ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ… ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ
Το βράδυ της παραμονής πρωτοχρονιάς στα Χανιά ένας 27χρονος ντελιβεράς βρήκε τραγικό θάνατο την ώρα που εκτελούσε διανομή. Ακόμα ένα εργατικό «ατύχημα» που στοίχισε τη ζωή ενός εργαζόμενου προστέθηκε στη μεγάλη λίστα των θανατηφόρων «ατυχημάτων» που συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο. Λίγες μέρες μετά, πριν προλάβει να μπει ο νέος χρόνος (9 Γενάρη), ένας ακόμη εργάτης σκοτώνεται, πέφτοντας από σκαλωσιά στο εργοτάξιο του υπό κατασκευή γηπέδου της «Δικέφαλος ΑΕ» (συμφερόντων Μελισσανίδη) στη Νέα Φιλαδέλφεια. Οι εργαζόμενοι, παρ’ όλες τις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την ημέρα εξαναγκάστηκαν να δουλέψουν. Ο 55χρονος εργάτης δούλευε ως συγκολλητής στην εταιρεία Ερμωνάσσα που έχει αναλάβει την κατασκευή του έργου που χρηματοδοτείται και από την περιφερειακή αρχή. Λίγους μήνες πριν την εργοδοτική αυτή δολοφονία, στον ίδιο χώρο, ένας οικοδόμος είχε τραυματιστεί, ενώ οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε 24ωρη απεργία καταγγέλλοντας τις συνθήκες εργασίας. Στις 10 Γενάρη, ακόμη ένας εργαζόμενος βρίσκει τραγικό θάνατο, αυτή τη φορά σε ιχθυοκαλλιεργητική μονάδα του «ΝΗΡΕΑ» στο νησί Πεταλάς, κοντά στον Αστακό. Την ώρα που επικρατούσαν ακραίες καιρικές συνθήκες με πολύ δυνατό άνεμο και κύμα, η εταιρεία έστειλε τον εργαζόμενο στο πόστο του με αποτέλεσμα αυτός να πνιγεί. Και σε αυτό τον χώρο, οι εργαζόμενοι έχουν αναδείξει τις άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται.
Τα εργατικά «ατυχήματα», τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, η εργασία σε απάνθρωπες συνθήκες (πρόσφατα είδαμε ντελιβεράδες, οικοδόμους και άλλους εργαζόμενους να δουλεύουν μέσα στον πάγο και στο χιόνι), ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων να ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, οι απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα χαμηλά μεροκάματα και οι μισθοί πείνας, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι οι παράγοντες που συνθέτουν τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου και με την μανιώδη επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης και συνδικαλιστικής δράσης(όπως π.χ ο νέος νόμος για τις απεργίες, οι συλλήψεις και οι διώξεις των εργαζομένων που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, ο ξυλοδαρμός εργαζομένων από τους μπράβους των αφεντικών οι διώξεις των μελών σου Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, η απόλυση εργαζόμενου στα Vicko γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του και η στοχοποίηση των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τη δράση τους). Το μέλλον προδιαγράφεται ακόμα πιο σκληρό αν δεν αντισταθούμε μιας και η σημερινή πολιτική διαχείριση-σε πλήρη εναρμόνιση με τις υποδείξεις της αστικής τάξης, τον ντόπιων και διεθνών ελίτ και των υπερεθνικών μηχανισμών- οξύνει την επίθεση της στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα με την προώθηση νέων αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων, ισοπεδώνοντας κάθε κοινωνικό και ταξικό κεκτημένο, εγκαθιδρύοντας ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.
Στην τρέχουσα χρονική συγκυρία η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την έξοδο από τα μνημόνια, για το πέρασμα στην περίοδο της ανάπτυξης, για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» του κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της ζωής. Τα παραπάνω εντάσσονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει το μέχρι τώρα έργο της ως επιτυχημένο, φιλολαϊκό και προοδευτικό απέναντι στη δεξιά και ακροδεξιά εναλλακτική, εμφανιζόμενη έτσι ως η μόνη εγγυήτρια δύναμη για την πορεία της χώρας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η “έξοδος’’ αυτή σηματοδοτεί την είσοδο σε ένα νέο γύρο αντικοινωνικής επίθεσης από την πλευρά του κράτους και των αφεντικών. «Ανάπτυξη» στην γλώσσα των εργαζομένων σημαίνει υπερενταντικοποιημένη εργασία, ελαστικά ωράρια, δουλειά χωρίς κανένα δικαίωμα και πολλές φορές «ατυχήματα» και θάνατο. Πλέον, τα μνημονιακά μέτρα των προηγούμενων ετών και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, αποτελούν πάγιους και διαρκείς νόμους του κράτους. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ συνεχίζουν να διαφεντεύουν τη χώρα. Η συμφωνία τους με το ελληνικό κράτος για περαιτέρω όξυνση της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης σε βάθος δεκαετιών, η συνέχιση της επιτροπείας από υπερεθνικούς μηχανισμούς και η προσήλωση στην ικανοποίηση υψηλών οικονομικών στόχων προμηνύουν το πέρασμα σε αυτή τη νέα φάση επικαιροποιημένης λεηλασίας και αφαίμαξης του κοινωνικού πλούτου, ολοένα και πιο βίαιης φτωχοποίησης της κοινωνικής βάσης και απρόσκοπτης καταστροφής του φυσικού κόσμου.
Απέναντι στη γενικευμένη τρομοκρατία και καταστολή, στις συνθήκες σκλαβιάς και εξαθλίωσης που επιβάλλουν το κράτος και τα αφεντικά στους χώρους δουλειάς, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο δρόμος της οργάνωσης των εργαζομένων, της αντίστασης, της διεκδίκησης και του κοινωνικού-ταξικού αγώνα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες, γνωρίζοντας τις πραγματικές μας ανάγκες, πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε, συλλογικά, αυτοοργανωμένα και αδιαμεσολάβητα, σε κάθε κοινωνικό και εργασιακό χώρο, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στους δρόμους. Με σωματεία βάσης και πρωτοβουλίες εργαζομένων να διαμορφώσουμε τον μαχητικό συνδικαλισμό της βάσης και να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει, μακριά από τις συνδικαλιστικές ελίτ οι οποίες έχουν συμπληρωματικό ρόλο ως προς την εργοδοσία.
Παρόλο που αυτή η επιλογή μπορεί να φαντάζει δύσκολη, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει προοπτική στους αγώνες μας και να τους κάνει νικηφόρους, σπάζοντας το ευρύτερο κλίμα της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Να συνδέσουμε τους επιμέρους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας, για πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της στέγασης, της περίθαλψης, της εκπαίδευσης, για την υπεράσπιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για την προστασία της φύσης, με το συνολικό και επίκαιρο κοινωνικό και πολιτικό αίτημα για ανατροπή του κόσμου της εξουσίας και τον ελευθεριακό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
ΟΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ… Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ
ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ! ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος” / μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων
Πάτρα, 13 Γενάρη 2019
Δυσήνιος Ίππος 