Λίγα λόγια για το κινηματικό βιβλιοπωλείο του “δυσήνιου ίππου”

Κάθε Τρίτη & Παρασκευή 18.00 – 20.00 στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω (Πατρέως 87)

Learn more

Τα παρακάτω βιβλία και πολλά άλλα ακόμα διατίθενται στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω σε μέρες και ώρες που είναι ανοιχτός. Σε άτακτες περιόδους θα μας βρείτε και σε δημόσιους χώρους της πόλης. Θα φροντίζουμε να το ενημερώνουμε εγκαίρως

Riot days

Συγγραφέας: Μαρία Αλιόχινα

Μετάφραση από τα ρωσικά: Νίκη Καραγεώργου

Το βιβλίο Riot Days της Μαρίας Αλιόχινα (μέλους των Pussy Riot) είναι ένα πραγματικό ντοκουμέντο για τη ζωή των κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές της Ρωσίας. Δεν μένει όμως εκεί. Η φρίκη, ο φόβος, οι εξευτελισμοί, ο κανιβαλισμός, η συμπόνοια, η αλληλεγγύη, το πείσμα, ο αγώνας, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα απέναντι στο άλλο, όλα συνθέτουν μια αφήγηση που προχωράει πέρα ακόμα κι απ’ αυτή την αχανή ρωσική γη.

Όσο κι αν τα πολιτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να αναλύσει και να ερμηνεύσει τον ολοκληρωτισμό και τα σκοτάδια του ρωσικού κράτους τίθενται στη σφαίρα της κριτικής ‒ακόμα και της πολεμικής‒, αυτό δεν μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του βιβλίου. Εξάλλου τα βιβλία είναι ενδιαφέροντα όταν καταφέρνουν να ανοίγουν συζητήσεις γύρω απ’ τα περιεχόμενά τους κι όχι όταν αποσπούν βαρετές και αυτονόητες συμφωνίες.

Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς

Δημιουργός: Γωγώ Λιανού

Κι έκλαψα.
Για όλες τις στιγμές που είχαν πια περάσει.
Έκλαψα, γιατί είδα ότι αγαπηθήκαμε.
Ίσως, όχι βαθιά.
Αλλά αρκετά.
Ίσως, όχι για πάντα.
Αλλά για όσο έπρεπε.
Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ κι εγώ
συνυπάρξαμε.
Κι έκλαψα πιο πολύ.
Γιατί εγώ, δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.

Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΡΕΝΤΖΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ

Ένας τρόπος υπάρχει για να λυθεί κάποιο ληστρικό μυθιστόρημα. Η οριστική νίκη της εξουσίας επί του ήρωα. Τρεις εκδοχές υπάρχουν για τη λύση αυτή. Η αμνήστευση, η εκτέλεση από τα καταδιωκτικά αποσπάσματα σε κάποια συμπλοκή ή η σύλληψη και η καταδίκη σε θάνατο. Είτε με την επιείκεια του συμβιβασμού είτε με τον πλήρη θρίαμβο επί του σώματος του ληστή, μικρή σημασία έχει, αν η ισορροπία διαταραχτεί, επανέρχεται μόνο όταν κερδίσει ο νόμος.
Οι Ρεντζαίοι δοκίμασαν την πρώτη και την τρίτη εκδοχή σε διάστημα περίπου τεσσάρων χρόνων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΕΤΡΕΧΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΝΑ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’70

Είναι η διήγηση μιας ζωής εξ ολοκλήρου βιωμένης μέσα στις κοινωνικές συγκρούσεις που πυροδοτήθηκαν από το ’68 και το ’77. Είναι η ιστορία ενός νεολαίου εξεγερμένου που -μετά το δρόμο και τις πρώτες εμπειρίες του στη φυλακή- συναντιέται με τα επαναστατικά κινήματα εκείνων των χρόνων, μέσα από την απόλυτη κι ανεπιφύλακτη ένταξή του. Οι αγώνες των κρατουμένων τον οδηγούν στη στράτευση στους Ένοπλους Προλεταριακούς Πυρήνες (ΝΑΡ). Μέσα στη φυλακή θα προσχωρήσει στις Ερυθρές Ταξιαρχίες (BR). Η διήγηση επικεντρώνεται στα είκοσι χρόνια που βίωσε μέσα στις φυλακές, περιγράφοντας τον κόσμο των πολιτικών κρατουμένων, των αγώνων και των εσωτερικών ζυμώσεων των μαχόμενων οργανώσεων, μέσα στο σύστημα των ειδικών φυλακών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αόρατη επιτροπή Η εξέγερση που έρχεται

Μετάφραση: Μυρτώ Ράις, Ρούλα Δημοπούλου1η έκδοση 2019, 149 σελίδες

Το πρώτο δημοσιευμένο δοκίμιο της Αόρατης επιτροπής, το οποίο κυκλοφόρησε στην Γαλλία 2007 και απετέλεσε βασικό στοιχείο του κατηγορητηρίου για τρομοκρατία στην περίφημη «υπόθεση του Ταρνάκ». Μεταξύ ανατρεπτικού εγχειριδίου και προσπάθειας επεξήγησης του κόσμου, μια ισχυρή πολιτική τοποθέτηση σε γλώσσα λογοτεχνική, πλήρως επιβεβαιωμένη ως προς την πρακτική της ορθότητα.

Ο Μπούκτσιν και το πρόταγμα των αναρχικών κοινωνιών

Γεράσιμος Τσιριόπουλος 1η έκδοση 2020, 154 σελίδες

Μια μελέτη για το έργο και τις κυρίαρχες αναφορές του Αμερικανού στοχαστή, προσδιορίζοντας το τοπίο της σύγχρονης ριζοσπαστικής πολιτικής σκέψης και σκιαγραφώντας το υποκείμενο της σύγχρονης επαναστατικής δράσης.

Το ελατήριο: (σ)τάσεις φυγής

Φρυκτωρίες ή πόσο ζουν οι μύγες;

Δημήτρης Πουλικάκος 1η έκδοση 2019, 235 σελίδες

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του «Πάλι» και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Τα τραγούδια του ΛοΓό

Γιάννης Λογοθέτης 1η έκδοση 2019, 471 σελίδες

Το σύνολο της στιχουργικής δημιουργίας του Γιάννη Λογοθέτη, από τα ηχογραφημένα τραγούδια της δεκαετίας του ’70 έως και τους τελευταίους αδημοσίευτους στίχους του. Μια σατιρική ποιητική ρητορική, η σκιτσογραφική ανασύνθεση ενός κόσμου με ενορμητικά και ατελέσφορα πάθη, ένα σκιτσογραφικό μανιφέστο μιας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας εν είδει γελοιογραφίας της καθημερινής ζωής.

Tango bar

Περικλής Κοροβέσης1η έκδοση 2019, 103 σελίδες

Το πρώτο θεατρικό κείμενο του Περικλή Κοροβέση, το οποίο ανέβηκε πρώτη φορά το 1987. Υπαρξιακή περιπλάνηση, μεταξύ αλκοόλ, ματαίωσης φαντασίωσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, με κυρίαρχο σκηνικό ένα μπαρ και σημαίνουσα συνθήκη την διαμόρφωση μιας ελλείπουσας θεατρικής ταυτότητας.

ΣΑΝ ΤΟΝ ΖΑΠΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ;

ΟΙ ZAPATISTAS ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΛΙΒΙΑΝΟΙ COCALEROS

Ιχνηλατώντας τον δρόμο που επέλεξαν οι Ζαπατίστας και οι Βολιβιανοί κοκαλέρος προς την κοινωνική αλλαγή, το πολυεπίπεδο βιβλίο του Λεωνίδα Οικονομάκη φέρνει στο φως άγνωστες πλευρές της ιστορίας των δύο κινημάτων, τις αναλογίες και τις διαφορές τους, για να καταδείξει τις κρίσιμες συγκυρίες που καθόρισαν την πορεία τους. Η μελέτη του Οικονομάκη εμβαθύνει με τρόπο πρωτόγνωρο στη διαδικασία μέσω της οποίας τα κινήματα καταλήγουν στις στρατηγικές επιλογές τους, εξερευνώντας διεξοδικά τις παραμέτρους που επηρεάζουν και διαμορφώνουν τις αποφάσεις τους. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί καρπό μιας συναρπαστικής έρευνας πεδίου 8 ετών, η οποία αναδεικνύει μαρτυρίες και γεγονότα που έχουν παραδόξως αγνοηθεί από την επίσημη βιβλιογραφία. Μία έκδοση που θα ενθουσιάσει τόσο τους κοινωνικούς και πολιτικούς επιστήμονες όσο και τον απλό αναγνώστη που επιθυμεί να ανακαλύψει την ιστορία των (επαναστατικών και μη) κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί

Ένας βρεγμένος καραγκιόζης

Μετάφραση: Γιάννης Καυκιας

Γιατί ένας παλαβός σπρώχνει ανθρώπους κάτω από τις ρόδες του μετρό; Πώς μια υπέροχη κοπέλα μπορεί να ερωτευτεί εμένα και να περιπλέξει την έρευνά μου; Γιατί μπερδεύεται στην ιστορία η Μαφία; Εγώ, ο αστυνόμος Παντοβάνι, ένας μπάτσος του κερατά, με μια παράξενη ομάδα συνεργατών: Γιατί μου αναθέτουν πάντα τη διαλεύκανση των πιο δύσκολων υποθέσεων, όπου τα πτώματα μαζεύονται με το φτυάρι, όπως τα ξερά φύλλα του τραγουδιού;

Κλαρίτα Καλιμόσιο

Ελευθεριακά πάθη

Συναίσθημα και ερωτισμός στην αναρχική σκέψη

Σε αυτό το βιβλίο, η Clarita Kàlimocio, με τρόπο ευσύνοπτο, παρουσιάζει τις βασικές θέσεις των θεωρητικών του αναρχισμού σχετικά με τον ρόλο του ερωτισμού, του συναισθήματος και του σώματος στη διαμόρφωση τόσο της κοινωνικής πραγματικότητας, όσο και της μελλοντικής κοινωνίας που επιδιώκει να οικοδομήσει ο αναρχισμός. Πιο συγκεκριμένα, αναπτύσσονται οι απόψεις σημαντικών αναρχικών του 19ου και του 20ού αιώνα, οι οποίες υπήρξαν ακραία ριζοσπαστικές για την εποχή τους και επέδρασαν σημαντικά στη διαμόρφωση των φιλελεύθερων ιδεών του καιρού τους. Ακόμη κι αν πολλά πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει, παραμένει ανοιχτό το ζήτημα της σχέσης των φύλων, των προκαταλήψεων, της καταπίεσης των ψυχικών αναγκών του ατόμου και του τρόπου με τον οποίο θα καταφέρει ο άνθρωπος να οδηγηθεί στην ευτυχία μέσα από την εξισορρόπηση της ελευθερίας και του σεβασμού προς τον άλλον.

Παπαγεωργίου Ηλίας

Η αρχιτεκτονική ως πεδίο συνύπαρξης

Η μορφή του χώρου επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε, ακούμε και προσεγγίζουμε τους άλλους ανθρώπους. Άλλοτε ο χώρος μας φέρνει πιο «κοντά» και άλλοτε πιο «μακριά», αλλάζοντας τις μεταξύ μας αποστάσεις, όχι στην απόλυτη τους διάσταση, αλλά ως προς τις δυνατότητες που έχουν οι φωνές, τα βλέμματα και οι κινήσεις μας να διευκολύνονται ή να δυσχεραίνονται.

Ο πρόσφατος εγκλεισμός μας «μέσα» και η ταυτόχρονη επιθυμία μας να βγούμε «έξω», να βρεθούμε «ανάμεσα» στους άλλους, έφεραν στην επικαιρότητα, με τον πιο άμεσο τρόπο, ένα διαχρονικό αλλά συχνά παραμελημένο ζήτημα: Πώς η αρχιτεκτονική, ως το πεδίο συνύπαρξης των ανθρώπων, καθορίζει σε έναν μικρό αλλά αισθητό βαθμό τον τρόπο που ζούμε «μαζί».

Μιγκέλ Μπονάσο / Ρομπέρτο Μπαρντίνι / Λάουρα Ρεστρέπο

Επιχείρηση Πρίγκιπας

Η απαγωγή του αντισυνταγματάρχη Κάρλος Καρένιο από το FPMR στη Χιλή του 1987

Την 1η Σεπτέμβρη 1987, με μια θεαματική ένοπλη ενέργεια γνωστή ως Επιχείρηση «Πρίγκιπας», οι μονάδες «Ιγνάσιο Βαλενσουέλα» του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR) απάγουν τον γενικό διευθυντή του Εργοστασίου Όπλων του Στρατού της Χιλής (FAMAE), αντισυνταγματάρχη Κάρλος Καρένιο, σε μια επιχείρηση που αποκλήθηκε επίσης «Όχι στη διαιώνιση του τύραννου».

Το βιβλίο ανήκει σε εκείνο το περίεργο είδος που συνήθως αποκαλείται «μη μυθοπλαστική πεζογραφία» και συνδυάζει τη δημοσιογραφική έρευνα με τον μυθιστορηματικό τρόπο γραφής.

Διαβάζοντάς το δεν παρακολουθούμε μόνο μια ιστορία ανάμεσα στις πολλές στη Χιλή του Πινοτσέτ, αλλά «ζούμε» μαζί με τους πρωταγωνιστές το κλίμα, τις αγωνίες και τη δράση που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή αντίστασης σ’ εκείνο το (πρωτοεμφανιζόμενο τότε) υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και φασιστικής δικτατορίας.

Ο Miguel Bonasso γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 1940. Συγγραφέας και δημοσιογράφος, συμμετείχε στο αντάρτικο των Μοντονέρος.

Ο Roberto Bardini γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το 1948. Διακεκριμένος δημοσιογράφος, σπούδασε Νομική, Κοινωνιολογία, Φιλοσοφία, Λογοτεχνία και Ιστορία, αν και δεν αποφοίτησε ποτέ. Υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής σε διάφορες χώρες. Τον αποκαλούν «μαχητή της αλήθειας» για τη σταθερή προσήλωσή του στους αγώνες των λαών.

Η Laura Restrepo γεννήθηκε στην Μπογκοτά της Κολομβίας το 1950. Συγγραφέας, δημοσιογράφος και διανοούμενη της Αριστεράς, εξορίστηκε από την πατρίδα της, επέστρεψε μετά τη νομιμοποίηση του Κινήματος Μ-19 και υποστήριξε μαχητικά την μπολιβαριανή επανάσταση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον

Lucky Strike

Συνδυάζοντας την αριστοτεχνική αφήγηση με ένα βαθιά ανθρωπιστικό όραμα, ο Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον είναι γνωστός όχι μόνο ως ο πιο λογοτεχνικός αλλά και ως ο πιο προοδευτικός (βλέπε «ριζοσπαστικός») από τους σύγχρονους κορυφαίους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.

Το Lucky Strike, αυτή η κλασική και αμφιλεγόμενη ιστορία, ξεκινά σε ένα απομονωμένο νησί του Ειρηνικού, όπου ένα πλήρωμα μη δοκιμασμένων ανδρών πρόκειται να απογειωθεί με ένα μη δοκιμασμένο αεροσκάφος φορτωμένο με ένα θανατηφόρο φορτίο που θα αλλάξει τον κόσμο μας για πάντα. Μέχρι κάτι να πάει ανέλπιστα και υπέροχα στραβά…

Ο Kim Stanley Robinson γεννήθηκε το 1952 στο Γουόκιγκαν του Ιλινόις αλλά από τα δύο του χρόνια ζει στο Όραντζ Κάουντι της Καλιφόρνιας.

Μυθιστοριογράφος, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Άρχισε να εκδίδει μυθιστορήματα το 1984 και το έργο του έχει χαρακτηριστεί ως «ανθρωπιστική» ή/και «λογοτεχνική επιστημονική φαντασία». Είναι φανατικός υπερασπιστής και υποστηρικτής της επιστημονικής φαντασίας ως είδος, την οποία θεωρεί από τις πιο ισχυρές λογοτεχνικές μορφές.

Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί Η Χρυσή Ακτή (Οξύ 1998) και οι δύο πρώτοι τόμοι της Τριλογίας του Άρη, ο Κόκκινος Άρης (ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ 2000, Φανταστικός Κόσμος 2018) και ο Πράσινος Άρης (Φανταστικός Κόσμος 2020).

Εκδόσεις: Red n’ Noir

ΛΕΝΙΝ, ΤΣΑΒΙ, ΑΡΓΑΛΑ, RACABARREN PETRI

Μια άλλη επιτυχία της 5ης Biltzar, που σχετίζεται άμεσα με τη θεωρία της αμυντικής και δίκαιης βίας, ήταν η παιδαγωγική εξήγηση της ηθικής της εξέγερσης. Παιδαγωγική απελευθερωτική, αντίθετη σε όλα με την παιδαγωγική του φόβου που κατασκευάζει καθημερινά η καταπιεστική εξουσία. Ηθική που βασίζεται στα θεμελιώδη χειραφετικά ιδεώδη τα οποία υλοποιεί από πάντα η εκμεταλλευόμενη ανθρωπότητα. Ο Μαρξ είπε ότι το ιδανικό της ζωής είναι ο αγώνας, ότι η πιο ποταπή ιδέα είναι η υποταγή, και ότι οι ήρωές του ήταν ο Σπάρτακος, ο σκλάβος αντάρτης που μόνο το όνομά του έσπερνε τον πανικό στους δουλοκτήτες, και ο Κέπλερ, ο επιστήμονας που υποστήριζε το δικαίωμα/αναγκαιότητα της κριτικής σκέψης απέναντι σε κάθε δογματισμό και ειδωλολατρία της κυρίαρχης εξουσίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Καμιονέτα

Ο ΑΓΑΛΜΑΝΘΡΩΠΟΣ κι άλλες ιστορίες δρόμου…

Η συλλογή αυτή ολοκληρώθηκε το 2016 και κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα. Η ανά χείρας έκδοση τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα το Μάη του 2017. Για το εξώφυλλο κόπιασε ο χορευτής Xristov Valpreda. Διακινείται χέρι – χέρι και µέσω κινηµατικών υποδοµών, µε ελεύθερη συνεισφορά.

Μετά την κάλυψη των εξόδων εκτύπωσης, τα επιπλέον χρήµατα θα διατεθούν για την κάλυψη δικαστικών εξόδων των 4 συλληφθέντων της αντιφασιστικής παρέμβασης της 21ης Φλεβάρη 2017, κατά την κατάθεση στεφάνων στο θεσμικό εορτασμό της επετείου προσάρτησης της πόλης μας στο ελληνικό κράτος.

_________________________________________________________________________________________________

Την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό σου

Νίκος Χρηστίδης

Η νουβέλα αυτή γράφτηκε το Γενάρη 2013. Δε διεκδικεί λογοτεχνικές δάφνες. Αν και µυθοπλασία, αποτελεί την αποτύπωση µιας αρµαθιάς στιγµών ενός αγώνα που βρίσκεται τόσο µακριά, αλλά και τόσο κοντά µας.

Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2015 σε περιορισµένα αντίτυπα. Η τωρινή έκδοση τυπώθηκε σε 500 αντίτυπα το Μάη του 2017. Διακινείται χέρι – χέρι και µέσω κινηµατικών υποδοµών, µε ελεύθερη συνεισφορά. Μετά την κάλυψη των εξόδων εκτύπωσης, τα επιπλέον χρήµατα θα διατεθούν για την κάλυψη των ιατρικών εξόδων της συντρόφισσας Β.Μ.

_______________________________________________________________________________________________

Ένα Γυμνό Κρεμμύδι

Άλλο απόλαυση άλλο ηδονή θα πει ο Ρολάν Μπαρτ θέλοντας να εξερευνήσει τη σχέση του συγγραφέα με το κείμενο και κατόπιν του αναγνώστη με το κείμενο. Και θα υπερθεματίσει: «Ο κάθε συγγραφέας θα πει λοιπόν: τρελός δεν το μπορώ, γερός δεν το καταδέχομαι, είμαι νευρωσικός». Γιατί σας τα λέω αυτά σε έναν πρόλογο μιας πρωτόλειας συλλογής από ποιήματα και πεζά (όλα κι όλα τριάντα έξι, διαλεγμένα και ξαναδιαλεγμένα από ένα σώμα κειμένων μιας δεκαετίας); Γιατί καθένας που γράφει επιθυμεί ταυτόχρονα την έκθεση, αλλά και την απόκρυψη, τη συμπονετική αλλοίωση των γεγονότων, που φτάνει έως και τη συμβολοποίηση, αλλά και την καταφανή διακήρυξή τους, την άφεση της φαντασίας, άλλως πως της αμαρτίας, την άφεση τελικά της ανάγκης για διασάλευση της τάξης. Επιθυμία, φαντασία, διασάλευση και άφεση. Επιστροφή στον μύθο, στην πρώτη γλώσσα, ακόμα μπορεί και σε μια άκρως αναγεννητική ανυπαρξία, επιστροφή στην αρχή. Ένα γυμνό κρεμμύδι… γέο βαγέο… με κλάματα γέλια και χαρές κόβω τις φέτες του. Σας το προσφέρω. Εσείς όμως δεν θα το πείτε πουθενά, έτσι δεν είναι;

______________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Kozmonaut

Fuck off Google

«Δεν βιώνουμε μια μαζική «κρίση εμπιστοσύνης» αλλά το τέλος της εμπιστοσύνης, μιας εμπιστοσύνης που κατέστη πε­ριττή για τη διακυβέρνηση. Εκεί που βασιλεύουν ο έλεγχος και η διαφάνεια, εκεί που η συμπεριφορά των υποκειμένων – προβλέπεται σε πραγματικό χρόνο μέσω της αλγοριθμικής επεξεργασίας μιας μάζας διαθέσιμων δεδομένων σχετικά με αυτά, δεν υπάρχει πια ανάγκη να τα εμπιστευτούμε ή να εμπιστευτούν. Αρκεί να παρακολουθούνται επαρκώς.»

_________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Αρχείο 71

Ναζισμός και εργατική τάξη

Sergio Bologna

Προκειμένου να υποστηρίξουν τη θέση ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός βρήκε στήριγμα πρώτα απ’ όλα στην εργατική τάξη, οι ιστορικοί “αναθεωρητές” παραθέτουν έναν εντυπωσιακό όγκο στοιχείων, κυρίως εκλογικού τύπου. Είναι πασίγνωστο ότι τα νούμερα δεν μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει εύκολα· παρόλ’ αυτά η ανάγνωση και η ερμηνεία τους είναι περίπλοκο πρόβλημα. Δεν είναι πάντα αλήθεια ότι οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Χώρια που η ίδια η έννοια της εργατικής τάξης δεν είναι πάντα μονοσήμαντη.

Πρέπει λοιπόν να ξετυλίξουμε το κουβάρι· δεν πρέπει όμως να απορρίψουμε αυτές τις έρευνες εκ των προτέρων, αντιθέτως πρέπει να τις διαβάσουμε προσεκτικά, να τις φέρουμε σε αντιπαράθεση με άλλες έρευνες που συχνά αγνοούνται. Με λίγα λόγια, αν θέλουμε να αναμετρηθούμε με την ανάλυση του σημερινού νεοναζισμού δίχως να καταφεύγουμε σε βεβιασμένες αναλογίες με το παρελθόν, είτε αυτές προέρχονται από τους ιστορικούς “αναθεωρητές”, είτε από την ταριχευμένη ιστορική μνήμη, θα πρέπει να ξανανοίξουμε τη διαμάχη γύρω από την ιστορία του Εθνικοσοσιαλισμού.

Θα πρέπει όμως να το κάνουμε με “πάθος πολιτικό”, με εκείνο το είδος διανοητικής έντασης που χαρακτηρίζει όσους γνωρίζουν ότι διεξάγουν μια μάχη πρώτα και κύρια πολιτική.

_______________________________________________________________________________________________

Γυναίκες Φυλή και Τάξη, Angela Davis

“Ο μύθος του μαύρου βιαστή ανέκυπτε μεθοδικά και ως δια μαγείας κάθε φορά που τα αλλεπάλληλα κύματα βίας και τρόμου που εξαπολύονταν ενάντια στη μαύρη κοινότητα έψαχναν πειστικές εξηγήσεις.
[…] Ο μύθος εξακολουθεί και σήμερα να κάνει την ύπουλη δουλειά της ρατσιστικής ιδεολογίας. Και σίγουρα ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό έχει η αποτυχία των περισσότερων θεωρητικών κατά του βιασμού να αναζητήσουν την ταυτότητα του τεράστιου πλήθους των ανώνυμων βιαστών που παραμένουν ατιμώρητοι και ακαταδίωκτοι.
[…] Όμως γιατί σε πρώτη φάση υπάρχουν τόσοι πολλοί ανώνυμοι βιαστές; Μήπως επειδή η ανωνυμία είναι το προνόμιο εκείνων των αντρών που έχουν ένα κοινωνικό στάτους ικανό να τους προστατεύει από διώξεις; Είναι γνωστό ότι λευκοί άντρες, εργοδότες, πολιτικοί, γιατροί, καθηγητές κλπ “επωφελούνται” από γυναίκες που είναι κοινωνικά υφιστάμενες ή κατώτερές τους, τα σεξουαλικά τους ωστόσο αδικήματα σπανίως έρχονται στο φως σε κάποιο δικαστήριο. Δεν είναι λοιπόν πιθανό αυτοί οι άντρες των ανώτερων τάξεων να ευθύνονται για ένα σημαντικό ποσοστό των μη καταγγελθέντων βιασμών; Πολλοί άλλωστε από αυτούς τους αδήλωτους βιασμούς έχουν θύματα μαύρες γυναίκες. Η ιστορική εμπειρία των μαύρων γυναικών καταδεικνύει ότι η ρατσιστική ιδεολογία είναι μια ανοικτή πρόσκληση για βιασμό.
[…] Οι άντρες της εργατικής τάξης, όποιο κι είναι το χρώμα τους, μπορούν να παρακινηθούν στη διάπραξη βιασμού από την πεποίθηση ότι η αρρενωπότητά τους τούς δίνει το δικαίωμα να εξουσιάζουν τις γυναίκες. Όταν οι άντρες της εργατικής τάξης αποδέχονται την πρόσκληση στο βιασμό λόγω της ιδεολογίας περί αντρικής υπεροχής, είναι σαν να αποδέχονται μια δωροδοκία, μια ψευτοανταμοιβή για την κοινωνική και οικονομική τους αδυναμία.
[…] Η τωρινή επιδημία βιασμών εμφανίζεται σε μια περίοδο όπου η τάξη των καπιταλιστών ψάχνει να επανεδραιώσει λυσσασμένα την ισχύ της μέσα σε ένα περιβάλλον διεθνών και εσωτερικών προκλήσεων. Ο ρατσισμός και ο σεξισμός, κεντρικά στοιχεία στην εγχώρια στρατηγική της αυξανόμενης οικονομικής εκμετάλλευσης, γνωρίζουν ώθηση πέρα από κάθε προηγούμενο. Ο πολλαπλασιασμός της σεξουαλικής βίας είναι το κτηνώδες πρόσωπο μιας γενικευμένης εντατικοποίησης του σεξισμού που συνοδεύει την ταξική αυτή επίθεση”. (Από το κείμενο “Βιασμός, ρατσισμός και ο μύθος του μαύρου βιαστή”)

_______________________________________________________________________________________________

ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (1880-1974)

ROTH KARL-HEINZ, EBBINGHAUS ANGELIKA

Ο εργάτης μάζα ήταν βάρβαρος και απολίτιστος, δεν έγινε μέλος σε κανέναν σύλλογο εργασιακής επιμόρφωσης, ήταν ανίκανος να συνάψει οποιαδήποτε ανακωχή με το κεφάλαιο, να κάνει δηλαδή το πρώτο βήμα της “σοσιαλιστικής” στρατηγικής για την επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης. Ήταν όχλος, απρόβλεπτος, επιθετικός, επιρρεπής στη βία και απολίτικος. Οι ρυθμοί turnover που τον χαρακτήριζαν ήταν υψηλοί· η σύνθεσή του θύμιζε βαβυλωνιακό μωσαϊκό. Δεν στάθηκε δυνατό να αντιμετωπιστεί ούτε με τα όπλα της ποινικής καταστολής ούτε με τους νόμους ενάντια στον σοσιαλισμό. Στον βαθμό που διαμόρφωνε εναλλακτικές μορφές αγώνα ενάντια στον επαγγελματικό ρεφορμισμό και τους πραγματιστικούς του στόχους, εξελίχτηκε σε πρωταγωνιστή της προλεταριακής αυτοοργάνωσης, σφοδρό πολέμιο του διαχωρισμού των συνδικαλιστικών από τις πολιτικές οργανώσεις και μέλος των επαναστατικών εργοστασιακών οργανώσεων, στα μάτια του οποίου λειτουργούσαν ως το πρωτογενές κύτταρο της προλεταριακής εξέγερσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

_______________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Έρμα

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ

TAIBO II PACO-IGNACIO

“Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν καταπιεί έναν άγγελο και να ταΐζουν τα δεινά τους μ’ αυτό το μαγικό μείγμα πείσματος και ακεραιότητας. Προσωπικότητες που δεν ταλαντεύονται εν μέσω της καταιγίδας, που δεν αναπαύονται. Προσωπικότητες που οι χειρονομίες τους λειτουργούν στο πεδίο των αληθινών μηνυμάτων, στο πεδίο των συμβόλων”.
Οι δώδεκα ιστορίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Αρχάγγελοι διατρέχουν τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου των αρχών του 20ού αιώνα, εκεί όπου η επανάσταση έγραψε τη δική της ιστορία.
Από την εφήμερη εμπειρία του μεξικανικού συνδικάτου ζωγράφων που δημιούργησαν το 1922 οι Ντιέγκο Ριβέρα και Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρος στις απαλλοτριώσεις των Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι και του Φρανσίσκο Ασκάσο στο ταξίδι τους στο Μεξικό. Από τον αγώνα ενάντια στην ισπανική ολιγαρχία στο Ακαπούλκο, που κόστισε δύο ζωές στον Χουάν Εσκουδέρο, στην απίστευτη επιμονή του τελευταίου μαγονίστα. Από την ταραχώδη Γερμανία του 1918-1921 στα δημοσιογραφικά χρονικά της Λαρίσα Ράισνερ για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Από τον Ραούλ Ντίας Αργουέγιες, αρχηγό του επαναστατικού κουβανέζικου στρατού που έχασε τη ζωή του για την ανεξαρτησία της Ανγκόλα, μέχρι τον Πενγκ Πάι και τον ιδιαίτερο διωγμό του κατά την κινεζική αγροτική επανάσταση.
Ο Paco Ignacio Taibo II μάς αφήνει παρακαταθήκη τις ιστορίες δώδεκα αιρετικών επαναστατών ως μνήμες αντίστασης και ήττας, που θα μας οδηγήσουν ξανά και ξανά στη συνέχιση του αγώνα, έχοντας τη βεβαιότητα αυτών που κουβαλούν έναν νέο κόσμο στις καρδιές τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________

Πώς μπορούμε να προτάξουμε μια ανατρεπτική θεωρία κοινωνικής δράσης με θεμέλιο την ουτοπική επιθυμία, τη ριζωμένη μέσα στην ανθρώπινη ψυχή; Ποια σημασία και ποια χρήση μπορεί να έχει ο ουτοπικός προσανατολισμός, ο οποίος γεννά το μέλλον από τον εαυτό του, και του οποίου το παρελθόν είναι αποκλειστικά το μέλλον; Η ανατρεπτικότητα της ουτοπικής παρόρμησης βρίσκεται ακριβώς στην ανεικονικότητά της, η οποία φανερώνεται ως μια δύναμη πίστης, ως μια δυναμική προφητική, που συνεργάζεται με δυνάμεις οι οποίες λανθάνουν στα βάθη της πραγματικότητας.
Η ουτοπία δεν είναι εικόνες φαντασιακής εκπλήρωσης του παρελθόντος. Είναι το τέλος της μυθικής εκπλήρωσης και η απαρχή του αποκαλυπτικού φαντασιακού ως οντολογικής έντασης μέσα στην ψυχή. Η αυθεντική ουτοπική παρόρμηση, ριζωμένη στην ατομική ψυχή, ούτε προβλέπει στην πραγματοποίησή της, κάτω από δεδομένες συνθήκες και όρους, ούτε συγκροτεί ένα σωτηριολογικό πρόταγμα κοινωνικών επαναστάσεων.
Η ουτοπία είναι αυτή η αιφνίδια προφητεία που παράγει αμνησιακά και δίχως αναφορικότητα την εξέγερση, όχι ως παρόρμηση εκπλήρωσης αλλά αντίθετα ως αυτοβεβαίωση της μη ολοκλήρωσης του ουσιώδους. Είναι μια διαρκής εξεγερτική κατάφαση του μη δυνάμενου να ολοκληρωθεί και μαζί μια απόλυτη πίστη σε αυτό, μια γοητεία που ωθεί την ψυχή να οραματίζεται και να προαναγγέλλει το λανθάνον μέσα στο πραγματικό, το λανθάνον ως δυναμική ενός «καθ’ οδόν» προς τον κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Ευτοπία

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΝΕΟΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ

IBANEZ TOMAS

Το να επικροτούμε την αναβίωση του αναρχισμού, αλλά ταυτόχρονα να λυπούμαστε επειδή απομακρύνεται από τα παραδοσιακά του σχήματα, όπως κάνουν ορισμένοι αναρχικοί και ορισμένα ρεύματα, συνιστά αντίφαση που εμφανίζεται ξεκάθαρα αν αντιληφθούμε τον δεσμό που ενώνει αυτές τις δύο όψεις. Για άλλη μια φορά πρέπει να επιλέξουμε. Διότι ο αναρχισμός δεν θα είχε αναβιώσει ποτέ αν είχε παραμείνει ο ίδιος. Αν είμαστε αντίθετοι στην ανανέωσή του, είμαστε αναπόφευκτα αντίθετοι και στην επανεμφάνισή του. (…) Αν ο αναρχισμός δεν ήταν από τη φύση του σε συνεχή αλλαγή, θα έσπαγε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο δεσμό που ο ίδιος συντηρεί ανάμεσα στην ιδέα και τη δράση και ο οποίος αποτελεί ένα από τα ιδρυτικά του στοιχεία. Θα γινόταν συνεπώς κάτι άλλο. Ο αναρχισμός δεν προϋπάρχει των πρακτικών που τον θεσμίζουν, ούτε όμως μπορεί να επιβιώσει και χωρίς αυτές που τον παράγουν καθημερινά. Αλλιώς θα ήταν ένα ιστορικό αξιοθέατο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

____________________________________________________________________

FAI – ΙΒΗΡΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΕΜΦΥΛΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΑ (1927-1936)

BOOKCHIN MURRAY, CAZAS JUAN-GOMEZ

Η FAI (Federazione Anarchica Iberica), από το 1927 έως το 1939, αποτέλεσε την πιο τρομερή αναρχική οργάνωση που υπήρξε ποτέ. Με το λόγο και τα όπλα, οι αγωνιστές της FAI οργανώνονταν για να δράσουν. Όπως έχει γράψει ο Μ. Μπούκτσιν -στον οποίον ανήκει και η συγγραφή του πρώτου κειμένου του βιβλίου-, “η οργάνωση [FAI], καθώς αποτελείτο από μέλη νεαρής ηλικίας που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκαν στην εργατική τάξη, είχε όλα τα μειονεκτήματα αλλά και τις θαυμαστές ιδιότητες του απανταχού προλεταριάτου. Έθετε τη δράση πάνω από την ιδεολογία, το θάρρος πάνω από τις επιφυλάξεις, τον αυθορμητισμό πάνω από τη λογική και την εμπειρία”.
Η FAI μας εμπνέει. Γιατί τα μέλη της μοιάζουν να έχουν αδυναμίες που βλέπουμε στους εαυτούς μας και στους συντρόφους μας. Γιατί μοιάζουν να έχουν μια τρέλα και μια ψυχή και μια δημιουργική “παραφορά” που όμοιές τους συναντάμε σε όλες τις σημαντικές περιόδους της ιστορίας των επαναστάσεων και των ανατροπών (αλλά και στις δικές μας μικρές ιστορίες ανατροπής). Τα μέλη της FAI είναι πολύ “ανθρώπινα”, όσο κι αν έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε σαν επικές, καθαγιασμένες φιγούρες με τις σημαίες υψωμένες ψηλά. Στις οργανωτικές συναντήσεις που κάνουν -και στις οποίες αναφέρεται το κείμενο του Casas- προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που συνηθίζουν έως σήμερα να δίνουν το βασανιστικό παρόν τους, με διαφορετικό τρόπο αλλά με την ίδια ουσία, και στις δικές μας συζητήσεις. Για αυτό ακριβώς μας απασχολεί ο τρόπος που οργανώθηκαν. Γιατί είναι άνθρωποι σαν κι εμάς και τους συντρόφους μας και μας ενώνει με αυτούς, πέρα από τις πολιτικές συμφωνίες, η επιθυμία, η επιλογή, η προτεραιότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

________________________________________________________________________________________________

Για να καταλάβει κανείς το τι ακριβώς ήταν οι “Arditi del Popolo”, πρέπει να γυρίσει ιστορικά λίγο πίσω: συγκεκριμένα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τότε που, για να μπορέσει να ανατρέψει την κατάσταση ισορροπίας που προκαλούσε η στρατηγική του πολέμου χαρακωμάτων, ο νεαρός αξιωματικός Τζιουζέππε Μπάσι πρότεινε τη δημιουργία τακτικών τμημάτων εφόδου με τη λογική της διείσδυσης ανάμεσα στις εχθρικές γραμμές μικρών ομάδων και της δημιουργίας σοκ στον αντίπαλο, τα οποία θα ακολουθούσαν άμεσα οι κύριες δυνάμεις του πεζικού. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι Arditi λέξη που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως μια σύνθεση των φράσεων “τολμηροί” και “αυτοί που προκαλούν” (ενν. τον αντίπαλο σε μονομαχία). Μια ειδική μονάδα, στην οποία γίνονταν δεκτοί στρατιώτες είτε από ειδικά όπλα που απαιτούσαν εξαιρετική φυσική κατάσταση (τους αλπινιστές και τους μπερσαλλιέρους), είτε κατόπιν προεπιλογής και μόνο μετά από εξοντωτικές φυσικές και ψυχολογικές δοκιμασίες. Επίσης, γίνονταν δεκτοί και στρατιώτες καταδικασμένοι από τη στρατιωτική δικαιοσύνη, ως εξαγορά της ποινής, πάντα όμως με την προϋπόθεση ότι θα πέρναγαν τις δοκιμασίες. […] (Από την έκδοση)

________________________________________________________________________________________________

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

BERTOLO AMEDEO

“Στο ερώτημα εάν είναι δυνατό ο αναρχισμός να πάει πέρα από τη δημοκρατία θα απαντούσα ότι μπορεί, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Σε μια αναλογία μ’ αυτό που έγραψα κάποτε για την ελευθερία, η αναρχική αντίληψη της ελευθερίας είναι και “μεγαλύτερη” και “διαφορετική” από τη φιλελεύθερη αντίληψη. Με απλούστερους όρους, αυτή η “διαφορά” έγκειται στο γεγονός ότι για τους φιλελεύθερους η ελευθερία του ατόμου περιορίζεται από την ελευθερία των άλλων, ενώ για τους αναρχικούς ενισχύεται από αυτήν”.
“Έτσι, η πολιτική ιδέα των αναρχικών είναι, και πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι, μεγαλύτερη δημοκρατία, πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο, εάν είναι να μην παραμείνει σ’ αυτήν την πλευρά της διαχωριστικής γραμμής. Αυτό είναι στην πραγματικότητα ό,τι υποστηρίζουν οι αναρχικοί: ότι η πολιτική τους αντίληψη είναι ταυτόχρονα ευρύτερη και διαφορετική”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

_______________________________________________________________________________________________

 ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

ΔΟΚΙΜΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΝ ΧΕΓΚΕΛ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΤΣΕ ΣΤΟΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΣ

Αυτό που ζούμε είναι αυτό που αισθανόμαστε; Κι αυτό που αισθανόμαστε είναι αυτό που κατανοούμε; Ποια είναι η σχέση του Πλατωνικού “Μύθου του Σπηλαίου” με την Εγελιανή “Πονηρία του Λόγου”, την “Camera Obscura” του Μαρξ, την “Πατρίδα των χρωματοδοχείων” του Νίτσε και το “κοινωνικό φαντασιακό” του Καστοριάδη; Πού τέμνονται, πού αλληλοτροφοδοτούνται και πού αλληλοανατρέπονται αυτές οι θεωρητικές κατασκευές που έχουν απασχολήσει τις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας μέχρι τις μέρες μας; Στα δύο πρώτα δοκίμια Είναι και Φαίνεσθαι” και “Ο κόσμος των σημασιών”, γίνεται προσπάθεια αφενός να διερευνηθούν τυχόν απαντήσεις γύρω από την ύπαρξη ή όχι μιας και μοναδικής αλήθειας για κάθε τι που αντιλαμβανόμαστε πώς συμβαίνει ή πού συμβαίνει δίχως να το αντιλαμβανόμαστε και αφετέρου να αποκαλυφθεί το πέπλο των φαντασιακών σημασιών που σκεπάζει τους ουρανούς της ανθρώπινης κοινωνίας αποκρύβοντας την πραγματική -εάν μπορεί να μιλήσει κανείς για τέτοια- εικόνα του κόσμου.
Στο τρίτο δοκίμιο “Αυτονομία και Θέσμιση”, μέσα από τη σύγκρουση της συνείδησης με το ασυνείδητο, περιγράφεται η απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου να καθυποτάξει τον εαυτό του και της κοινωνίας να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς με την “ετερονομία” της. Απ’ όπου και το θεμελιώδες ερώτημα γύρω από τις δυνατότητες ύπαρξης αυτόνομων θεσμών και κατ’ επέκταση αυτόνομων κοινωνιών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

_________________________________________________________________________________________________

 

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Αυτό το κείμενο αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου Demokratische Autonomie in Nordkurdistan, το οποίο μεταφράστηκε στα αγγλικά από τη Janet Biehl (Democratic Autonomy in North Kurdistan, New Compass, 2013). To κείμενο υπογράψει η ομάδα Tatort Kurdistan (που σημαίνει “το Κουρδιστάν σαν σκηνή εγκλήματος), μέλη της οποίας επισκέφτηκαν το 2011 κουρδικές περιοχές με στόχο να εξετάσουν πώς εφαρμόζονται εκεί στην πράξη οι αρχές της δημοκρατικής αυτονομίας. Αυτό το κείμενο λοιπόν αποτελεί καρπό εκείνης της επίσκεψης και περιλαμβάνει συνεντεύξεις που πήραν τα μέλη της ομάδας. Η μετάφραση που δημοσιεύουμε εδώ έγινε από τα Αγγλικά και η επιμέλεια από το γερμανικό πρωτότυπο.
Στο κεφάλαιο που έχει μεταφραστεί εδώ, περιγράφονται οι προσπάθειες να χτιστούν οι συμβουλιακές /συνελευσιακές δομές στους δήμους και τις περιφέρειες με βάση τις αρχές της δημοκρατικής αυτονομίας. Τα υπόλοιπα κεφάλαια αναφέρονται με τη σειρά: στο κουρδικό κίνημα νεολαίας, στην εναλλακτική οικονομία, στην αλλαγή των έμφυλων σχέσεων και το γυναικείο κίνημα, στην κοινωνική οικολογία και στην εκπαίδευση για μία νέα κοινωνία. Πρόκειται για εξίσου σημαντικά κεφάλαια και οι λόγοι που δεν μεταφράστηκαν ήταν αποκλειστικά πρακτικοί. Ελπίζουμε είτε μέσω του περιοδικού, είτε σε μία επόμενη έκδοση να γίνουν και άλλα τμήματα του βιβλίου διαθέσιμα στα ελληνικά.

“Με τη δημοκρατική αυτονομία, ο στόχος μας είναι να αμφισβητήσουμε ακριβώς αυτόν τον συγκεντρωτισμό και ακριβώς αυτό το μονοπώλιο εξουσίας, θέλουμε να αποτινάξουμε τελείως την κυριαρχία και τις σχέσεις εξουσίας από την κοινωνική ζωή. Και για να σπάσουμε αυτό το μονοπώλιο εξουσίας πρέπει να μεταφέρουμε την εξουσία, να λαμβάνονται αποφάσεις από τους θεσμούς των απλών πολιτών και τα συμβούλια.
Η δημοκρατική αυτονομία θεωρεί ότι ένα τέλειο νομικό σύστημα είναι αδύνατο. Αντί να πρέπει να επιλέξει μεταξύ ηθικής και νόμου, προσπαθεί να εναρμονίσει αυτά τα δύο. Μια κοινωνία χωρίς συνείδηση είναι μια χαμένη κοινωνία· η ηθική είναι η συνείδηση και η καρδιά της αυτοδιοίκησης μιας κοινωνίας. Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα σύστημα κοινωνικής δικαιοσύνης χρησιμοποιώντας ως κυριότερα παραδείγματα την απελευθέρωση των φύλων, τη δημοκρατία και την οικολογία.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

____________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Ελευθεριακή κουλτούρα

ΤΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΑΖΙΣΜΟ

BERNARDINI DAVID

«… Ολοκληρώνοντας τον σύντομο πρόλογό μου σε αυτό το δοκίμιο του Μπερναρντίνι, θα ήθελα να επαναλάβω την κοινή μας άποψη ότι η ιστορία δεν αποτελείται μόνο από θύματα και δήμιους, αλλά και από ιδεώδη, αξίες, προτάγματα, για τα οποία οι άνθρωποι μάχονται. Η ιστορία πρέπει να βγει από τα τείχη των πνευματικών και φυσικών περιορισμών της ακαδημίας, πρέπει να βρει τη δύναμη να μιλήσει για τους αγωνιστές, τους ακτιβιστές που προσπάθησαν να καθορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Η ιστορία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνο εκείνη των νικητών, η ιστορία μας είναι εκείνη των Μαύρων Μονάδων, των Arditi del Popolo και τόσων άλλων μικρότερων ή μεγαλύτερων ομάδων που στη διάρκεια του 20ου αιώνα μας δίδαξαν με τη δράση τους ότι ακόμη και σε πολύ δύσκολες συνθήκες είναι δυνατό να επιλέγεις να μην αναθέτεις σε κανέναν το φαντασιακό και την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος” (Andrea Staid) (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

___________________________________________________________________________________________

Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ – ΘΕΩΡΙΑ – ΠΡΑΚΤΙΚΗ

ληστεία τράπεζας είναι χωρίς αμφιβολία το πιο ζηλευτό έγκλημα. Οι ληστές, πράγματι, είναι οι πιο αγαπητοί εγκληματίες και απολαμβάνουν τη συμπάθεια της κοινής γνώμης. Ανέκαθεν. Ξεκινώντας από την Ευρώπη της βιομηχανικής επανάστασης και φτάνοντας στην άγρια αμερικανική Δύση, η ληστεία τράπεζας έχει μακρά ιστορία και πολλούς πρωταγωνιστές. Από τους αδελφούς Ντάλτον, τους Μπόνι και Κλάιντ, τον Ντίλινγκερ μέχρι τον Μπριγκς, τον Γκολντμάν και τον Μεσρίν, και από τον Στάλιν, τον Μπονό, τον Ντουρούτι μέχρι τους Τουπαμάρος και τους Ερυθροταξιαρχίτες, οι αναρίθμητες επιθέσεις στα οχυρά του χρήματος δείχνουν ότι τα χρήματα αρέσουν σ’ όλους. Σ’ αυτό το βιβλίο διαβάζουμε για ξαλαφρωμένα χρηματοκιβώτια, επιθέσεις σε άμαξες, τρένα και χρηματαποστολές, λεηλατημένες τράπεζες. Για επαγγελματίες διαρρήκτες, άψογους ληστές οπαδούς του fair play, πεισμένους επαναστάτες, μέχρι και για γηραιές κυρίες που θέλουν να συμπληρώσουν τη σύνταξή τους. Για συστήματα ασφάλειας και συναγερμούς, οδούς διαφυγής και κρησφύγετα. Περισσότερο από την ιστορία ενός συγκεκριμένου εγκλήματος, το βιβλίο “Η Ληστεία Τράπεζας” πρέπει να διαβαστεί ως η ιστορία ενός ονείρου: να γίνει κανείς πλούσιος χωρίς να κουραστεί. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ

BATTISTI CESARE

Η υπαρξιακή διαδρομή ενός “κοινού εγκληματία” μέσα σε μια ένοπλη ομάδα του χώρου της εργατικής αυτονομίας στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η μοίρα ενός τμήματος μιας γενιάς εγκλωβισμένης στη φωτιά του ένοπλου αγώνα. Μια αφήγηση χωρίς ιδεολογικές δικαιολογίες, μ’ έναν ρυθμό επιταχυνόμενο και εναλλασσόμενο όπως ταιριάζει στα καλύτερα noir της δράσης. Ένα σπιράλ κινήσεων, ολοένα και πιο απελπισμένων, εξηγεί τους λόγους για επιλογές τόσο ριζικές, ώστε τελικά να γίνεται αποδεκτός μέχρι και ο θάνατος εδώ και τώρα. Ένα μυθιστόρημα ξερό και κοφτερό, χρήσιμο προκειμένου να καταλάβουμε τις αιτίες της πολύ σημαντικής αλλά και ταυτόχρονα πικρής κοινωνικής ρήξης που συνέβη στην Ιταλία (και όχι μόνο) εκείνη την τρομερή δεκαετία. (Η έκδοση)

Ο Τσέζαρε Μπατίστι, μαχητής των Ένοπλων Προλετάριων για τον Κομμουνισμό, συνελήφθη το 1979. Μετά από δύο χρόνια, με μια θεαματική επιχείρηση των συντρόφων του, απέδρασε από τη φυλακή. Καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια. Περιπλανήθηκε σε Μεξικό και Παρίσι και έγινε ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους συγγραφείς noir, ενώ παράλληλα έκανε διάφορες άλλες δουλειές. Όταν η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να τον εκδώσει στην Ιταλία, κατέφυγε στη Βραζιλία, όπου μετά από δίχρονη φυλάκιση, πήρε πολιτικό άσυλο, γεγονός που διατάραξε σοβαρά τις ιταλο-βραζιλιανικές σχέσεις. Σήμερα ζει ελεύθερος στη Βραζιλία, πάντοτε ενεργός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και ονειρευόμενος μια καλύτερη ζωή για όλες και όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

CURCIO RENATO

Κάποιες επιχειρήσεις που πριν δεκαπέντε χρόνια δεν υπήρχαν καν, όπως η Google και η Facebook, συνιστούν σήμερα τη νέα και δυναμική πλανητική ολιγαρχία του ψηφιακού καπιταλισμού. Το Internet αντιπροσωπεύει το πλαίσιο και οι χρήστες του, δηλαδή γύρω στα τρία δισεκατομμύρια άτομα, την απαραίτητη εργατική δύναμη. Οι νέες ψηφιακές τεχνολογίες αποτελούν τώρα πια αναπόσπαστο τμήμα της καθημερινότητάς μας, τις κουβαλάμε επάνω μας και αυτές ελέγχουν ολόκληρη την κοινωνική ζωή, τους τόπους εργασίας και τους ναούς της κατανάλωσης. Αυτό το βιβλίο προτείνει έναν στοχασμό για τους μηχανισμούς μέσω των οποίων αυτή η ολιγαρχία και αυτές οι τεχνολογίες συλλαμβάνουν και αποικιοποιούν το φαντασιακό μας, με σκοπό το οικονομικό κέρδος και τον κοινωνικό έλεγχο. Και αναδεικνύει μια νέα και πρωτόγνωρη υπηκοότητα εκείνου του ψηφιακού λαού ο οποίος, διοχετεύοντας μηνύματα, φωτογραφίες, selfie, αγωνίες και επιθυμίες στις πλατφόρμες των social network, συμβάλλει με τις ίδιες του τις πράξεις στην ενίσχυση της κυριαρχίας της νέας αυτοκρατορίας. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τις μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της τελευταίας εξέλιξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όμως εμφανίζεται ξεκάθαρα η ανάγκη να επινοήσουμε πρακτικές προσωπικής και συλλογικής αποαποικιοποίησης, προκειμένου να θεσμίσουμε στους καθημερινούς τόπους της ζωής μας περάσματα απελευθέρωσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΙΔΩΝ

Ο ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

ΜΑΛΛΟΥΧΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Μερικές φορές, το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν κάποια “σημεία επαφής” στην πολιτισμική ιστορία, μπορεί να εντοπιστεί στην ανάδειξη πτυχών των υποκειμένων και του κοινωνικού περιβάλλοντός τους, οι οποίες, στην κυρίαρχη ιστοριογραφία, εμφανίζονται ως δευτερεύουσες ή ακόμη και ως περιστασιακές ή ασήμαντες.
Στην περίπτωση του Μπακούνιν, η ιδιότητα του επαναστάτη και του αναρχικού θεωρητικού, έχει φυσικά επισκιάσει όλες τις υπόλοιπες πλευρές του πολυσχιδούς αυτού ανθρώπου. Γι’ αυτό και ο τίτλος αυτού του βιβλίου, ίσως να παραξένευε κάποιους -ίσως και πολλούς που γνωρίζουν το έργο και το βίο του πατέρα του αναρχισμού- εφόσον η επιμέρους σχέση του με τη μουσική δεν είναι ευρέως γνωστή. Αρκετοί γνωρίζουν, ότι ο Μπακούνιν βρέθηκε στα οδοφράγματα της Δρέσδης το Μάη του 1849 δίπλα στο Ρίχαρντ Βάγκνερ. Μια συνάντηση που βρίσκει θέση σε πολλές βιογραφίες του Βάγκνερ ή του Μπακούνιν καθώς και σε αρκετές ιστορίες μουσικής και ιστορικά κείμενα για την εξέγερση. Η σχέση του όμως με τη μουσική και τους μουσικούς ήταν πολύ πιο πλούσια και σίγουρα πιο βαθιά.
Αυτή η “μικροϊστορία” των ανθρώπων και των έργων της μουσικής που ήρθαν σε επαφή με το Μπακούνιν, το πάθος του ίδιου για τη μουσική και οι στοχασμοί του πάνω σ’ αυτή, καθώς και οι αμφίδρομες συνέπειες και επιδράσεις που υπήρξαν είναι το θέμα αυτής της μελέτης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

__________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΕΤΣΙ ΦΥΣΟΥΣΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ WEATHER UNDERGROUND

JACOBS RON

Στο παρόν βιβλίο ο Ρον Τζέικομπς παρουσιάζει την ιστορία των Weathermen-Weather Underground, ίσως της πιο ριζοσπαστικής ομάδας (μαζί με τους Μαύρους Πάνθηρες) στη μεταπολεμική ιστορία των ΗΠΑ. Μέσα σε λίγα χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι τα μέσα αυτής του ’70, λευκά μέλη της αμερικανικής μητροπολιτικής νεολαίας, άντρες και γυναίκες, πέρασαν όλες τις φάσεις της επαναστατικής κινητοποίησης. Από τα πανεπιστήμια και το μαζικό κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και του ρατσισμού, στην πρώτη διαδήλωση τύπου μπλακ μπλοκ της σύγχρονης ιστορίας και στον κοινοβιακό τρόπο ζωής (με ιδιαίτερη έμφαση στην καταπολέμηση του σεξισμού και την ισότητα των φύλων), μέχρι την παρανομία και τη διεξαγωγή ένοπλου αγώνα εναντίον των κέντρων της εξουσίας, όπως στρατολογικά γραφεία, ινστιτούτα πολεμικών ερευνών, μεγάλες επιχειρήσεις που εμπλέκονταν στον πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά και τοποθέτηση βομβών στα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας της Νέας Υόρκης και στο ίδιο το Πεντάγωνο (στοχεύοντας πάντοτε στην πρόκληση υλικών ζημιών και προσέχοντας πάντοτε να μην υπάρχουν θύματα, ακόμη και ανάμεσα στο προσωπικό των κατασταλτικών μηχανισμών). Μέσα όμως από τη «θαυμαστή» ιστορία των Weather, που ακόμη προκαλεί το ενδιαφέρον στις ΗΠΑ και όχι μόνο, αποτυπώνεται και η περιπέτεια της Νέας Αριστεράς στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στην «καρδιά του κτήνους», με τις αποκλίσεις και τις συγκλίσεις της, τις διαφωνίες και τις συμφωνίες της, με τις ποικίλες ιδέες και πρακτικές της, αλλά και τον γαλαξία των κινηματικών εκδοχών της, πράγματα εξαιρετικά πρωτοποριακά στην εποχή τους και με μεγάλη επίδραση σε διεθνές επίπεδο. Το βιβλίο του Τζέικομπς είναι ένας πολύτιμος οδηγός για την κατανόηση του κλίματος αλλά και της ιστορίας των αλλαγών που συντελέστηκαν εκείνη την εποχή, κυρίως στο επίπεδο των αγώνων για μια ριζοσπαστική κοινωνική προοπτική, κάτι που το καθιστά άκρως ενδιαφέρον και στις μέρες μας, που επίσης συντελούνται πολύ σημαντικές κοινωνικές αλλαγές, σε πολλά (συμπεριλαμβανομένου του κινηματικού) επίπεδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

___________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΜΠΕΛΙΝΙ

PHILOPAT MARCO

Μιλάνο. Δεκαετία του ’70. Ο φασίστας Τζούσβα, κρυμμένος σ’ ένα ασθενοφόρο, σημαδεύει την είσοδο μιας πολυκατοικίας, περιμένοντας να βγει ο στόχος του. Είναι πολλοί οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρωθούν. Ο άνθρωπος που θέλει να δολοφονήσει είναι ο Αντρέα Μπελίνι, ξανθός με μακριά μαλλιά, ψηλός ένα μετρό κι ενενήντα, φοράει μακριά καμπαρντίνα και γυαλιά Ray – Ban. Εδώ και χρόνια ηγείται της πιο τρομερής κινηματικής ομάδας περιφρούρησης, μιας παρέας νέων από τη γειτονιά του Καζορέτο που επέλεξαν τον δρόμο της πολιτικοποίησης και της μαχητικότητας, έχοντας στο μυαλό τους τις εικόνες από την ταινία του Σαμ Πέκινπα «Άγρια Συμμορία» και αποφασισμένων να διατηρήσουν πάση θυσία την κοινωνική και πολιτική τους αυτονομία. Το μυθιστόρημα του Μάρκο Φίλοπατ (ακτιβιστής, συγγραφέας και μέλος της κολεκτίβας των εκδόσεων «Shake» με έδρα το Μιλάνο) αναπαράγει το έπος της συμμορίας Μπελίνι, ένα πραγματικό μητροπολιτικό μύθο (που για ένα περίπου χρόνο ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αφηγήθηκε στο συγγραφέα καθώς περιπλανούνταν στα μπαρ του Μιλάνο) αποτελούμενο από συγκρούσεις με την αστυνομία, κυνηγητό στους φασίστες και τους πρεζέμπορους, έρωτες, φόβους, δραματικές διαμάχες, λεηλασίες, καταλήψεις, μεθύσια, χαρές και απογοητεύσεις, διαρκή περιπλάνηση στο μητροπολιτικό πεδίο. […] (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

______________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν συναντά κανείς τόσα πολλά κοινωνικά κέντρα, συλλογικότητες, έντυπα, εκδόσεις, ιστοσελίδες, ραδιόφωνα που αναφέρονται απευθείας στον αναρχισμό όσο στην Ελλάδα. Επίσης, είναι σίγουρο ότι σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν βλέπει κανείς τόσα πολλά συνθήματα υπογεγραμμένα με το άλφα σε κύκλο όσο σε αυτή τη χώρα των “κακών μαθητών του δυτικού κόσμου”. Σε σχέση μάλιστα με το μέγεθος του πληθυσμού, η συμμετοχή των αναρχικών σε διάφορα κοινωνικά δρώμενα αλλά και στα εγχώρια κινήματα του κοινωνικού ανταγωνισμού είναι πράγματι εντυπωσιακή. Αυτό το σύντομο δοκίμιο προσπαθεί να κάνει μια πρώτη ανάγνωση ενός πολύ ενδιαφέροντος φαινομένου, που προσελκύει την προσοχή ανθρώπων από πολλές άλλες χώρες. Αυτοοργάνωση-απουσία ιεραρχίας, συναινετική λήψη των αποφάσεων, συμμετοχή στο κίνημα εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αντιφασιστικός-αντιναζιστικός αγώνας, έμπρακτη αλληλεγγύη στους μετανάστες, εναντίωση στα σχέδια κράτους και αφεντικών, αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, υπεράσπιση του περιβάλλοντος και άλλων μορφών ζωής, αντιεμπορευματική κουλτούρα, αντισεξισμός και κριτική στην πατριαρχία, αλλά και κινηματικές υποδομές σε πολλές, μεγαλύτερες και μικρότερες, πόλεις της Ελλάδας, συνιστούν κάποια από τα κομμάτια του αναρχικού παζλ στην Ελλάδα. Καθώς ο 21ος αιώνας βρίσκεται σε εξέλιξη, σε εξέλιξη βρίσκονται τόσο οι δυνάμεις που επιδιώκουν τη σταθερή αναπαραγωγή του υπάρχοντος όσο και αυτές που δουλεύουν για την ανατροπή του. Μια παρουσίαση των δεύτερων στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό από μια αναρχική οπτική γωνία, νομίζουμε ότι συμβάλλει στην εκτίμηση μιας ανταγωνιστικής συνιστώσας που σπανίως αναφέρεται στο δημόσιο λόγο με το όνομά της, απόδειξη και αυτό της επικινδυνότητάς της για την κυριαρχία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

____________________________________________________________________________________________________

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ

CLASTRES PIERRE

“Αν ο όρος γενοκτονία αναφέρεται στην ιδέα της “φυλής” και στην πρόθεση εξολόθρευσης μιας φυλετικής μειονότητας, η εθνοκτονία σηματοδοτεί όχι τη φυσική καταστροφή των ανθρώπων (οπότε, σε αυτή την περίπτωση, παραμένουμε σε μια γενοκτονική συνθήκη) αλλά την καταστροφή της κουλτούρας τους. Η εθνοκτονία είναι τότε η συστηματική καταστροφή των τρόπων ζωής και σκέψης ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους που ηγούνται αυτής της διαδικασίας καταστροφής. Συμπερασματικά, η γενοκτονία δολοφονεί ανθρώπους σωματικά, ενώ η εθνοκτονία τους σκοτώνει πνευματικά. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει το ζήτημα του θανάτου, αλλά πρόκειται για ένα διαφορετικό θάνατο: η φυσική και άμεση εξολόθρευση δεν είναι το ίδιο με την καταπίεση μιας κουλτούρας , τα αποτελέσματα της οποίας εξαρτώνται από την ικανότητα αντίστασης της καταπιεζόμενης μειονότητας. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να διαλέξουμε το λιγότερο κακό: η απάντηση είναι αρκούντως προφανής, η λιγότερη βαρβαρότητα είναι προτιμότερη από τη μεγαλύτερη. Αυτού λεχθέντος, είναι η πραγματική σημασία της εθνοκτονίας αυτό για το οποίο θα συζητήσουμε εδώ”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

___________________________________________________________________________________________________

ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ 1868 – 1936

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ 1967-74

ΔΑΡΒΕΡΗΣ ΤΑΣΟΣ

Λάμπρος και Άννα. Θεσσαλονίκη, Παρίσι και Κούβα. Προκηρύξεις και βόμβες ενάντια στη χούντα. Η δράση είναι ένοπλη. Τα ονόματα των ηρώων ταιριάζουν, οι τόποι επίσης. Γι’ αυτό κι ένας αμερικάνος πράκτορας, μεταμφιεσμένος σε εκδότη, πλησίασε τον Δαρβέρη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Το «ημιμυθιστόρημα» αυτό διασώζει ένα βιωμένο παρελθόν, που εσχάτως η τρομολαγνεία έχει βαλθεί να εξοβελίσει. Αποδεικνύει επίσης πως η καθημερινότητα όσων αντιστάθηκαν στη χούντα, η πραγματικότητα αυτών που πάντα αντιστέκονται, δεν μπορεί να αναδειχθεί από καμιά ιστοριογραφία, παρά μόνο από μια λογοτεχνία άξια του ονόματός της.
«Λοιπόν, κύριε πρόεδρε», συνέχισε ο ανθυπασπιστής, «έτσι η Οργάνωσις από τροτσκιστική έγινε κινεζοτροτσκιστική».
«Μια ερώτηση, κύριε μάρτυς», πετάχτηκε ο βασιλικός επίτροπος με τη βλάχικη προφορά του, «λόγω του ότι είμαι ξένος προς τα ενδοκομμουνιστικά, τι είναι οι τροτσκισταί;»
«Οι τροτσκισταί, κύριε επίτροπε, ακολουθούν τη διδασκαλία του Τρότσκι, ήτοι την Διαρκήν Επανάστασιν· θέλουν δηλαδή να κάνουν επαναστάσεις διαρκώς, δεν τους φτάνει μόνο μία, όπως τους ορθόδοξους κομμουνιστάς».
«Αα! Και οι κινεζόφιλοι;»
«Κι αυτοί δεν πάνε πίσω. Αυτοί βρίζουν τη Ρωσία, γιατί δεν ρίχνει την ατομική βόμβα στην Αμερική». «Μάλιστα. Εντυπωσιακή, κύριε μάρτυς, η εμπεριστατωμένη γνώσις σας περί τα πολιτικά». «Διαβάζω πολύ, κύριε επίτροπε. […] Λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, αυτοί είχαν γεμίσει τη Θεσσαλονίκη με αναρχικές προκηρύξεις, είχαν κρεμάσει πανό σε κεντρικά σημεία της πόλεως, απειλώντας σοβαρά διαταραχήν της δημοσίας τάξεως…»
«Ώστε είναι λοιπόν και αναρχικοί;» ακούστηκε η βλάχικη φωνή του επιτρόπου.
«Φυσικά είναι και αναρχικοί. Θα έλεγα ότι είναι κατ’ εξοχήν αναρχικοί…» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

___________________________________________________________________

Balestrini Nanni

Σάντοκαν, μια ιστορία της Καμόρα

Συνενοχή ή αλλιώς ανοχή, τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού του ιταλικού νότου, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπεται σε λίκνο των Καζαλέζι, μιας από τις πιο αιματοβαμμένες φατριές της Καμόρα.

Με το Sandokan ο Nani Balestrini χωρίς εύκολες ηθικολογίες και καταγγελίες, μας προσφέρει μια ρεαλιστική, ζωντανή εικόνα της ζοφερής ζωής του ιταλικού νότου καταγράφοντας τα βιώματα του νεαρού αφηγητή του. Βιώματα μιας διαρκούς περιδίνησης στην περιφέρεια του φαύλου κύκλου της βίας, της διαφθοράς και της ομερτά .

Δηλαδή το μεγάλο λάθος όσων ασχολούνται με αυτά τα φαινόμενα είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα, ότι δεν είναι μόνο ζήτημα μιας ομάδας εγκληματιών δολοφόνων, τρελών ανθρώπων που θέλουν να γίνουν πάμπλουτοι όσο πιο γρήγορα γίνετα, ι αλλά είναι ένα ζήτημα νοοτροπίας του τόπου. Επειδή το ζήτημα είναι ότι εσυ ζεις σε ένα μέρος όπου τίποτα δεν σου είναι εξασφαλισμένο, δηλαδή εσύ από τη στιγμή που γεννιέσαι δεν έχεις κανένα δικαίωμα, καμιά εγγύηση, δεν έχεις τίποτα απολύτως.

Οι αόρατοι

Νάνι Μπαλεστρίνι

Το μυθιστόρημα αυτό δεν έχει σημεία στίξης. Θα παρακαλούσαμε τον αναγνώστη να αφεθεί στο χειμαρρώδες ύφος του και μετά τις πρώτες σελίδες, που αυτή η έλλειψη θα πάψει να τον ξενίζει, να απολαύσει έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιταλούς λογοτέχνες, διαπλέοντας ταυτόχρονα ένα ποτάμι, ένα ορμητικό ποτάμι: το ιταλικό κίνημα – από τις πηγές του στα 1968 μέχρι τις εκβολές του στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αναμφίβολη κορύφωση το ’77, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων αυτονομίας που έπνεαν ενός πολύμορφου και πολυάριθμου κινήματος. Οι αόρατοι, οι ήρωες στο μυθιστόρημα του Μπαλεστρίνι, είναι αυτή η γενιά.
Μια γενιά έξω και ενάντια στα πολιτικά κόμματα, αλλά και δίχως κόμματα στη στίξη. Διότι η σύνδεση των νοημάτων ήταν αυτονόητη: το πολιτικό ταυτιζόταν με το προσωπικό, η καθημερινή ζωή ένα με την πολιτική δράση· η δε διάκριση των νοημάτων επίσης σαφής: εμείς κι εκείνοι· εμείς, οι οποίοι αναζητάμε την ταυτότητά μας μέσα στον ποταμό της νεότητάς μας και της δράσης μας, στον ποταμό που ποτέ δεν είναι ο ίδιος, και εκείνοι, οι καπιταλιστές, οι μπουρζουάδες, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, οι χριστιανοδημοκράτες, οι μαφιόζοι, τα στελέχη και τα μέλη του ιταλικού ΚΚ (συντηρητικά, ευρωσταλινικά και μικροαστικοποιημένα), οι συνδικαλιστές – για να πουλάνε τους αγώνες…
Σ’ αυτό το ηρακλείτειο ποτάμι, όπου οι εμπειρίες αλληλοδιαδέχονταν η μία την άλλη, πού χώρος για τελείες; Ερωτηματικά; Όλο το κίνημα ήταν μια ερώτηση! Θαυμαστικά; Η γενιά που θέλησε να αλλάξει τα πάντα, τι να θαυμάσει από τον “παλιό κόσμο”. Τα εισαγωγικά μια υπεκφυγή για τους επαγγελματίες γραφιάδες, που δεν θέλουν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους· η άνω τελεία περιττή πολυτέλεια για “τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες”… Τα αποσιωπητικά άχρηστα στο κίνημα που δεν αποσιωπά τίποτα.
Μετά ήρθε η καταστολή. Ωμή, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ, έκανε τις σκευωρίες κανόνα του καθεστώτος εν ονόματι του “πολέμου κατά της ‘τρομοκρατίας'”, το δίκαιο έγινε λάστιχο, το δίκιο σου δεν μπορούσες να το βρεις. Γι’ αυτό, φίλε αναγνώστη, να προσέχεις τι διαβάζεις! Να αποφεύγεις τα βιβλία χωρίς σημεία στίξης. Γιατί τώρα ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” παγκοσμιοποιείται…

__________________________________________________________________

Η απεργία της Σερίφου

Κωνσταντίνος Σπέρας

“Η μπροσούρα που έγραψε ο Σπέρας στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικότερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος”.
“Έχοντας την πλειοψηφία στους τσιγαράδες και στους καπνεργάτες, ο Σπέρας, ο Κουχτσόγλου κι ο Φανουράκης υποστηρίζουν στο 1ο και 2ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ την αυτόνομη πάλη των εργαζομένων και καταφέρονται ενάντια στο συγκεντρωτικό σύστημα μιας εργατικής ηγεσίας που θα καναλιζάρει την πρωτοβουλία της εργατιάς.”
“Το δεύτερο συνέδριο της ΓΣΕΕ έγινε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1920. Δεν υπήρχαν παρά δύο τάσεις που συγκρούστηκαν σ’ αυτό. Η μεγάλη πλειοψηφία από μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και η μικρή αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα του Κ. Σπέρα. Αυτό το συνέδριο αναγνώρισε το κομμουνιστικό κόμμα σαν τον μοναδικό πολιτικό εκπρόσωπο της εργατικής τάξης […]

_____________________________________________________________________

Δημήτριος Μάτσαλης

Κώστας Γαλανόπουλος

Η μονογραφία για τον Δημήτριο Μάτσαλη, προϊόν συστηματικής μελέτης στον τύπο της εποχής, δεν εξιστορεί μόνο ένα επεισόδιο του πρώιμου αναρχισμού στην Ελλάδα του ύστερου 19ου αιώνα (1896), αλλά τοποθετώντας την ενέργεια του Μάτσαλη τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή πραγματικότητα της εποχής, αποδεικνύει ότι ήταν μια τυπική περίπτωση “έμπρακτης προπαγάνδας”.
Εκτός από την ιστορική του αξία, το βιβλίο έχει και μια αναμφισβήτητη επικαιρότητα, καθώς αναδεικνύει τη συζήτηση γύρω από την επαναστατική βία που έγινε μετά την ενέργεια του 1896, για να καταδειχθεί, όπως επισημαίνεται, ότι αυτή η συζήτηση τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς δεν έχει ουσιαστικά προχωρήσει έκτοτε σχεδόν ούτε βήμα.
Αυτόν το διάλογο, που αποτελεί και το θεωρητικό μέρος της μελέτης, ο συγγραφέας τον αντιμετωπίζει με επιστημονική νηφαλιότητα και ψυχραιμία, παραθέτοντας ντοκουμέντα, αποφεύγοντας όρους με ιδιαίτερη πολιτική φόρτιση και εξετάζοντας αναλυτικά τις απόψεις των ελλήνων “κοινωνιστών” όλων των τάσεων καθώς και επιφανών θεωρητικών του αναρχισμού, αλλά και αντιπάλων του από το 19ο αιώνα μέχρι τον 21ο.
____________________________________________________________________________________________

Τί είναι Κοινωνική Οικολογία

Συγγραφέας: Bookchin Murray

«Αυτή η εικόνα που μας πολιορκεί από παντού, μιας ανυπότακτης φύσης την οποία πρέπει να τιθασεύει η ορθολογική ανθρωπότητα, μας έχει κληροδοτήσει μια εξουσιαστική μορφή λογικής, επιστήμης και τεχνολογίας, τον κατακερματισμό της ανθρωπότητας σε ιεραρχίες, τάξεις, κρατικούς θεσμούς, γένη και έθνη. Έχει θρέψει τα εθνικιστικά μίση, τα ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα και μια παγκόσμια φιλοσοφία διακυβέρνησης η οποία ταυτίζει την τάξη με την κυριαρχία και την υποταγή».

___________________________________________________________________________________________________

Τρία φεγγάρια στην πλατεία Τέο Ρόμβος

Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει την ημέρα και απωθούσαμε τους οργανωμένους που έρχονταν να τα χαλάσουν…. Και κάθε νύχτα καιγότανε η πλατεία με τα μεθύσια, τις ξέφρενες συζητήσεις, τις ασυναρτησίες, τους έρωτες, τις φωνές, τους τσακωμούς, τους ντενεκέδες των σκουπιδιών που κυλάγανε στην κατηφοριά, τα άδεια μπουκάλια που σπάγανε με εκκωφαντικό θόρυβο στους τοίχους των κοιμισμένων πολυκατοικιών, τα εκατό που φτάνανε και κάνανε απειλητικούς κύκλους σαν καρχαρίες γύρω στην πλατεία, κοιτάζοντας προκλητικά κι εκείνοι κι εμείς, ένα παιχνίδι με κλέφτες και αστυνόμους.

Ήτανε άνοιξη και οι κουβέντες αρχίσανε να γίνονται πάνω στους τοίχους της πλατείας και στους τριγύρω δρόμους. Η μοναξιά και το δάκρυ μπλέκονταν στο παραλήρημα και στο όνειρο το απραγματοποίητο… Και φτιάχνανε σχέδια μοναδικά, όνειρα χρωματισμένα και γίνονταν όλοι αυτοί που περπάταγαν εδώ αρωματισμένα φαντάσματα και γεννιότανε μια γλώσσα ζεστή με μια αμεσότητα που περιείχε την ανάσα του άλλου. Και έτσι γίνηκε η μεγάλη μήτρα που τους μάζεψε όλους. Η παγίδα, η πλάνη, το όνειρο, η πλατεία, ο μύθος. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και γίναμε κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, απερίγραπτα σοφό, εκστασιασμένο, σπουδαίο, αδιάντροπο, ερωτικό και σαλέψαμε τα μυαλά των άλλων.

___________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Νότιος Άνεμος

FREEDOM NOW !

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

BLACK BOB

Κανείς δεν θα έπρεπε να δουλεύει ποτέ. Η δουλειά είναι η πηγή όλων σχεδόν των αθλιοτήτων του κόσμου. Σχεδόν όλα τα δεινά που μπορούν να απαριθμηθούν αντλούν την προέλευσή τους από τη δουλειά ή από το γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο που αποσκοπεί στη δουλειά. Για να εξαλείψουμε αυτό το μαρτύριο, πρέπει να καταργήσουμε τη δουλειά. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να μπει τέλος σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα. Αντιθέτως, σημαίνει τη δημιουργία ενός νέου τρόπου ζωής, βασισμένου στο παιχνίδι. Με άλλα λόγια, την εκπλήρωση μιας παιγνιώδους επανάστασης. Στον όρο «παιχνίδι» περιλαμβάνω και τις έννοιες της γιορτής, της δημιουργικότητας, της κοινωνικότητας, του συμποσίου και, ίσως επίσης, της τέχνης. (…)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ’90 ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΜΑΝΤΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΚΗ – ΠΑΤΡΑΙΚΗ

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΑΘΗΝΑ

«Οι απεργίες – καταλήψεις του 1990 στα μεταλλεία Μαντουδίου και την Πειραϊκή – Πατραϊκή» είναι μια μελέτη που γράφτηκε στο Παρίσι το 1992, στα πλαίσια μιας μεταπτυχιακής εργασίας (DEA) στον τομέα της ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας της πολιτικής· όμως, ο χαρακτήρας της υπερβαίνει τον διαχωρισμένο ακαδημαϊκό χαρακτήρα μιας πανεπιστημιακής εργασίας, καθώς πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή της υπήρξε η άμεση εμπειρία του αγώνα των μεταλλωρύχων· μια εμπειρία που αποκτήθηκε μέσα από τη συνεχή σχεδόν παρουσία στα κατειλημμένα μεταλλεία του Μαντουδίου το 1990 και την καθημερινή επαφή με τους απεργούς καταληψίες, στα πλαίσια της παρέμβασης των «Αναρχικών συντρόφων για την ταξική αλληλεγγύη» στον εκεί αγώνα των εργατών.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΑΗ ΣΤΡΑΤΗΣ – ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΠΥΡΙΔΩΝΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Στις 16 Ιούλη του 2005, με την ευκαιρία της παρουσίας του στο φεστιβάλ της ΟΝΝΕΔ στη Λήμνο, ο Κ. Καραμανλής πέταξε με στρατιωτικό ελικόπτερο και επισκέφτηκε τον Άη-Στράτη, ένα μικρό νησί με μεγάλο όνομα στην ιστορία των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ο Καραμανλής έγινε δεκτός με θερμότητα από τις τοπικές αρχές, που κι εδώ – όπως παντού άλλωστε – εκείνο που προσδοκούν είναι να προσποριστούν κονδύλια από την κεντρική εξουσία για την “ανάπτυξη του τόπου”, ενώ ο συμβολισμός της επίσκεψης ήταν έντονος καθώς είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που επισκέπτεται το νησί από την προσάρτησή του στο ελληνικό κράτος το 1913 και τη χρησιμοποίησή του, για τρεις δεκαετίες και πλέον, ως στρατόπεδο συγκέντρωσης κι εξόντωσης για χιλιάδες πολιτικούς εξόριστους.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ MAPUCHE

ΣΤΗ ΧΙΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Ένα δεδομένο στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η στενή σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του χώρου του. Για μας, τους Μαπούτσε, η Φύση αποτελεί μια τάξη σε συνεχή εξέλιξη και ο άνθρωπος είναι εξ’ ορισμού μέτοχος σε αυτήν. Ο ρόλος που του αναλογεί είναι η διατήρηση των ισορροπιών. Οι ριζικές αλλαγές που επιβλήθηκαν στο λαό μας, μας ωθούν κάθε μέρα στο ν’ αναζητούμε νέες απαντήσεις στις ανησυχίες μας και στο να βρίσκουμε την αναγκαία ισορροπία για την επιβίωσή μας. Γι’ αυτό και η οργάνωσή μας σφυρηλατεί την ενότητα, δυναμώνει, εμψυχώνει, κατευθύνει ή προγραμματίζει τις κοινοτικές πολιτισμικές δραστηριότητες Mingato, Nguillatun, Palin, δημιουργώντας -στο βαθμό που το επιτρέπουν τα οικονομικά μας- προγράμματα για την υγεία, τη μόρφωση και την οικονομία.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ECUADOR 1990-2000

Η ΙΘΑΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

«Εάν οι κυρίαρχες τάξεις του Εκουαδόρ μπορούν να προσφύγουν στη χρήση των παραστρατιωτικών δυνάμεων, οι φτωχές και καταπιεσμένες τάξεις μπορούν να καταφύγουν στον ανταρτοπόλεμο ή να καλέσουν και νέες κινητοποιήσεις, όπως ανακοίνωσε η CONAIE, μετά την αποτυχία το Γενάρη του 2000. Μπορεί κανείς να εκμεταλλεύεται τους ιθαγενείς αλλά όχι επ’ άπειρον. Μπορεί κανείς να καταπιέζει τους φτωχούς, μέχρι του σημείου που να μην είναι πια αποδοτικό -είναι ο ρεφορμισμός- ή μέχρι του σημείου που να μην είναι πια δυνατό -είναι η επανάσταση. Και σε αυτόν τον ορμητικό ποταμό η ένταση μεταξύ της Σιέρρα και της Κόστα μπορεί να επιφυλάσσει κάποια επιπρόσθετη έκπληξη. Οι επόμενες εκρήξεις είναι προβλέψιμες…», Monde Diplomatique. «Κι αν δεν ήταν τούτη τη φορά, θα είναι την επόμενη… Θα επιστρέψουμε…», CONAIE.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: ΜΟΛΟΤ

ATTIKA 45

Τάσος Θεοφίλου

Από τις 9 μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου του 1971 στη Νέα Υόρκη, οι κρατούμενοι της φυλακής Άττικα πήραν τον έλεγχό της και κοινοποίησαν μια σειρά αιτημάτων στη διοίκηση της φυλακής, τον επίτροπο σωφρονισμού Russel Oswald, τον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Nelson Rockfeller, σε εκπροσώπους της μαύρης κοινότητας, σε δημόσια πρόσωπα και δημοσιογράφους, ενώ παράλληλα κράτησαν σαράντα σωφρονιστικούς υπαλλήλους ως ομήρους. Μετά από τέσσερις ημέρες άκαρπων διαπραγματεύσεων, ο N. Rockfeller διέταξε την επανακατάληψη της φυλακής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δυνάμεις του νόμου και της τάξης δολοφόνησαν 39 ανθρώπους, ανάμεσά τους και 10 ομήρους, σε μια σφαγή διάρκειας 15 λεπτών. Η επιτροπή MacCay, που συστήθηκε από την πολιτεία της Νέας Υόρκης και την αποτελούσαν δικαστές που θα ερευνούσαν τις συνθήκες κατάληψης και επανακατάληψης της φυλακής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «με εξαίρεση τη σφαγή των ινδιάνων στα τέλη του 19ου αιώνα, η επίθεση της πολιτειακής αστυνομίας, η οποία έδωσε ένα τέλος στην τετραήμερη εξέγερση, υπήρξε η αιματηρότερη μονοήμερη αναμέτρηση μεταξύ αμερικάνων από το τέλος του εμφυλίου πολέμου».

ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ, ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΛΑ ΜΟΣΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΡΟΣΣΑΝΑ ΡΟΣΣΑΝΤΑ

MORETTI MARIO

Αυτό το βιβλίο-συνέντευξη του κατασυκοφαντημένου Μάριο Μορέττι μας βοηθάει να κατανοήσουμε τι πραγματικά σημαίνει να αφιερώνεις τη ζωή σου στον ένοπλο αγώνα, να μάχεσαι για πάνω από μία δεκαετία και τελικά να βιώνεις την υποχώρηση, έπειτα τη φυλακή και τέλος την απώλεια της συλλογικής ταυτότητας που πρόσφερε σε αυτούς τους ανθρώπους την αξιοζήλευτη δυνατότητα να νιώθουν ο ένας τον άλλο “σύντροφο”. Ο Μορέττι δεν μασάει τα λόγια του όταν φτάνει στο σημείο της αυτοκριτικής, δεν κάνει μια αγιογραφία του αντάρτικου και των ανταρτών πόλης. Κάνει κάτι πολύ πιο σημαντικό, αποδεικνύει με τη στάση του ότι η συλλογική μνήμη δεν είναι λέξεις σε κάποια δικογραφία που δεν αξίζουν ούτε όσο το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΤΗΣ ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ, ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ

GALLINARI PROSPERO

Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις
διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή
της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΜΕΡΕΣ ΕΝΟΣ ΒΑΣΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΕΤΑ

JUANA-CHAOS INAKI

Δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός, ότι σε ένα κράτος που διέπεται από τόσο υψηλές αξίες, αυτοί που σκεφτόμαστε και κάνουμε αυτό που λέμε είμαστε κτήνη. Όπως και να ‘χει, είναι ευχάριστο να είσαι κτήνος για τον εχθρό. Το ανησυχητικό θα ήταν να μας είχαν σαν παράδειγμα των αξιών τους: διαφθορά, εγωισμός, δημαγωγία, απάτη, δειλία, ιμπεριαλισμός, υποταγή στην εξουσία… Κρίμα που σε έναν τέτοιο παράδεισο δεν γίνονται σεβαστά ούτε στο ελάχιστο, τα δικαιώματα που έχει ένα κτήνος.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΡΕΝΑΤΟ ΚΟΥΡΤΣΙΟ ΜΕ ΞΕΣΚΕΠΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

SCIALOJA MARIO

“Αυτή η μακρά συνέντευξη, έγινε για αναδειχθούν τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου όπως τα θυμάμαι σήμερα και είναι μια κάποια δικιά μου εκδοχή: το προϊόν αναρίθμητων συζητήσεων σ’ ένα άδειο δωμάτιο της φυλακής της Ρεμπίμπια, στα περίχωρα της Ρώμης.
Πιθανότατα, κάτω από τον ίσκιο μιας μεγάλης οξιάς οι μνήμες δε θα ήταν οι ίδιες. Από την άλλη, η καταφυγή σε αυθαίρετες αποστασιοποιήσεις από τα γεγονότα, οδηγεί στην προδοσία των ίδιων των γεγονότων με τη θολή γλώσσα του μύθου: του καθαυτού μύθου της ίδιας μας της ζωής.
Γι’ αυτό λοιπόν ζητώ από τον αναγνώστη να εκτιμήσει το μεγαλείο της αλλαγής, να περιπλανηθεί σε αυτές τις σελίδες χωρίς βάρος στη ψυχή του, χωρίς να αφήσει να τον ξεγελάσει το “καθοριστικό” των λέξεων που ακόμα και μ’ ένα φύσημα μπορούν να σε παρασύρουν μαζί τους.
Δέχθηκα την αίτηση του Μάριο Σαλόγια, για δύο λόγους. Ο πρώτος: για ν’ ανοιχθώ στις τόσες ερωτήσεις που μου φτάνουν από διάφορα μέρη. Ως δημόσιο πρόσωπο, θεωρώ πως αυτό ακριβώς οφείλω να κάνω και θα ήμουνα εγωιστής αν δεν το έκανα. Επιπλέον -κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος- ύστερα από τόσα χρόνια μιας ζωής εκτεθειμένης στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είμαι σε θέση πια να εκτιμώ από πρώτο χέρι την επαγγελματική αρτιότητα όσο και την ανθρώπινη ευαισθησία που επέδειξε τόσες φορές ο συνεντευξιαστής.
Κάτι τελευταίο. Αν με τα λόγια μου στεναχώρησα κάποιους, ζητώ συγνώμη. Δεν το έκανα σκοπίμως κι επιπλέον δεν εκτιμώ καθόλου την επικρατούσα μόδα της προσβολής, του υπαινιγμού και της δυσφήμισης. Έπειτα, όλοι αυτοί που ήταν μέχρι σήμερα φανατικοί αντίπαλοι ή ακόμα κι ορκισμένοι εχθροί των επιλογών μου, επίσης συνεισέφεραν στον εξαγνισμό των όσων είχα βιώσει σε βαθμό τέτοιο όπως μια πέτρα που λαξεύεται από τα ορμητικά νερά των ποταμιών, πάνω στα βουνά.
θέλω να τους ευχαριστήσω τουλάχιστον γι’ αυτό, με το ίδιο τρόπο που θέλω να ευχαριστήσω τον αναγνώστη για το ευγενικό δώρο που μου έκανε δίνοντας μου, την προσοχή του”. Ρενάτο Κούρτσια
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Κουκκίδα

Τουπαμάρος
Ημερολόγιο φυλακής

Μαουρίσιο Ροσενκόφ, Νιάτο Φερνάντες Ουιδόμπρο
μετάφραση: Δημήτρης Κουφοντίνας

Κουκκίδα, 2009

“Μια μέρα, μέσα σ’ εκείνα τα ατέλειωτα χρόνια, μπόρεσαν να κοιταχτούν στον καθρέφτη: αντίκρισαν έναν άλλον. Αδυνατισμένοι σαν ασκητές, κομματιασμένοι απ’ τα ασταμάτητα βασανιστήρια οι “όμηροι” της στρατιωτικής δικτατορίας της Ουρουγουάης, να τους περιφέρουν από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, καταδικασμένους στη μοναξιά ενός κελιού που δεν ήταν μεγαλύτερο από φέρετρο…”(Εντουάρντο Γκαλεάνο)
“Το βιβλίο αυτό του Νιάτο Ουιδόμπρο και του Μαουρίσιο Ροσενκόφ είναι ένας ύμνος στη ζωή, στην ανθρωπιά, στην ακεραιότητα του πολιτικού κρατούμενου. Είναι η αφήγηση της μακράς περιπέτειας του ανθρώπου στον αγώνα του κατά της βαρβαρότητας. […] Είναι πάνω απ’ όλα ένα διαχρονικό και οικουμενικό βιβλίο μνήμης.
(Δημήτρης Κουφοντίνας)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η εξέγερση στην Παταγονία

Οσβάλντο Μπάγερ
μετάφραση: Νίκος Κοκκάλας

Αυτός ο ξανθός άντρας δεν είναι συγγενής κανενός εκτελεσμένου, δεν έχει πάει καν στην Παταγονία, ούτε θέλει να σκοτώσει επειδή του έταξαν τίποτα πενταροδεκάρες. Ονομάζεται Κουρτ Γκούσταφ Βίλκενς. Είναι ένας Γερμανός αναρχικός της τολστοϊκής τάσης, εχθρός της βίας. Πιστεύει ωστόσο πως, σε ακραίες περιπτώσεις, η μοναδική απάντηση οφείλει να είναι η βία. Και θα εκπληρώσει αυτό που πιστεύει ότι αποτελεί μια ατομική πράξη απόδοσης δικαιοσύνης.

Ο Βαρέλα είναι νεκρός. Δεκαεφτά σοβαρά τραύματα: δώδεκα από τη βόμβα συν πέντε σφαίρες στο πάνω μέρος του κορμιού (δύο από αυτές του διέλυσαν την αορτή). Όπως φαίνεται, το χέρι του Βίλκενς δεν έτρεμε καθόλου. Έκανε πράξη αυτό που οι αναρχικοί αποκαλούν “προλεταριακή δικαιοσύνη”. Ένας νεκρός για τους εκατοντάδες εκτελεσμένους της Παταγονίας. Ο θάνατος τους βρήκε όλους. Ο διοικητής σωριάστηκε καταγής και ξεψύχησε, όπως ακριβώς τα θύματά του.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: σοφίτα

ΟΙ ΔΥΟ ΚΥΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

PRICE WAYNE

_______________________________________________________________________________

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΗ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΠΙΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

CLEYRE DE VOLTAIRINE

Ο αιματηρός Μάης του 1886 στο Χεϊμάρκετ του Σιικάγο, οι σκληροί εργατικοί αγώνες για την οκτάωρη εργασία, η δολοφονία του Αμερικανού προέδρου Ουίλιαμ Μακ Κίνλεϊ, οι άγριες απεργίες, η ίδρυση της ένωσης των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), η δολοφονική απόπειρα εναντίον της Βολταιρίν ντε Κλερ, η επανάσταση των «πεόνες» το 1911 στο Μεξικό. Το βιβλίο αυτό ξετυλίγει την πιο ιστορική περίοδο της αμερικανικής Αναρχίας, μέσα από τη ζωή, τα πολιτικά κείμενα, τα διηγήματα και την ποίηση της φλογερής αυτής αγωνίστριας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Τα γραπτά της απεικονίζουν τη δυσπιστία του συγχρόνου ανθρώπου απέναντι στο γραφειοκρατικό-συγκεντρωτικό κράτος. Η Βολταιρίν ντε Κλερ άσκησε έντονη κριτική απέναντι στην ανεξέλεγκτη πολιτική δύναμη, την υποδούλωση και τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου, την αποκτήνωση της μισθωτής εργασίας και τον ευτελισμό της κουλτούρας» (Πολ Άβριτς ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ)
«Η Βολταιρίν ντε Κλερ είναι η πιο συγκλονιστική γυναικεία προσωπικότητα του αναρχικού κινήματος στην Αμερική» (Έμμα Γκόλντμαν)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Ακυβέρνητες Πολιτείες

Από την ταξική πάλη στον πόλεμο των συμμοριών

Δύο κείμενα για την ταξική θεωρία

Theodor W. Adorno, Max Horkheimer
μετάφραση: Γιώργος Στεφανίδης

Σύμφωνα με την εικόνα της τελευταίας οικονομικής φάσης, η ιστορία είναι η ιστορία των μονοπωλίων. Σύμφωνα με την εικόνα του κατάφωρου σφετερισμού που διαπράττεται σήμερα από τους ηγέτες του κεφαλαίου και της εργασίας σε αρμονική συνεργασία μεταξύ τους, η ιστορία είναι η ιστορία του πολέμου των συμμοριών, των εγκληματικών και μαφιόζικων οργανώσεων.
Theodor W. Adorno

Μια πραγματική κοινωνιολογία της συμμορίας ως του ζωντανού στοιχείου της κυρίαρχης τάξης στην ιστορία θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τόσο έναν πολιτικό όσο και έναν επιστημονικό σκοπό. Θα μπορούσε να συνδράμει στη διασάφηση του στόχου της πολιτικής πρακτικής: του προτύπου μιας κοινωνίας που διαφέρει από το πρότυπο της συμμορίας, μιας κοινωνίας χωρίς συμμορίες. Θα μπορούσε να συμβάλει στον προσδιορισμό της ιδέας της δημοκρατίας, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή στο μυαλό των ατόμων.
Max Horkheimer

___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΜΑΣ

BESANCENOT OLIVIER, LOWY MICHAEL

Η ιστορία του εργατικού κινήματος διηγείται με λεπτομέρειες τις διαφωνίες, τις διαμάχες και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους μαρξιστές και τους αναρχικούς αλλά ποτέ τις πραγματικές συμμαχίες και την αποτελεσματική αλληλεγγύη μεταξύ αυτών των δύο ρευμάτων. Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό και ο Μικαέλ Λεβύ επέλεξαν να φωτίσουν αυτήν την αγνοημένη -συχνά σκοπίμως- όψη, η οποία αποκαλύπτει τη συγγένεια των αγώνων τους, από την εποχή της Κομμούνας του Παρισιού έως τις μέρες μας, πολλές φορές εν μέσω αιματηρών συγκρούσεων. Η πορεία αυτή ξεκινά από τη Λουίζ Μισέλ και φτάνει έως τον υποδιοικητή Μάρκος, περνώντας από τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, τον Αντρέ Μπρετόν και τον Ντανιέλ Γκερέν.
Ένα βιβλίο μαχητικό και ευαίσθητο, γεννημένο από την ελπίδα να είναι το μέλλον κόκκινο και μαύρο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

_________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΦΥΛΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΟΛΟΓΙΚΗ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η πρώτη σπορά Σοσιαλιστικές και αναρχικές ομάδες στην Ελλάδα 1877-1907 Συγγραφείς:   Νίκος Πελεκούδας

“Η πλούσια προβληματική του συγγραφέα […] καθώς και η απλή και κατανοητή γλώσσα που χρησιμοποιεί, χωρίς τους συνήθεις σε τέτοιες εργασίες ακαδημαϊσμούς και δυσνόητους νεολογισμούς, επιτρέπει την ευρύτερη ανάγνωσή, ενώ καθιστά την έκδοση του βιβλίου απαραίτητο βοήθημα για την κατανόηση της περιόδου που μελετά, καθώς και αφορμή για παραπέρα αναλύσεις και ερμηνευτικές προτάσεις”.
(από τον Πρόλογο του Άλκη Ρήγου)

“Η εργασία του Νίκου Πελεκούδα ανιχνεύει αυτό που θα ονομάζαμε -μεταφέροντας τον σημαίνοντα τίτλο μιας μέχρι πρόσφατα ανέκδοτης συλλογής του Ανδρέα Εμπειρίκου- Προϊστορία ή Καταγωγή του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Στρέφεται στις απαρχές, καταγράφοντας την πολιτική πορεία πρωτοπόρων ομάδων σοσιαλιστικής κι αναρχικής αναφοράς, που ανοίγονταν σε αχαρτογράφητα μέχρι τότε νερά, τρικυμισμένα από μεγάλες ιστορικές καταιγίδες και λαϊκούς κοινωνικούς αγώνες”.

“Ποιος είναι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός της περιόδου αναφοράς; Αυτό είναι το πρώτο και βασικό ερώτημα που θέτει στο πρόγραμμα έρευνάς του ο Πελεκούδας. Μετά από μια επισκόπηση της σχετικά πλούσιας βιβλιογραφίας, ο συγγραφέας ορθά απορρίπτει την ευρύτατα διαδεδομένη άποψη (με τα ολέθρια πολιτικά αποτελέσματα) για ένα κυρίαρχο, ακόμα και μέσα στον 20ό αιώνα, προκαπιταλιστικό χαρακτήρα της Ελλάδας. Κοινωνία, οικονομία, κοινωνικές συγκρούσεις, πολιτική σκηνή στην Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα βρίσκονται εντός καπιταλισμού κατά τον Πελεκούδα που μεθοδολογικά στηρίζεται στην ανάλυση των προκαπιταλιστικών σχηματισμών από τον Μαρξ στα Grundrisse και στις αναλύσεις του Λένιν για τον καπιταλισμό στη Ρωσία”.
(από τον Πρόλογο του Σάββα Μιχαήλ)

_______________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: εκδόσεις των συναδέλφων

ΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ

ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ 1936-1939

GUILLEN ABRAHAM

Το καλοκαίρι του 1936 ο φασιστικός στρατός του Φράνκο βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση. Οι δημοκρατικοί καταλάμβαναν τον Ιούλιο τις ζώνες με τη μεγαλύτερη βιομηχανική ανάπτυξη, τον μεγαλύτερο πλούτο και με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα στην Ισπανία. Ο ισπανικός λαός νικούσε στους δρόμους και καταλάμβανε στρατόπεδα σε μικρές και μεγάλες πόλεις, επιδεικνύοντας μεγάλο ηρωισμό.
Πώς χάθηκε, λοιπόν, η Ισπανική Επανάσταση; Ποιες ήταν οι αιτίες της ήττας; Ήταν τα πολιτικά ή τα στρατιωτικά λάθη που έκριναν την έκβαση του πολέμου; Τα στρατιωτικά λάθη ήταν μόνο απόρροια επιχειρησιακής ανικανότητας ή και συγκεκριμένων πολιτικών στρατηγικών και τακτικών; Υπό ποιες προϋποθέσεις η σύγκρουση με τους φασίστες θα είχε αίσια έκβαση;
Ο Αβραάμ Γκιγέν, πολεμιστής και ο ίδιος στις μάχες εναντίον του Φράνκο, αναλύει τις αιτίες της ήττας των δημοκρατικών από στρατιωτική πλευρά, δίνοντας μια πλήρη εικόνα από κάθε ξεχωριστό μέτωπο του πολέμου, συνδέοντας όμως τα λάθη στα πεδία των μαχών με τα λάθη και τα αντικρουόμενα συμφέροντα στο πεδίο της πολιτικής.
Η ήττα, τελικώς, δεν ήταν πρωτίστως ή μόνο στρατιωτική· ήταν αποτέλεσμα μιας αδυσώπητης πολιτικής μάχης για μια εξουσία που, από ένα σημείο και μετά, δεν εδραζόταν πουθενά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

BOOKCHIN MURRAY

Αυτή η συλλογή επιλεγμένων κειμένων μάς δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα της σκέψης του Μάρεϊ Μπούκτσιν, ενός από τους σημαντικότερους διανοητές του ελευθεριακού ρεύματος.
Ευρύτερα γνωστός από τη συσχέτιση οικολογίας και ριζοσπαστικής πολιτικής σκέψης, ο Μπούκτσιν ήταν ο πρώτος που εισήγαγε, στο σώμα των ιδεών που ονόμασε “κοινωνική οικολογία”, την πρόταση ότι μια ελευθεριακή κοινωνία θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και οικολογική.
Τα κείμενά του καλύπτουν πέντε δεκαετίες και ένα μεγάλο εύρος θεμάτων· ειδικότερα εκείνα πάνω στην επαναστατική φιλοσοφία, την πολιτική και την ιστορία, παρ’ ότι είναι λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό, αξίζουν τη μέγιστη προσοχή μας.
Παρ’ όλη την κριτική του στάση τόσο απέναντι στον μαρξισμό όσο και απέναντι στον αναρχισμό, η πολιτική του φιλοσοφία -γνωστή ως ελευθεριακός δημοτισμός- συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία του μαρξισμού και του αναρχισμού για τη δημιουργία των αναγκαίων χειραφετητικών εργαλείων με σκοπό το χτίσιμο μιας ελευθεριακής εναλλακτικής.
Συστατικό στοιχείο όλου του έργου του είναι η αναζήτηση δρόμων για την αντικατάσταση του σημερινού απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος από μια κοινωνία πιο ορθολογική και ανθρώπινη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Δεκέμβρης 2008
Ανάλυση και ερμηνεία: Οι αιτιώδεις μηχανισμοί πίσω από τα συγκρουσιακά γεγονότα

Δημήτρης Παπανικολόπουλος
Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων,2016

Δεν είναι και λίγες οι δολοφονίες νέων ανθρώπων που προκάλεσαν έντονα συγκρουσιακά γεγονότα. Το να μετατραπεί, όμως, μια δολοφονία σε σημαντικό σταθμό για μια γενιά που από το 2006 βρίσκεται συνεχώς στους δρόμους χρειάζεται να συναντηθούν πολλοί παράγοντες. Οι εξεγέρσεις δεν προκύπτουν επειδή απλώς “τα πράγματα είναι άσχημα”, επειδή η κρατική καταστολή ξεπέρασε κάποιο όριο, ή επειδή ούτως ή άλλως ριζοσπαστικές μειοψηφίες απεργάζονται εξεγέρσεις. Όλα αυτά μπορεί να υπάρχουν και οι εξεγέρσεις να λείπουν. Γιατί, λοιπόν, τα συ­γκρουσιακά γεγονότα πήραν τον χαρακτήρα εξέγερσης; Γιατί η εξέγερση είχε τέτοια έκταση και ένταση; Γιατί την εξέγερση ακολούθησε ύφεση ύστερα από δύο εβδομάδες; Πόση έκταση είχε πραγματικά η βία και πώς ερμηνεύεται; Τι άφησε ο Δεκέμβρης; Ηταν τελικά ή δεν ήταν εξέγερση; Όλα αυτά εξετάζονται αναλυτικά.

Η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι: “Ένας μαθητής δολοφονήθηκε από αστυνομικό στα Εξάρχεια χωρίς σημαντικό λόγο μπροστά σε μάρτυρες σε μια περίοδο που η νομιμοποίηση της κυβέρνησης είχε τρωθεί. Εάν έλειπε έστω και μια λέξη από την παραπάνω πρόταση ίσως σήμερα να μην…”. Βλέπετε, δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Στην επιστήμη κινούμαστε αντίθετα: αν και ξέρουμε από την αρχή τον δολοφόνο, μας ενδιαφέρει να μάθουμε όλα τ’ άλλα.

_____________________________________________________________________________________________________________________________________

“Η βαρύτητα στο ή” είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, σε τρεις χρόνους. Ο συγγραφέας κινείται με την άνεση του χρονοταξιδιώτη από την Αθήνα του 2010 (λίγο μετά την τραγωδία της ΜΑΡΦΙΝ), στο Βερολίνο του 2034 και στο Βόλγκογκραντ του 2110.

Τρεις πολιτικές ιστορίες, τρεις ερωτικές ιστορίες, φαινομενικά αυτοτελείς, που όσο κυλά η ιστορία αλληλοτροφοδοτούνται. Ο Γενάρης και η Ρόζα, η Μελίνα και ο Οδυσσέας, ο Τσάρλυ, ο Ματίας, η Ίντυ, ο Σων και ο Τσάο Εξ, όλοι τους αναρχικοί ή συμπαθούντες τέμνουν τις ζωές τους σε μια ιστορία που έχει πολλές αναφορές στην έννοια του χρόνου.

Από τη θεωρία των χορδών μέχρι τον θρυλικό παντογνώστη προπονητή ποδοσφαίρου, το βιβλίο κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία με το σπονδυλωτό μοτίβο του και την αλληλουχία καταστάσεων και γεγονότων, που δεν θα μπορούσαν να απέχουν πολύ από τη μέλλουσα πραγματικότητα. Μια πολιτική και κοινωνική ακτινογραφία της κρίσης και όσων αυτή φέρει τον αιώνα που διανύουμε.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Αναρχικό λεξικό

Γιάννης Φούντας

“Η Αναρχία είναι ασφαλώς μια ψυχολογική, πολιτισμική και ιστορική σταθερά, όμως αυτή η σταθερά είναι ασυνεχής, σχεδόν ασύλληπτη. Δεν υπάρχει αλληλουχία στην Αναρχία γιατί είναι ανάβλυσμα εξ ορισμού. Η Αναρχία (ή ο αναρχισμός) δεν αναγνωρίζεται ποτέ στην κατάσταση των πραγμάτων. Εξ αυτού άλλωστε του γεγονότος, είναι αδύνατον να σκεφθεί ή να γράψει κανείς μια ιστορία της Αναρχίας στο στυλ ενός μυθιστορήματος του Μπαλζάκ με μια αρχή, μια ομοιόμορφη εξέλιξη και ένα τέλος. Είναι γεμάτη με κενά και ιλίγγους. Είναι φτιαγμένη με ξεφτίδια. Η γέννησή της πάντα μας διαφεύγει. Δεν ξέρουμε καν αν απλώς αναδύεται με μια εκθαμβωτική μυθική ανάταση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκαταστήσουμε τις σκόρπιες στιγμές της και να προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τον πυρετό που τη διατρέχει».Αντρέ Νατάφ

Αυτό επιχειρεί το “Αναρχικό Λεξικό”. Να ταξιδέψει, ως έντυπη χρονομηχανή, τους αναγνώστες του σε ένα εν πολλοίς άγνωστο, αθέατο ή πολλαπλά παραμορφωμένο παράλληλο κοινωνικό σύμπαν, ένα σύμπαν πολυδιάστατο και πολύμορφο και ως εκ τούτου αρκούντως σαγηνευτικό και να τους προτείνει να ανασυνθέσουν με τον τρόπο τους την ούτως ή άλλως φαντασμαγορική ιστορία της αναρχίας ή, αν μη τι άλλο, να τη διαβάσουν σαν ένα τερπνό, σπονδυλωτό, περιπετειώδες, κοινωνικό μυθιστόρημα.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Πόσο εύκολο είναι να ονομάζεσαι Γιονάταν, Γιούρι, Τάλι, Γκιλ, Σάρα, Ρουθ και να θέλεις να απαλλαγείς από τα “σιωνιστικά γυαλιά” που -στις πλείστες των περιπτώσεων- σου έχουν φορέσει από την ημέρα που γεννήθηκες στο Ισραήλ; Και ποιο είναι το τίμημα αν τολμήσεις να το κάνεις; Να μεγαλώνεις σε ένα εθνικιστικό περιβάλλον, να μαθαίνεις αριθμητική στο σχολείο μετρώντας τανκς αντί για μήλα και η μπάλα σου να πέφτει συνέχεια σε πόδια στρατιωτών που φυλάνε κάθε γωνιά στο όνομα της “ασφάλειας”. Και τι θα συμβεί αν μια μέρα η συνείδησή σου ξυπνήσει και καταλάβει το νόημα του σιωνισμού και της κατοχής; Αν μια μέρα σπάσει τα τείχη του φόβου, του ρατσισμού, του εθνικισμού που για χρόνια χτίζουν μέσα στο κεφάλι σου; Αν αρνηθείς να υπηρετήσεις στον στρατό για να μη γίνεις συνένοχος στο έγκλημα; Και αν τελικά αποφασίσεις ότι η ελευθερία δεν μπορεί να είναι προνόμιο των λίγων “εκλεκτών” και σταθείς στο πλευρό των καταπιεσμένων; Αυτοί είναι οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος: μία από τις πιο γενναίες και αφοσιωμένες ομάδες που δουλεύουν ενάντια στην κατοχή. Πηγαίνουν εκεί που άλλοι Ισραηλινοί φοβούνται να πάνε, βάζουν τους εαυτούς τους τακτικά σε σωματικό και συναισθηματικό κίνδυνο, και οικοδομούν ένα εντελώς νέο επίπεδο συμμαχιών με τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται για δικαιοσύνη.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εδώ ελεύθερα Εξάρχεια

Νίκος Κουφόπουλος
εικονογράφηση: Νικόλας Αγάθος

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Φονιάδες μπάτσων

Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί
μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς

Να καθαρίζουν μπάτσους, έτσι, στα καλά καθούμενα, είναι ήδη κάτι το ασυνήθιστο. Μα να τους λιανίζουν κιόλας, να τους κόβουν φέτες, κομματάκια και στο τέλος να τους τρώνε, αυτό πια μοιάζει στ’ αλήθεια με αστείο. Μόνο που οι τρεις τύποι είναι μάλλον από αυτούς που κάνουν αστεία στα σοβαρά.

“Ένας από τους λαμπρότερους εκπροσώπους μιας γενιάς συγγραφέων, ο Φαζαρντί έβαλε τη σφραγίδα του στο γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα γράφοντας βιβλία ανατρεπτικά, μαύρα, βίαια, στρατευμένα… Γι’ αυτόν, το νουάρ μυθιστόρημα είναι το καλύτερο μέσο διερεύνησης της σύγχρονης κοινωνίας… Το “Φονιάδες μπάτσων” επιβάλλεται αμέσως ως αριστούργημα, με έναν καινούργιο τόνο και μια γραφή κοφτή, αποτελεσματική, χωρίς παραχωρήσεις” (Εφημερίδα Liberation)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η θεωρία του 1%

Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί
μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς

Η “Θεωρία του 1%” είναι μια ιστορία με τέρατα. Ένα φάντασμα με στολή στρατιώτη της Βέρμαχτ έρχεται να σπείρει τον τρόμο στην αγροτική περιοχή Οζ κάποιον Σεπτέμβρη ασυνήθιστα άνομβρο. Καθαρίζει τον ένα μετά τον άλλο ορισμένους παράγοντες του Πουρσοβίλ που είχαν μπερδέψει το μεθύσι από ρακί μήλου με τις εκκαθαρίσεις της Απελευθέρωσης.

Αυτός ο παράξενος φονιάς προετοίμαζε το εγχείρημά του επί δεκαπέντε χρόνια. Η κάθε λεπτομέρεια είχε μελετηθεί με τη σχολαστικότητα που εξηγεί μόνο η δίψα για εκδίκηση. Ο μόνος παράγοντας που ο φονιάς δεν είχε υπολογίσει ήταν η παρουσία στο Πουρσοβίλ του αστυνόμου Παντοβάνι…

Η “Θεωρία του 1%” είναι το δεύτερο βιβλίο στη σειρά με ήρωα τον αστυνόμο Παντοβάνι. Το πρώτο, το “Φονιάδες μπάτσων”, κυκλοφορεί επίσης από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

“Εργατική βοήθεια” και “Κοινωνική αλληλεγγύη”
Δύο παραδείγματα ταξικής αλληλέγγυας δράσης στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

Κώστας Ευθυμίου

Η, εν πολλοίς άγνωστη, ιστορία δύο οργανώσεων ταξικής αλληλέγγυας δράσης στα χρόνια του Μεσοπολέμου: της Εργατικής Βοήθειας και της Κοινωνικής Αλληλεγγύης· αυτό είναι το θέμα αυτού του εξαιρετικού βιβλίου.

Ο συγγραφέας, παρότι δεν είναι ιστορικός, καταγράφει με απαράμιλλη ιστορική ακρίβεια μια πτυχή της ιστορίας του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας την ανάγκη ταξικής αλληλέγγυας δράσης σήμερα και τη σύνδεσή της με το διεκδικητικό κίνημα.

Το βιβλίο αναμετράται ευθέως με τις απόψεις εκείνες που εντός των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων στέκονται αρνητικές με τα κινήματα αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στις γειτονιές και στις πόλεις. Απέναντι σε αυτές τις απόψεις αντιπαραθέτει τη συγκρότηση ενός πρωτόγνωρου κινήματος αλληλεγγύης, τις πρακτικές που δημιουργήθηκαν εντός του, την εκπαίδευση όσων συμμετείχαν στην εκδήλωσή του σε λογικές και συμπεριφορές. Όλα όσα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα πολύτιμο μάθημα για το σήμερα.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ένας μήνας και μία ημέρα
Ημερολόγιο φυλακής

Κεν Σάρο – Ουίουα
μετάφραση: Παναγιώτης Σουλτάνης

Ο Κεν Σάρο-Ουίουα απαγχονίστηκε στις 10 Νοεμβρίου 1995 επειδή υπερασπίστηκε τη ζωή απέναντι στον θάνατο.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από τον ίδιο κατά τη διάρκεια της κράτησής του. Η έκδοσή του είναι ένας φόρος τιμής σε μια προσωπικότητα σύμβολο για τον μικρό λαό των Ογκόνι, που με τη συνειδητή του θυσία έγινε συνάμα ένα παγκόσμιο σύμβολο του ανυποχώρητου αγώνα των αδυνάμων απέναντι σε τρομακτικούς μηχανισμούς επιβολής. Η εκτέλεση του Κεν Σάρο-Ουίουα έστρεψε το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας στα έργα και τις ημέρες της Shell στο Δέλτα του Νίγηρα, στην αδιανόητη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στην περιοχή, αλλά και ριζοσπαστικοποίησε τον αγώνα των Ογκόνι, που έκτοτε διεκδίκησαν ακόμη πιο δυναμικά το δικαίωμά τους στην επιβίωση.
Δυστυχώς ο Κεν Σάρο-Ουίουα δεν ήταν ο τελευταίος μάρτυρας της δολοφονικής δράσης των πολυεθνικών. Η γη των Ογκόνι δεν ήταν η τελευταία που καταστράφηκε από το αδηφάγο κυνήγι του κέρδους. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές συνεχίζονται αμείωτες ανά τον πλανήτη – αλλά και στην Ελλάδα: πιο πρόσφατο παράδειγμα οι Σκουριές στη Χαλκιδική.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Εξάρχεια

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ: ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ, ΑΜΛΕΤ, ΦΑΟΥΣΤ, ΡΕΜΠΩ, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

ΠΑΤΣΑΚΗΣ ΦΙΛΗΜΟΝΑΣ

Η τέχνη δεν μπορεί να βολεύεται στην οκνηρή αιωνιότητα των ειδώλων, σε κατασκευασμένες σταθερές, αλλά πρέπει να ξεβολεύει, να συμβάλει σε μια καθολική αλλαγή. Ποια θέση έχει η λογοτεχνία σε έναν κόσμο που υπολογίζει μόνο τους κώδικες της αποτελεσματικότητας; Κι όμως, η λογοτεχνία μπορεί να ανιχνεύει τα κενά και να τα αφουγκράζεται, καθώς αυτά οικοδομούν ένα έξω. Μπορεί να αναπολεί το μη χρήσιμο ως κινητήριο, να εγκαθιδρύει το αυτεξούσιο και να φαντάζεται το νέο. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να διηγηθούμε είναι οι ατελείωτες δυνατότητες του Είναι. Αυτές οι δυνατότητες είναι που παράγουν τις πολλαπλότητες και αντιμάχονται τις επιτηδευμένες τελεολογίες και σαφήνειες που μετέτρεψαν τον κόσμο σε αυτό το ζοφερό τοπίο. Αυτές οι πολλαπλότητες είναι που γεννούν ασυνέχειες και τονίζουν τις σχέσεις του κοινωνικού με την ελευθερία.
Το λογοτεχνικό έργο δεν είναι ένα αντικείμενο που υφίσταται καθαυτό και που προσφέρει σε κάθε εποχή την ίδια πάντοτε εικόνα στον αναγνώστη του. Δεν είναι ένα μνημείο το οποίο μονολογώντας αποκαλύπτει την αχρονική ουσία του. Βασίζεται πολύ περισσότερο, όπως μια παρτιτούρα, στους πάντοτε νέους ήχους μιας ανάγνωσης, η οποία απελευθερώνει το κείμενο από το υλικό βάρος των λέξεων. Καθιστά την ύπαρξή του διαρκώς επίκαιρη, καθώς προσδοκά την ανάγνωση των υπαρξιακών αμφιβολιών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

________________________________________________________________________________________________

54

Συγγραφέας: Wu Ming

Σωτήριο έτος 1954. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο. Πολιτικοί ηγέτες, κατάσκοποι, αστέρες του σινεμά κι έμποροι ναρκωτικών. Τίτο, Κάρι Γκράντ, Λάκι Λουτσιάνο, μα πάνω απ’ όλους ο νεαρός Ρομπεσπιέρε. Από τους συγγραφείς του Εκκλησιαστή, του Αλτάι και του Manitura, ένα φιλόδοξο Opus Magnum κατασκοπίας, αισθημάτων και ανατροπών. Εξελίσσεται σε μυθιστόρημα-σύμβολο του “Νέου Ιταλικού Έπους”.
Δεν είναι μεταπολεμική η περίοδος· είναι απλώς ένας ακόμη πόλεμος. Και είναι ένας κόσμος που γεννιέται τώρα. Πίσω από το διαχωρισμό ανατολικού και δυτικού μπλοκ, ιδεολογίες και όρια θρυμματίζονται· λαθρεμπόριο και ναρκωτικά δεν γνωρίζουν σύνορα. Από την Ιταλία στη Μόσχα και το Χόλιγουντ, μέσα σε αίθουσες χορού και αγώνες πυγμαχίας, εκπατρισμένοι φυγάδες κι ένα πλήθος πρωταγωνιστών παρασύρεται σε άγνωστες ατραπούς. Νέοι αιρετικοί, πρώην αντάρτες, έμποροι ναρκωτικών, μυστικές υπηρεσίες, γιοι σε αναζήτηση πατεράδων, μετακινούνται και περνούν ξυστά, σαν άβουλα πιόνια ενός μεγάλου σχεδίου. Κι ανάμεσά τους ο Κάρι Γκράντ: ο ηθοποιός που έλειψε δύο χρόνια από τη μεγάλη οθόνη, ο καταξιωμένος αστέρας με την ταπεινή καταγωγή, του οποίου η κομψότητα έγινε το μέτρο σύγκρισης της προσωπικής αξιοπρέπειας, σερφάρει στην κορυφή ενός κύματος που σαρώνει τα πάντα.
Πάνω στα κύματα επιπλέει μια μυστηριώδης τηλεόραση, σύμβολο της τεχνολογικής εξέλιξης που θα λάμψει στο μέλλον… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Μη με ρωτάτε πώς κατάφερε η συμμορία Wu Ming να πετύχει ένα τέτοιο χτύπημα. Ξέρω μόνο ότι το μείγμα της ασυνήθιστης σάτιρας και της επιθετικής παρωδίας είναι εκρηκτικό, όπως ένα μπουκάλι σαμπάνιας» (The Independent)
«Η πλοκή είναι ένα θαυμαστό εγχείρημα μυθοπλασίας που κινείται αδιάκοπα μεταξύ Μπολόνιας, Νάπολης, Καλιφόρνια, Μόσχας, Ντουμπρόβνικ και Μασσαλίας» (The Times)
Η έκδοση περιλαμβάνει συνέντευξη των συγγραφέων στο επίμετρο.

_________________________________________________________________________________________________________________________

Συγγραφέας: Wu Ming

Δεκαπέντε χρόνια μετά τον επίλογο του Εκκλησιαστή. Οι Wu Ming, η κολεκτίβα συγγραφέων που στο ξεκίνημά της υπέγραφε ως Luther Blissett, επιστρέφουν στον κόσμο του πρώτου μυθιστορήματός τους. “Τι είδους σημάδι είναι η εμφάνιση του ουράνιου τόξου, όταν δεν έχει βρέξει και η ατμόσφαιρα είναι ξηρή και καθαρή;
Είναι σημάδι ότι η γη θ’ αρχίσει να τρέμει κι ολόκληρος ο κόσμος να κλυδωνίζεται.”
Βενετία, 1569 μ,Χ. Ένας υπόκωφος θόρυβος τραντάζει τη νύχτα, ο ουρανός βάφεται κόκκινος και κρέμεται βαρύς πάνω από τη λιμνοθάλασσα. Το Ναυπηγείο καίγεται, το κυνήγι του ενόχου ξεκινάει. Ένας πράκτορας της Γαληνοτάτης, που ‘χει αλλάξει την πίστη του σαν να ‘ταν πουκάμισο, δραπετεύει χαμένος προς την Ανατολή. Η Κωνσταντινούπολη θα είναι ο τελικός του προορισμός. Στο αποκορύφωμα της οθωμανικής ισχύος, θα γνωρίσει τον εχθρό και το φόβητρο της Ευρώπης, τον ισχυρό Εβραίο που από το Βόσπορο εναντιώνεται σε δύο χιλιετίες καταπίεσης και προκαλεί ολόκληρο τον κόσμο, τον Τζουζέπε Νάζι.
Εν τω μεταξύ, από τα σύνορα της Αυτοκρατορίας, ένας άλλος άνδρας ξεκινάει το ταξίδι του για το τελευταίο του ραντεβού με την Ιστορία. Στο λαιμό του φοράει ένα νόμισμα, αναμνηστικό από το Βασίλειο των Τρελών. Επαναστάσεις, ίντριγκες, συγκρούσεις πολιτισμών. Καινούργιες μηχανές υποκινούν απρόσμενες δυνάμεις, συμπιέζουν το χρόνο και τον διαλύουν, Λευκωσία, Φαμαγκούστα, Λέπαντο: άνδρες και πλοία ορμούν προς την τελική σύγκρουση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το μυθιστόρημα, γραμμένο με τέσσερα χέρια, ανατρέχει στις ιστορικές πηγές για να εμβαθύνει σε έναν υπόρρητο προβληματισμό για το ίδιο το πολυπολιτισμικό κοινό υπόστρωμα της Ευρώπης, της ευρωπαϊκότητας, της ίδιας της ανθρωπότητας· για την έννοια του ταξιδιού που μετατοπίζει τα όρια και τα καταργεί, αλλά και του βίου ως ταξιδιού – δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλεμάν, ο Γερμανός Αναβαπτιστής του “Εκκλησιαστή” είναι η ενσάρκωση αυτού του ταξιδιού, με τις πολλαπλές ερμηνείες· για την έννοια της βίας στην ιστορία, αλλά και του σκοπού, που καθορίζεται τελικά από τα μέσα που χρησιμοποιεί κανείς για την επίτευξή του. Το γεράκι αλτάι, ράτσα υβριδική, αποτελεί το σύμβολο αυτής της συναίρεσης που καθιστά δύσκολη τη βίωση της ταυτότητας, αν και όποτε αυτή ανακαλυφθεί, προσωπικά και συλλογικά.
Πολιτικό μυθιστόρημα, το “Αλτάι” σχολιάζει την ανθρώπινη πορεία μέσα από τα κάτοπτρα της ανοχής, ως ζητούμενου, και του τρόμου ως πραγματικότητας. Υπαρξιακό μυθιστόρημα, θυμίζει ότι οι άνθρωποι κουβαλάνε τη μοίρα τους γραμμένη στην ιστορία τη δική τους και της οικογένειάς τους, και παλεύουν όπως και η ανθρωπότητα με τα χίλια κύματα στα οποία αναφέρεται το ποίημα του Αρχίλοχου που τίθεται ως προμετωπίδα. Ιστορικό μυθιστόρημα, διαθέτει μια εξαιρετική πλοκή, ανατροπές και κορυφώσεις, πολύ πιο κλασικότροπο από τον “Εκκλησιαστή” αλλά με ιδιότυπη αυτοαναφορικότητα διοχετευμένη στα πολλαπλά κάτοπτρα που διατρέχουν το κείμενο (ιστορίες, μύθοι, υπαινιγμοί), προτείνει μια άλλη εκδοχή του “προλεταριακού μυθιστορήματος” του Ζορζ Σορέλ, με τον οποίο μοιράζεται επίσης τον προβληματισμό περί βίας. (ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ, Η Καθημερινή, 26/2/2012)

________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Ισνάφι

Μνήμες Κατοχής I

Christoph U. Schminck – Gustavus

Τί άνθρωποι να ήτανε αυτοί οι αλπινιστές; Τί να τους περνούσε από το μυαλό, όταν βάζανε φωτιά στα αρχοντόσπιτα των Ασπραγγέλων; Δεν είχαν δικά τους σπίτια, οικογένειες και παιδιά στη Γερμανία; Τί νιώθανε τη στιγμή που εκτελούσαν έναν Ιταλό λιποτάκτη, τον οποίο προσπάθησε να κρύψει κάποια φτωχή ελληνική οικογένεια στα Τζουμέρκα; Ερωτήσεις χωρίς απάντηση.Ψηφίδες από μνήμες σε έναν πέτρινο τόπο και μία έρευνα στα ψυχρά και τακτοποιημένα αρχεία της Γερμανίας.Η Ήπειρος που συγχώρεσε αλλά δεν ξέχασε.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Μνήμες Κατοχής II

Christoph U. Schminck – Gustavus

Ξημερώματα 25ης Μαρτίου του 1944 -μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα- κραυγές, ουρλιαχτά και πυροβολισμοί ξυπνάνε τα Γιάννενα. Μια λεπτομερώς σχεδιασμένη επιχείρηση ξεκινάει στα στενά σοκάκια της “μικρής μας πόλης”. Με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής που εκτελεί τις διαταγές της Γκεστάπο όλοι οι Εβραίοι -1725 άνδρες, γυναίκες και παιδιά- παίρνουν το δρόμο χωρίς επιστροφή. Τελικός προορισμός: Άουσβιτς.

Και έπειτα σιωπή… που έγινε ψίθυρος και χάθηκε στην ομίχλη της λήθης, θάφτηκε στα χαλάσματα των νικητών και ηττημένων του Εμφυλίου που ακολούθησε, μεταμορφώθηκε σε χρυσές λίρες και οικόπεδα και κατέληξε στην ατιμωρησία των υπευθύνων.

Στα δυο πρώτα κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας ακούει στα Γιάννενα τις μαρτυρίες των κατοίκων που έζησαν υπό ιταλική και γερμανική Κατοχή. Στη συνέχεια βλέπει πώς εξελίχτηκε το ολοκαύτωμα του γιαννιώτικου εβραϊσμού. Στο τέλος μιλάει -για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία- για τις μεταπολεμικές δίκες στη Γερμανία -μία χώρα που για το οικονομικό “θαύμα” χρειάζεται σιωπή και γαλήνη για τους πρώην θύτες και σε μία Ελλάδα που επίσης πρέπει να λησμονήσει.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Μνήμες Κατοχής III

Christoph U. Schminck – Gustavus

Απέναντι από την πόλη των Ιωαννίνων, ριζωμένο στη κορυφή του Μιτσικελιού βρίσκεται το χωριό Λυγκιάδες. Έχει την τύχη να έχει θέα όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων και την “ατυχία” να φαίνεται από την πόλη και όλη τη γύρω περιοχή.

Στις Οκτωβρίου του 194, ημέρα Κυριακή, και ενώ ακόμα δεν έχει χαράξει οι προβολείς και το πυροβολικό του γερμανικού στρατού κατοχής είναι στραμμένα στο χωριό. Έξι καμιόνια με Γερμανούς καταδρομείς ανηφορίζουν προς τα εκεί. Μετά από λίγες ώρες το χωριό θα έχει σβηστεί από το χάρτη. Και 82 κάτοικοι – κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι – δε θα προλάβουν ούτε καν να ρωτήσουν σε τι έφταιξαν.

Οι καπνοί θα σκεπάσον τα Γιάννενα και η λήθη τη μνήμη.

Ο Christoph Schminck – Gustavus θα μιλήσει με τους επιζώντες της σφαγής. Θα δώσει το λόγο στα θύματα. Αλλά και θα ψάξει στη Γερμανία τους θύτες. Θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί ποτέ δε λογοδότησαν για τα εγκλήματά τους.

Το “Μνήμες Κατοχής ΙΙΙ: Οι Λυγκιάδες στις φλόγες” είναι το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του για την Ήπειρο.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: εκδόσεις των ξένων

Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα
Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση

Silvia Federici
μετάφραση: Ίρια Γραμμένου, Λία Γυιόκα, Παναγιώτης Μπίκας, Λουκής Χασιώτης

Στην Ευρώπη του 16ου και του 17ου αιώνα και στις αποικίες του Νέου Κόσμου εξαπολύθηκε ένας πόλεμος εναντίον των γυναικών. Το κυνήγι των μαγισσών διέσχισε τα σύνορα και επεκτάθηκε από τη Γαλλία και την Ιταλία στη Γερμανία, την Ελβετία, την Αγγλία, τη Σκωτία, τη Σουηδία, μέχρι το Μεξικό και το Περού. Αποτελούσε μια σχεδιασμένη απόπειρα εξευτελισμού των γυναικών, διαμονοποίησής τους και καταστροφής της κοινωνικής τους δύναμης. Ποιοι φόβοι υποκίνησαν αυτήν την ενορχηστρωμένη πολιτική γενοκτονίας; Γιατί χρησιμοποιήθηκε τόσο πολλή βία; Και γιατί ο κύριος στόχος της ήταν οι γυναίκες;

“Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα” επιχειρεί να ανασυνθέσει τις κοινωνικές συνθήκες του κυνηγιού των μαγισσών, εξετάζοντάς το ως έναν από τους πυλώνες της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, ως μία διαδικασία “περιφράξεων” που κατέστρεψε έναν ολόκληρο κόσμο υποκειμένων, πρακτικών και γνώσεων που δεν συμβάδιζαν με την πρόοδο των καπιταλιστικών σχέσεων. Τα αστικά ιδανικά για τη γυναικεία φύση και την οικιακή ζωή σφυρηλατήθηκαν ακριβώς στους θαλάμους βασανιστηρίων και στους πασσάλους της πυράς όπου έχασαν τη ζωή τους οι μάγισσες.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

SUBCOMANDANTE MARCOS

“ΑΚΟΥΣΑΤΕ; Είναι ο ήχος του κόσμου σας που καταρρέει. Είναι ο ήχος του δικού μας που αναδύεται.”
Μ’ αυτά τα λόγια, ο EZLN κάνει τη σιωπή του να αντηχήσει ξανά και εκκωφαντικά, αμέσως μετά τη μεγαλύτερη ειρηνική κινητοποίηση στην ιστορία του. Επανεμφανίζεται δυναμικά, απροσδόκητα και οργανωμένα όπως πάντα, σε τόπους και χρόνους διαφορετικούς από αυτούς που ορίζει η εξουσία του χρήματος, του θεάματος και του θανάτου.
“Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, τα ξημερώματα, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς Ζαπατίστας κινητοποιηθήκαμε και καταλάβαμε, ειρηνικά και σιωπηλά, πέντε κεντρικούς δήμους της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας Τσιάπας. Στις πόλεις Παλένκε, Αλταμιράνο, Λας Μαργαρίτας, Οκοσίνγκο και Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, σας κοιτάξαμε και κοιτάξαμε τον εαυτό μας σιωπηλά”.
Περίπου 50.000 Ζαπατίστας, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πενήντα χιλιάδες “αρχηγοί”, όπως λένε, αφού όλες και όλοι διοικούν, επαναλαμβάνουν την χιλιετή κραυγή “Φτάνει πια!” και θυμίζουν τη στρατιωτική μάχη της 1ης Ιανουαρίου 1994, αυτή τη φορά με ένα αθόρυβο, φιδωτό ποτάμι εξεγερμένων ιθαγενών που εισβάλλουν με ορμή στις ίδιες πόλεις που είχαν κατακτήσει είκοσι χρόνια πριν με “φωτιά και αίμα”. Καλύπτουν τα πρόσωπά τους για να γίνουν ορατοί και διαδηλώνουν σιωπηλοί για να εισακουστούν, να επικοινωνήσουν τη θέλησή τους να παραμείνουν ανυπότακτοι και ανεξούσιοι. Φτάνοντας στις πλατείες, φτιάχνουν πρόχειρες ξύλινες εξέδρες και, καθώς ανεβοκατεβαίνουν με γρήγορο βηματισμό τα σκαλιά, υψώνουν την αριστερή γροθιά τους, στρέφουν το βλέμμα τους προς τα κάτω και κοιτάζουν τις δεκάδες χιλιάδες των συντρόφων και συντροφισσών τους, κοιτάζουν εντός τους, λέγοντας χωρίς να μιλάνε: “είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ”.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ – ΤΕΥΧΟΣ 4

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις των ξένων το 4ο τεύχος των Σημειώσεων της Στέπας, με θέμα Καπιταλισμός-Πόλεμος-Αντιμιλιταρισμός.

Περιλαμβάνει κείμενα των Γιάννη Δ. Ιωαννίδη (Νηφάλιοι μέσα στην καταιγίδα), Anselm Jappe (Προς μία ιστορία της κριτικής της αξίας), Robert Kurz (Με τον παρά και το κανόνι), Marko Z. (Αναρχική αλληλεγγύη και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας), A Ruthless Critique (Oυκρανία: το δίπολο φασισμός/αντιφασισμός και ο αντιμιλιταρισμός ως ταξική πάλη), Marie Louise Berneri – John Olday (Παρελαύνοντας προς τον θάνατο), Sherry Millner, Εrnie Larsen (Μουσείο Μισθοφορικού Πολιτισμού). κείμενο του Ξυπόλυτου Τάγματος (Για την ανάδειξη της σύγκρουσης με τους στρατοκράτες! όχι για την αποφυγή της…) κ.ά.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια θα ακουγόταν ανώφελο να επαναλαμβάνεται η άρρηκτη, αναγκαία και αποφασιστική σχέση του αντιμιλιταρισμού με τους κοινωνικούς αγώνες. Και ίσως ακόμη για κάποιους ο αντιμιλιταρισμός να παραπέμπει σε έναν παθητικό ειρηνισμό που αποκηρύσσει τόσο τη συνολική κριτική όσο και την αντίσταση και τη μαχητική αυτοάμυνα. Τα πρόσφατα παραδείγματα των πολέμων στην Ουκρανία και τη Συρία δεν είναι μόνον δύο από τις αφορμές -πολύ  διαφορετικές είναι η αλήθεια- να ξανατεθεί το ζήτημα. Αποτελούν τουλάχιστον επιβεβαίωση όσων έγιναν αντιληπτά από την πρώτη περίοδο της πρόκλησης και κατόπιν της κήρυξης του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Μαθαίνοντας για το αίμα που χύνεται, τα ευαίσθητα αντανακλαστικά συχνά αναζητούν πλευρά. Παραβλέπουν τη γενετική σχέση καπιταλισμού και μιλιταρισμού. Ανασταίνουν παλιές πολώσεις («κεντρικά και περιφερειακά κράτη», «φασιστικά και αντιφασιστικά κρατικά μπλοκ») και εξηγητικά σχήματα (από τον αντιιμπεριαλιστικό οικονομισμό έως και τον αντικρατικό πατριωτισμό) και υιοθετούν το πνεύμα της στρατιωτικοποίησης ως απελπισμένης διεξόδου από τον παραλογισμό. Αλλά δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς διαύγεια, όπως δεν υπάρχει αγώνας για την απελευθέρωση που να αγνοεί τον πραγματικό πόλεμο.

_________________________________________________________________________________________________

_____________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Άρδην

 Η Εμμα Γκόλντμαν για την ισπανική επανάσταση

Έμμα Γκόλντμαν

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η Έμμα Γκόλντμαν για την ισπανική επανάσταση

Γ.Η συνεργασία με τις κρατιστικές δυνάμεις

Έμμα Γκόλντμαν

_____________________________________________________________________________________________________________________________________
Τίτλος: Οι Άνθρωποι που κύκλωσαν το Α

Συγγραφείς:  Κ. Φλώρος

Θέμα:  Ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος μεταξύ 1939-1977

Εκδότης:  εκδόσεις 1704621

Περιγραφή: Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας 1939-1977. Η ιστορία χιλιάδων ανθρώπων, τα προσωπικά τους βιώματα, μέσα από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών (που συγκεντρώθηκε μέσα από πηγές, επιτόπιες έρευνες και συζητήσεις με αγωνιστές εκείνης της περιόδου) που σκιαγραφεί τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν σε πόλεις, χωριά και βουνά ενάντια στο φρανκικό καθεστώς.

Το βιβλίο κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο και διατίθεται από καταλήψεις, στέκια και ανοιχτούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, καθώς κι από γραφεία πρωτοβάθμιων σωματείων (δεν βρίσκεται δηλαδή στα βιβλιοπωλεία), με ελεύθερη συνεισφορά. Μετά την εξάντληση της πρώτης έκδοσης του βιβλίου, τυπώθηκε ξανά, αυτή τη φορά στην τυπογραφική κολεκτίβα Rotta, σε 1200 αντίτυπα. Το ποσό που θα μαζευτεί θα δοθεί -όπως και της πρώτης έκδοσης- για την κάλυψη αναγκών κρατούμενων συντρόφων.

Το συνοδευτικό του βιβλίου ομώνυμο ντοκιμαντέρ (http://alfa.espiv.net/) έχει στόχο την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης της αναρχικής αντίστασης στη φρανκική δικτατορία. Το χρονικό διάστημα που καλύπτει -απ’ το 1939 ως το 1963- δεν εξιστορήθηκε πλήρως, αλλά περιορίστηκε στο υλικό που συγκεντρώθηκε κατά τις επαφές μας, στην προσπάθεια να συλλέξουμε στοιχεία για το βιβλίο.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 1936

UCEDA RUBEN

Εκδόσεις 1704621

Η Καρδιά του Ονείρου είναι ένα κόμικ του ισπανού συντρόφου Ρουμπέν Ουθέδα, το οποίο αποτελείται από πολλές μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Βασισμένο σε μια εκτενή βιβλιογραφία και στις προσωπικές μαρτυρίες γνωστών αλλά και άγνωστων γυναικών και ανδρών αναρχικών, το κόμικ καλύπτει τους πρώτους μήνες της Ισπανικής Επανάστασης με μια σφαιρική οπτική. Τα γνωστά επεισόδια της Επανάστασης –οι μάχες του Ιούλη, οι κολεκτιβοποιήσεις, η μάχη της Μαδρίτης- διαπλέκονται με τις προσωπικές αφηγήσεις εθελοντών/ριών πολιτοφυλάκων, εργατριών, νοσοκόμων, αλληλέγγυων από άλλες χώρες. Μέσα από τα λόγια τους απλώνεται μπροστά στον αναγνώστη ένα μεγάλο πεδίο ενδιαφέροντων ζητημάτων που αντιμετώπισε η Επανάσταση του 1936, όπως η εργατική οργάνωση, οι σχέσεις των δύο φύλων, η αυτοπειθαρχία και η στρατιωτικοποίηση, η πορνεία, οι πολιτικοί ελιγμοί, οι κολεκτίβες.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: ναυτίλος

Abel Paz

Μέσα στην ομίχλη, αναμνήσεις από την Έξοδο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (1939-1942)

Το συγκεκριμένο βιβλίο αναδεικνύει και μια άλλη διάσταση πολύ λιγότερο γνωστή στο κοινό: τα χρόνια μετά την ήττα της Επανάστασης. Ποιά ήταν η μοίρα των ανθρώπων που έδωσαν σάρκα και οστά στο μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα του 20ου αιώνα και ίσως της ανθρώπινης ιστορίας; Ποιά ήταν η αντιμετώπιση των προσφύγων από τις δημοκρατίες της Δύσης; Πώς υπερασπίστηκαν οι αναρχικοί τις αξίες τους μέσα στην αγωνιώδη ζωή της εξορίας και της προσφυγιάς;

___________________________________________________________________

Οι νύχτες πριν

E. Γαβριλάκη

Εικοσιένα μικρά πεζά -βαγόνια που διασχίζουν τη νύχτα, κι είτε γίνονται αναλαμπές φωτός είτε απλά αφήνουν τη νύχτα να τ’ αγκαλιάσει, ενώ περιμένουν επιβάτες-αναγνώστες…

___________________________________________________________________

“Σταματα να μιλάς για θάνατο μωρό μου”

Νίκος Σούζας

Στις 432 σελίδες του βιβλίου καταγράφεται μια σημαντική όψη του μεταπολιτευτικού αντιεξουσιαστικού και αναρχικού ρεύματος. Το βιβλίο επικεντρώνει την προσοχή του στην πολιτισμική διάσταση της δράσης του ανταγωνιστικού κινήματος την περίοδο 1974-1998, ενώ ταυτόχρονα διατυπώνει με ακρίβεια τις πολιτικές συνδηλώσεις που διαμορφώνονται στο πεδίο της κουλτούρας. Αναλύοντας ένα σημαντικό κομμάτι κινηματικών διεργασιών που αφορά κυρίως τις καταλήψεις στέγης, την αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοφωνία και την ανεξάρτητη μουσική σκηνή, η παρούσα μελέτη επεξεργάζεται θεωρητικά την πολιτική της προεικόνισης –που συχνά συμπυκνώνεται στο πρόταγμα «εδώ και τώρα»– και παραδίδει μια πληθώρα εργαλείων, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για διάφορα ζητήματα, όπως η λογική των οριζόντιων, μη-ιεραρχικών δομών, η σύγκρουση δημόσιου/ιδιωτικού – ανοιχτού/κλειστού, η απόρριψη των επίσημων ΜΜΕ, αλλά και γενικά η συζήτηση περί διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, το θέμα της εναντίωσης στην εμπορευματοποίηση, αλλά και της υποκουλτούρας.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ενάντια στο κράτος

Παναγιώτης Δράκος

Αξίζει να γίνει μια αναφορά και σε ένα ακόμη σημείο, το οποίο αν και περισσότερο αφανές, ο συγγραφέας κατορθώνει να το διαφυλάξει και να το αναδείξει: ρωτάει ο αιρετικός ποιητής Μιχάλης Κατσαρός μέσα από το Νεκρό Δάσος του: Και τώρα τι πρέπει να γίνει / σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων; / σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων; / Πώς θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές / “ελευθερία”, “ισότητα”, “Σοβιέτ”, “εξουσία”;
Τα κείμενα αυτού του βιβλίου απαντούν σε σπουδαίο βαθμό στην ερώτηση, ενώ ταυτόχρονα με την επάρκειά τους σαρκάζουν όσους σκορπάνε ολοκαίνουργια άδεια κελύφη λέξεων κενών νοήματος, ή, ακόμη περισσότερο, έχουν υποστείλει τη σημαία του αγώνα και στη θέση της έχουν σηκώσει από καιρό τη λευκή σημαία του συμβιβασμού με την “πραγματικότητα”, τους στόχους και εν τέλει με την ίδια τη γλώσσα της κυριαρχίας. Ταυτόχρονα αποτελούν πολύτιμο ανάγνωσμα για όσους εμπλέκονται στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης ή θα ήθελαν να αποκτήσουν μια συνολικότερη οπτική γύρω από την πολιτική θεωρία του Αναρχισμού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

_________________________________________________________________________________________________

Mujeres Libres, Αναρχισμός και αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση

Martha Ackelsberg

Κάθε απόπειρα να ακουστεί η φωνή των αόρατων, αντρών και γυναικών, να αποκτήσουν αληθινή μορφή, να διαλυθεί η αποσιώπηση, η λήθη ή η διαστρέβλωση των όσων πάλεψαν, δεν αποτελεί ανασκαφή στο παρελθόν, αλλά εργαλείο και έμπνευση για την ανατροπή του εξουσιαστικού μονολόγου. Έτσι, ένας πρώτος στόχος αυτής της έκδοσης είναι να φωτίσει την ιστορία των Ελεύθερων Γυναικών (Mujeres Libres) μέσα από διηγήσεις των ίδιων, να σκιαγραφήσει πώς γεννήθηκαν ως οργάνωση, τους στόχους και το όραμά τους, καθιστώντας πιο ορατή και απτή τη συμβολή τους στο αναρχικό κίνημα και την επαναστατημένη Ισπανία του ’36….Το βιβλίο αυτό, που ξεδιπλώνει το νήμα της γυναικείας παρουσίας και επαναστατικής δράσης στην Ισπανία του ’30, ταυτόχρονα κατορθώνει να πιάνει κι άλλα νήματα· ενώνει τόσο στην αφήγηση όσο και στη σκέψη μας τα πρόσωπα και τους αγώνες του αναρχικού ανθού της Ιβηρικής και για άλλη μια φορά με ένα νεύμα, μάς τείνει το χέρι στη συνέχεια των αγώνων. Η συνεπής παρουσία, η δέσμευση στον αγώνα για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό 82 χρόνια μετά, από γυναίκες και άντρες σε διάφορα μέρη του πλανήτη, αποτελούν την πιο εύγλωττη απάντηση στο στερνό ερώτημα της Λουθία Σαορνίλ: «Όμως, είναι αλήθεια ότι η ελπίδα έχει πεθάνει»; (Ελευθεριακές Εκδόσεις Ναυτίλος)Εύχομαι πως η ιστορία των Mujeres Libres και οι επιμέρους ιστορίες κάποιων από τις ακτιβίστριές τους, θα αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για αυτούς που σήμερα, αντιμετωπίζουν εμφανώς δυσβάσταχτα εμπόδια, είτε πολιτικά, είτε πολιτισμικά, είτε οικονομικά… Οι αγώνες τους για αναγνώριση και σεβασμό, σε μια κοινωνία που τους αρνούνταν και τα δύο, μπορούν να είναι αρκετά διδακτικοί. Σε μια εποχή που οι πιέσεις για ομοιογένεια, συμμόρφωση, και πισωγύρισμα, όσον αφορά την κοινωνική αλλαγή, φαίνεται να κερδίζουν έδαφος, μπορούμε, ίσως, να μάθουμε από αυτές που πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια διεύρυνσής της αλλαγής και στην επινόηση νέων μοντέλων κοινωνικής οργάνωσης. Χρειαζόμαστε οποιαδήποτε βοήθεια είναι δυνατό να μας προσφερθεί. (Από τον πρόλογο της συγγραφέως στην ελληνική έκδοση)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: νησίδες

ΗΘΙΚΗ

KROPOTKIN PYOTR

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

KROPOTKIN PYOTR

 

Γύρω από μια ζωή. Αυτοβιογραφία ενός πρίγκιπος- επαναστάτου. Με αυτό τον τίτλο δημοσιεύτηκε στα ελληνικά, το 1930, η μετάφραση του πρώτου μέρους του ανά χείρας βιβλίου. Το βιβλίο αυτό του Πετρ Κροπότκιν (1842-1921) πρωτοεκδόθηκε στα αγγλικά το 1899. Τρία χρόνια μετά, μεταφράστηκε στα ρωσικά αλλά εκδόθηκε στο Λονδίνο, εξ αιτίας της τσαρικής λογοκρισίας. Στον πρόλογό του στη ρωσική έκδοση του 1902, ο συγγραφέας γράφει:
«Άρχισα να γράφω το βιβλίο μου φυσικά στα ρωσικά. Το πρώτο μέρος, Παιδικά χρόνια, είχε ήδη γραφεί, όταν πήγα στην Αμερική το φθινόπωρο του 1897. Στην Αμερική, γνωρίστηκα με τον συμπαθέστατο Ουόλτερ Πέιτζ που εξέδιδε το περιοδικό Atlantic Monthly. Αυτός με έπεισε να συνεχίσω να γράφω, να ολοκληρώσω το βιβλίο και να το δημοσιεύσω σε συνέχειες στο περιοδικό του».
Ο Κροπότκιν έγραφε τα κεφάλαια στα αγγλικά, για να δημοσιευτούν στο περιοδικό, αλλά έγραφε το κάθε κομμάτι και στα ρωσικά, για να έχει ακέραιο το κείμενο και στις δύο γλώσσες. Αλλά αυτό απαιτούσε χρόνο, που δεν του περίσσευε, κι έτσι ολοκλήρωσε μόνο το αγγλικό κείμενο. Μετά την έκδοση του βιβλίου στα αγγλικά, ο Κροπότκιν άρχισε να προσθέτει σημειώσεις στα ρωσικά – για τη ρωσική έκδοση του βιβλίου του. Αλλά όταν πέθανε, το 1921, είχε προλάβει να συμπληρώσει μόνο δυο κεφάλαια και σκόρπια κομμάτια. Όπως σύστησε ο ίδιος ο Κροπότκιν, δεν πρέπει να συνδυαστούν το αγγλικό και το ρωσικό κείμενο. Γι’ αυτό, η παρούσα έκδοση είναι μετάφραση της αγγλικής · τα κομμάτια που προστέθηκαν από τη ρωσική έκδοση δημοσιεύονται ως σημειώσεις.
Το βιβλίο του Κροπότκιν αποτελεί την κοινωνική ιστορία μίας ολόκληρης εποχής. Ο συγγραφέας μάς αφηγείται πώς ένας πρίγκιπας και υπασπιστής του τσάρου έφτασε να γίνει επαναστάτης και αναρχικός. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια

Πιότρ Κροπότκιν

Τα κείμενα που αποτελούν το βιβλίο δημοσιεύτηκαν ως άρθρα από το 1888 έως το 1890. Πρωτοεκδόθηκαν σε βιβλίο το 1899. Έκτοτε, έχουν επανεκδοθεί πολλές φορές σε πολλές γλώσσες.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Λόγια ενός επαναστατημένου

Πιότρ Κροπότκιν

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Προς τους νέους

Πιοτρ Κροπότκιν

Επιμέλεια, εισαγωγή: Νίκος Παπαχριστόπουλος 

Μετάφραση: Ιωάννης Μαγκανάρας

Eπίμετρο: Κροπότκιν “Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος” (αποσπάσματα),

μετάφραση Πλάτων Δρακούλης

Το πλέον διαδεδομένο κείμενο του Κροπότκιν, το οποίο εδημοσιεύθη αρχικώς το 1880 τμηματικά στην εφημερίδα Ο εξεγηγερμένος, και η μετάφραση του Ιωάννη Μαγκανάρα, το 1998 —πρώτη μετάφραση του κειμένου από τον Πλάτωνα Δρακούλη, το 1886 (επανέκδοση σε επιμέλεια του Σπύρου Φράγκου, Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο/Συλλογές, Αθήνα 2012)― εντεταγμένη στην ευρύτερη εκδοτική απόπειρα της αναρχικής κίνησης «Επί τα πρόσω», της πρώτης οργανωμένης αναρχικής κίνησης στην Ελλάδα, στην Πάτρα στα τέλη του 19^ου αιώνα. Ως επίμετρο αποσπάσματα από το έργο του Κροπότκιν Το κράτος και ο ιστορικός του ρόλος—Εφημερίδα Μοντέρνοι καιροί, 1896-1897— τα οποία μετέφρασε και δημοσίευσε το 1908 ο Πλάτων Δρακούλης στην εφημερίδα Έρευνα, υπό τον τίτλο «Κοινωνία και κράτος».

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η αναρχία στην σοσιαλιστική εξέλιξη

Πιοτρ Κροπότκιν

Μετάφραση, επιμέλεια, εισαγωγή Νίκου Παπαχριστόπουλου

Επίμετρο Γκυστάβ Λεζάλ, Πλάτωνος Δρακούλη

Κείμενο του 1886, στο οποίο ο Κροπότκιν, σκιαγραφεί τις θεμελιώδεις αρχές του αναρχικού κομμουνισμού. Εκφωνήθηκε ως ομιλία στο Παρίσι, ύστερα από την τριετή φυλάκιση του Κροπότκιν στο Κλαιρβώ, με την κατηγορία της συμμετοχής του στην Διεθνή, και πριν από την εγκατάστασή του στο Λονδίνο. Στην συνέχεια δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Révolté και τελικώς εξεδόθη ως μπροσούρα από τον εκδοτικό οίκο της εφημερίδας. Η έκδοση περιλαμβάνει επίμετρο του Γάλλου ιστορικού Γουστάβου Λεζάλ, καθώς και την πρώτη μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά, από τον Πλάτωνα Δρακούλη στο περιοδικό Άρδην, με τον τίτλο «Εξέλιξις του νεωτεριστικού πνεύματος», το 1887.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η αναρχία

Ελιζέ Ρεκλύ

Μετάφραση, επιμέλεια, εισαγωγή Νίκου Παπαχριστόπουλου

Επίμετρο Μαρτίν Ζεμλιάκ

Κείμενο του 1894, στο οποίο ο Ρεκλύ, σημαντικός γεωγράφος και θεωρητικός της αναρχίας, εκθέτει τις βασικές αρχές της αναρχικής σκέψης. Εκφωνήθηκε ως ομιλία στο Παρίσι, στην στοά των ελευθεροτεκτόνων, την περίοδο της έναρξης των πανεπιστημιακών παραδόσεων του Ρεκλύ στο νέο πανεπιστήμιο των Βρυξελλών. Στην συνέχεια δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Le Révolté και τελικώς εξεδόθη ως μπροσούρα από τον εκδοτικό οίκο της εφημερίδας. Η έκδοση περιλαμβάνει επίμετρο του Γάλλου θεωρητικού Μαρτίν Ζεμλιάκ.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Οι αναρχικοί της Πάτρας και του Πύργου Τέλη 19ου-αρχές 20ού αιώνα. Διασυνδέσεις, επιρροές, ο πολιτικός τους ρόλος

Χρήστος Χαρμπίλας

Μία ιστορική μελέτη, η οποία αρχικώς αποτέλεσε διδακτορική διατριβή, για τις πρώτες οργανωμένες αναρχικές κινήσεις στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα στην Πάτρα και τον Πύργο. Ύστερα από ενδελεχή ανάλυση του ιστορικού συγκειμένου της εποχής, παρουσιάζονται διεξοδικά οι ριζοσπαστικές ομάδες στην βορειοδυτική Πελοπόννησο, όπως ο Δημοκρατικός Σύλλογος Πατρών, η Σοσιαλιστική Αδελφότητα, ο Αρμαγεδδών, η εφημερίδα Επί τα Πρόσω στην Πάτρα και η αντίστοιχη Νέον Φως στον Πύργο. Στην μελέτη καταγράφεται διεξοδικά η παρουσία μειζόνων προσωπικοτήτων του χώρου, όπως ο Μαγκανάρας, ο Καραμπίλιας, ο Αρνέλλος, καθώς και ένα πλήθος άλλων μορφών, ενίοτε και αμφιλεγόμενων ως προς τις πολιτικές τους τοποθετήσεις, οι οποίες σημάδεψαν την διαμόρφωση των πρώτων αυτών αναρχικών προταγμάτων στην Ελλάδα. Η ιδιαιτερότητα της μελέτης έγκειται στο πλούσιο αρχειακό της υλικό, το οποίο περιλαμβάνει, εν είδει παραρτήματος, δικαστικές αποφάσεις της εποχής αναφορικά με τους εν λόγω δρώντες.

_______________________________________________________________________________________

«…Προλετάριε, έγγονε τού αρχαίου σκλάβου, γυέ τού δουλοπάροικου του Μεσαίωνα, μάθε ότι η απόγνωσή σου είναι ιάσιμη! Εσείς που απαρτίζετε την ανθρωπότητα των δούλων, που τα μελανιασμένα σας πόδια άφησαν εδώ και αιώνες στο
ανθρώπινο αυλάκι αιματηρά ίχνη, έχετε εμπιστοσύνη στο μέλλον! Κουρελιασμένοι, πονεμένοι, πεινασμένοι, ζυπόλητοι, μελανιασμένοι, αντικείμενα εκμετάλλευσης, απόκληροι, κάθε ημέρα που περνά όλο και ελαττώνεται η δύναμη και η αίγλη των
εξουσιαστών σας και οι μάχες σας γίνονται όλο και περισσότερο νικηφόρες! Ψηλά το κεφάλι και το μέτωπο! Συνειδητοποιήστε τα δικαιώματά σας! Κατανοήστε ότι κάθε άνθρωπος είναι ίσος με τον συνάνθρωπό του. Είναι αναληθής η αντίληψη
ότι κάποιοι είναι προωρισμένοι να έχουν μόνο δικαιώματα και να τα εξασκούν και κάποιοι άλλοι να εκπληρώνουν μονάχα υποχρεώσεις. Αρνηθήτε όλοι να υπακούσετε και κανείς δεν θα αξιώνη να διατάξη! Γεννηθήτε επί τέλους αξιοπρεπείς! Δώστε χώρο στο πνεύμα της εξέγερσης ώστε να δυναμώση μέσα σας, και με την Ελευθερία θα γίνετε ευτυχισμένοι!

Ιδού, Κύριοι, ποιοι είναι οι αναρχικοί.
Αυτή είναι η γλώσσα τους, η δική μας…».

___________________________________________________________________________________________________

“… Μου αρέσουν πολύ οι καλοί αυτοί αστοί σοσιαλισταί που μας φωνάζουν πάντοτε: Ας εκπαιδεύσωμεν πρώτα τον λαόν και έπειτα ας τον απελευθερώσωμεν. Ημείς απ εναντίας λέγομεν: Ας απελευθερωθή πρώτα και θα εκπαιδευθή μόνος του. Ποίος θα εκπαιδεύση τον λαόν; Σεις; Αλλά δεν τον εκπαιδεύετε, τον δηλητηριάζετε ζητούντες να του εμβάλετε όλας τας θρησκευτικάς, ιστορικάς, πολιτικάς, νομικάς και οικονομικάς προλήψεις αίτινες εξασφαλίζουν την ύπαρξίν σας εναντίον του· αίτινες ταυτοχρόνως σκοτώνουν την διανόησίν του, εξασθενίζουν την νόμιμον αγανάκτησίν του και την θέλησίν του! Τον αφίνετε να αυτοκτονή δια της καθημερινής εργασίας του και δια της δυστυχίας του και του λέγετε: Εκπαιδεύσου. Θα ηθέλαμεν να εβλέπαμεν σάς όλους, με τα παιδιά σας, να εξεπαιδεύεσθε μετα δεκατρίωρον, δεκατετράωρον, δεκαεξάωρον αποκτηνωτικήν εργασίαν, με την δυστυχίαν και την αβεβαιότητα της επαύριον ως μόνην αμοιβήν.

[…]

Όχι, κύριοι, παρ όλον τον σεβασμόν μας προς το μέγα ζήτημα της ολοκληρωτικής εκπαιδεύσεως, διακηρύσσομεν ότι τούτο δεν είνε σήμερον το μεγαλείτερον δια τον λαόν ζήτημα. Το πρώτον ζήτημα είνε η οικονομική απελευθέρωσίς του, ήτις γεννά επίσης και ταυτοχρόνως και την πολιτικήν απελευθέρωσίν του και αμέσως κατόπιν την διανοητικήν και ηθικήν απελευθέρωσίν του…”. […]

___________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: στάσει εκπίπτοντες

Ντιέγο Αμπάδ ντε Σαντιγιάν, Ένα Ελευθεριακό Πρόταγμα (Ιστορία, εξέλιξη και πράξη) – Α΄ τόμος

Todd May, Θάνατος (Αντιμέτωποι με τη θνητότητά μας)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ο Λα Μποεσί, προφήτης της ελευθερίας

Μιγκέλ Αμπενσούρ

Albert Camus: Το έργο και η δράση του στο ελευθεριακό κίνημα

Teodosio Vertone

Ο Αλμπέρ Καμύ δεν επιδέχεται ούτε εισαγωγή ούτε συστάσεις. Γενιές και γενιές σκεπτόμενων ανθρώπων έχουν μεγαλώσει διαβάζοντας το έργο του, και σίγουρα το βραβείο Νόμπελ συνέβαλε στην περαιτέρω δημοσιοποίησή του.

Αυτή η δημοσιοποίηση όμως, ιδιαίτερα μετά τον θάνατό του, συνδυάστηκε με μια ταυτόχρονη προσπάθεια αποσιώπησης της ευρύτερης και τόσο ουσιαστικής, για τον ίδιο, δράσης του στην πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα της εποχής του. Δράση που δεν περιοριζόταν σε δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά ή γενικότερα σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, αλλά επεκτεινόταν σε ανοιχτές ομιλίες σε εργάτες και ριζοσπαστικές συλλογικότητες, δημοσιεύσεις σε ριζοσπαστικά έντυπα –κυρίως αναρχικά–, συμμετοχή σε ομάδες αλληλεγγύης στους πρόσφυγες των πολέμων και των ολοκληρωτισμών, γεγονότα που δεν είναι γνωστά, παρά το πλήθος των βιογραφιών του που έχουν εκδοθεί.

Ο Teodosio Vertone στο βιβλίο αυτό εισάγει τους αναγνώστες σε αυτή την παραγνωρισμένη (και κύρια) ελευθεριακή πλευρά του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο εξεγερμένος δημιουργός συναντά, συνδιαλέγεται, συμφωνεί ή διαφωνεί, με τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που ένιωσαν εγγύτερα στη σκέψη του, ακριβώς επειδή αναγνώρισαν τον ελευθεριακό της χαρακτήρα.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ανθρωπομανία

Heleno Sana

Αυτή είναι η ουσία και ο στόχος του μεγάλου έργου του ταπεινού αυτού υπαρξιστή ελευθεριακού στοχαστή, γόνου ισπανών αναρχικών επαναστατών, που βίωσε τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της σύγχρονης Ισπανίας. Από την επαναστατική θεσμιστική δημιουργικότητα και το μεγάλο αυτομορφωτικό καζάνι του 1936, τον πόλεμο και τις διώξεις του Φρανκικού καθεστώτος, την αυτοεξορία στην καπιταλιστική υπερδύναμη Γερμανία, το Τέταρτο Ράιχ όπως την αποκαλεί. Με συμμάχους στη σκέψη τον Αλμπέρ Καμύ και την Σιμόν Βέιλ, στο ανά χείρας βιβλίο προσπαθεί με την πένα του να καταδείξει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πραγματικότητας και να θέσει τον άνθρωπο μπροστά στις ευθύνες του για τον τόσο απαραίτητο εσωτερικό αναστοχασμό (που δεν κάνει) σ’ αυτήν την κομβική ιστορική συγκυρία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η βούληση του λαού

Eduardo Colombo

Αυτό είναι το σύγχρονο κοινωνικο-ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ο συγγραφέας με την παρούσα σπονδυλωτή συλλογή κειμένων επιχειρεί μια εις βάθος αναζήτηση των θεμελιακών του χαρακτηριστικών. Δεν εστιάζει σε μια απλή καταγραφή γεγονότων και σπουδαίων επαναστατικών συμβάντων αλλά στη διαύγαση της σημασίας εκείνων των καθοριστικών στιγμών όπου ανιχνεύεται η καπήλευση, από πλευράς των κυρίαρχων, των πράξεων και των εννοιών που έφερε στο ιστορικό προσκήνιο η “εισβολή” των μαζών. Η βούληση του λαού καθόρισε το σύγχρονο, μόνιμα ανασφαλές, κοινωνικό-πολιτικό καθεστώς που λέγεται Κράτος και αναφέρεται ως δημοκρατία.
Μια αναζήτηση που αναδεικνύει την παράλληλη ιστορική πορεία της αναρχίας με τη δημοκρατία, αλλά και τις διαφορές τους, έχοντας και οι δύο μια βασική και κοινή ιστορική συνισταμένη: Την πάση θυσία απόκρυψη της υπεξαίρεσης της εξουσίας από πλευράς των ελίτ, με τίμημα για τη μεν αναρχία τη διαρκή συκοφάντησή της ως κατάσταση χαοτικής ανομίας που ρέπει συνεχώς προς τη βία, για τη δε δημοκρατία, την ταύτισή της με το Κράτος και τις εκλογές και τη διαρκή συκοφάντηση του λαϊκού παράγοντα -της πηγής της εξουσίας- ως ενός, εν δυνάμει και ενστικτωδώς, βίαιου όχλου που καιροφυλαχτεί να λιντσάρει και να καταστρέψει.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ιρακινές αντιστάσεις
Ενάντια στην κατοχή, στον ισλαμισμό, στον καπιταλισμό

Συλλογικό έργο
μετάφραση: Αμαλία Φωτεινά, Δημήτρης Λάζαρης
επιμέλεια: Σπύρος Κουρούκλης

Στο Ιράκ, μία χώρα σπαρασσόμενη από τη στρατιωτική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, άνδρες και γυναίκες, Άραβες και Κούρδοι, άθεοι και πιστοί, σουνίτες και σιίτες, άνεργοι, εργάτες, συνδικαλιστές και φεμινίστριες αγωνίζονται να ξεφύγουν από το χάος.

Παρά τις απειλές από τους ισλαμιστές, την καταδίωξη από τους εθνικιστές και τις φυλακίσεις από τα στρατεύματα κατοχής που υφίστανται, προσπαθούν να δώσουν μία απάντηση στις ακόλουθες ερωτήσεις:

Πώς να αγωνιστούν κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού χωρίς να χρησιμοποιήσουν βόμβες; Ποιες στρατηγικές να υιοθετήσουν για να εμποδίσουν την εξάπλωση του εμφυλίου μέσα στις γειτονιές; Πώς να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των γυναικών, τη στιγμή που οι ισλαμιστές συμμετέχουν στην κυβέρνηση και έχουν τον έλεγχο στους δρόμους; Σε ποιους κοινωνικούς αγώνες μπορούν να παρακινήσουν το λαό για την κατοχύρωση της ισότητας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων;

Το ανά χείρας βιβλίο τους δίνει το λόγο. Οι εννέα αυτές συνομιλίες μας βοηθούν να ανακαλύψουμε την άλλη αντίσταση, την σθεναρά εκκοσμικευτική, φεμινιστική και αντικαπιταλιστική, που η Αλ Κάιντα θεωρεί “πιο επικίνδυνη και από τη Μοσάντ”.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η κοινωνία της αυτοδιέυθυνσης και οι εχθροί της

Helena Sana

Το μοντέλο της αυτοδιεύθυνσης δεν είναι πραγματοποιήσιμο μέσα στα στενά και ταξικά πλαίσια του κοινοβουλευτισμού. Το αστικο κομματικό σύστημα σηματοδοτεί μια μεγάλη πρόοδο εν συγκρίσει με το φεουδαρχικό δεσποτισμό, το φασισμό και τον ολοκληρωτισμό εν γένει, δεν είναι όμως το σύστημα που μπορεί να εγγυηθεί την έλευση και τη δημιουργία της αυτοδιεύθυυνσης.

Να είσαι ελεύθερος δε σημαίνει να καταθέτεις κάθε τέσσερα χρόνια ένα ψηφοδέλτιο στις κάλπες ούτε να ακούς παθητικά κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου τους λόγους των πολιτικών που βρίσκονται εκ περιτροπής μέσα ή έξω από τη Βουλή. Να είσαι ελεύθερος σημαίνει να έχεις τη δυνατότητα να παρεμβαίνεις με τρόπο μόνιμο και κανονιστικό στις αποφάσεις της κοινότητας στην οποία ζεις. Αυτό σημαίνει να ζεις ελεύθερος, αυτό σημαίνει αυτοδιεύθυνση.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Το χρέος

David Graeber

Ένα ακόμη βιβλίο για το χρέος και τις επιπτώσεις του όπως τόσα ακόμα που έχουν γραφτεί από οικονομολόγους και λοιπούς ειδικούς χειρισμού και επεξήγησης των δήθεν πολυπλοκοτήτων που ταλανίζουν τη ζωή μας;
Η απάντηση είναι όχι, τουλάχιστον όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, που χρειάζεται όμως ένα προκλητικό ταξίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας, για να γίνει αντιληπτό το είδος, το βάθος και η ποιότητα μιας έννοιας που από απλή ηθική στάση στη συμβίωση των ανθρώπων, μετατράπηκε από την ιεραρχία, το κράτος, το χρήμα και τη βία (με αυτή τη σειρά), σε βάρος. Ένα βάρος που υποδούλωσε, εξόντωσε και άφησε μεγάλες πληγές στο σώμα και στη μνήμη της ανθρωπότητας, αλλά και άνοιξε ρήγματα από τα οποία τα τελευταία 5.000 χρόνια που έχουμε καταγραφές, συνεχίζουν να φαίνονται τα σημάδια του.
Σημάδια που δεν εξαντλούνται στη λογιστική και λογοτεχνική παρακαταθήκη των πολιτισμών του παρελθόντος, αλλά ανιχνεύονται στην ίδια μας τη γλώσσα, στα μεγάλα θρησκευτικά, πολιτικά, φιλοσοφικά κείμενα ανά την υφήλιο, αποτελώντας μάλιστα πολύ συχνά και την πηγή της έμπνευσής τους.
Σημάδια που αναγνωρίζονται στην ιστορία των εξεγέρσεων που συγκλόνισαν, εξαφανίζοντας και δημιουργώντας, πολιτισμούς και λαούς, σημάδια που είναι υπεύθυνα ακόμα και για την πρώτη χρήση της λέξης ελευθερία.
Το βιβλίο αυτό στον πυρήνα του αποτελεί έναν επικό ύμνο στην ελευθερία και στο είδος των υποσχέσεων που πρέπει να αρχίσουν να δίνουν οι άνθρωποι αν θέλουν να βγουν από την κρίση που δημιούργησε η οικονομικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και η ηθική της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Στο λυκόφως των πρωτοποριών

David Graeber

Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, γίναμε μάρτυρες των σαρωτικών αλλαγών στη διάρθρωση της κυριαρχίας των υπερεθνικών και τοπικών ελίτ, όπως και της ανάδυσης νέων κοινωνικών κινημάτων. Είδαμε να τίθενται σε αμφισβήτηση και να καταρρέουν, από τα κάτω, καθεστώτα που έδειχναν ακλόνητα στη βόρεια Αφρική, ενώ και στον δυτικό κόσμο τα κινήματα των πλατειών έθεσαν σε κίνηση, για πρώτη φορά τόσο μαζικά, την κριτική στη “δημοκρατία” και στην κοινωνική σχέση που λέγεται κράτος.

Ο Ντέιβιντ Γκρέμπερ πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε στα “Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας”, αναζητώντας τις εκκινήσεις αυτών των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Με βλέμμα πιο διεισδυτικό, εντρυφεί στα περάσματα που διανοίγουν τα νεότατα κοινωνικά κινήματα στα οποία είναι ενεργός, στους προβληματισμούς και στις αντιλήψεις τους, και περισσότερο από το να καταφεύγει σε έτοιμες λύσεις και συνθηματικές ευκολίες, αναζητά τη διασύνδεση εκείνη μεταξύ θεωρίας και πράξης που θα διευκολύνει την ανάδυση ενός ουσιαστικού κινηματικού μετώπου που θα αφήσει οριστικά στο βάθος της ιστορίας τις πρωτοπορίστικες εκείνες αντιλήψεις που συνωστίζονται ανάμεσα στον οικονομισμό, στον ηγεμονισμό και στον αυταρχισμό.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η μονοθεϊστική πανούκλα
Μια ελευθεριακή προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα
Σιρίλ Γκαγιόν

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σ’ ένα ον που δεν υπάρχει, του οποίου ο γιος γεννήθηκε τάχα από μια παρθένο, το οποίο έχει αποφανθεί πως η γη είναι επίπεδη και το οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε τον κόσμο πριν από 4.000 χρόνια πλάθοντάς τον με τα χέρια του και με μόνο υλικό το χώμα;

Για ποιο λόγο οι θρησκείες, που τις θεωρούσαμε ημιθανείς, ξεπερασμένες από την πρόοδο της επιστήμης και την καταναλωτική κοινωνία, αναζωογονούνται και ξανακερδίζουν το χαμένο έδαφος στις αρχές του 21ου αιώνα; Για ποιο λόγο αυτή η “νεκρανάσταση” του θρησκευτικού φορά την ειδεχθή και οπισθοδρομική μάσκα του πιο άθλιου σκοταδισμού;

Για ποιο λόγο οι μονοθεϊστικές θρησκείες (αυτές που κηρύσσουν την πίστη σ’ έναν μοναδικό θεό) διατηρούν ακόμα τα ολοκληρωτικά τους χαρακτηριστικά;

Είναι το καπιταλιστικό φαντασιακό, το οποίο καθιστά τα ανθρώπινα όντα μια συσσωμάτωση δίποδων στομαχιών (άδειων ή γεμάτων) υπεύθυνο με τη σειρά του για την αναζωπύρωση του θρησκευτικού φανατισμού μέσα στη γενικευμένη απουσία νοήματος που έχει δημιουργήσει;

Αποτελεί και ο επιστημονικός φονταμενταλισμός μια σύγχρονη παραλλαγή του θρησκευτικού φαινομένου, όπου τα ιερατεία της τεχνοεπιστήμης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη γενικευμένη άγνοια του κόσμου και τον φόβο του θανάτου;

Ο Cyrille Gallion με αφετηρία την “εκκοσμικευτική” Γαλλία, θέτει ερωτήματα και απαντά στην προσπάθειά του να ξεσκεπάσει τόσο τον μονοθεϊστικό θρησκευτικό κρετινισμό όσο και τον καπιταλιστικό παρασιτικό κόσμο.

Ούτε Θεός ούτε αφέντης!

__________________________________________________________________________________________________

Γιατί ο Adorno;

2 κείμενα για την αρνητική διαλεκτική και την αρνητική αυτονομία
John Holloway

Η μη-ταυτότητα επιτίθεται στην ταυτότητα και τη διαρρηγνύει, επιδιώκοντας την ίδια της την κίνηση, την οποία η ταυτότητα και περιλαμβάνει και δεν περιλαμβάνει. Επιτίθεται στις κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας για να ανακαλύψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και στο επωφελές και δημιουργικό πράττειν, τον οποίο οι κατηγορίες αυτές περιλαμβάνουν και παρόλα αυτά δεν περιλαμβάνουν. Επιτίθεται σε όλες τις κατηγορίες της αστικής σκέψης σε μια κατά πρόσωπο κριτική, μια κριτική η οποία αναζητά σταθερά στο ανθρώπινο πράττειν και στην αντιφατική του ύπαρξη την πηγή κάθε κίνησης. Επιτίθεται στα ουσιαστικά για να απελευθερώσει τα ρήματα που τα ουσιαστικά αυτά κρατούν φυλακισμένα, παγωμένα, αλλά παρόλα αυτά όχι παγωμένα. Επιτίθεται στα ρολόγια που περιέχουν και παρόλα αυτά δεν περιέχουν τους δημιουργικούς ρυθμούς του πράττειν, και πυροβολεί ενάντιά τους για να δείξει ότι η μόνη επανάσταση είναι η επανάσταση στο εδώ και στο τώρα, ότι η ιδέα μιας μελλοντικής επανάστασης είναι ανόητη. Επιτίθεται στο κράτος για να βρει αυτό που περιλαμβάνει και που παρόλα αυτά δεν μπορεί να συμπεριλάβει: τον αγώνα για αυτοπροσδιορισμό. Η κίνηση της εναντίωσης στην ταυτότητα είναι η κίνηση της επανάστασης δίχως όνομα. (John Holloway)

_______________________________________________________________________________________________________

Η απαρχαιωμένη αγοραία νοοτροπία μας
Ο πολιτισμός πρέπει να βρει ένα νέο μοτίβο σκέψης

Karl Polanyi

Γραμμένο τρία χρόνια μετά την έκδοση του “Μεγάλου μετασχηματισμού”, το παρόν άρθρο του Karl Polanyi συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό τα επιχειρήματα του κλασικού opus magnum του. Η δημιουργία της οικονομίας της αγοράς συνιστά μια βίαιη ρήξη με καθετί ιστορικά και ανθρωπολογικά γνωστό. Η αλλαγή στη δομή των ανθρώπινων κινήτρων, η επικράτηση μιας πρωτοφανούς δυϊστικής λογικής στον τρόπο κατανόησης της κοινωνίας και του ανθρώπου, ο οικονομικός ντετερμινισμός και κυρίως η εμπορευματοποίηση της εργασίας, της γης και του χρήματος αποτελούν βασικά σημεία της κριτικής του Polanyi ενάντια στην κοινωνία της αγοράς. Ωστόσο, τα στοιχεία αυτά τοποθετούνται τώρα στο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι κοινωνικές εξελίξεις των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, δηλαδή η κατάρρευση του οικονομικού φιλελευθερισμού και οι κίνδυνοι του βιομηχανικού πολιτισμού. Αν την πρώτη φαίνεται να τη διαδέχεται μια άλλη οικονομική οργάνωση, οι δεύτεροι παραμένουν απειλητικά παρόντες στη σκιά του τεϋλορισμού, της εντεινόμενης τεχνολογικής ανάπτυξης και πάνω απ’ όλα της Χιροσίμα. Η επιστημονική βαρβαρότητα μας χτυπά την πόρτα. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, ο Polanyi μας καλεί να πάρουμε θέση απέναντι, στην προοπτική του Θαυμαστού Νέου Κόσμου του οικονομισμού και των τεχνολογικών του επιτευγμάτων και στον ορίζοντα της ανθρώπινης ελευθερίας, της δημοκρατικής οργάνωσης της παραγωγής και του ελέγχου της τεχνικής. Φυσικά η δεύτερη επιλογή προϋποθέτει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την απαρχαιωμένη, αγοραία νοοτροπία μας.

_____________________________________________________________________________________________________

Οι ληστές παίρνουν θέση: αντιτάσσονται στην παρακμή και την ασημαντότητα που εξελίσσονται σε βάρος τους και προτάσσουν μια στάση-ήθος που έγκειται στην επανεπινόηση του εαυτού και του κόσμου, κι έτσι μόνο νιώθουν ξανά ζωντανοί και πλήρεις. Υπερβαίνουν διαλεκτικά το έτσι-είναι (ο έως τότε εαυτός τους και κόσμος τους) με το γίγνεσθαι του μη-είναι-ακόμα (ο εαυτός και ο κόσμος ως δυνατότητα), κι έτσι βιώνουν μέχρι την τελευταία ικμάδα τους το ανολοκλήρωτο παρελθόν και το παρεμποδιζόμενο μέλλον στο παρόν.
Ο εξεγερμένος θάνατός τους γίνεται η συνέχιση της ζωής με άλλα μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία τελειώνει με την ονειρική έξοδο της άγριας συμμορίας από το μεξικανικό χωριό και παράλληλα με την πραγματική έξοδο της νέας “συμμορίας” (μεξικανοί επαναστάτες μαζί με τον Σάικς και τον “ελεύθερο” πλέον Θόρντον) από την Άκουα Βέρδε, αφού η άγρια συμμορία “γεννιέται μέσα στη φθορά της” όπως θα έλεγε ο Hegel.

____________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: Πανοπτικόν

Φιλοσοφία, ηθική και θρησκεία

Μιχαήλ Μπακούνιν
ανθολόγηση: Γκ. Π. Μαξίμοφ
μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας
Πανοπτικόν, 2006

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται ανάγλυφα τα βασικά στοιχεία της φιλοσοφικής κοσμοθεώρησης του μεγάλου ρώσου αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν, έτσι όπως τα συνέλεξε από διάφορα έργα του και τα συστηματοποίησε σε ένα εύληπτο και συμπαγές σύνολο ο ομοϊδεάτης και συμπατριώτης του Γκ. Π. Μαξίμοφ. Κάτω από ένα αυστηρά υλιστικό-ιστορικό πρίσμα, ο Μπακούνιν διερευνά εδώ τη φύση και τις μεταβολές του ανθρώπου στην αλληλεπίδρασή τους τόσο με την εξωτερική φύση (το φυσικό περιβάλλον) όσο και με την εσωτερική φύση. Και το βάρος της ανάλυσής του πέφτει, φυσικά, σ’ αυτή την εσωτερική φύση, της οποίας τα κατασκευάσματα (η φιλοσοφία, η θρησκεία, η ηθική, η επιστήμη, το κράτος, η κοινωνία τελικά) διατηρούν πολύπλευρη και πολυσήμαντη σχέση (η οποία συχνά γίνεται σχέση αμφισβήτησης, σύγκρουσης, άρνησης, απόκρυψης ή φενακισμού) με τα “ατομικά” χαρακτηριστικά της: το πνεύμα, την ψυχή, τη θέληση και τη συνείδηση.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας

Μιχαήλ Μπακούνιν

Η Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας, δεύτερος τόμος του απανθίσματος των φιλοσοφικο-πολιτικών απόψεων του μεγάλου ρώσου αναρχικού Μιχαήλ Μπακούνιν από τον συμπατριώτη του Γκριγκόρι Μαξίμοφ, είναι μια οξεία κριτική ανάλυση ορισμένων βασικών συστατικών της σύγχρονης κοινωνίας: των θεσμών της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους, που παγιώνουν τις ταξικές συγκρούσεις και εισάγουν τα άτομα σε σχέσεις κυρίων και δούλων καθαγιάζοντας τις έννοιες της κυριαρχίας και της εξουσίας (η οποία αποτελεί μολαταύτα εγγενές, όχι όμως και αμετάβλητο, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης) και φαινομένων όπως το φυσικό και επινοημένο δίκαιο, ο πατριωτισμός, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία κτλ.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Πραγματεία περί εθελοδουλείας

Ετιέν ντε λα Μποεσί

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντάς την. Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτή πλάτη σε άνθρωπο για να το πούμε έτσι. Δεν απαιτώ απ’ αυτόν τέτοια τόλμη, αφήστε τον να προτιμά την αμφίβολη ασφάλεια της άθλιας ζωής όπως την επιθυμεί. Τι γίνεται τότε; Εάν προκειμένου να έχει την ελευθερία δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να την επιθυμεί, εάν μόνο μια απλή πράξη της θέλησης είναι αναγκαία, υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να θεωρεί πως μια απλή επιθυμία έχει τόσο υψηλό τίμημα προκειμένου να ανακτήσει δικαιώματα, τα οποία οφείλει να είναι έτοιμο να αποκαταστήσει με κόστος το ίδιο του το αίμα, δικαιώματα τέτοια που η απώλειά τους υποβιβάζει όλους τους τίμιους ανθρώπους σε σημείο να νιώθουν τη ζωή αφόρητη και τον ίδιο το θάνατο σαν σωτηρία;

______________________________________________________________________________________________________________________________________

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟΥ 19ου ΚΑΙ 20ου ΑΙΩΝΑ

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Για κείνους, για όλους εκείνους τους καθημερινούς ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, τους «τρελούς, τους ερημίτες, τους αιρετικούς κι ονειροπόλους, τους επαναστάτες, τους σκεπτικιστές». Για εκείνες τις γυναίκες που μας υπενθυμίζουν ότι αναρχισμός είναι πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι άνθρωποι: όλες αυτές που με τις πράξεις τους συγκρότησαν το κίνημα του αναρχισμού, που αφιερώθηκαν σ’ αυτόν και τον βοήθησαν ν’ αντέξει και να σταθεί στα πόδια του… που βρέθηκαν άφοβα εκεί να ακούσουν όσους έδιναν ζωή στις λέξεις… που συμμετείχαν σε πρωτοπορίες και κοινωνικά εγχειρήματα και πρότυπες κοινότητες… που βγήκαν στο δρόμο και ξόδεψαν τις ζωές τους εκεί για την επικράτηση αυτού που σήμερα είναι αυτονόητο, μα που κάποτε όχι!… εκείνες που τα έβαλαν με την εποχή τους, που δεν λογάριασαν κινδύνους, που προσπάθησαν και έφεραν το καινούργιο… που ελευθερώθηκαν πρώτες από αρχές και θεσμούς και προκαταλήψεις, και σφράγισαν με τη ζωή και το έργο τους την ελευθερία· όλες εκείνες που εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν, εκείνες που φυλακίστηκαν, που κυνηγήθηκαν και λοιδορήθηκαν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω και παρά τις τόσες δυσκολίες δεν δίστασαν ποτέ και παρέμειναν «ωραίοι άνθρωποι».
Για κείνες, για όλες εκείνες… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Φραγκοσυκιές και σκορπιοί
Τα χρόνια πριν από την ισπανική επανάσταση του 1936
Abel Paz

Tα βιβλία των ελευθεριακών ιστορικών, όπου η ιστορική έρευνα είναι αδιαχώριστη από την αφοσίωση στον αγώνα, προσφέρουν σήμερα στον αναρχισμό δύναμη και συνοχή με τρόπο εξίσου ζωτικό με εκείνον του έργου φιλοσόφων και θεωρητικών, γιατί τα βιβλία αυτά αναδεικνύουν την ιστορική και την ανθρώπινη διάσταση του αναρχισμού. Η συνεισφορά των αυτοβιογραφιών και των απομνημονευμάτων συγκροτεί μια ελευθεριακή βιβλιοθήκη ακαταμάχητη, ένα εργαλείο για να διευρυνθούν οι προοπτικές του κοινωνικού κινήματος, να ξυπνήσει η φαντασία του. Μέσα από τέτοιες προσπάθειες, το παρελθόν έρχεται στη ζωή, στη δική μας ζωή.

Η απάντηση στο ερώτημα “γιατί επιλέγουμε σήμερα να εκδώσουμε αυτό το βιβλίο” είναι απλή: σε αυτό καταγράφονται οι εμπειρίες και τα βιώματα ενός εξεγερμένου που έγινε εξεγερμένος και έμεινε για πάντα εξεγερμένος επειδή έζησε ως παιδί στην ελευθεριακή Ισπανία. Ο συγγραφέας περιγράφει έναν άλλο κόσμο: την αυτοδιαχείριση της ουτοπίας, έναν κόσμο στον αντίποδα της διαχείρισης της δυστοπίας που σήμερα μας υπόσχεται η παγκοσμιοποιημένη δικτατορία του χρήματος και της απόγνωσης.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

“Δικτατορία του προλεταριάτου” και “Εργατικά συμβούλια”: Ασύμβατες έννοιες
Πέτρος Πέτκας

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε ως σημείο εκκίνησης την Κομμούνα του 1871, όπως λανθασμένα έχουν υποστηρίξει μερικοί. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δεν εξέλαβαν ως πρότυπο της Οκτωβριανής Επανάστασης την Κομμούνα του 1871. Τουναντίον, τοποθετήθηκαν ενάντια στο πολιτικό και κοινωνικό παράδειγμα της Κομμούνας και επηρεάστηκαν βαθιά απ’ τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, πρωτίστως απ’ την δεσπόζουσα Ιακωβίνικη εκδοχή της.

Το “επαναστατικό κόμμα” και ο ακρογωνιαίος λίθος του, η αρχή του “δημοκρατικού συγκεντρωτισμού”, η “δικτατορία του προλεταριάτου”, συγκροτούν έννοιες ασύμβατες με τα “εργατικά συμβούλια”, τις “αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες” τους και την αρχή της “δεσμευτικής εντολής” που είναι οργανικά σύμφυτη με τη λειτουργία τους. Η “δικτατορία του προλεταριάτου” και τα “εργατικά συμβούλια” αποτελούν έννοιες ασύμβατες!

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Φραντς Κάφκα: Ο ανατόμος της εξουσίας
Κώστας Δεσποινιάδης

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται έξι κείμενα που φιλοδοξούν να αναδείξουν την πολιτική-αναρχική διάσταση των γραπτών του Κάφκα και να εξετάσουν το γιατί αποσιωπήθηκε αυτή η παράμετρος από την επίσημη κριτική, καθώς και το γιατί υποβαθμίστηκε η αντίστοιχη σύνδεσή του με αναρχικούς κύκλους της Πράγας από πολλούς βιογράφους του.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Στον κόσμο των αυθεντικών είμαστε όλοι ξένοι
Άκης Γαβριηλίδης

Το βιβλίο αυτό μιλάει για το γνήσιο και το αντίγραφο, το οικείο και το ξένο, για τη φιλοξενία, την κληρονομιά και το δώρο. Μπορεί να διαβαστεί ω μια απόρριψη του βάρους που συνεπάγεται ένα ανεπιθύμητο και αζήτητο δώρο, το δώρο του «έντεχνου λαϊκού τραγουδιού» και της «υψηλής συνιστώσας» της εθνικής απόλαυσης. Ή, ως μια επιτελεστική δήλωση αποποίησης κληρονομίας αλλά και ανάδειξης / αποδοχής άλλων, εναλλακτικών ή και ανταγωνιστικών κληρονομιών.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ιστορία των νεφών και άλλα ποιήματα

Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ

Στόχος αυτού του πρώτου ανθολογίου δεν είναι να παρουσιάσει μια εξωραϊσμένη και ευσύνοπτη απεικόνιση αυτής της πολυδαίδαλης ποιητικής πορείας. Αντιθέτως, το ζήτημα είναι να διερευνηθεί (όσο πιο διεξοδικά γίνεται) τόσο η ενδοχώρα όσο και το περιθώριο αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας διαδρομής, αναδεικνύοντας τις σημαντικότερες πτυχές και τους κυριότερους κόμβους αυτού του πολύτομου έργου, κατά τη διάρκεια του οποίου ο φιλοπαίγμων, κριτικός στοχασμός, αναμετράται ισότιμα και αδιάκοπα με τα πολύσημα φορτία του παρελθόντος. Επιπλέον, όπως προαναφέραμε, αιτούμενό μας είναι να υπενθυμίσουμε κάτι το αυτονόητο, που όπως πολλά αυτονόητα στους καιρούς μας, οφείλει να υπενθυμίζεται: πως δηλαδή ο Εντσενζμπέργκερ είναι πρωτίστως και κυρίαρχα Ποιητής κι όχι ο ευπώλητος πεζογράφος για ορισμένους, ή ο ευυπόληπτος κριτικός στοχαστής για άλλους.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο εισαγωγικό σημείωμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο κι εκδότη Κώστα Δεσποινιάδη που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε αυτό το εγχείρημα με ενθουσιασμό και αγάπη. Επίσης ευχαριστώ τον Μανώλη Πρεβεδουράκη για την καθοριστική του συμβολή στην ολοκλήρωση της παρούσας μετάφρασης. Τέλος, εύχομαι οι αναγνώστες αυτού του ανθολογίου να επιβεβαιώσουν τη ρήση του Στάινερ, ανακαλύπτοντας κι αυτοί στο πρόσωπο του Εντσενζμπέργκερ όχι μόνον έναν εξαιρετικό ποιητή αλλά και έναν καλό φίλο. (Απόσπασμα από το σημείωμα του μεταφραστή)

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Σεργκέι Νετσάγιεφ: Η κατήχηση του επαναστάτη: Μιχαήλ Μπακούνιν: Απάντηση στον Νετσάγιεφ
Σεργκέι Νετσάγιεφ, Μιχαήλ Μπακούνιν

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται δύο απ’ τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα.
Το πρώτο είναι “Η κατήχηση του επαναστάτη” του Σεργκέι Νετσάγιεφ (για πρώτη φορά ολόκληρο στα ελληνικά), ένα κείμενο-θρύλος, που προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις και διαμάχες μέσα στο επαναστατικό κίνημα, γραμμένο από έναν άνθρωπο με φανατικούς υποστηρικτές αλλά και σφοδρούς πολέμιους.
Το δεύτερο είναι μια ιστορική επιστολή-απάντηση του Μιχαήλ Μπακούνιν (εμβληματικής μορφής του αναρχικού κινήματος) στον Νετσάγιεφ που σηματοδότησε την οριστική τους ρήξη μετά από μια περίοδο σύντομης αλλά στενής συνεργασίας και φιλίας. Στην επιστολή του ο Μπακούνιν απαντά λεπτομερώς στον Νετσάγιεφ για την μεταξύ τους διαφωνία και επιπλέον εκθέτει αναλυτικά τις απόψεις του για το πώς πρέπει να κινηθούν οι επαναστάτες.
Το βιβλίο κλείνει με δυο μικρά κείμενα-ανταπαντήσεις του Νετσάγιεφ.
Τα κείμενα αυτά θέτουν, το καθένα με τον τρόπο του, το ζήτημα της οργάνωσης, της επαναστατικής τακτικής, της ηθικής του επαναστάτη, της βίας και άλλα ζητήματα, τα οποία δεν απασχολούσαν μόνο τους αναρχικούς του 19ου αιώνα αλλά έχουν μια διαρκή επικαιρότητα. Ταυτόχρονα, αποτελούν μια συναρπαστική απεικόνιση του κλίματος που επικρατούσε στους επαναστατικούς κύκλους της εποχής.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Ο αναρχισμός στον κομμουνισμό
Εμμένοντας στην επαναστατική ανάγκη

Φώτης Τερζάκης

Αν “επαναστατική σκέψη” εξακολουθεί να σημαίνει κάτι, πιστεύω, δεν έχει μπροστά της αυτή άλλο δρόμο ανάπτυξης και καρποφορίας από το να άρει τη νοηματική διαφορά, ιστορικά προσδιορισμένη από συνθήκες οι οποίες έχουν ήδη αρθεί, μεταξύ των όρων. Αναρχισμός είναι μια ορισμένη ερμηνεία, η μόνη ορθή κατά την έννοιά του, όπως θα μπορούσε εύκολα να δειχθεί, του κομμουνισμού· κομμουνισμός είναι το ουσιώδες περιεχόμενο του αναρχισμού: θα μπορούσαν να παραμείνουν ως νοηματικές αποχρώσεις του συγκεκριμένου μετακαπιταλιστικού οράματος με ειδική έμφαση στην πολιτική διάσταση της αυτονομίας/αυτοδιαχείρισης, η πρώτη, και στην υλικοκοινωνική διάσταση της κοινότητας των θεμελιακών αγαθών, η δεύτερη. Και στις δύο περιπτώσεις η σημασία τους οφείλει να επεκταθεί στην ίδια τη φύση, ως δυνητικό υποκείμενο αυτορρύθμισης και ως ισότιμο μέλος της μεγάλης οργανικής κοινότητας του υπαρκτού.

Το αναρχικό αίτημα είναι το κομμουνιστικό αίτημα της απελευθέρωσης όλης της δυναστευόμενης ανθρωπότητας (και της φύσης) από τη μάστιγα της κυριαρχίας-εκμετάλλευσης, που στην πράξη σημαίνει: αποεμπορευματοποίηση της εργασίας και της φύσης και συλλογικός έλεγχος των όρων ζωής των ανθρώπινων κοινοτήτων. Τίποτα λιγότερο δεν έχουμε ν’ αντιτάξουμε στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει αυτή τη στιγμή ο παγκόσμιος καπιταλισμός ενάντια στην ανθρωπότητα.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Η φιλοσοφία της αθεΐας και η αποτυχία του χριστιανισμού
Έμμα Γκόλντμαν

Η επωδός όλων των τραγουδιών και των ύμνων “προς τον Ύψιστο” είναι ότι ο θεός συμβολίζει τη δικαιοσύνη και το έλεος. Κι όμως, η αδικία ανάμεσα στους ανθρώπους συνεχώς αυξάνεται· οι προσβολές που διαπράττονται ενάντια στις μάζες μόνο σε αυτή τη χώρα θα αρκούσαν για να πλημμυρίσουν ακόμα και τους ίδιους τους παραδείσους. Αλλά πού είναι οι θεοί να βάλουν ένα τέλος σε όλες αυτές τις φρικαλεότητες, τις αδικίες, σε αυτήν την απανθρωπιά απέναντι στον άνθρωπο; Όχι, όχι οι θεοί, αλλά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ πρέπει να εγερθεί στην ισχυρή αγανάκτησή του. Αυτός, εξαπατήθηκε απ’ όλες τις θεότητες, προδομένος απ’ τους απεσταλμένους τους, αυτός, μόνος του, πρέπει να αναλάβει να φέρει τη δικαιοσύνη επί της γης.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

Πόλεμος και ασφάλεια

Κώστας Δεσποινιάδης

Οι τίτλοι των κειμένων που απαρτίζουν το βιβλίο του Δεσποινιάδη είναι χαρακτηριστικοί : «Φωνή και αποχώρηση», «Ο Φατίχ Τας και οι έλληνες εκδότες», «Δημοκρατία ή Κοινοβουλευτισμός;», «Περί νοικοκυραίων», «Ο απόηχος του ολυμπιακού καλοκαιριού», «Γι’ αυτούς που βιάζουν μετανάστριες», «Κοζάνη – Αμύνταιο – Θεσσαλονίκη», «Τα βαποράκια της ασφαλιτοδημοσιογραφίας», «Από την ιστορία της εξουσίας στην εξουσία της ιστορίας», «Οι παρελάσεις βλάπτουν σοβαρά την υγεία», «Για τον μύθο του φονικού ενστίκτου», «Το αγελαίο, άβουλο ζώο», «Οι “απολίτιστοι” εχθροί της “πολιτισμένης” δύσης», «Η νομιμοποίηση της βαρβαρότητας», «Οι κοινωνίες του πανοπτικού τηλε-ελέγχου» και «Η κριτική προς το κράτος του Ισραήλ και ο δημόσιος διάλογος».
Μέσα από το κάθε κείμενο, εξετάζονται καυτά θέματα – ταμπού, όπως, ανάμεσα σε άλλα : η επικίνδυνη τάξη των “νοικοκυραίων“(με την ανατριχιαστικά αληθινή ρήση του Κλάες Άντερσεν «Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα κι ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι.»), η σχολική ιστορία, καθώς κι οι παρελάσεις και η “περιγραφή” τους(«… Προς το παρόν θα αρκεστούν(οι μαθητές) να περάσουν δίπλα απ’ την εξέδρα των επισήμων, δηλαδή μπροστά από αυτό που συμβολίζει την Εξουσία – πολιτική, θρησκευτική και στρατιωτική – και διόλου τυχαία βρίσκεται ψηλότερα απ’ τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα χάσκουν κουνώντας χαζοχαρούμενα τα σημαιάκια τους. Και περνώντας μπροστά απ’ την Εξουσία θα δηλώσουν αλλά και θα εμπεδώσουν την υποταγή τους.»). Ιδιαίτερα διαφωτιστικό είναι και το κείμενό του που αναφέρεται στη διαφορά δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού και πως, τον κοινοβουλευτισμό, που ξεκίνησε τον 13ο αιώνα από τη Βρετανία, μας τον πλασάρουν ως δημοκρατία! Το κείμενο αυτό ολοκληρώνεται συγκλονιστικά, αφού ο Κ. Δεσποινιάδης μας παρουσιάζει γυμνή την παράλογη νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα και το εφιαλτικό μέλλον της : «Ένα παιδί που θα γεννιόταν στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το 1963 θα έβρισκε κάποιον Καραμανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Ένα άλλο παιδί που θα γεννιόταν τον επόμενο χρόνο θα έβρισκε τα ίδια ονόματα σε αλλαγμένες όμως θέσεις. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1979, ένα άλλο νεογέννητο θα έβρισκε και πάλι κάποιον Καραμανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Δύο χρόνια μετά, το 1981, και πάλι αλλαγή ρόλων, αλλά όχι ονομάτων. Και τα παιδιά των παραπάνω νεογέννητων, γεννημένα ας πούμε το 2006, θα έβρισκαν έναν Καραμανλή πρωθυπουργό και έναν Παπανδρέου στην αντιπολίτευση, και μάλλον δεν θα διακινδυνεύαμε και πολύ αν προβλέπαμε ότι και τα δικά τους παιδιά, και τα εγγόνια τους θα βρούνε τα ίδια ονόματα, στις ίδιες θέσεις, σε μία από τις δύο παραλλαγές.»!

______________________________________________________________________________________________________________________________________

 ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Κώστας Δεσποινιάδης

Αιώνα μου θεριό μου, αναφωνούσε προ-βλέποντας έντρομος τον 20ό αιώνα ο Οσίπ Μαντελστάμ. Το ίδιο έχει κάθε λόγο να προαισθανθεί κάποιος και για τον αιώνα που διανύουμε.
Στον αιώνα-θεριό που ξεκίνησε, ο πόνος, οι ταλαιπωρίες και η οικονομική ένδεια, ακόμα και η φυσική εκμηδένιση θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αν θέλουμε όχι απλώς να βγούμε από την κρίση για να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν, αλλά να γεννηθεί κάτι καινούργιο, κάτι που θα αλλάξει την προδιαγεγραμμένη πορεία, αυτό που μας χρειάζεται είναι συσσώρευση εκείνων των ιδεών που θα μπορέσουν να ξαναγεννήσουν την Αρχή της Ελπίδας.
Τα κείμενα του τόμου συναρθρώνονται γύρω από μερικούς λιγότερο ή περισσότερο εμφανείς άξονες: αντιεξέγερση, κρίση, κατάσταση εξαίρεσης, φασισμός, ολοκληρωτισμός και τέλος η προοπτική της ουτοπίας.
Η μόνη τους δύναμη είναι εκείνη η αποφασιστική, μαχητική (απ)αισιοδοξία της μη παραίτησης, που ξέρει ότι παρά τις ήττες και τις απογοητεύσεις, παρά τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλει, οι ιδέες αυτές έχουν την κρυφή ή φανερή ελπίδα να παίξουν για την υπόθεση της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης τον ίδιο ρόλο που παίζει η ανθρακιά για τη φωτιά.
Οδοδείκτες προς πιθανές «εξόδους κινδύνου», τα κείμενα του τόμου αυτού δεν ξεχνούν ότι «η ιστορία είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθούμε να ξυπνήσουμε».

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 ΣΛΑΛΟΜ

Νικόλας Καλόγηρος

Σλάλομ θα πει ελιγμός. Μια ομάδα ένοπλων ιθαγενών του διαδικτύου επιχειρεί μια ημιτελή ληστεία τράπεζας. Κι ο Λάζαρος, εκτός από το να φτιάχνει τοστ και να μαγειρεύει μεζέδες κάθε μέρα, έχει τώρα να σκεφτεί τα κλοπιμαία. Σλάλομ θα πει περιστροφή. Κάμποσα χιλιόμετρα βορειότερα, μια αμαζόνα Εισαγγελέας εξαρθρώνει ένα μικρό κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών αλλά κάτι φαίνεται πως την παρασύρει σε βαθύτερα νερά από αυτά που είχε φανταστεί. Σλάλομ θα πει ζίγκζάγκ. Ο Πέτρος, ιδιωτικός ντετέκτιβ, τη βγάζει στα προποτζίδικα και μελετά την προκήρυξη της πρωτοεμφανιζόμενης, στο αντάρτικο πόλης, ομάδας «Κύκλος Ισερίν – Ροή Ενάντια στον Τεχνοφετιχισμό». Σλάλομ σημαίνει στροβιλισμός. Ο Αρσένης δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη και μιλάει μόνο από τα καρτοτηλέφωνα της Χώρας. Ανάμεσα στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα βρίσκεται η Κανελόνησος: μια ξέρα για τους τρελαμένους ναύτες της μητρόπολης. Μια νουβέλα σε σελλοτέηπ, κολλημένη θητεία στο θραύσμα. Μια ξυπόλητη ραψωδία της μνήμης για τον ίλιγγο του φιλιού της γαλαρίας, για το νυχτερινό γκράφιτι που θα δεις το πρωί, για το αθώο αποκαλόκαιρο της ελληνικής πολυνησίας.
Σλάλομ είναι η τροπή που ίσως τα πράγματα θα μπορούσαν να πάρουν.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΜΠΕΡΚΜΑΝ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Το βιβλίο αυτό για την Εξέγερση της Κροστάνδης το ζήτησε από τον Άρη Αλεξάνδρου ο εκδότης Χ. Φυτράκης για να το εντάξει σε μία σειρά βιβλίων που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 1970 με τον τίτλο «Τα φοβερά ντοκουμέντα». Με τη γνωστή του ευσυνειδησία, ο Αλεξάνδρου δεν έκανε μια δουλειά απλώς διεκπεραιωτική, αλλά έγραψε ένα από τα καλύτερα βιβλία διεθνώς επί του θέματος.

Μολονότι στην αφήγηση του Αλεξάνδρου είναι εμφανής η συμπάθειά του για τους εξεγερμένους της Κρονστάνδης, η παροιμιώδης πνευματική του εντιμότητα έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάζονται λεπτομερώς όλες οι απόψεις, ώστε να σχηματίσει ο κάθε αναγνώστης ιδίαν άποψη.Το βιβλίο, που στην πρώτη έκδοση δεν αναγράφει καν στο εξώφυλλο το όνομα του Αλεξάνδρου, αλλά μόνο στη σελίδα τίτλου, κυκλοφόρησε στα τέλη του 1975. Δυστυχώς, ο τότε εκδότης είχε κάνει κάποιες αυθαίρετες «διορθώσεις» στη γλώσσα του συγγραφέα, που είχαν σαν αποτέλεσμα μια επιστολή διαμαρτυρίας (ενδεικτική κι αυτή του ήθους και της ευγένειας του Αλεξάνδρου ακόμα και όταν τον έθιγαν), την οποία παραθέτουμε ως παράρτημα.Με βάση αυτή την επιστολή, αποκαταστήσαμε –κατά το δυνατόν– το κείμενο, εκσυγχρονίζοντας απλώς μερικούς ορθογραφικούς τύπους που θα ξένιζαν τον σημερινό αναγνώστη.

Ό,τι και να γράψω για την τιμή που μου έκανε η Καίτη Δρόσου, με την ευγενική της άδεια να επανεκδώσω έπειτα από 40 χρόνια το λησμονημένο και εν πολλοίς άγνωστο αυτό βιβλίο, θα είναι λίγο.

Το να βυθιστεί κανείς στο ιστορικό νόημα εκείνης της εξέγερσης οδηγημένος από τις λέξεις του Άρη Αλεξάνδρου, είναι δώρο ζωής.Για το Πανοπτικόν, δεν θα μπορούσα να φανταστώ μεγαλύτερη τιμή, και για εμένα μεγαλύτερη συγκίνηση.
Τούτη η δεύτερη έκδοση λοιπόν, ας είναι αφιερωμένη στην «γιαγιά-Καίτη».

______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Εκδόσεις: ΚΨΜ

Μια pulp τραγωδία, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μεταφορά του σαιξπηρικού αριστουργήματος στη σύγχρονη μητρόπολη και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λίγο αστυνομική, λίγο ερωτική, συγχρόνως όμως πολύ φθηνή ιστορία.

Ένας μάλλον αποτυχημένος δημοσιογράφος που έχει πάρει στα σοβαρά τη δουλειά του, σε ρόλο αφηγητή. Ένας ληστής που ερωτεύεται την κόρη ενός εισαγγελέα, ο συνεργός του, μια ομάδα του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος-κυρίως το αφεντικό και ο εκτελεστής της-καθώς και αποσπάσματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, συνθέτουν μια ιστορία που καταχρηστικά και μόνο ονομάζεται Οθέλος…

_______________________________________________________________________________________________