Tag: υγειονομικοί

Η συμπλήρωση δύο χρόνων από την εμφάνιση της πανδημίας συμπίπτει με την κορύφωση της υγειονομικής κρίσης στη χώρα μας. Η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων τις τελευταίες εβδομάδες, με τα δεκάδες χιλιάδες καθημερινά κρούσματα και τους δεκάδες θανάτους, σε συνδυασμό με την συνέχιση της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης, δημιουργούν μια ασφυκτική συνθήκη για την κοινωνική πλειοψηφία και ιδιαίτερα για τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, τα οποία ωθούνται, κυριολεκτικά, στον θάνατο. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών και το ενδεχόμενο ενός νέου λοκ-ντάουν, το οποίο εκτός του ότι αποτελεί αποτυχημένο τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας λειτουργεί ως άλλοθι για να μην παρθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο και για να αμβλυνθούν ακόμα περισσότερο οι κοινωνικές αντιστάσεις, είναι κομμάτια της προκλητικής αναλγησίας που επιδεικνύουν οι κυρίαρχοι από την πρώτη ημέρα της πανδημίας.

του Ανδρέα Κ.

Η τραγική επιδείνωση της πανδημίας τις τελευταίες εβδομάδες καθιστά σε όλους σαφές ότι η θανατοπολιτική που εφαρμόζει το κράτος εδώ και τουλάχιστον ενάμισι χρόνο στο πεδίο της υγείας δεν έχει τέλος. Μετράμε καθημερινά δεκάδες νεκρούς. Οι συνολικοί θάνατοι στη χώρα μας είναι σχεδόν 17.000. Οι ΜΕΘ είναι ασφυκτικά γεμάτες και οι ασθενείς διασωληνώνονται σε ράντζα στους διαδρόμους, ενώ την ίδια στιγμήχιλιάδες ασθενείς περιμένουν μήνες ολόκληρους για να μπουν στο χειρουργείο. Μέσα σε αυτή την κατάσταση που επικρατεί, οι διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εμπαίζουν ολόκληρη την κοινωνία και προσπαθούν να μας πείσουν πως «όλα βαίνουν καλώς» και ότι η κατάσταση βρίσκεται υπό έλεγχο.

Κρατική διαχείριση της πανδημίας, εμβόλια και υποχρεωτικότητα

Μετράμε ήδη ενάμιση χρόνο από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το νέο, τέταρτο, κύμα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 13.500, ενώ καθημερινά χάνουν τη ζωή τους δεκάδες συνάνθρωποί μας και ακόμα περισσότεροι αναζητούν ένα κρεβάτι εντατικής θεραπείας. Είναι δεδομένο, και το έχουμε αναφέρει εκτενώς και σε προηγούμενα άρθρα μας, ότι η υγειονομική κρίση με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι από τις αρχές του προηγούμενου έτους έχει αναδείξει τα όρια και τις εγγενείς αδυναμίες του υπάρχοντος συστήματος οργάνωσης της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και έχει καταστήσει σαφές ότι το κράτος αδιαφορεί πλήρως για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Από την αρχή της πανδημίας, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμοδεν έχουν λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία της κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που είναι και αυτά που πλήττονται περισσότερο από την υγειονομική κρίση. Αντίθετα οι αποφάσεις που παίρνουν βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυριαρχίας και στην εξασφάλιση των καλύτερων δυνατών όρων για την συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας και τη διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ενάμισης χρόνος πανδημίας: Το πέρασμα από τη θανατοπολιτική του κράτους και την αντικοινωνική εκτροπή στην κοινωνική εξέγερση και την ανατροπή… παραμένει ανοιχτό!

«Το φθινόπωρο του 1884, ο Malatesta και άλλοι σύντροφοι από διάφορα μέρη της Ιταλίας πήγαν στη Νάπολη ως ιατρικοί εθελοντές για να φροντίσουν τους χτυπημένους από την επιδημία της χολέρας, καθώς η επιδημία είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις, και έπιασαν δουλειά στα νοσοκομεία. Ο Costa και άλλοι Σοσιαλιστές έκαναν το ίδιο. Δύο αναρχικοί, ο Rocco Lombardo, πρώην συντάκτης της εφημερίδας του Τορίνο “Proximus Tuns”, και ο Antonio Valdre, υπέκυψαν από την επιδημία. Αυτοί που επέστρεψαν δήλωσαν σε ένα μανιφέστο πως η πραγματική αιτία της χολέρας είναι η εξαθλίωση και το αληθινό φάρμακο η κοινωνική επανάσταση».

Max Nettlau, “Errico Malatesta: The Biography of an Anarchist”, New York, 1924

Εδώ και ενάμιση χρόνο, το ξέσπασμα της πανδημίας του COVID-19 έχει φέρει ολόκληρο τον πλανήτη αντιμέτωπο με μια πρωτόγνωρη υγειονομική αλλά και πολιτική-κοινωνική κρίση. Η επικινδυνότητα του ιού, σε συνδυασμό με την απροθυμία των κρατών διεθνώς να λάβουν ουσιαστικά υγειονομικά μέτρα για την καταπολέμησή του και να ενισχύσουν τα δημόσια συστήματα υγείας με ανθρώπινους και υλικούς πόρους, έχουν οδηγήσει στον θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους, αναδεικνύοντας τις εγγενείς αδυναμίες και την αντικοινωνική φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος και στραπατσάροντας τη μέχρι τώρα φανταχτερή βιτρίνα του «ανεπτυγμένου» δυτικού κόσμου.