Να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τις εστίες κοινωνικού/ταξικού αγώνα που είτε υπάρχουν ήδη είτε θα ανοιχτούν και να συμβάλλουμε στο μπόλιασμά τους με το σπέρμα της συνολικής αμφισβήτησης του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Εφτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμια οικονομικής κρίσης και πέντε μετά την εμφάνιση της στον ελλαδικό χώρο, οι συνθήκες ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης που επέφεραν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις με τους διεθνείς πιστωτές, συνεχίζουν να οξύνονται για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η απρόσκοπτη λεηλασία των κοινωνικών αγαθών και κεκτημένων εντείνεται διαρκώς. Επίσης, η εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη, οι διαρκείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η διάλυση της υγείας και της παιδείας, οι μεθοδεύσεις για ποινικοποίηση του συνδικαλισμού είναι μερικά από τα βασικότερα στοιχεία της ταξικής επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι πλέον ολοφάνερο πως αν δεν αποκρουστεί άμεσα, τότε θα συμπαρασύρει τα πάντα στο καταστροφικό πέρασμά της. Επιπρόσθετα, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη αγαθά για την επιβίωση (όπως στέγη, τροφή, θέρμανση και ρεύμα), ενώ κάποιοι, βυθισμένοι στην απελπισία και την απόγνωση που γεννά η εξαθλίωση, οδηγούνται μέχρι και στην αυτοκτονία.
Σε αυτή τη συνθήκη, το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, έχοντας αντιληφθεί πως πνέει τα λοίσθια, οχυρώνεται διαρκώς, δημιουργώντας καινούργιες άμυνες απέναντι στις κοινωνικές εκρήξεις που γέννησε το προηγούμενο διάστημα η κυβερνητική πολιτική σε συνεργασία με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Η χρεοκοπία του έγκειται στο ότι δεν ενδιαφέρεται πια για την απόσπαση με οποιοδήποτε τρόπο της κοινωνικής συναίνεσης για την προώθηση των σχεδιασμών του, αλλά αρκείται στην βίαιη επιβολή τους στο κοινωνικό πεδίο, ενώ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και τις πιο βάναυσες και εγκληματικές πρακτικές απέναντι σε όσους αντιστέκονται και επιχειρούν να ορθώσουν αναχώματα στους σχεδιασμούς αυτούς. Η εγκαθίδρυση καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην κοινωνία, καθεστώτος εξαίρεσης για όσους περισσεύουν από τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που επικρατεί μέσω της δημιουργίας στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες-εργάτες και του εξοβελισμού από την κοινωνική ζωή πληθυσμιακών ομάδων όπως οι τοξικοεξαρτημένοι, οι οροθετικές γυναίκες και οι άστεγοι, αλλά και το δόγμα μηδενικής ανοχής απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή και εστία αντίστασης και αγώνα δημιουργείται, είναι η κατασταλτική στρατηγική που εφαρμόζεται εδώ και αρκετό καιρό και που συνθέτει το σκηνικό εντός του οποίου επελαύνει ο σύγχρονος κρατικός ολοκληρωτισμός.
Σήμερα, η επιλογή της αριστερής διαχείρισης έρχεται να δώσει παράταση ζωής στο ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο μέσω της διαμόρφωσης συνθηκών κοινωνικής ειρήνης, εθνικής συμφιλίωσης και διαταξικής συνεργασίας, μέσω της εξουδετέρωσης των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων στους δρόμους, στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς και της ανάθεσης της πολιτικής και οικονομικής διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, στην συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ. Μια διαπραγμάτευση για έναν “έντιμο συμβιβασμό” που ήταν καταδικασμένη να αποτύχει, όπως και έγινε, αφού το ντόπιο και το διεθνές κεφαλαίου επιχειρούν την περαιτέρω εξαθλίωση της εργατικής τάξης και του συνόλου των εκμεταλλευόμενων, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν υπάρχει καμία συμβατότητα ανάμεσα στα συμφέροντα των αφεντικών και των εργαζομένων, εξαφανίζοντας παράλληλα και τις όποιες ελπίδες για σύγκλιση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, η διαπραγμάτευση δεν έχει άλλο σκοπό από το να προσδιοριστούν νέα μέτρα αφαίμαξης των ήδη φτωχοποιημένων και εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων. Εξάλλου, το διάστημα των 5 μηνών που μεσολάβησε από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αρκετό για να διαψεύσει όλους εκείνους που περίμεναν μια περίοδο κυβερνητικής συγκαταβατικότητας και βαθιάς συναίνεσης ως προς τις λαϊκές διεκδικήσεις, ήταν ένα διάστημα ικανό για να αποδειχθεί η συνέχιση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ των ίδιων πολιτικών με τους προκατόχους του.
Η αποτυχία της κυβέρνησης να συμφωνήσει σε ένα επαρκές μνημόνιο, τόσο για την ελληνική πλευρά όσο και για τους δανειστές είχε ως αποτέλεσμα την προκήρυξη δημοψηφίσματος για την αποδοχή ή όχι της πρότασης των ‘’θεσμών’’. Το δημοψήφισμα αυτό δεν είναι παρά μια προσπάθεια της κυβέρνησης να διαχειριστεί το ναυάγιό της, αφού προσέκρουσε στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά της. Οι κοινωνικές συνθήκες που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, οι προεκλογικές του υποσχέσεις, και η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διαχείρισης του καπιταλισμού, που εκπροσωπεί, τον οδήγησαν αναμενόμενα σε πολιτικό αδιέξοδο. Αν προχωρούσε εύκολα και αδιαπραγμάτευτα σε μία συμφωνία με τους δανειστές αυτό θα σήμαινε ταυτόχρονα και το τέλος όχι μόνο της διακυβέρνησής του, αλλά αρκετά πιθανά και της ίδιας του της πολιτικής ύπαρξης. Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για την εφαρμογή ενός ελληνικού μνημονίου και όχι ενός ευρωπαϊκού. Άλλωστε, πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν ξέχασε να καταθέσει πρόταση για νέο μνημόνιο που συνεχίζει το πρόγραμμα λιτότητας και των έμμεσων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Όπως δεν ξέχασε και στις 20 Φλεβάρη να ακολουθήσει στο ακέραιο τις οδηγίες των μνημονιακών υποχρεώσεων και να επεκτείνει την εποπτευόμενη οικονομική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, στο όνομα της παραμονής στην ευρωπαϊκή ένωση.
Έτσι, το δημοψήφισμα έρχεται να δώσει ένα μικρό κομμάτι γνώμης στο λαό εντός του πλαισίου και των ερωτημάτων όμως που θέτει το ίδιο το σύστημα, κρύβοντας παράλληλα μια σοβαρή παγίδα που έχει να κάνει με τον τρόπο διαχείρισης του αποτελέσματος του από την κυβέρνηση και το πώς θα μακιγιάρει αυτή ένα ενδεχόμενο όχι. Ένα όχι το οποίο στη συνέχεια θα χρησιμοποιηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να βελτιωθούν οι όροι της που όμως μοιραία θα οδηγήσουν σε νέα συμφωνία και ένα τρίτο, πιθανώς και σκληρότερο, μνημόνιο. Ένα όχι που όταν τα νέα μέτρα και οι νέες συνθήκες θα πέσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, το κίνημα θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί, καθώς μέσα από τη δεξαμενή της άρνησης πρέπει να δημιουργηθούν όροι κατάφασης σε μια επαναστατική εναλλαγή. Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι πως γύρω από το ναι συσπειρώνεται όλο το παραδοσιακό αστικό-αντιδραστικό μπλοκ, οι οπαδοί της εθελοδουλίας και όσοι στρατεύονται υπέρ των συμφερόντων των αφεντικών, ενώ θα το στηρίξουν αναγκαστικά και όσοι υποκύψουν στην εργοδοτική τρομοκρατία που σαρώνει τις τελευταίες μέρες τους χώρους δουλειάς.
Βέβαια, η αποτυχία της διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης δεν έγκειται μόνο στην απροθυμία της ή στην ανικανότητά της. Στο πλαίσιο της συνολικής καπιταλιστικής κρίσης εκείνο που κάθε φορά διακυβεύεται είναι η αναστύλωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της κάθετης υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, μέσω της δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών έτσι ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία αυτή. Αυτό αποτελεί διαχρονικά τον απαράβατο κανόνα για το ξεπέρασμα της κρίσης, γι αυτό και καμία σοσιαλδημοκρατική συνταγή δεν μπορεί να τον αντιστρέψει, και πόσο μάλλον σήμερα που η παγκόσμια επανάκαμψη της κερδοφορίας εδράζεται στον αφανισμό του κοινωνικού κράτους και την ακραία υποτίμηση της εργασίας. Από τα παραπάνω, είναι προφανές ότι το ζήτημα της κρίσης τους συστήματος δεν οφείλεται απλά σε κάποια διαχειριστική αδυναμία των μέχρι τώρα διαχειριστών του και ούτε μπορεί να βρει γιατρειά σε μια άλλη εναλλακτική διαχείριση του από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Το αδιέξοδο που βιώνει σήμερα το σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό) είναι αποτέλεσμα των αθεράπευτων αντιφάσεων του και οι κρίσεις δομικό στοιχείο της ύπαρξής του, καθώς μέσω της καταστροφής (αγαθών και ανθρώπων), προσπαθεί διακαώς να κρατηθεί ζωντανό και να αναπαραχθεί, βγαίνοντας με ακόμα πιο ενδυναμωμένες τις δομές του. Ούτε το δημοψήφισμα, ούτε μια ακόμη περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση θα διευκολύνουν τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία να επιλύσει τα οξυμένα προβλήματα της.
Ο καπιταλιστικός κόσμος διαρθρώνεται μέσα από συγκεκριμένους νόμους, θεσμούς και κανόνες που καλούνται να εξυπηρετήσουν αταλάντευτα τις δεδομένες ανάγκες του κεφαλαίου μέσα στα πλαίσια της κρίσης. Οι επιταγές του κεφαλαίου αποτελούν τον σκελετό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, και βάσει τον δικών του συμφερόντων και όχι των λαών, επιβάλλεται η οικονομική διάρθρωση εντός των κρατών. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την πρωταρχική της μορφή ως σήμερα, είναι μια αλυσίδα αντικοινωνικών και αντιλαϊκών κρίκων στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας διακρατικός μηχανισμός δομικά φτιαγμένος ώστε να αποτελεί έναν ιμάντα μεταβίβασης του πλούτου από την περιφέρεια προς το κέντρο, είναι μια διακρατική ένωση των ισχυρών ελίτ που στόχο έχουν την αμείωτη αφαίμαξη του πλανήτη. Η άγρια ταξική επίθεση των τελευταίων ετών δεν είναι κάποιο ιστορικό ατόπημα αλλά νομοτελειακό αποτέλεσμα της ίδιας της φύσης της. Ο αντιδραστικός πυρήνας, η ουσία της ΕΕ φέρει ένα βαρύ στίγμα των ιστορικών λόγων για τους οποίους συγκροτήθηκε, που πολύ απέχουν από το ιδεολόγημα της συναδέλφωσης των λαών και της δημοκρατίας (όπως υποστηρίζυν διάφοροι, ανάμεσα τους και η ελληνική κυβέρνηση). Άλλωστε, έχει συμμετάσχει ουκ ολίγες φορές σε στρατιωτικές επεμβάσεις σε χώρες της περιφέρειας με τελευταίο παράδειγμα την επέμβαση στην Ουκρανία, την στήριξη των νεοναζί και τη σφαγή όσων αντιστέκονται. Το ελληνικό κράτος και η ντόπια αστική τάξη αποτελούν κομμάτι των διεθνών οικονομικών και πολιτικών μηχανισμών και συμμετέχουν στη λεηλασία της λεγόμενης καπιταλιστικής περιφέρειας με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, την οικονομική διείσδυση και την εκμετάλλευση των ανθρώπων και των φυσικών πόρων της.
Δεν πρέπει λοιπόν να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και στις απόπειρες ανανέωσης της κοινωνικής νομιμοποίησης στους θεσμούς του, είτε πρόκειται για κόμματα, είτε για επιτροπές της βουλής, είτε για έναν κυβερνητικό σχηματισμό. Άλλωστε, ο ίδιος κυβερνητικός σχηματισμός προσπάθησε με δημιουργική ασάφεια να καλύψει το σκληρό τρομοκρατικό προσωπείο του κράτους και να συντρίψει τις αντιστάσεις μέσω της καπήλευσης, της αφομοίωσης και του εμπόριου ελπίδας. Οι κάλπες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν τις λύσεις που υπόσχονται οι κομματικοί σχηματισμοί, όπως άλλωστε αποδείχτηκε πρόσφατα για άλλη μια φορά κι όπως αναμένεται να φανεί και στο επικείμενο δημοψήφισμα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μοναδική πραγματική λύση κυοφορείται μέσα στην αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια, στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η βελτίωση των συνθηκών ζωής στο εδώ και το τώρα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των αγώνων που έχουν δοθεί και δίνονται. Κανένας δεν μας χάρισε ποτέ και ούτε πρόκειται να μας χαρίσει αυτά για τα οποία μαχόμαστε.
Έτσι λοιπόν, ένα σκέτο όχι στην πρόταση των “θεσμών’’, δεν μπορεί να είναι αρκετό για να αντιστρέψει τη συνολική και ανηλεή επίθεση που διεξάγει το σύστημα. Το κοινωνικό και ταξικό κίνημα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επαναπαυθεί σε ένα στείρο όχι, αλλά δεν πρέπει να δώσει και κανένα χώρο στην εθελοδουλία, τον φόβο και την υποταγή. Εκείνο που είναι πέρα για πέρα επιτακτικό σήμερα είναι η αναζωπύρωση των αγώνων, η ανάπτυξη αντιστάσεων όπου εκφράζεται η επίθεση αυτή και η σύνδεση που θα ανοίξει το δρόμο για τη συνολική ανατροπή, ενάντια στην υποτίμηση και υποβάθμιση των ζωών μας. Πρέπει να απαντήσει με ένα όχι σε παλιά και νέα μνημόνια, να εναντιωθεί στους διεθνείς καπιταλιστικούς και διακρατικούς μηχανισμούς, να πει όχι στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, να εναντιωθεί στα αφεντικά (ντόπια και ξένα), να παλέψει για να ξεριζώσει το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος. Και αυτό το όχι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δοθεί στα κοινοβούλια (ελληνικά και ευρωπαϊκά), ούτε στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων. Αυτό το όχι μπορεί να δοθεί μόνο στους δρόμους, εκεί που η ταξική πάλη παίρνει σάρκα και οστά. Εκεί που στην πράξη θα καταργηθούν τα μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι, τα πολυνομοσχέδια, το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα και οι θεσμοί του.
Για την άγρια πληττόμενη κοινωνική βάση το μόνο δίλλημα είναι καπιταλισμός ή κοινωνική επανάσταση. Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι αυτή της κοινωνικής επανάστασης, της διαδικασίας ανατροπής δηλαδή των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλει το υπάρχον καθεστώς σκλαβιάς και εξαθλίωσης και κατάργησης των υπαρχουσών δομών οργάνωσης της κοινωνίας, αντικαθιστώντας τες με άλλες μορφές οριζόντιας και συλλογικής αυτοοργάνωσης όπως είναι οι ελευθεριακές κομμούνες, τα εργατικά συμβούλια, οι λαϊκές συνελεύσεις και οι κολεκτίβες.
Για την ανάπτυξη και την επικράτηση των δομών αυτών θα πρέπει ήδη από σήμερα, μέσα στο ήδη υπάρχον ζοφερό κοινωνικό περιβάλλον που συνθέτει το σάπιο και χρεοκοπημένο πολίτικο και οικονομικό σύστημα, να προετοιμαζόμαστε, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό-ταξικό επίπεδο. Είναι χρέος των αγωνιζόμενων υποκειμένων και ειδικά των αναρχικών, που προωθούν την αυτοοργανωμένη και από τα κάτω αντίσταση για να απαντήσουν στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου και να θέσουν παράλληλα στο κοινωνικό επίκεντρο τα επαναστατικά προτάγματα. Για να καταφέρουν έτσι να απαντήσουν συνολικά από μια αναρχική σκοπιά στο διαχρονικό ζήτημα της εξουσίας, σκοπεύοντας όχι στην κατάληψη της αλλά στην κατάργηση της και την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας από τα κάτω.
Καμία υποχώρηση , καμία συναίνεση και καμία ανοχή στο κράτος και τους επίδοξους διαχειριστές του. Η κοινωνική αυτοοργάνωση, η εργατική αυτοδιαχείριση, η κοινωνική αλληλεγγύη και ο ταξικός αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το στρατό του, δεν γίνεται με κρατική χρηματοδότηση και χαμόγελα προς πάσα κατεύθυνση, αλλά με μαζικούς και μαχητικούς αγώνες.
Η διεθνοποίηση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης και ο ενδοκυριαρχικός αγώνας για πολιτική και οικονομική επικράτηση, επιβάλλει αντίστοιχα τη διεθνοποίηση της αντικαπιταλιστικής αντίστασης.
Απέναντι σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εξουσία, η ιστορία των καταπιεσμένων θα συνεχίσει να γράφεται από τα κάτω. Από όλους εκείνους και εκείνες που με όπλο την αλληλεγγύη αγωνίζονται για ένα κίνημα που θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις του μέλλοντος με αποτελεσματικότητα για την οικοδόμηση του κόσμου που κουβαλάμε στις καρδιές μας.
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΕΝΤΙΜΟΥΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΑΪΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΣΤΟ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΓΧΩΡΙΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
Πάτρα, 2 Ιούλη 2014
Δυσήνιος Ίππος 