Το Σάββατο 10 Απρίλη και ένα μήνα μετά τη δολοφονία του αναρχικού Λάμπρου Φούντα από μπάτσους στη Δάφνη, την ώρα που το ελληνικό κράτος ήταν έτοιμο να υπογράψει την άνευ όρων παράδοση του στο ΔΝΤ και την ΕΕ, δυνάμεις της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας εισβάλλουν σε διάφορα σπίτια συντρόφων στην Αθήνα και πραγματοποιούν πολύωρες έρευνες. Η επικείμενη επιτήρηση αποσιωπάται από τα μίντια και την ίδια ώρα όλοι κάνουν λόγο για την μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ που σύμφωνα με “έγκυρες” πληροφορίες έχει οδηγηθεί στην εξάρθρωση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Την επόμενη μέρα ανακοινώνεται από τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας ότι κρατούνται οι αναρχικοί Ν. Μαζιώτης, Π. Ρούπα, Κ. Γουρνάς, Σ. Νικητόπουλος, Β. Σταθόπουλος και Χ. Κορτέσης. Μάλιστα, όπως επιβεβαιώνουν και γνωστοί δημοσιογράφοι-υπάλληλοι της κρατικής ασφάλειας, “στα σπίτια τους βρέθηκαν πολύτιμα ευρήματα”, όπως αναρχικά έντυπα, πολιτικά βιβλία, όργανα γυμναστικής, καλαμωτές και ξυπνητήρια που “αποδεικνύουν” την ενοχή τους. Τις επόμενες μέρες το μιντιακό παραλήρημα συνεχίζεται και ξεπερνά κάθε όριο, παρουσιάζοντας δήθεν υπαρκτές τηλεφωνικές συνομιλίες που εμφανίζουν τους συντρόφους να χαίρονται για την έκρηξη βόμβας στα κάτω Πατήσια και τον άδικο θάνατο ενός μικρού μετανάστη. Και οι 6 σύντροφοι βρίσκονται προφυλακισμένοι, ενώ οι Ν. Μαζιώτης, Π. Ρούπα και Κ. Γουρνάς έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση. Από τις 9 Οκτώβρη, ο σύντροφος Κώστας Γουρνάς βρίσκεται σε απεργία πείνας με κύριο αίτημα του την ά
ρση του καθεστώτος απομόνωσης από το οικογενειακό και πολιτικό του περιβάλλον που εκ των πραγμάτων επιχειρεί να επιβάλλει η κράτησή του στις φυλακές Τρικάλων. Στις 14 Οκτώβρη εξετάζεται η αίτηση αποφυλάκισης που έχουν καταθέσει οι 6 σύντροφοι ενόψει της συμπλήρωσης του πρώτου εξαμήνου της κράτησης τους.
Η παρούσα συγκυρία βρίσκει το σύστημα στα όρια του με το τελευταίο να δείχνει ξεκάθαρα τόσο τις προθέσεις όσο και τις αντιφάσεις του, με τον κλοιό να σφίγγει από τη μεριά του κράτους και των αφεντικών ακόμη περισσότερο με τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ όπως στη ΔΕΗ και τον ΟΣΕ, την αποδοχή του μνημονίου και στον ιδιωτικό τομέα, με νέο ασφαλιστικό εντός του 2011 ανάλογα με τις μακροπρόθεσμες προβλέψεις για τη βιωσιμότητα του συστήματος, με την επιτάχυνση του προγράμματος διαρθρωτικών αλλαγών, με έμφαση στο άνοιγμα των κλειστών.
Μπαίνοντας λοιπόν σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο τόσο για το κράτος και το κεφάλαιο όσο και για τους καταπιεσμένους και με ορατό το ενδεχόμενο μελλοντικών κοινωνικών εκρήξεων, επιχειρείται το πέρασμα σε μια νέα συνθήκη.Μια νέα συνθήκη, όπου αν τελικά επικρατήσει, περιλαμβάνει και θα περιλαμβάνει ακόμη σκληρότερους όρους όχι μόνο στον τομέα της εργασίας αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας. Από το εργασιακό, το ασφαλιστικό, τον έλεγχο και την καταστολή σε οργουλιανές εκδοχές μέχρι τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, την ακόμη μεγαλύτερη λεηλασία της φύσης με πρόσχημα την «πράσινη ανάπτυξη» όσο και τελικά την μετατροπή του ανθρώπινου είδους σε μηχανή παραγωγής κέρδους με την ζωή να υποβιβάζεται σε μετρήσιμο και τελικά αναλώσιμο μέγεθος.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο επιχειρείται παράλληλα και είναι εξίσου απαραίτητη για τους κυρίαρχους σχεδιασμούς και η φυσική και πολιτική εξόντωση όσων αντιστέκονται, με πρώτο και κύριο στόχο της καταστολής τους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές που με τη διαρκή και πολύμορφη δράση τους προωθούν τη ριζοσπαστικοποίηση της αντίστασης σε κάθε μέτωπο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Μια διαδικασία που στοχεύει φυσικά συνολικά στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της και πραγματοποιείται σταδιακά μέσα από τη διαρκή αναβάθμιση του ελέγχου και της καταστολής. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την πρόσφατη εξέλιξη της διεύρυνσης του αντιτρομοκρατικού νόμου που πλέον θα ενεργοποιείται και σε περιπτώσεις αδικημάτων που σχετίζονται με δημόσιες εκδηλώσεις (πορείες-συγκεντρώσεις κλπ.). Για μας, η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές δεν μπορεί παρά να είναι αναφαίρετη συνιστώσα του ευρύτερου αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, καθώς λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για όσους αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, προσφέροντας παράλληλα τη δυνατότητα ανάπτυξης της ριζοσπαστικής κριτικής και δράσης, αλλά και συνάντησης των επιμέρους αντιστάσεων που διεξάγονται στα διαφορετικά μέτωπα του κοινωνικοταξικού πολέμου στην κατεύθυνση της περαιτέρω συλλογικοποίησης και διεύρυνσης τους, μέχρι τη συνολική ανατροπή του κόσμου των κυρίαρχων.
Είναι εμφανές ότι στη νέα επίθεση που εξαπολύουν τα αφεντικά, τα ΜΜΕ έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Υποδεικνύουν ενόχους, κατασκευάζουν κατηγορητήρια, καταδικάζουν χωρίς δίκη, για να εξοντώσουν από νωρίς τους εχθρούς του κράτους και να αμβλύνουν τις δυνατότητες αντίστασης μπροστά στα ακόμα σκληρότερα μέτρα που έρχονται. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία της κυριαρχίας τόσο για την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης όσο και για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο και αποπροσανατολισμό του κοινωνικού συνόλου.
Όμως μέσα σε αυτήν την συνθήκη όπου όλα φαίνονται να παρακμάζουν, οι αντιστάσεις μας ανθίζουν. Και εννοούμε με τον όρο «αντίσταση» την έμπρακτη διάθεση για καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου, που ενυπάρχει σε κάθε μικρή ή μεγάλη ενέργεια που κοιτάει προς την απελευθερωτική κατεύθυνση, σε κάθε μικρό ή μεγάλο ρήγμα στον κυρίαρχο λόγο και στις υπάρχουσες δομέςαπό όσους αποφασίζουν να δράσουν κάτω από τις αρχές της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού και της αξιοπρέπειας. Αρχές και αξίες που μπορούν και πρέπει να αντικαταστήσουν τις αξίες αυτού του γερασμένου και σάπιου κόσμου της εξατομίκευσης, της απάθειας και του φόβου. Είναι σίγουρο ότι και μόνο η απουσία συγκεκριμένων προτάσεων και αλλαγών λειτουργεί αποτρεπτικά σε πολλούς, όμως αυτό που τους περιορίζει δεν είναι αυτή καθεαυτή η απουσία προτάσεων αλλά ο φόβος που έχει ενσωματωθεί μέσα τους από το ίδιο το σύστημα για οποιαδήποτε αλλαγή έξω από αυτό, αναγνωρίζοντας την ως καταστροφική και μη εφικτή, ως ονειροπόλα και παιδική. Βέβαια μια αλλαγή προς την απελευθερωτική κατεύθυνση, ένας κοινωνικός μετασχηματισμός θα σήμαινε και την καταστροφή αυτού του συστήματος. Και αυτή είναι ακριβώς η μόνη ρεαλιστική, βιώσιμη και συγκεκριμένη πρόταση. Η καταστροφή του καπιταλιστικού οικοδομήματος, η εξάλειψη κάθε εξουσιαστικού κατάλοιπου και η οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, ούτε εύκολοι δρόμοι προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτούς πρέπει να τους φτιάξουμε μόνοι μας. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Το ερώτημα είναι απλό, η απάντηση μας μένει να δοθεί…
Ή με την σιγουριά ενός σκλαβωμένου και καταδικασμένου κόσμου,
ή με την αβεβαιότητα μιας απελευθερωτικής προοπτικής
…για ένα κόσμο χωρίς κράτη, αφεντικά, καταπίεση και εκμετάλλευση…
…για το κομμουνισμό και την αναρχία!!
Δυσήνιος Ίππος 
