομάδες πριν ψήφιζαν το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και καλύπτουν συστηματικά βιαστές και κακοποιητές- και παπάδες που σπεύδουν διαρκώς να βρεθούν σε δημόσιες εκδηλώσεις και να σπείρουν τον σεξιστικό τους οχετό στο βωμό των ζωών μας, μαζεύτηκαν σε ένα πλαίσιο που ακόμη και η επιστήμη θυσιάζεται για να χτιστεί μια κοινωνία ζούγκλας, υπενθυμίζοντάς μας πως και η επιστήμη τριμπλαρει αν χρειαστεί για να εξυπηρετήσει πολιτικά συμφέροντα. Φυσικά, προκειμένου το πλαίσιο να ολοκληρωθεί και να επιτύχει τον στρατηγικό του στόχο το συνέδριο θα διεξαγόταν υπό την αιγίδα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ προέδρου της δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου και φυσικά με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων, πάντα πιστές στην στήριξη των κρατικών πολιτικών προκειμένου να επιχειρήσουν να κρύψουν την πατριαρχική ρίζα όλων αυτών και να αφομοιώσουν οποιαδήποτε φωνή επιχειρήσει να βάλει φραγμό.
Όσον αφορά τις απόψεις που (θα) εκφράζονταν, το τηλεοπτικό σποτ μας υπενθύμιζε πως όσα η κοινωνία μας κατεύθυνε από μικρά παιδιά να κάνουμε ως κορίτσια, δηλαδή να πάμε σχολείο, να σπουδάσουμε και να κάνουμε μεταπτυχιακά για να είμαστε ευτυχισμένες, πετυχημένες και δυναμικές, μας κράτησαν πίσω “από την πραγματική (και μοναδική) ευτυχία της μητρότητας” και άρα γυναίκες με το 4 μπροστά στο νούμερο της ηλικίας τους βιώνουν το αδιέξοδο της μη μητρότητας και οφείλουν να νιώθουν αυτό το κενό.
Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που όλο αυτό το συνονθύλευμα παπάδων, πολιτικών και επιστημόνων που συνέστησαν το συνέδριο είναι οι ίδιοι εκφραστές μια πολιτικής και οικονομικής ελίτ που περνάει ολοένα και πιο αντεργατικά μέτρα για τις εργαζόμενες μητέρες και ενισχύει διαρκώς την εργοδοτική αυθαιρεσία σε βάρος τους.
Αυτά οραματίζεται το κράτος, το κεφάλαιο και ο πατριαρχικός κόσμος για εμάς.
Βέβαια, το τι θα κάνουμε με τα σώματά μας είναι μόνο δική μας υπόθεση και αυτό δεν διακυβεύεται ούτε πρόκειται να διακυβευτεί όσο υπάρχουν γυναίκες που αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας. Τα παιδιά και η μητρότητα δεν είναι μια μοιραία συνθήκη της ζωής αλλά μια ανάγκη, μια σχέση στοργής και αγάπης και μόνο ως τέτοια μπορεί και έχει νόημα να συμβεί. Αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο σε μια υγιή κοινωνία. Όπως αυτονόητο θα έπρεπε να είναι και η αυτοδιάθεση της ίδιας της πορείας της ζωής μιας γυναίκας. Ούτε παιδιά, αλλά ούτε πτυχία χρειάζεται να έχουμε, ούτε μεταπτυχιακά, ούτε θα είμαστε πιο δυναμικές τότε, ούτε αυτό θα ικανοποιεί την ευχαρίστηση της ζωής.
Αυτή ακριβώς η συνθήκη είναι ο λόγος που οι γυναίκες γίνονται σύμβολα στις εικόνες από τους αγώνες μας. Γιατί πολεμάνε κόντρα σε ό,τι τις καταπιέζει ως φτωχές και καταπιεσμένες αφενός και αφετέρου ως γυναίκες. Κόντρα στο πρότυπο που τις θέλει είτε σεμνές, ευαίσθητες συζύγους και νοικοκυρές στο σπίτι είτε σκληρές και δυναμικές πάντα στο πλαίσιο που ορίζει η μισθωτή σκλαβιά και η ανέλιξη σε χώρους δουλειάς, οι αγωνιζόμενες γυναίκες, οι επαναστάτριες, είναι τρυφερές γιατί οραματίζονται έναν νέο κόσμο γεμάτο αλληλεγγύη, ομορφιά και χαμόγελα και είναι δυναμικές υπό την έννοια πως λειτουργούν μέσα σε ένα συλλογικό πλαίσιο που τις ενδυναμώνει για να σπάσουν τα δεσμά τους.
Σε μία κομμουνιστική ελευθεριακή κοινωνία, όπως την οραματιζόμαστε εμείς, η ζωή μιας γυναίκας, όπως και ενός άντρα συντρόφου, θα είναι απαλλαγμένη από πρότυπα και ανάγκες που της έρχονται απ’ έξω. Τα μόνα κριτήρια που θα πρέπει να ικανοποιεί θα είναι αυτά της προσφοράς στην κοινότητα με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της και τις ιδιαίτερες κλίσεις που διαθέτει καθώς και της διαρκούς προσπάθειας να γίνεται καλύτερος και πιο όμορφος άνθρωπος, να εξελίσσεται για την ίδια και τον συλλογικό της περίγυρο πάντα μέσα σε ένα συλλογικό πλαίσιο που θα την πριμοδοτεί και θα την ενδυναμώνει με όλους τους τρόπους.
Σε μία κομμουνιστική ελευθεριακή κοινωνία, όπως την οραματιζόμαστε εμείς, τα παιδιά θα είναι ελεύθεροι άνθρωποι που θα προκύπτουν από την ελεύθερη ένωση ίσων ανθρώπων, θα αποτελούν προϊόντα μιας σχέσης αγάπης και στοργής και θα μεγαλώνουν στο περιβάλλον της κοινότητας και θα γαλουχούνται με τις αξίες αυτής.
Και για αυτά εμείς παλεύουμε.
Στα θετικά της υπόθεσης του συνεδρίου, οι χιλιάδες ανδρών και γυναικών που εξέφρασαν την αντίθεση τους στο συνέδριο-έκτρωμα. Αλλά ακόμη και αυτό, όσο αρκετό κι αν φάνηκε να ήταν στην προκειμένη περίπτωση με δεδομένο την αναβολή διεξαγωγής του, δεν μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό ανάχωμα στις πολιτικές του κράτους. Οφείλουμε να οργανωθούμε ως γυναίκες, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν ως εργάτριες, ως πρόσφυγες και μετανάστριες, ως κρατούμενες, ως μητέρες ή μη. Οφείλουμε να χτίσουμε λίγο-λίγο τον κόσμο που οραματιζόμαστε, αυτόν που θα μας χωράει όλους.
Και μιας που αναβλήθηκε το συνέδριο…
Αλληλεγγύη στις γυναίκες που βιώνουν και θα βιώνουν (με το νομοσχέδιο Τσιάρα) την ενδοοικογενειακή βία
Αλληλεγγύη στις έγκλειστες κρατούμενες μετανάστριες στην Αμυγδαλέζα, οι οποίες κάνουν από χθες αποχή από τη σίτιση διεκδικώντας να μην τους δίνουν να τρώνε σκουπίδια
_
Εμείς θα νικήσουμε!
Μαρία Μ.
Δυσήνιος Ίππος 