Επιχειρώντας να περιγράψουμε συνοπτικά την κατεύθυνση και στόχευση του πολιτικοοικονομικού συστήματος σε συνθήκες “κρίσης” και αναδιάρθρωσής του, σε σχέση με την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνολικότερα την εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, δανειζόμαστε τα λόγια του subcomandante Marcos:
“Για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι καπιταλιστές δεν καταφεύγουν μόνο στη μείωση του κόστους παραγωγής ή στην αύξηση των τιμών της πώλησης των εμπορευμάτων. Αυτό είναι βέβαιο αλλά ελλιπές. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ακόμη μορφές: μία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, η άλλη είναι η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και μία ακόμη είναι το άνοιγμα νέων αγορών. Η παραγωγή νέων εμπορευμάτων και το άνοιγμα νέων αγορών επιτυγχάνεται τώρα με την κατάκτηση και επανακατάκτηση γεωγραφικών περιοχών και κοινωνικών χώρων που προηγουμένως δεν είχαν ενδιαφέρον για το κεφάλαιο. Παραδοσιακές γνώσεις και κώδικες γενετικής μαζί με φυσικούς πόρους όπως το νερό, τα δάση κι ο αέρας μετατρέπονται τώρα σε εμπορεύματα ήδη ανοιχτών ή προς δημιουργία αγορών.” (Δεκέμβρης 2007)

Μιλώντας ειδικότερα για την ελληνική πραγματικότητα σήμερα, η αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα απέναντι στην κοινωνία και τη φύση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τη γιγαντιαία επιχείρηση εκποίησης δημόσιων φυσικών πόρων και εκτάσεων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που πραγματοποιείται από το ελληνικό κράτος υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Καθώς επίσης και τον εκσυγχρονισμό του νομικού πλαισίου [Ο νόμος του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών  “Fast Track” (Διαδικασία Ταχείας Αδειοδότησης) ] ώστε να αρθούν οποιεσδήποτε θεσμικές δεσμεύσεις υπήρχαν μέχρι σήμερα στην εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος, όπως η προστασία της δασικής έκτασης, ο δημόσιος χαρακτήρας του αιγιαλού, η υποχρέωση κατάθεσης περιβαλλοντικών μελετών στα μεγάλα κατασκευαστικά έργα κ.ά. Πρόκειται για την δημιουργία συνθηκών ανεξέλεγκτης λεηλασίας και καταστροφής της φύσης στο όνομα της κρατικής – καπιταλιστικής ανάπτυξης που σε “περιόδους κρίσης” εμφανίζεται ως υπόθεση εθνικού συμφέροντος.

Συνολικότερα οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης της φύσης και της κοινωνίας που επιβάλλονται από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά σε παγκόσμιο επίπεδο επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής τόσο του ανθρώπου όσο και συνολικά του φυσικού κόσμου, φτάνοντας μέχρι τα έσχατα όρια της διακινδύνευσης της ίδιας της επιβίωσης, όπως έμμεσα ομολογείται από τους ίδιους μιλώντας πλέον για ανεπίστρεπτες κλιματικές αλλαγές και περιβαλλοντική κρίση.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπόθεση της εκτροπής του Αχελώου και της λειτουργίας των Υ/Η φραγμάτων της Μεσοχώρας και της Συκιάς δεν δικαιολογεί καμία επανάπαυση και ολιγωρία εξαιτίας της προσωρινής αναστολής των έργων. Μετά την αναμενόμενη από καιρό “γνωμοδότηση” του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων η οποία ουσιαστικά μεταθέτει την ευθύνη της εκτροπής σε εθνικό επίπεδο, ακολούθησε σύμφωνα με δημοσιεύματα των εφημερίδων, νέα απόφαση του Σ.τ.Ε περί αναστολής των εργασιών εκτροπής διαψεύδοντας τις προσδοκίες της κυβέρνησης ότι θα άνοιγε και νομικά ο δρόμος για την ολοκλήρωση των έργων. Ωστόσο να σημειωθεί ότι η απόφαση του Σ.τ.Ε. είναι εστιασμένη στο ζήτημα της εκτροπής, δηλαδή της μεταφοράς νερού από μια υδρολογική λεκάνη σε μια άλλη και όχι σε αυτό καθεαυτό το ζήτημα της έμφραξης του Αχελώου από τα φράγματα από τα οποία το ένα έχει ολοκληρωθεί (Μεσοχώρα) και το άλλο είναι ημιτελές (Συκιά). Και  πρέπει να υπογραμμιστεί ότι στην περίπτωση που παγώσει η εκτροπή έχει εκδηλωθεί ήδη από τη μεριά του κράτους, η πρόθεση να παρουσιαστούν αυτά τα γιγαντιαία φράγματα, τα οποία έχουν σχεδιαστεί ως έργα κεφαλής του όλου προγραμματισμού για την εκτροπή του Αχελώου, σαν αυτοτελή έργα. Έτσι ώστε να επιτύχει την αποπεράτωση και λειτουργία τους ως Η/Υ εργοστάσια, τα οποία προβλέπεται στο άμεσο μέλλον να εκχωρηθούν βάση νόμου (βλ: μνημόνιο) σε ιδιώτες. Γεγονός που σημαίνει και πάλι την έμφραξη του ποταμού, την εξαφάνιση της χαράδρας του άνω Αχελώου από τους τεχνητούς ταμιευτήρες και τον καταποντισμό της Μεσοχώρας.

Ειδικά σήμερα, η επιθετικότητα του ελληνικού κράτους, έτσι όπως εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο ενάντια στη φύση και την κοινωνία, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για τις προθέσεις του για τον Αχελώο. Το κράτος και οι εργολάβοι, για μια ακόμη φορά, θα κάνουν οτιδήποτε -είτε εντός είτε πέραν της υπάρχουσας νομοθεσίας- προκειμένου να προχωρήσουν τα έργα και να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον ποταμό, τον ορεινό περιβάλλοντα χώρο και τις τοπικές κοινωνίες. Ενώ επιπλέον, πέραν του Αχελώου, έχουν αναγγελθεί ήδη μια σειρά και άλλων καταστροφικών για τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες σχεδιασμών σε πλήθος σημείων της χώρας, όπως είναι τα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική και την Ροδόπη, η εγκατάσταση αιολικών βιομηχανικών ζωνών σε όλα τα ορεινά συγκροτήματα, το γιγαντιαίο πρόγραμμα “ΗΛΙΟΣ” φωτοβολταϊκών βιομηχανικών ζωνών, η άντληση πετρελαίου από τον πυθμένα του Ιόνιου και του Κρητικού πελάγους κ.α.

Aπέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς, ένας εμβληματικός αγώνας που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα είναι αυτός των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής  που αντιστέκονται σθεναρά στους σχεδιασμούς του κράτους και των χρυσοθήρων (της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, θυγατρική της καναδικής πολυεθνικής ΕLDORADO GOLD) για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στο όρος Κάκαβος, απειλώντας με αφανισμό τη φύση και τα χωριά της περιοχής. Ένας αγώνας  που έχοντας να αντιμετωπίσει τη σφοδρή κρατική καταστολή (βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, αστυνομική κατοχή στην περιοχή, προσαγωγές και υποχρεωτική λήψη DNA και προφυλάκιση 4 αγωνιζόμενων κατοίκων μετά την επίθεση-σαμποτάζ στο εργοτάξιο της ΕΛΛΗΝΙΚΌΣ ΧΡΥΣΟΣ στις Σκουριές ) όρθωσε ένα σημαντικό κοινωνικό ανάχωμα στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου που προωθείται τα τελευταία χρόνια μέσα από το ιδεολόγημα της ανάπτυξης.
Εδώ αναδύεται η συνεισφορά των κινημάτων και η σημασία του κοινωνικού αγώνα για την προάσπιση της φύσης. Μην προσδοκώντας τίποτε ουσιαστικό από τους θεσμικούς διαμεσολαβητές- χειραγωγούς, οργανώνουμε από τα κάτω τις αντιστάσεις μας και στήνουμε αναχώματα στην επέλαση κράτους και κεφαλαίου, με σκοπό να πυκνώσουν οι δεσμοί αλληλεγγύης και συντροφικότητας των αγωνιζόμενων και να συντεθούν οι αρχές και οι θέσεις τους στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης επιλογής ρήξης με την εξουσία και τις αντικοινωνικές επιταγές της. Και παρά το γεγονός ότι οι τοπικές πρωτοβουλίες είναι ουσιαστικές για τη δυναμική και την εξέλιξη του αγώνα, η απουσία ή η υποχώρησή τους δεν σημαίνουν και το σταμάτημα του αγώνα, ιδίως όταν αυτός δεν αφορά ένα στενά τοπικό περιβαλλοντικό ζήτημα, αλλά ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα.

Αντιλαμβανόμενοι τον ποταμό Aχελώο ως μέρος τού φυσικού κόσμου που λεηλατείται από το κράτος και το κεφάλαιο, κοινή συνείδηση όσων βρεθήκαμε από το 2007 στη Μεσοχώρα ήταν να παρέμβουμε εκεί ακριβώς όπου εξελίσσονται οι καταστροφικές δραστηριότητες και να συμβάλουμε στην αναζωπύρωση του αγώνα ενάντια στα φράγματα και την εκτροπή του ποταμού, τις αμμοληψίες και την αποψίλωση των παρόχθιων δασών. Αντίθετα με μια λογική που θέλει τον αγώνα είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να απομακρύνεται από το σημείο των φραγμάτων και της εκτροπής και εντέλει να αδρανοποιείται, με ολέθριες επιπτώσεις για αυτήν την επιλογή αλλά και αρνητική επίδραση στον ευρύτερο αγώνα για την προάσπιση του ποταμού.

Πολλοί κάτοικοι της Μεσοχώρας από το 1990 διάλεξαν τον αξιοπρεπή δρόμο της αντίστασης, και είναι στο χέρι τους να τον συνεχίσουν και σήμερα. Κόντρα στην τοπική εξουσία (Δημαρχία και Περιφέρεια) και τα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους για χάρη της ΔΕΗ, του κράτους και των κατασκευαστικών εταιρειών, αλλά και πέρα από θεσμικές και κομματικές λογικές διαφόρων παραγόντων που καλλιεργούν αυταπάτες. Από τη μεριά μας, επιζητώντας τη ριζοσπαστικοποίηση, την όξυνση, τη γενίκευση και το συντονισμό του κοινωνικού αγώνα από τα κάτω, στεκόμαστε αλληλέγγυοι πλάι σε όλους όσοι αγωνίζονται συλλογικά ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Και θεωρούμε την αγωνιστική παρουσία μας στο χώρο όπου διαπράττεται το έγκλημα των φραγμάτων και της εκτροπής απαραίτητη και χρήσιμη για την εξέλιξη και την ανάπτυξη τόσο του αγώνα για την προάσπιση του Αχελώου και των τοπικών κοινωνιών στον άνω ρου του, όσο και για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και της κοινωνίας συνολικότερα.

Όπως ανακοινώθηκε ήδη, η ετήσια κινητοποίηση που διοργανώνουν στη Μεσοχώρα Τρικάλων οι συλλογικότητες και οι σύντροφοι της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα ενάντια στην εκτροπή και τα φράγματα του Αχελώου θα πραγματοποιηθεί και φέτος τον Αύγουστο, όπως κάθε χρόνο από το 2008, και η κατασκήνωσή της με τη συλλογική κουζίνα θα εγκατασταθεί στον ίδιο χώρο πλάι στο ποτάμι. Η κινητοποίηση της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα θα ξεκινήσει στις 14 και θα ολοκληρωθεί στις 18 Αυγούστου. Κατά τη διάρκειά της θα πραγματοποιηθούν, όπως πάντα, η παρέμβαση της ΑΣΑ και οι προβολές βίντεο στην πλατεία της Μεσοχώρας την Τετάρτη 14/8 καθώς και η συγκέντρωση που καλεί στο φράγμα της ΔΕΗ την Κυριακή 18/8. Θα πραγματοποιηθούν επίσης περιηγήσεις στην ευρύτερη περιοχή του ποταμού που αντιμετωπίζει το φάσμα της πλήρους καταστροφής της με τη δρομολογούμενη ολοκλήρωση των έργων της εκτροπής.

Θα είμαστε εκεί. Ενάντια στη λεηλασία και την καταστροφή του Αχελώου από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και σε κάθε απόπειρα καπηλείας, στρέβλωσης και λεηλασίας της ιστορικότητας της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα, του πολιτικού λόγου, του περιεχόμενου και των κινήσεών της. Η ΑΣΑ δεν επιδέχεται αξιακές εκπτώσεις για να συγκαλυφθούν οι κατακριτέες συμπεριφορές οποιουδήποτε, και ο αγώνας μας δεν προσφέρεται καθόλου διά πάσα χρήση κι εκμετάλλευση για όποιον λανθασμένα νόμισε ότι θα μπορούσε με διάφορες προσποιήσεις κι ελιγμούς να τον χρησιμοποιήσει για να εξυπηρετήσει τις μικροπολιτικές σκοπιμότητές του.

Όποιος αναφέρεται στην πανελλαδική διάσταση του ζητήματος του Αχελώου, και μάλιστα μπροστά στην άμεση προοπτική ολοκλήρωσης της καταστροφής του, θα έπρεπε να κινείται και να απευθύνεται αναλόγως κι όχι να χρησιμοποιεί το ζήτημα, την οργάνωση και τον αγώνα γι’ αυτό προσχηματικά, επιδιώκοντας μια τοπικιστική οργανωτική συσπείρωση στην περιοχή του γύρω από τον εαυτό του. Η ΑΣΑ ήταν εξαρχής, όπως προτάθηκε από την πρωτοβουλία μας και υιοθετήθηκε από όλους όσοι συμμετείχαν, ένας μετωπικός σχηματισμός κατά βάση για το ζήτημα του Αχελώου. Στην πορεία, και με βάση την επιτυχία και την απήχηση των κινήσεών μας σε βάθος αρκετών χρόνων, γεννήθηκε κάποια στιγμή σε ορισμένους η ιδέα ότι η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εκ μέρους τους σαν εργαλείο και μέσον για την επίτευξη οργανωτικών στόχων οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με αυτήν και στερούνταν στοιχειώδους σοβαρότητας. Γι’ αυτό και είχαν την αντίληψη ότι η ΑΣΑ θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν σημείο συσπείρωσης φίλων τους, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έχουν τόση σχέση με τον Αχελώο όση έχουν με τον Γάγγη και τον Μισισιπή και που επιπλέον αποδείχτηκε ότι  κάποιοι από αυτούς έπρατταν και συμπεριφέρονταν τόσο σε άλλους όσο και μεταξύ τους με τρόπους (απειλές, τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς) που καμία συλλογικότητα η οποία σέβεται τον εαυτό της δεν θα ανεχόταν.

Όταν δε ενόψει της περσινής κινητοποίησης της ΑΣΑ, στην οποία ήθελαν να συμμετέχουν σαν συνδιοργανωτές, ζητήθηκε από τα άτομα αυτά να τοποθετηθούν για όσα συγκεκριμένα τους καταλογίζονταν σε βάρος άλλων συντρόφων, αφενός αποσύρθηκαν κι αφετέρου άρχισαν να διαμεσολαβούνται κανονικότατα και συστηματικά από αυτούς που ήθελαν να μετατρέψουν την ΑΣΑ σε όχημα για κάποιου είδους οργάνωση που φαντάζονταν στην περιοχή τους. Οι διαμεσολαβητές, μη μπορώντας να αντικρούσουν τίποτα από τα καταγγελλόμενα και τίποτα να απαντήσουν στα ερωτήματά μας, το μόνο που είχαν να πουν, πράγμα που έγινε και μόνιμη επωδός τους σε κάθε συζήτηση με συντρόφους, ήταν ότι ο κυρίως καταγγελλόμενος είναι δικός τους και για αυτό θα τον υπερασπιστούν. Ενδεικτικό της βασιμότητας των καταγγελιών κι αποστομωτικό το επιχείρημα “αυτός είναι δικός μας”, αφού δεν άφηνε κανένα περιθώριο πραγματικής συζήτησης, κι αποκαλυπτικό ταυτόχρονα μιας νοοτροπίας που δεν έχει και μεγάλη σχέση με την κουλτούρα πολιτικών ομάδων που λειτουργούν και κρίνουν βάσει αρχών κι αξιών, και παραπέμπει μάλλον σε νοοτροπίες άλλου τύπου ομάδων.

Στη συνέχεια, αφού αρνηθήκαμε κάθε συμμετοχή στην ΑΣΑ όποιου δεν απαντούσε και δεν εξηγούνταν για όσα του καταλογίζονταν, κι αφού με τις θέσεις και τη στάση μας δεν επιτρέψαμε σε κανέναν να διαστρέψει το πλαίσιο και το περιεχόμενο της περσινής κινητοποίησής μας ώστε να τη χρησιμοποιήσει κατά πώς θα ήθελε, ακολούθησε εκ μέρους ορισμένων μια παρελκυστική στάση πολλών μηνών, με κρυψίνοια και συνεχείς υπεκφυγές, που οδηγούσε αναγκαστικά την ΑΣΑ σε παράλυση, με την άρνηση μιας συλλογικής και καθαρής απάντησης στα σοβαρά ζητήματα και τα ερωτήματα αξιακού περιεχομένου που τους τίθεντο για απαράδεκτες καταστάσεις που αποσιωπούσαν και συγκάλυπταν, και σε τελική ανάλυση συνέδραμαν σε αυτές χωρίς να αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη. Η ΑΣΑ, περιμένοντας από μέρους τους να σταθούν όπως ακριβώς αντιμετωπίστηκαν, με συντροφικότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, τελικά έχασε απλώς το χρόνο της.

Τελευταία, κι ενώ στην Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία βρισκόμασταν στη διαδικασία συζήτησης για την απεύθυνσή μας στους άλλους συντρόφους της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα σχετικά με την κινητοποίησή της τον ερχόμενο Αύγουστο, πληροφορηθήκαμε έκπληκτοι ότι ορισμένοι προτίθενται να καλέσουν μαζί με τους φίλους τους την ίδια κινητοποίηση που καλεί εδώ και χρόνια η ΑΣΑ στον Αχελώο, στον ίδιο ακριβώς χρόνο και χώρο με αυτήν, για να συνεχίσουν, όπως γράφουν, και να πραγματώσουν αυτοί τις κινήσεις της! Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι σε αυτό το σημείο η έλλειψη σοβαρότητας φθάνει στη γελοιότητα και συναντάται με τη θρασύτητα. Το πολιτικό αδιέξοδο μιας τοπικιστικής οργανωτικής πρότασης χωρίς πλαίσιο, αρχές και θέσεις, και η προφανής ανυπαρξία κάθε βούλησης και δυνατότητας μιας αυτοτελούς κοινωνικής παρέμβασης, τους οδηγούν σε μια απόπειρα συσπείρωσής τους πάνω στο υπάρχον έδαφος που έχει διαμορφώσει η συνεχής, συνεπής, συγκροτημένη και κατοχυρωμένη από χρόνια κινητοποίηση της ΑΣΑ, με στόχο την υποκατάστασή της και την καπηλεία του έργου της.

Για να μην υπάρχει λοιπόν καμιά παρανόηση και να μην αυταπατώνται όσοι τους μπήκαν τέτοιες ιδέες, να υπογραμμίσουμε ότι η Αυτόνομη Συνάντηση Αγώνα εξακολουθεί να είναι, όπως ήταν πάντα από τη στιγμή που δημιουργήθηκε με πρότασή της Πρωτοβουλίας μας, μια συλλογικοποίηση αντίστασης στην καταστροφή του Αχελώου και γενικότερα στη λεηλασία της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο. Τις κινητοποιήσεις της τις συνεχίζει, τις διοργανώνει και τις πραγματοποιεί η ίδια και κανείς άλλος. Και αφού απέκρουσε στην πράξη κάθε ιδέα εργαλειακής χρήσης της κι αρνήθηκε να γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για αξιοκαταφρόνητες συμπεριφορές ατόμων που την προσέγγισαν κάποια στιγμή, συνεχίζει σταθερά την πορεία της και θα προασπίσει τη διοργάνωση των κατοχυρωμένων κοινωνικά και πολιτικά κινήσεών της. Και όποιος, αφού δεν κατάφερε να χρησιμοποιήσει την ΑΣΑ όπως θα ήθελε για δικούς του σκοπούς, επιχειρήσει να επανεμφανιστεί μετά από μήνες διαλυτικής κι αποσυνθετικής στάσης για να ιδιοποιηθεί τις κινήσεις της θα κάνει μεγάλο λάθος και θα απογοητευθεί οικτρά. Όπως δεν αφήσαμε πέρσι την αγωνιστική συλλογικοποίησή μας έρμαιο στις συμπεριφορές και τις διαθέσεις οποιουδήποτε, έτσι και φέτος δεν θα αφήσουμε την τύχη της προγραμματισμένης κινητοποίησή μας στον Αχελώο στα χέρια κανενός πονηρού, ανεύθυνου ή άσχετου.

Σε τελική ανάλυση, έχει γίνει απολύτως ξεκάθαρο ότι η ΑΣΑ δεν καλύπτει συμπεριφορές και δεν εξυπηρετεί καταστάσεις που βρίσκονται εκτός του αξιακού και πολιτικού της πλαισίου, οπότε όποιος δεν συμφωνεί με αυτό έχει κάθε λόγο να κρατήσει αποστάσεις από αυτήν και τις κινήσεις της.

Τέλος, αν τυχόν ξαναχρειαστεί, στο δρόμο για τα βουνά της Πίνδου και την κατασκήνωση της Αυτόνομης Συνάντησης Αγώνα στην όχθη του Αχελώου, θα επανέλθουμε αναλυτικότερα πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία
Αθήνα, 2 Ιούνη 2013

http://squathost.com/strefis/