Category: ΠΟΙΗΣΗ

Στις νωπές πληγές σου.
Στο αίμα που κυλά
στα φρύδια, στο πιγούνι, στο στήθος σου, κατακόκκινο.
Υπόσχομαι.
Στα μαύρα σημάδια που στιγμάτισαν το κορμί σου.
Στην ανάσα σου που σβήνει
κάτω από ένα μαξιλάρι,
μέσα στα ανταριασμενα νερά μιας θάλασσας,
στον λαιμό σου κάτω από τις παλάμες του.
Υπόσχομαι.
Στις γεμάτες αγωνία βόλτες,
στα πονεμενα καλοκαίρια και
στα ταραγμένα βράδια.
Υπόσχομαι.
Στις οργισμένες σου φωνές.
Στα κρυστάλλινα δάκρυα,
στα φλογισμενα μάτια σου.
Υπόσχομαι.

Σε σένα.
Σε όλες εμάς.
Υπόσχομαι.

Υπόσχομαι να μην πάψω ποτέ να ουρλιαζω το δίκιο.
Υπόσχομαι να μην κατεβάσω ούτε στιγμή την γροθιά μου.
Υπόσχομαι να σταθούμε όλες μαζί.

Καμία μόνη.
Το υπόσχομαι.

Θενια Π.

Ο ποιητής, αναρχικός κι επαναστάτης Αντώνης Στασινόπουλος (1957- 2015), γεννήθηκε και πέθανε στην Πάτρα, επιδιώκοντας με την κοινωνική και ποιητική του ζωή την υπέρβαση κάθε προσωπείου. Μοναχικός, παρά τη σχέση ζωής με τη σύντροφό του και τους ακλόνητους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του, απλός μα ασυμβίβαστος, εξέφρασε με την ποίησή του τον μόχθο του ανθρώπου απέναντι στο Tέρας του κράτους που ο ίδιος δημιούργησε. Η ιδανική πόλη είναι γιʼ αυτόν μια πόλη «αγέννητη» με «σάλπιγγες να ηχούν το τέλος του πολέμου». Μια τέτοια πόλη, όμως, δεν υφίσταται στο παρόν, αφού ο πλανήτης τυλίγεται με ένα «γκρι φόντο». Παρά τις πληγές και τη μοχθηρία του κόσμου που σήκωσε στις πλάτες του, ο ποιητής δεν είναι απαισιόδοξος. Αγκαλιάζει το σύμπαν γύρω του «φτιάχνοντας κύκλους» ζωής κι ευελπιστώντας για το «σπόρο» που θα μείνει πίσω για τις επόμενες γενεές. Αγκαλιάζοντας τα «παιδιά-ποιητές» του μέλλοντος και τους κατατρεγμένους, η ποίηση του Αντώνη Στασινόπουλου κυοφορεί το βρέφος μιας ουτοπικής αλλαγής. Το επίμετρο έγινε από τη Χρύσα Παπαδημητρίου

Είναι πρωί, λίγες ώρες μετά το ξημέρωμα.
Εκείνη, με έντονη νευρικότητα,
πίνει καφέ πλάι στο σκονισμένο παράθυρο.
Ανοίγει το ημερολόγιο με τις κίτρινες σελίδες.