Άρθρο του Tommy Lawson στο libcom.org που παρουσιάζει τις έννοιες που χρησιμοποίησαν οι αναρχικοί για να ορίσουν τη συνεργασία τους με άλλες τάσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Δημοσιεύτηκε σε 2 μέρη στα τεύχη 7 και 8 της εφημερίδας Ζερμινάλ
Το κείμενο περιλαμβάνεται στην αρχή του βιβλίου “Σεργκέι Νετσάγιεφ: Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ Μιχαήλ Μπακούνιν: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΝΕΤΣΑΓΙΕΦ” με επιμέλεια του Ζήση Σαρίκα, εκδ. Πανοπτικόν
Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Μπακούνιν
Ο εξέχων ρώσος επαναστάτης και πολιτικός συγγραφέας Μιχαήλ Μπακούνιν γεννήθηκε το 1814 στο Πρεμούκινο της Ρωσίας και πέθανε το 1876 στη Βέρνη της Ελβετίας. Είναι ο σημαντικότερος ίσως εκπρόσωπος του αναρχισμού του 19ου αιώνα. Η διαμάχη του με τον Καρλ Μαρξ δίχασε για πάντα το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα.
130 XPONIA AΠO TO ΘANATO TOY MΠAKOYNIN με αφορμή την ελληνική έκδοση του πρώτου τόμου των Έργων του (Πανοπτικόν 2006, μτφ. Zήσης Σαρίκας)
α. μικρό χρονικό*
Eικοσιενός ετών το 1835 και έτοιμος για όλα, ο Mιχαήλ Aλεξάντροβιτς Mπακούνιν παραιτείται από το στρατό για να σπουδάσει φιλοσοφία στη Mόσχα, μεταφράζει τις διαλέξεις του Φίχτε για την Aποστολή του Λογίου και γράφει την εισαγωγή στις Διαλέξεις του Xέγκελ. Eννιά χρόνια μετά, αφού έχει ζήσει στο Bερολίνο, στη Δρέσδη, τη Bέρνη, τη Zυρίχη, τις Bρυξέλλες και τελικά στο Παρίσι, ανακαλείται από τη ρωσική κυβέρνηση στην πατρίδα, που του αφαιρεί τα αριστοκρατικά προνόμια και τον καταδικάζει ερήμην σε καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Tρία χρόνια αργότερα απελαύνεται από τη Γαλλία για αντιρωσική προπαγάνδα και ο Pώσος πρέσβης κυκλοφορεί την πλαστή φήμη ότι η Mπακούνιν είναι πράκτορας. Eπιστρέφει στο Παρίσι από τις Bρυξέλλες μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου. Tον Mάρτιο του 1848 ξανασυναντά τον Mαρξ και φυτεύεται ο σπόρος της μετέπειτα ιστορικής τους διένεξης: η αποκήρυξη από τον Mαρξ του, φίλου του Mπακούνιν, επαναστάτη Herwegh, ο οποίος είχε κάνει μια αποτυχημένη επιχείρηση να πυροδοτήσει εξέγερση γερμανών εξόριστων στη Bάδη. Λίγους μήνες μετά, ο Mπακούνιν παίρνει μέρος στο Σλαβικό Kονγκρέσο και την εξέγερση της Πράγας. O Mαρξ, ακολουθώντας την προβοκάτσια του ρωσικού κράτους, διαδίδει ότι ο Mπακούνιν είναι πράκτορας και ευθύνεται για τη σύλληψη πολωνών επαναστατών. O Mπακούνιν απελαύνεται από την Πρωσία και τη Σαξονία, γράφει την Έκκληση στους Σλάβους, φτάνει ινκόγκνιτο στη Λειψία και προετοιμάζει την επανάσταση στη Bοημία. Tελικά εξέρχεται ηρωικός ηγέτης από τη λαϊκή εξέγερση στη Δρέσδη, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται στο φρούριο του Königstein, καταδικάζεται σε θάνατο. Σε έξι μήνες η ποινή μετατρέπεται σε ισόβια, ο ίδιος μεταφέρεται στην Aυστρία, φυλακίζεται στην Πράγα, κατόπιν στο Olmütz, όπου ξανά καταδικάζεται σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. H ποινή αίρεται και πάλι, O Mπακούνιν όμως κρατείται αλυσοδεμένος, κατόπιν παραδίδεται στους Pώσους και φυλακίζεται στα κάτεργα του φρουρίου Πέτρου και Παύλου.
*Το παρακάτω κείμενο του Κροπότκιν εμπεριέχεται στο βιβλίο «Michail Bakounine – Για την ελευθερία του καθενός και την ισότητα όλων», Εκδόσεις Καινά Δαιμόνια, Αθήνα 2009.
Μιχαήλ Μπακούνιν (30 Μαΐου 1814 – 1 Ιουλίου 1876): Θεμελιωτής του Αναρχισμού, ακούραστος προπαγανδιστής και φλογερός επαναστάτης
*Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Murray Booktchin «Οι Ισπανοί Αναρχικοί – Τα Ηρωικά Χρόνια», εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος.Στο τέλος υπάρχει και ένα χρονολόγιο της ζωής του
3 κείμενα της Emma Goldman για τον έρωτα, τον γάμο και το παιδί Έκδοση: αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”
“… έχει αξία να διαβάζουμε τις λέξεις των επαναστατών της τάξης μας, να βρίσκουμε την αναλογία στο σήμερα, να ορίσουμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε και να επιχειρήσουμε να τη χτίζουμε τουβλο-τούβλο.
Άλλωστε, δεν υπάρχει κάτι που να συμφωνούμε περισσότερο από το ότι «η αίτια έγκειται στο σύστημα ανισότητας της ατομικής ιδιοκτησίας, στο Κράτος και την Εκκλησία, στο σύστημα που νομιμοποιεί την κλοπή, τη δολοφονία και την κακοποίηση των αθώων γυναικών και των ανήμπορων παιδιών» όπως αναφέρει η Έμμα Γκόλντμαν στο κείμενο της «Αναρχία και το ζήτημα του Έρωτα».
Μέχρι, λοιπόν, να συντρίψουμε τον σάπιο κόσμο της εξουσίας, οφείλουμε να διαβάζουμε, να οργανωνόμαστε και να πράττουμε ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο.”
Πρέπει το παιδί να θεωρείται μια ανεξάρτητη προσωπικότητα ή ένα αντικείμενο που διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τα γούστα των άλλων; Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί από γονείς και δασκάλους. Το εάν το παιδί θα αναπτυχθεί εσωτερικά, εάν όλα όσα αναζητούν εκφραστική διέξοδο θα αφεθούν να έρθουν στο φως ή θα είναι ετεροκαθοριζόμενο, αυτό εξαρτάται από τη σωστή απάντηση σε αυτό το ζωτικής σημασίας ερώτημα.
Από άρθρο του Diego Abad De Santillan που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα La Protesta το 1929. Περιλαμβάνεται στον Α’ τόμο (Το κοινωνικό και οικονομικό ζήτημα) του βιβλίου “Ένα ελευθεριακό πρόταγμα. Ιστορία, Εξέλιξη και Πράξη”, εκδόσεις “Στάσει Εκπίπτοντες”. Το άρθρο περιέχει ακόμα ένα κεφάλαιο με τίτλο Άμεση οικοδομητική δράση.
Στις 18 Μάρτη του 1871 ξεκίνησε η πρώτη στην ιστορία νικηφόρα ηρωική εξέγερση της εργατικής τάξης.
Το κείμενο αυτό του Kropotkin προτοδημοσιεύτηκε στην γαλλική Le Révolté που εκδίδετο στη Γενεύη, με τη μορφή τριών ξεχωριστών άρθρων τον Μάη του 1880, ’81 & ’82. Συμπεριλήφθησαν στη συλλογή άρθρων του με τίτλο Λόγια ενός εξεγερμένου, που εκδόθηκε στη Γαλλία το 1885.
Το πρωτότυπο αγγλικό κείµενο µοιραζόταν ελεύθερα σε φυλλάδια
Η ελληνική μετάφραση που αναδημοσιεύουμε, είναι από το βιβλίο Αναρχοκομμουνισμός, η διερεύνηση του μέλλοντος στο παρόν , των εκδόσεων Κόκκινο Νήμα, με τίτλους κεφαλαίων προερχόμενους από την αγγλική μετάφραση.
Το παρόν άρθρο γράφτηκε από τον Κροπότκιν τον Ιανουάριο του 1887 για την αναρχική βρετανική εφημερίδα «Freedom». Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο «freedomnews.org.uk», από όπου και μεταφράστηκε, με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από το θάνατο του σπουδαίου αναρχικού.
Ένα ερώτημα που μας τίθεται συχνά είναι : «Πώς θα οργανώσετε τη μελλοντική κοινωνία που θα είναι βασισμένη πάνω στις αναρχικές αρχές» ; Εάν αυτό το ερώτημα είχε ως αποδέκτη τον Herr Bismarck ή κάποιον που πιστεύει ότι μια ομάδα ανδρών είναι σε θέση να οργανώσει την κοινωνία όπως αυτή θέλει, θα φαινόταν πολύ φυσικό. Αλλά στα αυτιά ενός Αναρχικού ακούγεται πολύ παράξενο και η μοναδική απάντηση που μπορούμε να του δώσουμε είναι : «Δεν μπορούμε να σας οργανώσουμε. Ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξετε να οργανωθείτε θα εξαρτηθεί από εσάς». Εάν οι μάζες συνεχίσουν να πιστεύουν στην ιδέα ότι μια κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα πάντα και να αναδιοργανώσει τις οικονομικές σχέσεις – οι οποίες έχουν αναπτυχθεί μέσα στο πέρασμα αιώνων – με μερικούς νόμους, τότε θα πρέπει να περιμένουμε με σιγουριά ολόκληρους αιώνες μέχρι να καταργηθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου. Αλλά αν υπάρχει μέσα στην εργατική τάξη μια ισχυρή μειοψηφία ανδρών που καταλαβαίνουν ότι καμία κυβέρνηση – όσο δικτατορική και αν είναι η εξουσία της – δεν είναι σε θέση να απαλλοτριώσει τους καπιταλιστές και αυτή η μειονότητα αποκτήσει επαρκή επιρροή έτσι ώστε να παρακινήσει τους εργάτες να αρπάξουν την πρώτη ευκαιρία που θα βρούν για να πάρουν στην κατοχή τους τη γη, τα ορυχεία, τους σιδηροδρόμους και τα εργοστάσια – χωρίς να δώσουν μεγάλη σημασία στις συζητήσεις που γίνονται στο Westminster – τότε μπορούμε να περιμένουμε ότι θα προκύψει ένα νέο είδος οργάνωσης που θα είναι πρός όφελος της κοινότητας.