δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Βιβλιοθηκη, Ζερμιναλ

Ένας αιώνας Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων (ΑΙΤ-IWA): Από τον επαναστατικό συνδικαλισμό στον αναρχοσυνδικαλισμό

«Ο μύθος του Nin ή του Durruti δεν μας είναι καθόλου χρήσιμος παρά μόνο γιατί οι ελλείψεις και τα λάθη τους κάτι μας διδάσκουν. Οι μύθοι του χθες είναι οι αλυσίδες του σήμερα. Το να αποκαλύψουμε τα λάθη τους μας επιτρέπει να προχωρήσουμε πέρα από το σημείο της αποτυχίας τους».
Agustin Guillamon – Η Θεωρητικοποίηση των Ιστορικών Εμπειριών

Ο Δεκέμβριος του 2022 σηματοδότησε την εκατονταετηρίδα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (IWA). Ιδρυμένη από μια σειρά συνδικαλιστικών ενώσεων ως εναλλακτική απάντηση στην Κομμουνιστική Διεθνή, η IWA οργάνωσε κάποτε εκατομμύρια εργάτες. Τα συνδικάτα έγιναν καθοδηγητικές οργανώσεις σε κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. Η Confederación Nacional deTrabajadores (CNT) συγκεκριμένα ήταν η πρωτοπόρα οργάνωση της ισπανικής επανάστασης όπου τέθηκαν σε δοκιμασία και τα όρια του αναρχοσυνδικαλισμού.
Πολλοί υλικοί και πολιτικοί παράγοντες συνέβαλαν στην ταχεία άνοδο και πτώση του επαναστατικού συνδικαλισμού.

Συνδικαλισμός και Αναρχοσυνδικαλισμός
Ενώ ο συνδικαλισμός (syndicalism) είναι ουσιαστικά συνώνυμος με την εργατική ένωση (unionism στα αγγλικά), ο όρος συνήθως χρησιμοποιείται στα αγγλικά για να υποδηλώσει μια ριζική, ιδεολογική διαφορά στον τυπικό οικονομικό συνδικαλισμό. Τα συνδικάτα, τουλάχιστον θεωρητικά, είναι φορείς εργαζομένων ενωμένοι για να παλέψουν για τα οικονομικά αιτήματα και για τα κοινά υλικά συμφέροντά τους. Ο συνδικαλισμός προτείνει ότι μέσω της οργάνωσης των εργατών σε επαναστατικά συνδικάτα είναι δυνατό να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να εγκαθιδρυθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία. Τα επαναστατικά συνδικάτα, με τη σειρά τους, διακρίνονται από τις πολιτικές οργανώσεις που υποκινούνται από συγκεκριμένες ιδεολογίες και όχι από υλικά ταξικά συμφέροντα. Καθώς το «συνδικάτο» είναι ένα μέσο για επαναστατικούς σκοπούς, οι εργάτες είναι καλύτερα να χρησιμοποιούν τις μαχόμενες οικονομικές οργανώσεις της τάξης τους παρά πολιτικές οργανώσεις όπως τα κόμματα.
Οι συνδικαλιστές απορρίπτουν ουσιαστικά τη διχοτόμηση μεταξύ «πολιτικών» και «οικονομικών» αγώνων, βλέποντάς τους ως ένα και το αυτό που πρέπει να παλευτεί από τους εργάτες μέσω ενιαίων οργανώσεων.
Ο αναρχοσυνδικαλισμός, ωστόσο, είναι ο συνδυασμός αναρχικών στόχων με τον «συνδικαλισμό», ή οργάνωση μέσω συνδικάτων ως μέσο για την επίτευξη ειδικών αναρχικών σκοπών. Οι αναρχοσυνδικαλιστές, σε αντίθεση με τον συνδικαλισμό ευρύτερα, είναι ρητά φεντεραλιστές και δίνουν έμφαση στην οριζόντια οργάνωση, την αντιπροσώπευση παρά την εκπροσώπηση, τις μαζικές συνελεύσεις για τη λήψη αποφάσεων και την περιορισμένη θητεία για τους λίγους απαιτούμενους αξιωματούχους.

Continue reading “Ένας αιώνας Διεθνής Ένωση των Εργαζομένων (ΑΙΤ-IWA): Από τον επαναστατικό συνδικαλισμό στον αναρχοσυνδικαλισμό” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ

Να μετατρέψουμε τη διαπραγμάτευση για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας σε αγώνα-ανάχωμα στην επέλαση του κεφαλαίου

Τον τελευταίο χρόνο συζητείται στο εσωτερικό του κλάδου των μηχανικών και των τεχνικών και στα σωματεία τους το σχέδιο πρότασης και η διαπραγμάτευση για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Μια συζήτηση, η οποία για χρόνια, είχε μπεί στο ντουλάπι με εμάς να εργαζόμαστε με εξευτελιστικούς μισθούς αγωνιζόμενοι και αγωνιζόμενες να επιβιώσουμε σε μία εν γένει ασφυκτική πραγματικότητα.
Μετά την κατάργηση των ΣΣΕ στην περίοδο των μνημονίων, το ύψος του μισθού, το ωράριο, οι άδειες, τα επιδόματα, οι αποζημιώσεις και μια σειρά από πράγματα που καθορίζουν την εργασιακή συνθήκη και τις εργασιακές σχέσεις, ορίζονταν και ρυθμίζονταν αποκλειστικά από την πλευρά της εργοδοσίας και άρα αποκλειστικά προς όφελος της.
Σε μία συνθήκη, λοιπόν, που η ακρίβεια σαρώνει τη ζωή μας, σε μια περίοδο που οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης, στα νοίκια, στην ηλεκτρική ενέργεια και τα καύσιμα συνεχώς αυξάνονται, οδηγώντας χιλιάδες κόσμου στα όρια της επιβίωσης. Την ίδια περίοδο, τα κέρδη των εταιρειών του κλάδου αυξάνονται, η κατασκευαστική και μελετητική δραστηριότητα ανεβαίνει.

Continue reading “Να μετατρέψουμε τη διαπραγμάτευση για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας σε αγώνα-ανάχωμα στην επέλαση του κεφαλαίου” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Δυσηνιος Ιππος, Ζερμιναλ

Κυκλοφορεί ο τεύχος #14 της εφημερίδας Ζερμινάλ

Κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες το 14ο τεύχος Ζερμινάλ. Διατίθεται στους δρόμους του αγώνα, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις.

Περιεχόμενα:

Ένας χρόνος κυβέρνησης Μπόριτς. Μηδενική πρόοδος για τις διεκδικήσεις των Μαπούτσε.

Από την Ιμπεριαλιστική εκστρατεία της Αντάντ στην Μικρασιατική Καταστροφή.

Το παγκόσμιο πολιτικό διακύβευμα της πράσινης μετάβασης.

Για την υπόθεση Αγγελή στο Βιολογικό Πάτρας.

GR STATE MAFIA HUMAN TRAFFICKING.

Για την επέκταση του φράχτη στον Έβρο.

Παρουσίαση του “Πανδαιμόνιο”.

δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις

Άσκηση Ηνίοχος 2023: Οι πρόβες πολέμου συνεχίζονται στην περιοχή μας…

Από τις 24 Απρίλη μέχρι τις 4 Μάη πραγματοποιείται η κοινή στρατιωτική Άσκηση Ηνίοχος στην αεροπορική βάση Ανδραβίδας στην Ηλεία, με τη συμμετοχή ενόπλων δυνάμεων 9 κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Ιταλία, η Σαουδική Αραβία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιορδανία, η Κύπρος, η Σλοβενία και η Ελλάδα. Η παρουσία των πιο δολοφονικών στρατιωτικών μηχανών του κόσμου μόνο τυχαία δεν είναι. Αντίθετα, συνιστά  πρόβα πολεμικής σύρραξης και είναι ενταγμένη στο ευρύτερο σχέδιο αναβάθμισης της παρουσίας του βορειοατλαντικού άξονα στην περιοχή και ειδικά στο ελληνικό κράτος, το οποίο αποτελεί πλέον μια απέραντη στρατιωτική βάση και πολεμικό ορμητήριο για το σφαγιασμό των λαών της ευρύτερης Ανατολικής Ευρώπης και της Μεσογείου. Είναι παράλληλα άσκηση προσομοίωση πραγματικής πολεμικής σύγκρουσης για τη δοκιμή σχεδίων στα πεδία όπου ήδη διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ/ΕΕ με το ρωσοκινέζικο μπλοκ.

Όσο γιγαντώνεται η καπιταλιστική κρίση, οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται ακόμα περισσότερο. Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος ανοιχτού πολέμου στο μέτωπο της Ουκρανίας μεταξύ των ουκρανοναζί του Κιέβου και των αμερικανονατοϊκών συμμάχων τους από τη μια και του ρώσικου ιμπεριαλισμού από την άλλη, στο πλαίσιο του οποίου η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης αποτελεί ήδη πεδίο συγκέντρωσης τεράστιων πολεμικών δυνάμεων από την πλευρά των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο ανάσχεσης και στρατηγικής περικύκλωσης των ρώσικων και κινέζικων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Νατοϊκές αρμάδες σαρώνουν το Ιόνιο πέλαγος, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αξιοποιείται συνεχώς για τη μεταφορά στρατευμάτων και πολεμικού υλικού προς τα ρωσικά σύνορα, ενώ η σταθερή ύπαρξη και η αναβάθμιση του ρόλου της βάσης της Σούδας, ο Άραξος, το Άκτιο, η Ανδραβίδα, η Λάρισα, το Στεφανιβίκειο κ.α. αναδεικνύουν το ελληνικό κράτος σε γεωστρατηγικό σύμμαχο υψίστης σημασίας. Ειδικά για τις βάσεις της Ανδραβίδας και του Αράξου είναι σταθερή η αξιοποίηση τους για στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ η εγκατάσταση νέων ηλεκτρονικών σταθμών επικοινωνίας και οι πρόσφατα συντηρημένοι 6 «θόλοι» στον Άραξο διατηρούν διαρκώς ανοιχτό το ενδεχόμενο τοποθέτησης πυρηνικών όπλων.

Για το ελληνικό κράτος συγκεκριμένα, αυτή η περίοδος γεωπολιτικής ρευστότητας,  εκλαμβάνεται ως ευκαιρία για να δηλωθεί ξανά πως είναι σταθερά προσανατολισμένο στις επιδιώξεις της κυρίαρχης πολιτικο-οικονομικής ελίτ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιδιώκοντας να προσδεθεί με ακόμη πιο άμεσους και αδιαπραγμάτευτους όρους στο άρμα του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ παίζοντας το ρόλο του χωροφύλακα και του τοποτηρητή στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων.

Η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του, η αποστολή όπλων και πολεμικού υλικού (δρομολογείται ήδη η αποστολή και 100 αρμάτων μάχης Leopard) στον πόλεμο στην Ουκρανία και η διάθεση όλης της επικράτειας για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ τονίζουν την επιτακτική ανάγκη συσπείρωσης ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού κινήματος που θα απαιτεί το κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων και την αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και θα βάζει στο στόχαστρο –σε τακτική και όχι ευκαιριακή και εθιμοτυπική βάση- τους πραγματικούς υπεύθυνους, δηλαδή τα κράτη, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, το μιλιταρισμό, την ταξική εκμετάλλευση, θέτοντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ως τη μοναδική επιλογή μπροστά στην προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου.

Δήμος Π.

δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Μεταφρασεις

ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΣΕΡΙ (1898-1937) | Από το Ολτρετορέντε στη Χουέσκα

Ο Αντόνιο Τσέρι (Antonio Cieri) υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα του ιταλικού αναρχικού κινήματος. Γεννήθηκε στο Βάστο της Ιταλίας (11 Νοεμβρίου 1898) και πέθανε στη Χουέσκα της Ισπανίας (7 Απριλίου 1937). Ήταν μέλος των αντιφασιστών Arditi del Popolo[1] κι έπαιξε  πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιφασιστική εξέγερση  της Πάρμας τον Αύγουστο του 1922. Το 1936 έλαβε μέρος στην ισπανική επανάσταση και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Ιταλικής Φάλαγγας η οποία συνδέθηκε με την περίφημη  Φάλαγγα Ασκάζο. Στις 22 Οκτωβρίου 2006 μια αναθηματική  πλάκα στήθηκε στη συνοικία Ναβίλιο (borgo del Naviglio) της Πάρμας όπου ο Τσέρι ως διοικητής των Arditi del Popolo έδωσε τις μνημειώδεις μάχες εναντίον των μελανοχιτώνων του Μουσολίνι. Δημοσιεύουμε το κείμενο της ομιλίας που εκφώνησε εκείνη τη μέρα ο αναρχικός Μάσιμο Ορτάλι (Massimo Ortalli) μέλος του Ιστορικού Αρχείου της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI).  


ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΣΕΡΙ (1898-1937)

Από το Ολτρετορέντε στη Χουέσκα

του Μάσιμο Ορτάλι

Οι γονείς, οι παππούδες και οι προπαππούδες μου έζησαν στην Πάρμα και κατά συνέπεια η ιστορία της Πάρμας μού ανήκει σα να ζούσα πάντα εκεί. Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι ότι κάθε φορά που τύχαινε να γίνει αναφορά στο χαρακτήρα της πόλης μας, μια από τις επαναλαμβανόμενες φράσεις στο οικογενειακό λεξικό της γιαγιάς μου -γενιάς του 1880- ήταν:  “Την Κόκκινη Πάρμα κανείς δεν την αγγίζει”, κι αν η φράση όταν ήμουν παιδάκι μού φαινόταν μάλλον αινιγματική, παρόλα αυτά καταλάβαινα ότι έπρεπε να υπάρχει κάτι μεγαλειώδες πίσω από αυτές τις λέξεις. Στην πραγματικότητα υπήρχε κάτι μεγαλειώδες, υπήρχε η ιστορία με τον Μπάλμπο[2] και τις κτηνώδεις του πολιτοφυλακές που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν ηττημένες στην πολύ πιο φιλόξενη Φεράρα και υπήρχε το γεγονός ότι  ένας ολόκληρος λαός, όχι μόνο εκείνος του Ολτρετορέντε[3] αλλά όλης της πόλης, γιόρταζε μια νίκη ενάντια στις φασιστικές ομάδες κρούσης, την οποία κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν εφικτή σε μια Ιταλία την οποία διέσχιζαν οι συμμορίες του Μουσολίνι. 

Εκείνη ήταν μια συλλογική νίκη, όπως είναι οι πιο όμορφες ιστορίες της ελευθερίας, η περίπτωση μιας ολόκληρης πόλης που αισθάνεται ότι οφείλει να υπερασπιστεί όχι μόνο την ελευθερία της, αλλά και τον πιο βαθύ και ανένδοτο χαρακτήρα της, εκείνο το επαναστατικό πνεύμα, καυστικό και τόσο ξένο σε κάθε κομφορμισμό, που ήταν ένα πολύ πραγματικό αντίδοτο σε κάθε μορφή υποταγής.

Continue reading “ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΣΕΡΙ (1898-1937) | Από το Ολτρετορέντε στη Χουέσκα” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Τοπικα

Τυχαίο γεγονός ή ωρολογιακή βόμβα ;

Είναι κάποιο τυχαίο γεγονός το ατύχημα στο εργοστάσιο της AVRAMAR στην Πάτρα, που οδήγησε στον τραυματισμό δυο εργαζόμενους, ή πρόκειται για κάτι προδιαγεγραμμένο;

Καταρχάς το μηχάνημα  ξήρανσης όπου συνέβη το ατύχημα έχει να ελεγχθεί από τεχνικό της εταιρείας που το κατασκεύασε πάνω από 5 χρονιά, αφού μέσα σε αυτό το διάστημα κανένας δεν την κάλεσε να έρθει και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος από τη μείωση του κόστους συντήρησης. Ένα μηχάνημα που λόγω της αυξημένης ζήτησης δουλεύει στο κόκκινο όλο τον χρόνο, τις περισσότερες φορές υπολειτουργεί και τον τελευταίο μήνα δουλεύει με σοβαρό πρόβλημα διαρροής υγραερίου. Για τον ίδιο λόγο η συντήρηση όλου του εργοστασίου φέτος βρισκόταν στον αέρα χωρίς να γνωρίζουμε αν θα πραγματοποιηθεί, γιατί όπως  έλεγε η εταιρεία κοστίζει, και τελικά έγινε βιαστικά και πρόχειρα.

Οπότε καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως συνέβη το ατύχημα. Το μόνο τυχαίο στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν μετατράπηκε σε δυστύχημα, αφού η ανάφλεξη συνέβη στον πιο παλιό τεχνικό, ο οποίος  ενήργησε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί η επέκταση της φωτιάς κλείνοντας χειροκίνητα την παροχή υγραερίου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μάλιστα, αφού τραυματίστηκε από την ανάφλεξη, έσβησε μόνος του τη φωτιά, μιας και σε εκείνο το σημείο δεν υπάρχει αυτόματη πυρόσβεση.

Όπως στους περισσότερους εργασιακούς χώρους έτσι και στο εργοστάσιο της AVRAMAR οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν τις δουλειές γρήγορα και να εργάζονται σε τεχνικές δουλείες για τις οποίες δεν έχουν την απαραίτητη γνώση. Τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνονται τεχνικοί χωρίς εμπειρία για να κοστίζουν λιγότερο, μάλιστα καλούνται να ‘’πέφτουν στα βαθιά’’ αφού η έλλειψη προσωπικού έχει οδηγήσει τεχνικούς να βγάζουν μόνοι τους βραδινές βάρδιες ένα μήνα μετά την πρόσληψή τους. Μια εβδομάδα πριν το ατύχημα ο γενικός διευθυντής των εργοστασίων σε μια δόση ειλικρίνειας είπε χαρακτηριστικά “οι εταιρείες έχουν αποφασίσει να παίρνουν αυτό το ρίσκο και να  μην επενδύουν στην εμπειρία’’, μάλιστα δεν λείπουν και οι απόψεις στελεχών που αναφέρουν πως δεν τους αρέσει το “γέρικο προσωπικό και πρέπει να αλλαχτεί’’.

Όλοι αυτοί όμως, που ρισκάρουν στις πλάτες των εργαζομένων, που εφευρίσκουν τρόπους να μειώσουν τα κόστη, είναι καλά οχυρωμένοι και το “μακρύ χέρι” της δικαιοσύνης ποτέ δεν τους φτάνει. Από τον εργαζόμενο μέχρι αυτόν που αποφασίζει υπάρχει μια σειρά από υπεύθυνους για να κατηγορηθούν και ποτέ δεν φτάνουμε στην πηγή του προβλήματος, δηλαδή ότι ο εργαζόμενος θεωρείται αναλώσιμος.

Ένα πράγμα που φαίνεται ολοκάθαρα και σε αυτή την περίπτωση όπως και σε κάθε περίπτωση εργατικού ατυχήματος είναι ότι η έλλειψη σωματείου για να διεκδικεί την ασφάλεια των εργαζομένων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αντιληφθούν τη θέση στην οποία βρίσκονται και να διεκδικήσουν την ασφάλεια στον χώρο εργασίας τους γιατί κανένας άλλος δεν θα το κάνει για αυτούς.

Μάκης

δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ

Ατομική αξιολόγηση ή αλλιώς πως το κράτος εντείνει την επίθεση απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τις κατακτήσεις στο δημόσιο σχολείο

Παρακάμπτοντας τις μαζικές αντιδράσεις του κλάδου, που εκφράστηκαν από πέρυσι με ποικίλους τρόπους -μαζική συμμετοχή σε γενικές απεργίες, αποχές και στάσεις εργασίας από τις διαδικασίες αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μονάδων, αποχή από τις εκλογές των αιρετών ή ακόμη και με την άστοχη πρακτική της κατάθεσης ενιαίων κειμένων στα ζητούμενα πεδία της αξιολόγησης σχολικών μονάδων- το κράτος κλιμακώνει την επίθεσή του απέναντι στους εκπαιδευτικούς, με την ατομική αξιολόγηση αυτών και του ειδικού προσωπικού των σχολείων, σήμερα, να βρίσκεται προ των πυλών. Ήδη, μέσα στο μήνα, έχει ζητηθεί από στελέχη της εκπαίδευσης να προχωρήσουν τις σχετικές διαδικασίες, ξεκινώντας από τους νεοδιόριστους, για τους οποίους προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία μονιμοποίησής τους, προαπαιτούμενη θεωρείται πλέον η αξιολόγησή τους.
Μιλάμε για μια ξεκάθαρα εκβιαστική πολιτική και πρακτική, με την οποία το κράτος θέτει σε ομηρία χιλιάδες εκπαιδευτικούς, οι οποίοι σύμφωνα με το εργασιακό καθεστώς του υπόλοιπου δημοσίου, θα έπρεπε ήδη μετά τα 2 χρόνια εργασίας τους ως δόκιμοι να έχουν μονιμοποιηθεί, αποκτώντας την οργανική τους θέση. Παρόλα αυτά, το κράτος, χρησιμοποιώντας τους ως δούρειο ίππο εφαρμογής των αντιεκπαιδευτικών νόμων που ψηφίστηκαν το τελευταίο διάστημα και δη του ν. 4823 της υποβάθμισης και διάλυσης του δημόσιου σχολείου, «πάγωσε» τις συγκεκριμένες προσλήψεις που τόσο επευφημούσε, εκβιάζοντάς τους πως, αν δεν προχωρήσει η διαδικασία της ατομικής τους αξιολόγησης, όχι μόνο δεν θα μονιμοποιηθούν, αλλά θα έρθουν αντιμέτωποι και με πειθαρχικές κυρώσεις. Τόση χυδαιότητα που ακόμα και η ΟΛΜΕ αναγκάστηκε να προχωρήσει στην έκδοση σχετικής ανακοίνωσης. Ενδεχόμενη αρνητική αξιολόγησή τους σημαίνει ότι παραμένουν δόκιμοι, υποχρεούμενοι σε διαδικασία επιμόρφωσης το επόμενο έτος, μην έχοντας δικαίωμα σε μισθολογική εξέλιξη, ενώ την επόμενη χρονιά θα πρέπει να επαναξιολογηθούν, μήπως και καταφέρουν να κριθούν αυτή τη φορά ικανοποιητικοί, σύμφωνα πάντα με τα στάνταρ που θέτει το ΥΠΑΙΘ. Αν και πάλι δεν αξιολογηθούν θετικά, αιωρείται πλέον η τύχη τους, με το ενδεχόμενο της απόλυσης να παραμένει ορθάνοιχτο. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για εργαζομένους που για πάνω από 10 χρόνια αποτελούν οργανικό κομμάτι του κλάδου, γυρνώντας όλη τη χώρα, προσφέροντας σε πλήθος σχολείων, υπό τρομερά απαιτητικές συνθήκες διαβίωσης και ελαστικής εργασίας. Αφού ολοκληρωθεί με fast track διαδικασίες αυτή η φάση, ακολουθούν οι «παλαιοί» μόνιμοι και οι αναπληρωτές, αλλά και η πλήρης εφαρμογή της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων -που επιχειρείται να εφαρμοστεί από πέρυσι-, ολοκληρώνοντας το παζλ των επιταγών του συστήματος.

Continue reading “Ατομική αξιολόγηση ή αλλιώς πως το κράτος εντείνει την επίθεση απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τις κατακτήσεις στο δημόσιο σχολείο” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Διεθνη, Ζερμιναλ

Σχετικά με την απεργία πείνας του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου Alfredo Cospito

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο διανύουμε την 110η ημέρα από την έναρξη της απεργίας πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο. Οι λόγοι αυτής της διαμαρτυρίας του εδράζουν σε δυο μισητά θεμέλια του ιταλικού δικαστικού συστήματος: το ειδικό καθεστώς κράτησης 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής. Η απόφαση στο Εφετείο της δίκης για την υπόθεση Scripta Manent -όπου ο Αλφρέντο είναι ένας από τους κατηγορούμενους- η οποία εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη, άνοιξε το δρόμο για μια καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής (ισόβια φυλάκιση χωρίς δυνατότητα μείωσης ποινών και πρόσβασης σε ευεργετήματα), αναβαθμίζοντας την κατηγορία εναντίον του από «απλή σφαγή» σε «πολιτική σφαγή», ένα αδίκημα που τού προσάπτεται για μια επίθεση με εκρηκτικά περιορισμένης ισχύος από την οποία δεν υπήρξε κανένας τραυματίας.
Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός πως η πιθανότητα για ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής απομακρύνθηκε για τον Αλφρέντο, αφού η έδρα του δικαστηρίου επανυπολογισμού ποινών έστειλε τα πρακτικά στο Συνταγματικό Δικαστήριο (ανώτατη δικαστική αρχή που εξετάζει ζητήματα δικαστικής και συνταγματικής ερμηνείας), ώστε να εξεταστεί αν υπάρχει η πιθανότητα εφαρμογής των γενικών ελαφρυντικών, κάτι που θα επέτρεπε μια καταδίκη του Αλφρέντο σε «μονάχα» 30 χρόνια κάθειρξης.

Continue reading “Σχετικά με την απεργία πείνας του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου Alfredo Cospito” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ

Αυξήσεις ενοικίων, σπίτια και γειτονιές που δεν μας χωρούν…….αλλά ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

Το τελευταίο διάστημα καλούμαστε όλο και πιο πολύ να διαχειριστούμε το βάρος της ραγδαίας αύξησης των ενοικίων, συνθήκη που μας αφαιρεί φανερά από την αξιοπρεπή μας διαβίωση. Για την κοινωνική πλειοψηφία, η πραγματικότητα είναι πως πάνω από το μισό του εισοδήματος εξανεμίζεται για την ενοικίαση κατοικίας. Ειδικά την τελευταία δεκαετία, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική. Οι αυξήσεις των ενοικίων είναι μία συνολικότερη συνθήκη που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια και συμβαίνει σταδιακά, δεν είναι απλά απόρροια του πρόσφατου κύματος της ακρίβειας.
Η αύξηση των ενοικίων, που συνεπάγεται την αδυναμία ενοικίασης αξιοπρεπούς κατοικίας για μεγάλο μέρος του πληθυσμού, είναι απόρροια μια σειράς συμφερόντων που εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και την κρατική διαχείριση των πληθυσμών.
Πρώτα από όλα, από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της εποχής των μνημονίων, η χορήγηση δανείων για την ανοικοδόμηση στέγασης τόσο από πλευράς τραπεζών (που πλέον ζητούν το 25%-30% ιδία συμμετοχή από τον δανειολήπτη στην αγορά του ακινήτου) όσο και από πλευράς δανειοληπτών έχει γίνει -αν όχι αδύνατη- πολύ περιορισμένη. Έτσι, η ενοικίαση κατοικίας είναι μονόδρομος. Ως εκ τούτου, η ζήτηση μοιραία αυξάνεται δραματικά και ανάλογα διαμορφώνονται και οι τιμές της αγοράς.

Continue reading “Αυξήσεις ενοικίων, σπίτια και γειτονιές που δεν μας χωρούν…….αλλά ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ” →
δυσήνιος ίππος Aρθρα-Αναλυσεις, Ζερμιναλ

Για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις κινηματικές αναγνώσεις γύρω από τον χαρακτήρα του και τις αντίστοιχες στάσεις που απορρέουν από αυτές

Όπως κάθε πόλεμος, έτσι κι ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αντιμέτωπο με δύο κεντρικά ερωτήματα. Το πρώτο ήταν αυτό σχετικά με τον χαρακτήρα του πολέμου και το δεύτερο εκείνο γύρω από τη στάση και τη στρατηγική που πρέπει να χαραχθεί απέναντι του. Το σημείωμα που ακολουθεί καταπιάνεται εν συντομία με τρεις -λιγότερο ή περισσότερο- διαδεδομένες θέσεις που διατυπώθηκαν ως προς τα παραπάνω ερωτήματα, και οι οποίες κατά τη γνώμη του γράφοντος λειτούργησαν -ανεξαρτήτως προθέσεων- ανασχετικά στην ανάπτυξη μιας επαναστατικής αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής στρατηγικής.
Προτού βέβαια αναφερθώ σε αυτές, οφείλω να καταθέσω τη δική μου θέση. Επιγραμματικά αυτή είναι: Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός, ένας πόλεμος για την κατάκτηση αγορών και σφαιρών επιρροής και ως εκ τούτου ένας πόλεμος άδικος και τις δυο πλευρές: από τη μια το ΝΑΤΟ και το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου που αποτελεί το οπλισμένο χέρι του, και από την άλλη η Ρωσία και κατ’ επέκταση ο ευρύτερος συνασπισμός του οποίου ηγείται μαζί με την Κίνα. Αποτελεί δε -ο πόλεμος- προϊόν της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και της αναδιάταξης των συσχετισμών ισχύος που αυτή παράγει, και απειλεί με το χαρακτήρα και τη διάρκεια του να παροξύνει τις υπάρχουσες αντιθέσεις σε επίπεδα γενικευμένου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά μπλοκ (Ευρωατλαντικό και Ρωσοκινέζικο). Από την παραπάνω θέση απορρέει η εξής πολιτική στάση, αντίστοιχη τηρουμένων των αναλογιών με αυτή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μια θέση επαναστατικού ντεφετισμού, μια θέση που δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε επιτιθέμενο και αμυνόμενο ιμπεριαλιστή, και η οποία όχι απλά αρνείται τη συμμετοχή των λαών και των εργατικών τάξεων στον πόλεμο, αλλά τις καλεί να στρέψουν τα όπλα αντίστροφα -να διαπράξουν δηλαδή «εσχάτη προδοσία»- στις αστικές τάξεις και τα κράτη των «δικών» τους χωρών και των «δικών» τους ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, να μετατρέψουν δηλαδή τον πόλεμο, σε πόλεμο εμφύλιο ταξικό. Προβολή αυτής της θέσης στα καθ’ ημάς είναι η θέση για πόλεμο με τον ελληνικό καπιταλισμό και ως εκ τούτου και με τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό του οποίου κρίκος –εξαρτημένος- αποτελεί αυτός, κάτι το οποίο, εκτός των άλλων, συνιστά την πιο χειροπιαστή πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους λαούς της Ουκρανίας, όσο και έμπρακτη συμβολή προς τη διεθνή ειρήνη.

Continue reading “Για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις κινηματικές αναγνώσεις γύρω από τον χαρακτήρα του και τις αντίστοιχες στάσεις που απορρέουν από αυτές” →