Κάλεσμα στην αντιπολεμική-διεθνιστική διαδήλωση στον Άραξο την Κυριακή 11 Νοέμβρη

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΒΑΣΕΩΝ

ΟΥΤΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΕ ΑΡΑΞΟ-ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ

“Ο πόλεμος τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους”

Η αποσάθρωση και ολοσχερής χρεοκοπία του κόσμου του κράτους και του καπιταλισμού, όπως αναπτύσσεται μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον της παγκόσμιας συστημικής κρίσης, αποτελεί όριο για την εποχή της παγκόσμιας ολοκλήρωσής του και ταυτόχρονα προϋπόθεση για την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τη συνακόλουθη αύξηση της απειλής του πολέμου.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως σε παγκόσμιο επίπεδο τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά επιχειρούν μία, άνευ όρων, ανηλεή επίθεση εναντίον των λαών και των περιοχών της καπιταλιστικής περιφέρειας που περιλαμβάνει πολεμικές επιχειρήσεις, επιβολή δικτατορικών-θεοκρατικών καθεστώτων και ανατροπή άλλων, υποκίνηση εμφύλιων συγκρούσεων, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, οικονομική αφαίμαξη ολόκληρων πληθυσμών, περιβαλλοντική καταστροφή ολόκληρων περιοχών και φυσικά τεράστιο αριθμό ανθρώπινων απωλειών. Μία συνθήκη που διαμορφώνει απέραντους «κρανίου τόπους» έτοιμους να λεηλατηθούν και να «ανασυγκροτηθούν» με γνώμονα τον έλεγχο πληθυσμών και περιοχών, την αύξηση των κερδών και τη διεύρυνση των οικονομικών δραστηριοτήτων των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ αλλά και την αναδιάταξη των συσχετισμών γεωπολιτικής ισχύος στα πλαίσια των διακρατικών ανταγωνισμών, μεταξύ παγκόσμιων, περιφερειακών και τοπικών δυνάμεων.

Η αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων (στην Ελλάδα και αλλού) καθώς και η αναβάθμιση του ρόλου της Frontex και του ΝΑΤΟ είναι μέρος της προετοιμασίας για τη γενίκευση του πολέμου που έχει κηρύξει η κυριαρχία, αρχικά στο πεδίο όπου εκφράζονται κυριότερα σήμερα οι ανταγωνισμοί των ισχυρότερων μπλοκ εξουσίας, δηλαδή στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, καθώς η ζοφερή προοπτική μίας παγκόσμιας σύρραξης επανέρχεται στο προσκήνιο και στους σχεδιασμούς των στρατιωτικο-πολιτικών επιτελείων.

Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος των Η.Π.Α. αποτελεί την ηγέτιδα δύναμη του δυτικού μπλοκ κυριαρχίας έχοντας πρωτοστατήσει στην εκστρατεία εγκαθίδρυσης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού διεθνώς. Στην ίδια κατεύθυνση, το NATO, το ισχυρό “αμυντικό” μπλοκ του οποίου ηγεμονεύουν οι ΗΠΑ, –με ιδεολογικό όχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»- επιχείρησε την εξάπλωση της δύναμης του και την επέκταση του «ζωτικού του χώρου» βάζοντας διαρκώς «φωτιά σε πυριτιδαποθήκες» με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τους δύο πολέμους στο Ιράκ, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν αλλά και τη δημιουργία του κράτους του σύγχρονου απαρτχάιντ στο Ισραήλ.

Οι πολεμικές επιχειρήσεις στην καπιταλιστική περιφέρεια, καθώς και η εμβάθυνση του ελέγχου και της καταστολής στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών, η όξυνση της λεηλασίας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και η καταστροφή του φυσικού κόσμου είναι αποτέλεσμα των διαχρονικών επιδιώξεων -και των ανεπίλυτων αντιφάσεων που συνεπάγονται- του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Σε αυτή την επιχείρηση αποικιοποίησης κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής από την εξουσιαστική βαρβαρότητα, το αμερικανικό κράτος πρωτοστατεί εδώ και δεκαετίες έχοντας κεντρικό ρόλο στην ενδυνάμωση των παγκόσμιων διαδικασιών αναδιάρθρωσης του κρατικού-καπιταλιστικού κόσμου, μέσω της δημιουργίας και της αναβάθμισης υπερεθνικών εξουσιαστικών μηχανισμών, λειτουργώντας ως «πρότυπο» κατασταλτικό εργαστήριο. Οι «αντι»τρομοκρατικές σταυροφορίες που έχουν προκαλέσει χιλιάδες θανάτους και μαζικό ξεριζωμό μεγάλων πληθυσμών, οι αθρόες δολοφονίες μαύρων Αμερικανών, η θεσμική θωράκιση του καθεστώτος μέσω ειδικών νόμων, φυλακών και στρατιωτικοποιημένων σωμάτων καταστολής, είναι αρθρώσεις του γενικευμένου πολέμου που έχει κηρύξει το αμερικανικό κράτος τόσο εντός της επικράτειάς του όσο και διεθνώς ως πρωτοπόρο τμήμα της παγκόσμιας κυριαρχίας, η οποία απαντάει στην γενίκευση της κρίσης μέσω της επίθεσης της στους φτωχούς και τους απόκληρους.

Μια επίθεση που διεξάγεται με αυξανόμενη ένταση από την πλευρά των διεθνών πολιτικο-οικονομικών ελίτ, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι και το ελληνικό κράτος. Κοινή βάση αυτής της ανισομερούς συμμαχίας είναι η διατήρηση της εξουσιαστικής οργάνωσης των κοινωνιών, η όξυνση των συνθηκών της σύγχρονης σκλαβιάς, η απονεύρωση και η καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, καθώς και η διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του δυτικού μπλοκ κυριαρχίας και η ενίσχυση της δύναμής του στο πεδίο του διεθνούς γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Ο στρατιωτικός, πολιτικός, οικονομικός και πολιτισμικός επεκτατισμός του Δυτικού Εξουσιαστικού Μπλοκ επιχειρεί να αντλεί νομιμοποίηση και συναίνεση από την αθλιότητα που το ίδιο παράγει παγκόσμια: ο πόλεμος, ο ξεριζωμός, η φτώχεια, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, είναι ταυτόχρονα παράγωγα του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος και τα φόβητρα απέναντι στις εξαθλιωμένες μάζες. Η ιδεολογική πτυχή αυτού του επεκτατισμού εμπεριέχει την προβολή του κρατικού-καπιταλιστικού κόσμου ως αναπόδραστης πραγματικότητας εντός της οποίας μπορούν να υπάρξουν μόνο αστικοδημοκρατικά ψευτο-διλήμματα διαχείρισης της γενικευμένης εξουσιαστικής σήψης.

Το ελληνικό κράτος, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ είναι σταθερά προσανατολισμένο στις επιδιώξεις της κυρίαρχης πολιτικο-οικονομικής ελίτ της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα. Η σημερινή κυβέρνηση (όπως και όλες οι προηγούμενες) εκπλήρωσε και συνεχίζει να εκπληρώνει την αποστολή της στο ακέραιο, που δεν είναι άλλη από την διαρκή προσπάθεια, στο κομμάτι που της αναλογεί, για την ανεμπόδιστη επιβολή της σύγχρονης δικτατορίας του Κράτους και του Κεφαλαίου, του Σύγχρονου Ολοκληρωτισμού. Αυτή η κοινή επιδίωξη, που ενώνει ακατάλυτα το ελληνικό και το αμερικανικό κράτος, είναι η βάση κάθε εξουσιαστικής συμμαχίας.

Η πλήρης ταύτιση των κατευθύνσεων των διεθνών οικονομικών και πολιτικών ελίτ με τις ντόπιες σκιαγραφεί τη ζοφερή πραγματικότητα των καταπιεσμένων: φτώχεια και εξαθλίωση, διαρκής ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής είτε εκφερόμενος ως βουβός αυτοκτονικός θάνατος στα διαμερίσματα της μητρόπολης, είτε ως κραυγαλέος πνιγμός στα ανοιχτά του Αιγαίου ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανεργία και άμισθη σκλαβιά για τους μεν, μισθωτή σκλαβιά με ωράρια γαλέρας προς πενταροδεκάρες για τους υπόλοιπους.

Μετά την επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού τον Αύγουστο του 2017 στις ΗΠΑ επισφραγίστηκε με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο η ανανεωμένη αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ. Εκτός της δέσμευσης της ελληνικής κυβέρνησης για την αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 αξίας 2 δις ευρώ, επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες σχετικά με την αναβάθμιση της ΝΑΤΟικής βάσης της Σούδας και του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, όπως και η μεταφορά “ειδικών όπλων” (στην πολεμική ορολογία) -πυρηνικών όπλων επί της ουσίας- στη βάση του Αράξου. Η Σούδα με τη συνεχή ενίσχυση–επέκταση της τα τελευταία χρόνια, χαρακτηρίζεται η καλύτερη βάση μεταξύ του εδάφους των ΗΠΑ και της super βάσης τους στο νησί Ντιέγκο Γκαρσία στον Ινδικό ωκεανό. Ακόμα, μετά την τελευταία επίσκεψη του υπουργού άμυνας Καμμένου στην Αμερική, τον Οκτώβρη που πέρασε, και τις δηλώσεις που ακολούθησαν, έγινε γνωστή η πρόθεση για δημιουργία νέων στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ (στο πλαίσιο της απόφασης για επέκταση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας) καθώς και η επέκταση των υφιστάμενων, σε μια σειρά περιοχών της χώρας, συμπεριλαμβανομένων της Λάρισας, του Στεφανοβικείου και της βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη. Παράλληλα σε όλους τους τόνους υπογραμμίζεται η ανάγκη για να αναβάθμιση της συνεργασίας με Ισραήλ και Αίγυπτο.

Η βάση του Αράξου έχει εδώ και 50 χρόνια αποτελέσει χώρο σποραδικής εναπόθεσης πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ, ενώ η ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδας (αεροπορικές βάσεις Αράξου, Ανδραβίδας και Ακτίου, λιμάνια Πάτρας και Ηγουμενίτσας) έχει χρησιμοποιηθεί ως ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατευμάτων για τις πολεμικές επιχειρήσεις τους στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Τα πυρηνικά όπλα απομακρύνθηκαν τελικά το 2001, ύστερα από μακροχρόνιους αγώνες του αντιπολεμικού κινήματος, με μυστική επιχείρηση του ΝΑΤΟ, αρχικά προς την Ιταλία και στη συνέχεια προς άγνωστη κατεύθυνση. Τον τελευταίο χρόνο συζητείται έντονα η επαναφορά των πυρηνικών όπλων στη βάση του Αράξου. Άλλωστε, η βάση βρίσκεται, σύμφωνα με το ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, πάντα σε ετοιμότητα για να υποδεχτεί αεροσκάφη που φορτώνουν τέτοιες βόμβες, ενώ κατά καιρούς πραγματοποιούνται ασκήσεις δοκιμαστικής λειτουργίας των υπόγειων πυρηνικών αποθηκών της.

Οι κλυδωνισμοί στις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας ύστερα από την στροφή της τουρκικής κυβέρνησης Ερντογάν προς τη Ρωσία και το Ιράν σε μια σειρά από τομείς, έχουν οδηγήσει στην αναβάθμιση του ρόλου του ελληνικού παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή. Αυτό έγινε φανερό πέρυσι, έπειτα από τη μεταφορά πολεμικού εξοπλισμού από τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία προς τη βάση της Σούδας στην Κρήτη αλλά και μέσα από την ανάληψη ενεργούς πρωτοβουλίας της Ελλάδας στις περιφερειακές εξελίξεις και την αναβαθμισμένη συνεργασία που προωθεί με μια σειρά γειτονικών χωρών. Απόδειξη αυτού είναι και οι τριμερείς (Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ, Ελλάδα – Κύπρος – Αίγυπτος) και τετραμερείς (Ελλάδα – Σερβία – Βουλγαρία – Ρουμανία) διασκέψεις και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

Στο ίδιο πλαίσιο, η επανεμφάνιση του «Μακεδονικού» ζητήματος τους τελευταίους μήνες προέκυψε ακριβώς ως μια ακόμα ευκαιρία επιβεβαίωσης της υπαγωγής του ελληνικού κράτους στο άρμα του διεθνούς μπλοκ κυριαρχίας επιχειρώντας να επιλύσει ένα κράμα διαφόρων εξουσιαστικών αναγκών. Από τη μια, η αστική τάξη της χώρας επιθυμεί διακαώς το βάθεμα των σχέσεων με τους παραδοσιακούς συμμάχους της, δηλαδή τον Ευρωατλαντικό άξονα, ειδικά σε μια περίοδο όπως η σημερινή, όπου η γεωπολιτική ρευστότητα που πηγάζει από τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, αλλά και σε άλλα μέτωπα. Από την άλλη, η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο μπλοκ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ εξυπηρετεί τη βασική επιδίωξη διεύρυνσης της επιρροής των παγκόσμιων κυρίαρχων στην νευραλγική περιοχή των δυτικών Βαλκανίων.

Σε αυτή την περίοδο γεωπολιτικής ρευστότητας η ανάγκη να προσδεθεί το ελληνικό κράτος με ακόμη πιο άμεσους και αδιαπραγμάτευτους όρους στο άρμα της Δύσης παίρνει επιτακτικό χαρακτήρα. Όχι κυρίως, όπως μας διαβεβαιώνουν οι εθνικοί γεωπολιτικοί αναλυτές, γιατί ψάχνει έναν ισχυρό προστάτη απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό, αλλά γιατί όταν η τράπουλα αρχίσει να ξαναμοιράζεται, τότε έχει τεράστια σημασία σε ποια καρέκλα θα κάτσεις για το σημαδεμένο φύλλο. Το ελληνικό κράτος θέλει να συμμετέχει στη μοιρασιά της πίτας των ενεργειακών πόρων της περιοχής και ασφαλώς η αστική τάξη, στα χέρια της οποίας πρόκειται να περιέλθουν αυτοί, έχει κάθε λόγο να αποζητά όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα έχουμε χρέος να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Να θέσουμε αναχώματα στους σχεδιασμούς των παγκόσμιων κυρίαρχων που υπόσχονται μόνο θάνατο, φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά, μιζέρια και εξαθλίωση. Πιάνοντας το νήμα από τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις παλαιότερων χρόνων και αντλώντας έμπνευση από αυτές, να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα από τα κάτω ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Στην κατεύθυνση της οικοδόμησης αυτού του κινήματος, η αντίσταση στην εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στη βάση του Αράξου και της Ανδραβίδας, όπως και στην ευρύτερη απόπειρα αναβάθμισης του ρόλου του ελληνικού κράτους στο διεθνές πολεμικό σκηνικό θα είναι μια ακόμα σημαντική μάχη που πρέπει να δοθεί.

Από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε πως η προοπτική των εμπόλεμων κοινωνιών, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της αναζωπύρωσης των εθνικισμών και του κοινωνικού εκφασισμού θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την ανθρωπότητα, και είμαστε πεπεισμένοι για το ότι η ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η οργανωμένη αντεπίθεση των εκμεταλλευόμενων τάξεων και η ανατροπή του κόσμου του καπιταλισμού και του κράτους σε παγκόσμιο επίπεδο μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για τη δημιουργία μια κοινωνίας ευημερίας, ισότητας, ειρήνης και δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση, διακρατικούς πολέμους και αποπροσανατολιστικούς ανταγωνισμούς

Αυτή είναι η εποχή που πρέπει να συνδεθούμε πολιτικά με τους συντρόφους και τους αγωνιζόμενους διεθνώς, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κοινή επίθεση την οποία δεχόμαστε. Ο κόσμος της εξουσίας κινδυνεύει μόνο από την φλόγα των αγώνων ανά τον κόσμο. Και αυτή η φλόγα παραμένει ζωντανή και επικίνδυνη για τους κυριάρχους… Από την Βραζιλία και τους χιλιάδες αντιφασίστες που βρίσκονται στο δρόμο βιώνοντας τη μανία της κρατικής καταστολής και τη μαχόμενη Παλαιστίνη που συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στο σύγχρονο απαρτχάιντ που έχει εγκαθιδρύσει το Ισραηλινό κράτος, μέχρι την αντίσταση των συντρόφων στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν στην γειτονική Τουρκία, την Τσιάπας, τις αντιμιλιταριστικές κινητοποιήσεις στην Ιταλία, τους αγώνες των μαθητών-φοιτητών και τους εργατικούς αγώνες που ξεσπούν από τα κάτω.

Απέναντι στην επίθεση του παρηκμασμένου εξουσιαστικού κόσμου έχουμε να αντιπαραθέσουμε την αλληλεγγύη των κοινών μας αγώνων. Απέναντι στην δυστοπία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όπου η μεγάλη πλειοψηφία εξαθλιώνεται και υποτάσσεται, αντιπαραθέτουμε την ελευθεριακή κοινωνία, που οργανώνεται μέσα από τα ομόσπονδα κοινωνικά συμβούλια “για την Ελευθερία του καθενός και την Ισότητα όλων”.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ-ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΑΤΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ